รักเร่ฯ ตอนที่ 3

ชายหนุ่มทั้งสามแทบจะหยุดหายใจ เมื่อเห็นชุดไปทะเลของสาว ๆ เกิดเป็นผู้ชายมันโชคดีอะไรอย่างนี้ แก้วกัลยากับอัญชิสาอยู่ในชุดกางเกงยีนส์ขาสั้น เสื้อสีสดใสเกาะอกโชว์เนินอกและหัวไหล่ขาวผ่อง แม้แต่วรรณรดาก็ยังสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อแขนกุด แม้จะสั้นน้อยกว่าคนอื่น แต่คงเปรี้ยวสุดแล้วสำหรับหล่อน ประภัสสรลงมาด้วยชุดบิกินี่สายคล้อง ปิดช่วงล่างด้วยโสร่งตัวบางแทบไม่ต้องจินตนาการ พักตร์พิลาสตามลงมาเป็นคนสุดท้าย ด้วยกางเกงขาสั้นสีขาวอวดเรียวขาเนียนสวย เสื้อเชิ้ตตัวบนสีขาวเช่นกันพับแขนไว้เหนือข้อศอก กระดุมทุกเม็ดปล่อยโล่ง ชายเสื้อผูกเป็นโบว์รัดใต้อกอิ่ม โชว์บิกินี่สีฟ้าสดใส กับหน้าท้องเรียบเนียน กล้าตะวันอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงภาพเมื่อเช้า เขายังจำได้ดีว่าที่ซ่อนอยู่ใต้บิกินี่จิ๋วนั้นสวยเพียงไร ขณะที่ต้องตาพึมพำว่าหล่อนคงจะเป็นผู้หญิงที่ประหลาดสุดในที่นี้แล้ว ด้วยกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ตเครื่องแบบประจำของหล่อน
ชายหาดยามบ่ายผู้คนยังไม่พลุกพล่านนัก แต่คลื่นลมค่อนข้างแรงทั้งหมดจึงตัดสินใจที่จะนั่งเล่นริมหาดแทนการลงเล่นน้ำอย่างที่ตั้งใจ กล้าตะวันพยายามอยู่ห่างประภัสสรจนเห็นได้ชัด เวลานางแบบสาวมาเกาะแกะนัวเนียก็พยายามแกะออกอย่างสุภาพ พร้อมกับส่งสายตามองหาพักตร์พิลาสราวต้องการความช่วยเหลือ นางร้ายคนสวยเห็นสายตาเขาแล้วก็ให้เวทนาเหมือนลูกกวางกำลังดิ้นรนจากการกอดรัดของงูเหลือม อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย แต่โทรศัพท์มือถือของหล่อนก็ดังเสียก่อน
“พักตร์ค่ะ พี่อ๋อย” เสียงนุ่มผิดกับตอนเป็นนางร้ายในทีวีทักปลายสายอย่างคุ้นเคยกันดี
“ค่ะ ขอพักตร์ดูคิวก่อนได้ไหม” หญิงสาวคว้ากระเป๋าสานใบโต เดินไปทรุดนั่งที่เก้าอี้ว่างอีกข้างของกล้าตะวัน มือควานหาสมุดจดตารางงานเล่มโตออกมากาง
“ว่างตลอดวันเฉพาะวันจันทร์กับวันพุธค่ะ ศุกร์กับอาทิตย์ว่างตั้งแต่บ่ายสาม นอกนั้นเต็มแล้ว ยึดตารางนี้ไปอีกสองเดือนค่ะ” หล่อนพลิกหน้ากระดาษไปมา พร้อมอธิบายอย่างคล่องแคล่ว
“ส่งบทมาให้ดูก่อนได้ไหมคะ พักตร์อยากเล่นอะไรใหม่ ๆ บ้าง”
“พักตร์บอกเขาไปหลายรอบแล้วกับตัวบอกอเองพักตร์ก็เคยคุย ปฏิเสธกันเด็ดขาดไปแล้ว”
