Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Why Love? โอบกอดด้วยรัก? บทนำ (YURI)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

มิถุนายน 2559

			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30

28 มิถุนายน 2559

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? บทนำ (YURI)

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? บทนำ (YURI)

บทนำ

ค่ำคืนในมุมหนึ่งของบลูไดมอนด์ผับ สาขา ๑

“พี่มาคะ ขอจูบหน่อยสิคะ” เสียงหวานๆ เซ็กซี่เชิญชวนของสาวสวยผมยาวบนตักดังขึ้น พร้อมรั้งต้นคอของกันทิมาให้มารับจูบของเธอ เรียวลิ้นทั้งคู่ตวัดเกี่ยวพันกันแทบจะทันที ราวกับคุ้นเคยกันมาแสนนาน เรียกเสียงครางต่ำๆ อย่างพึงใจดังลอดออกมาเป็นระยะ ก่อนผละออกจากกัน

...ดูเหมือนว่า แค่จุมพิตเดียวคงไม่พอเสียแล้ว

มือซุกซนของอีกฝ่าย คว้ามือแกร่งของกันทิมาเลื่อนไปทาบทับเหนือเนินอกนุ่มนิ่มเต็มไม้เต็มมือของตน หมอสาวบีบเบาๆ เหมือนชื่นชอบความหยุ่นนุ่มตรงหน้า หากไม่ติดว่ายามนี้อยู่ในผับ เธอคงกระชากอาภรณ์แสนสวยที่เกะกะลูกตาเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว

“อา...”

หญิงสาวในชุดเดรสเผลอครางต่ำๆ เมื่อความต้องการดิบถูกจุดขึ้นอย่างง่ายดาย จากคนที่แสนจะรู้งาน จนต้องใช้สองแขนกอดรัดต้นคอของสาวร่างสูงเอาไว้ ก่อนเอ่ยชมออกมา

“จะ จูบเก่งจัง”

“พี่เก่งอย่างอื่น นอกจากจูบด้วยนะ” กันทิมาแสร้งพูดยั่วเย้า

คนฟังที่ยามนี้ใบหน้าเริ่มออกสี แย้มยิ้มอย่างรู้เท่าทัน แล้วเอ่ยท้าทายออกมา

“จะเก่งขนาดไหนเชียว?”

“พี่จะทำให้ครางเรียกหาพี่ทั้งคืนเลย ดีไหมคะ?” สัตวแพทย์ถามหน้าตายด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

หญิงสาวบนตักค้อนปะหลับปะเหลือก

“บ้า!”

กันทิมายิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาเป็นประกาย แกล้งบีบหน้าอกอีกฝ่ายแรงขึ้น ส่วนอีกมือก็บีบก้นงอนๆ ไปพร้อมกัน

“อ่า...” สาวสวยคนนั้นเผลอครางออกมา พร้อมแอ่นอกเข้าหาอุ้งมือร้ายกาจอย่างลืมตัว ก่อนหลุดต่อว่าออกมาแบบไม่จริงจัง

“อย่าเล่นแบบนี้สิคะ”

“ไม่เล่นหรอกค่ะ พี่เอาจริง”

หญิงสาวบนตักเลิกคิ้ว จ้องหน้าสวยของหมอสาวที่อยู่ห่างกันแค่คืบเศษ ก่อนถามออกมาอย่างไม่เต็มเสียงนัก

“ตอนนี้เหรอคะ?”

“ไม่ได้เหรอคะ?” สาวร่างสูงอมยิ้มในหน้า เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าอิดออด จึงเลื่อนมือเรียวที่เกาะกุมบั้นท้ายงาม ไปนวดเฟ้นต้นขาด้านในเบาๆ ...จุดสัมผัสที่ทำให้สาวๆ สั่นสะท้านได้ง่ายมาก

“มะ ไม่ดี มั้งคะ...” คนด้านบนเอ่ยห้ามปรามตะกุกตะกัก เสียวซ่านวาบหวิวไปกับสัมผัสที่หมอสาวมอบให้ สะดุ้งน้อยๆ เมื่อปลายนิ้วแสนร้ายของอีกคนลูบไล้ไปยังจุดหวงแหนที่มีผ้าชิ้นบางกางกั้น

“อ่า...” เสียงหอบกระเส่าดังออกมาอีกรอบ

กันทิมารับรู้ได้ถึงความชุ่มชื้นที่บอกชัดว่า อีกฝ่ายปรารถนาการปลดปล่อยมากขนาดไหน...แต่ยังคงทำเป็นปากแข็ง

“ว่าไงคะ?”

