อ๋องน้อยเจ้าสำราญ ๒ (YURI) - บทที่ ๑๕
๑๕ ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ในช่วงหัวค่ำ “นั่นใคร” “ข้าเอง ฟู่หลิง” มีธุระอะไรกับข้า หงซิ่วคิดสงสัย ก่อนก้าวไปเปิดประตูห้องให้อีกฝ่ายเข้ามา ซึ่งสาวงามมาเพียงลำพัง “แม่นางฟู่หลิง มีอะไรหรือเจ้าคะ” “ข้ามาทำแผลให้เจ้า” “ข้าทำแล้วเจ้าค่ะ” “เจ้าทำเองหรือ” ฟู่หลิงถามเสียงเย็น พลางจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง เหมือนรอคำตอบ “เจ้าค่ะ” สีหน้าของเจ้าของหอสุขสันต์ดูผ่อนคลายลง หลังได้คำตอบ “เจ้าทำเองจะถนัดได้อย่างไร ให้ข้าดูหน่อย” “แต่-” “ไม่มีแต่” ฟู่หลิงเอ่ยเสียงนุ่ม แล้วยกเหตุผลมาพูดต่อ “ข้าเป็นห่วงเจ้านะ ถ้าเจ้าบาดเจ็บ จะคุ้มครองพวกข้าได้อย่างไร” นางเป็นห่วงข้า! สาวใช้คนงามรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก สบสายตาคู่สวยหวานนั้น “ให้ข้าเข้าไปได้หรือยัง” ยอดพธูแห่งแคว้นถาม คนพี่รีบเปิดทางให้อีกคนเข้ามา “ไปนั่งตรงนั้น” เจ้าของหอสุขสันต์ไม่พูดเปล่า คว้ามือคนข้างกายไปด้วย หงซิ่วมองมือนุ่มที่จูงตนไปนั่งยังเก้าอี้แบบไม่ขัดขืน มือเรียวบอบบางเลื่อนแขนเสื้อของตนขึ้นสูง เป็นอะไรที่ไม่ชินเอาซะเลย ฟู่หลิงมองต้นแขนที่มีผ้าพันแผล ซึ่งดูไม่ค่อยเรียบร้อยนัก แต่ไม่พูดบ่น เริ่มต้นแกะผ้านั้นออกอย่างเบามือที่สุด “เจ็บก็บอกนะ” สาวใช้คนพี่ซ่อนยิ้มในหน้า ปล่อยให้อีกคนทำแผลให้ตนใหม่ พลางเอ่ยชื่นชมออกมา “ท่านใจดีมาก ขอบคุณท่านมาก” เจ้ามองข้าดีเกินไป สาวงามละสายตาจากบาดแผล ก่อนสบตากับคนพูด “ข้าไม่ได้ใจดี ข้าช่วยเจ้า เพราะมีข้อแลกเปลี่ยนต่างหาก” . . . . อ่านต่อได้ที่ ลิ้งค์ readAwrite ข้างล่างนะคะ https://www.readawrite.com/c/fc96a76789b7fb4ed1d9957bf38560c0
Create Date : 26 พฤษภาคม 2566 |
Last Update : 26 พฤษภาคม 2566 21:24:09 น. |
|
0 comments
|
Counter : 375 Pageviews. |
|
|