“ก็พักตร์ว่าพักตร์ไม่ถ่าย ชุดว่ายน้ำพักตร์ยังไม่ แล้วจะให้พักตร์ไปแก้ผ้า” เสียงปลายสายทางโน้นคงจะพูดถึงค่าตอบแทน
“มากแค่ไหนก็ไม่เอา พี่อ๋อยพักตร์ขอ” น้ำเสียงหล่อนพยายามอดกลั้นยิ่ง
“พี่จะให้พักตร์ทำอะไรก็ได้ อย่าให้พักตร์ต้องทำอย่างนั้นเลย”
“พักตร์ขอโทษ ดีที่เป็นพี่อ๋อย ถ้าเป็นคนอื่นพักตร์ขว้างโทรศัพท์ทิ้งไปแล้ว พี่ก็รู้”
“บอกเขาไป ว่าพักตร์เคยอ้วนฉุ ท้องลายขาลาย ถ่ายอะไรไม่ได้หรอก” น้ำเสียงเอาแต่ใจ ทางโน้นคงขำหล่อน หน้ามุ่ย ๆ เลยยิ้มออก
“ขอบคุณค่ะพี่ อีกสองวันจะกลับ แล้วจะซื้อของฝากไปให้ สวัสดีค่ะ”
แก้วกัลยาเข้ามานั่งข้าง ๆ “คนเดิมเหรอพี่พักตร์” หล่อนบีบมือหญิงสาวเบา ๆ
“อืม ไม่รู้จะทำยังไง มันเห็นพี่ไม่เอาด้วย เลยเข้าทางพี่อ๋อย คงเห็นพี่เกรงใจพี่อ๋อยอยู่”
“แอนก็เคยเจอมันตื๊อมาก เจอแม่แอนด่าไปเลยหายอยาก” อัญชิสาว่าขำขำ
คนนอกวงการฟังแล้วไม่เข้าใจ ต้องตาเก็บความสงสัยไว้ไม่ได้เลยถาม
“มีอะไรกันหรือคะ”
“หนังสือลามกน่ะค่ะ ชอบติดต่อดาราไปแก้ผ้าถ่ายให้ เราทุกคนเจอมาหมด ตอนนี้มันกำลังตื๊อพี่พักตร์” อัญชิสาอธิบาย
“เนี่ยเดี๋ยวมันต้องโทร. มาเอง เชื่อสิ แอนเคย”
“ด่ามันไปแรง ๆ ไม่ได้เหรอครับ” กรชนกแนะนำ
“ลองแล้ว พักตร์เคยคุย ๆ อยู่ ด่าเสร็จขว้างโทรศัพท์ทิ้งเลย”
“แล้วมันก็ยังไม่เข็ด?” กล้าตะวันถาม หญิงสาวส่ายศีรษะ “งั้นถ้ามันโทร. มาอีก ส่งมาให้ผม ผมชอบนักไอ้พวกแบบนี้” ชายหนุ่มเข่นเขี้ยว
“ไม่เห็นต้องไปยุ่งกับเขาเลยค่ะคุณกล้า คงเจอมาเยอะแล้วเรื่องแค่นี้น่าจะแก้กันเองได้” ประภัสสรว่าอย่างเหยียด ๆ “จริง ๆ อยากถ่ายจนตัวสั่น แต่อาจจะท้องลายขาลายอย่างที่ว่านั่นก็ได้” น้ำเสียงเหยียดแต่ต่อเรื่องได้แสดงว่าหล่อนก็ฟังอยู่เหมือนกัน
“พักตร์ขอบคุณคุณกล้าตะวันมาก ๆ เลยค่ะ” พักตร์พิลาสกระชดกระช้อยกราบลงที่อกของชายหนุ่ม ใจนั้นไม่ได้อยากช่วยเท่าไรนักหรอก แต่แม่นางแบบนี่น่าหมั่นไส้ดีเหลือเกิน “คุณกล้า ลองดูให้พักตร์หน่อยสิคะว่าท้องพักตร์ขาพักตร์ลายหรือเปล่า” หล่อนลุกขึ้นยืน หมุนตัวตรงหน้าชายหนุ่มอวดหุ่นสวย หล่อนไม่ได้ผอมอย่างประภัสสร หล่อนมีทุกอย่างที่ผู้หญิงควรมีและดูจะดีเสียด้วย “คุณแพท พูดเสียพักตร์ชักไม่มั่นใจ” แต่ในใจอดค่อนอีกฝ่ายไม่ได้ ‘อีตาบ้าดันจ้องเอาจริง ๆ ซะด้วย’
“ไม่นี่ครับ ผมไม่เห็นมีลายตรงไหนเลย” เขาพลอยไปกับหล่อน