“อือ...” สาวในชุดเดรสตอบรับเบาๆ หลังสุดจะต้านทานไฟราคะที่โหมกระหน่ำ จนร่างกายอ่อนยวบไม่ต่างจากขี้ผึ้งถูกไฟลน

เธอคว้ามืออีกฝ่ายหมายจะให้เข้าไปไปทักทายความคับแคบส่วนตัว

...แต่ไม่ทันบรรลุจุดมุ่งหมายที่ปรารถนา มารคอหอยก็ปรากฏตัวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“อะฮึ่ม!”

กริชแกล้งกระแอมเบาๆ เมื่อมายืนอยู่ใกล้ๆ โต๊ะที่พี่สาวกำลังจะทำอะไรประเจิดประเจ้ออย่างที่สุด ขนาดเขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งยังอดที่จะเขินไม่ได้ โชคดีที่ไฟสลัวจึงไม่เห็นว่า ใบหน้าเข้มของเขาออกสี

“พี่มาครับ จะกลับกันหรือยังครับ?”

ทั้งคู่สะดุ้งผละออกจากกันทันที

สาวในชุดเดรสอายอย่างบอกไม่ถูก หากแทรกแผ่นดินได้คงทำไปแล้ว รีบก้าวลงจากตักของอีกฝ่าย แล้วทะลึ่งยืนขึ้นเต็มความสูง

“ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะคะพี่มา” แม่สาวคนนั้นเอ่ยล่ำลาเสียงสั่นๆ โดยไม่ยอมสบตากับชายหนุ่มแม้แต่แวบเดียว ก่อนก้าวยาวๆ ออกจากตรงนั้นไปทันที

'หมูจะหาม ดันเอาคานมาสอด คนอะไรไม่มีมารยาท!'

นึกต่อว่าต่อขานชายหนุ่มในใจ

“ไงกริช!” กันทิมาทักทายน้องชาย พลางทำหน้าตายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

'ร้ายจริงๆ พี่ใครวะ'

ชายหนุ่มสวมแว่นนึกบ่นในใจ ด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นปีศาจขี้แกล้งขนาดไหน เป็นพวกหมาหยอกไก่

...ชอบยั่วให้อยาก แล้วจากไป

ชายหนุ่มรู้ว่า แค่เซ็กซ์อย่างเดียว ไม่พอจะเหนี่ยวรั้งกันทิมาได้นานนัก จึงไม่แปลกที่อีกฝ่ายจะเปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น ส่วนใหญ่สาวๆ เหล่านั้นจะเป็นฝ่ายพุ่งใส่หมอสาวมากกว่า หากเขามาช้ากว่านี้สักหน่อย พี่สาวคนนี้คงถูกสาวลากขึ้นเตียงไปแล้ว

‘รักคนที่เขาไม่รัก’ ไม่ต่างจากเรือที่ลอยลำในมหาสมุทร พัดไปตามกระแสน้ำ ไม่รู้ว่าจะทอดสมอที่ไหนดี

...ไม่ใช่คนเจ้าชู้ ก็เหมือนคนเจ้าชู้

วัชระก้าวมายังโต๊ะที่พี่น้องนั่งอยู่ พร้อมเสนอความช่วยเหลือ

“จะให้ผมช่วยประคองไปที่รถไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรครับ ผมดูแลพี่มาเอง” กริชปฏิเสธอย่างสุภาพ

“มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะครับ”

“ขอบคุณครับ”

“ยินดีครับ”

ผู้จัดการร้านค้อมหัวแล้วเดินจากไปทำงานต่อ

น้องชายหันไปถามพี่สาว

“เดินไหวไหมครับ?”

หมอสาวส่ายหน้าเป็นคำตอบ ไม่อยู่ในสภาพจะขับรถ แค่ให้เดินก็ยังไม่มั่นใจว่า จะก้าวได้สักกี่ก้าวโดยไม่ล้มจ้ำเบ้า

“โทษที พี่ดื่มเพลินไปหน่อย”

ชายหนุ่มสวมแว่นสายตาทำหน้านิ่งๆ เหมือนปกติ แต่คนเป็นพี่รู้ว่า อีกฝ่ายไม่ค่อยพอใจกับพฤติกรรมของเธอนัก เพราะเขาต้องออกมารับเธอเป็นครั้งที่สามในรอบหนึ่งอาทิตย์

“ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบเสียงเรียบเย็น “จะกลับเลยไหมดึกมากแล้ว?”

“อือ” กันทิมาครางเบาๆ ในลำคอ วางแบงค์พันไว้บนโต๊ะใต้จานรองแก้ว ทั้งที่ค่าเสียหายไม่น่าเกินห้าร้อยบาท

“เดินช้าๆ นะครับ” กริชประคองไหล่พี่สาวออกไปจากผับอย่างทุลักทุเล โดยไม่ลืมกล่าวขอบคุณกับวัชระที่ยิ้มให้

เมื่อออกมาข้างนอกยังลานจอดรถ

“วันนี้พระจันทร์สวยเนอะ กลมเชียว” สาวร่างสูงเปรยขึ้นลอยๆ เงยหน้าขึ้นมองดวงจันทราที่ลอยเด่นกลางท้องฟ้า ไม่รู้เป็นอะไรระยะนี้ชอบที่จะชื่นชมดวงเดือนบ่อยครั้ง บ่อยกว่าปกติ ตั้งแต่คืนวันปีใหม่ที่ตั้งจิตอธิษฐานเหมือนแอบลุ้นให้คำขอเป็นจริง

‘ถ้าพรหมลิขิตมีจริง ขอช่วยดลบันดาลให้ฉันได้เจอใครสักคน ที่รักฉันอย่างจริงใจด้วยเถอะ’

...แต่ลึกๆ ในใจก็อดจะสิ้นหวังไม่ได้ เธอไม่มั่นใจนักหรอกว่า จะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับตัวเอง

'คนไม่เอาไหนอย่างฉัน สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะช่วยเหรอ?'

กริชเงยหน้าขึ้นมองสิ่งสวยงามบนท้องฟ้าบ้าง “ครับสวยมาก” เอียงคอมองคนข้างๆ ที่สูงไล่เลี่ยกัน

“แต่จะสวยมากกว่านี้ หากเราได้ยืนดูกับคนรัก ใช่ไหมครับพี่มา?”

ชายหนุ่มเจตนาพูดแทงใจพี่สาว ด้วยรู้ดีว่าทำไมกันทิมาถึงได้ทำตัวแปลกๆ ดูหมดอาลัย
ตายอยาก เมาหัวราน้ำเกือบทุกคืน หลังแองเจิลคบหากับณิชากรอย่างเป็นทางการ

...คนอกหักมักมีอาการไม่ต่างกันนัก แต่ระดับความปากแข็งใจแข็งมีไม่เท่ากัน กริชเชื่อว่า อีกไม่นานพี่สาวของเขาต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้ แต่เขาก็ไม่แน่ใจนักว่า...เมื่อไหร่? และ อย่างไร? ได้แต่คอยเอาใจช่วยอยู่ห่างๆ

“นั่นสิ แต่ฉันยังไม่รู้จะหาคนนั้นที่ไหนเลย” หมอสาวพึมพำตอบแบบเศร้าๆ ออกไป

บางเรื่องรู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ยังตัดใจไม่ได้สักที

โคลง ‘เหงา’
ยามดึกจันทร์เด่นฟ้า ดาดาว
จรัสแจ่มแพรวพราว กระจ่างฟ้า
เงียบเหงาเหน็บทรวงหนาว เปล่าเปลี่ยว โหยไห้
ใจพี่ใคร่เห็นหน้า แนบเนื้อ นวลนางฯ

OoXoO

ในที่สุดก็ได้ฤกษ์เปิดเรื่องที่ห้าเสียที แต่จริงๆ ไปลงในแฟนเพจ นิ้วนาง ไว้ก่อนแล้ว

ใครใจร้อนตามอ่านที่นี่ค่ะ อย่าลืมกดถูกใจด้วยนะคะ

https://www.facebook.com/Nuinang321/

หนังสือที่สั่งจองได้จัดส่งแล้วนะคะ เหลือในสต๊อกอีกเรื่องละนิดละหน่อยเท่านั้น ใครช้าก็อาจพลาดรอบสองค่ะ