ประภัสสรทนไม่ไหว “นี่ ไม่ต้องมายั่วคุณกล้าของชั้น” ไม่ว่าเปล่ายังผลักพักตร์พิลาสจนเซ ทำให้ได้จังหวะแกล้งถลาไปนั่งตักของกล้าตะวัน ยิ่งบาดตากว่าเดิมเสียอีก นางแบบสาวตรงเข้าไปยื้อยุดนางร้ายให้หลุดออกมาจากตัก ‘คุณกล้าของชั้น’ อย่างสุดแรง ทั้งฉุดทั้งผลักตบตีเป็นพัลวัน กล้าตะวันนั้นโอบพักต์พิลาสไว้ทั้งตัว ฝ่ามือที่ฟาดลงมาจึงโดนเขาเสียโดยมาก เจ็บใช่ย่อย เห็นผอม ๆ บาง ๆ ไม่นึกว่ามือจะหนักเอาการ
“โอ๊ย พักตร์เจ็บจังเลยค่ะคุณกล้าขา” หญิงสาวโอดครวญออดอ้อน หล่อนกอดคอเขาไว้แน่น ซุกหน้าอยู่กับซอกคอเขา “ทำไมต้องทำร้ายพักตร์ด้วยคะ” ไม่นึกว่าบทนางร้ายที่หล่อนเล่นในจอ จะได้นำมาใช้จริงก็วันนี้ แต่ก่อนที่ทุกคนจะเป็นจุดสนใจของผู้คนไปมากกว่านี้ กรชนกกับภานุวัฒน์ ก็แยกประภัสสรออกไปได้เสียก่อน
“ไม่เอาน่าคุณแพท อายเค้า เห็นไหมคนมองกันใหญ่แล้ว” กรชนกว่า
“เดี๋ยวไปทานข้าวกันดีกว่านะ จะได้อารมณ์ดี ๆ กัน ผมว่า” ภานุวัฒน์ ช่วยไกล่เกลี่ยอีกแรง
จากเหตุการณ์ครั้งนั้นประภัสสรเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกับพักตร์พิลาสตลอด ยิ่งพยายามที่จะเข้าหากล้าตะวันทุกครั้งที่สบโอกาส แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมีซิกเซนส์ เมื่อใดที่หล่อนสบโอกาสได้อยู่กับกล้าตะวันสองต่อสองจะต้องมีมารผจญมาขัดจังหวะเสมอ โดยเฉพาะมารที่ชื่อพักตร์พิลาสเจอกันทีไรได้ปะทะกันทุกคราวไป ยังดีที่วันกลับกรุงเทพฯ ทั้งหมดยังกลับพร้อมกัน โดยทิ้งกล้าตะวันที่ยังต้องจัดการงานที่ไร่และรีสอร์ทต่ออีกหลายวันไว้เพียงลำพัง ขืนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอยู่ต่ออีกฝ่ายคงไม่ยอมกลับเช่นกัน และคนที่จะประสาทเสียก่อนใครก็คงไม่พ้นกล้าตะวัน
----------------------------------------------------------
“พักตร์มีคนมาขอพบ” ผู้จัดการกองถ่ายเดินเข้ามาบอกหญิงสาวในห้องแต่งตัว
“ใครกันคะ รู้จักหรือเปล่า” พักตร์พิลาสสงสัย
“ไม่รู้ แต่ว่าหล่อชะมัดเลย ถ้าอายุน้อยกว่านี้สักหน่อยจะปั้นให้เป็นพระเอกอีกคน”
“ขนาดนั้นเชียว” หญิงสาวถามล้อ ๆ แต่ก็นึกไม่ออกว่าใครกันแน่ที่มาขอพบ
แล้วก็ต้องชะงักอึ้งอยู่หลายวินาทีเมื่อเห็นหน้าคนที่คอยอยู่
“ว่าไง คุณจะไม่ทักอะไรผมสักคำเลยหรือไง” คนคอยถามยิ้ม ๆ เกลียดนักเชียวไอ้ตาวิบวิบเนี่ย มันทำให้หน้าหล่อนร้อน ๆ หนาว ๆ ราวเป็นไข้
“คุณกล้าตะวัน เอ่อ...” หล่อนเริ่มติดอ่าง “กลับมาเมื่อไหร่คะ ทำไมมาถึงที่นี่ แล้วมีธุระอะไรกับดิฉัน”
“พอขากรรไกรหายค้างก็ใส่เป็นชุดเลยนะ” เขาเย้า ผู้หญิงคนนี้ เวลาเขินก็สวยไปอีกแบบ “ผมกลับมาจะได้สองอาทิตย์แล้ว ผมมาทวงสัญญา”
“สัญญาอะไร”
“อะไรกันนี่คุณ จากกันไม่กี่อาทิตย์ลืมสัญญารักเราแล้วหรือไง”
“ใครไปสัญญารักอะไรกับคุณ”
“ก็เรื่องที่คุณจะช่วยผม ตอนนี้ผมทำงานแทบไม่ได้เลย ตั้งแต่กลับมาคุณแพทนั่นมาเฝ้าผมแทบทุกวัน ช่วยผมหน่อยสิ”
“นี่คุณ ผู้หญิงคนอื่นมีตั้งเยอะแยะหนูวรรณนั่นก็ได้ อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันไม่อยากเจ็บตัวฟรี”
“โธ่คุณ หนูวรรณเนี่ยนะจะไปสู้รบตบมือกับใครได้ คุณนี่แหละสมน้ำสมเนื้อ” เขาเริ่มก้าวเท้าเข้ามาหา หญิงสาวเห็นท่าไม่ดีถอยกรูด
“วันนี้ฉันไม่มีเวลาคุย เอาไว้วันไหนฉันว่างจะเข้าไปหาที่ออฟฟิศ”
“ไม่ต้องเลย คืนนี้จะรอที่ร้านไอ้วัฒน์ ถ้าคุณไม่ไปผมมาหาแน่ แล้วคุณคงรู้นะว่าผมจะทำยังไง” ก่อนกลับกล้าตะวันยังส่งจูบหวานซึ้งให้หล่อนด้วยท่าทางที่กวนประสาทมากที่สุดเท่าที่พักตร์พิลาสเคยเห็น
----------------------------------------------------------

“คุณกล้าตะวันรออยู่แล้วครับ เชิญทางนี้” พนักงานที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีเดินนำหญิงสาว ไปยังห้องรับรองแขกพิเศษด้านใน ที่มีคนนั่งจิบบรั่นดีรออย่างใจเย็น ด้วยมั่นใจว่าอย่างไรหล่อนก็ต้องมา
“ทานข้าวมาหรือยัง” เขาตบที่นั่งข้างตัวเป็นสัญญาณให้หล่อน
“ยังค่ะ แต่ไม่หิว รีบพูดธุระคุณมาเถอะ ฉันโดดกองมามีเวลาให้คุณไม่เกินชั่วโมง” หญิงสาวมองนาฬิกา
เขาหันไปสั่งเครื่องดื่มกับของกินเล่นสองสามอย่างให้หล่อน รอจนพนักงานออกไปแล้วจึงเข้าเรื่อง “เรื่องเดิม ให้คุณช่วยทำยังไงก็ได้ให้คุณแพททิ้งผม”
“ทำไมคุณไม่บอกกันตรง ๆ ฉันว่าเธอน่าจะเข้าใจได้ โต ๆ กันหมดแล้ว”
“ผมทำทุกอย่างแล้ว คุณพักตร์ คุณก็เห็น แต่เธอเหนียวเหลือเกิน”
“คุณก็หาผู้หญิงดี ๆ สักคน แต่งงานไปซะ คงไม่มีใครอยากแย่งสามีคนอื่นหรอก”
“ถ้าหาเมียมันง่ายอย่างนั้น ผมคงไม่มานั่งขอร้องคุณอยู่ตรงนี้หรอก” กล้าตะวันชักโมโห
“ถนัดหาคู่นอนมากกว่า” หล่อนพึมพำ ไม่นึกว่าเขาจะได้ยิน
“เขาอยากนอนกับผมเอง ผมไม่ได้หา” หญิงสาวทำท่าขยะแขยง “ผมผู้ชายนะคุณ ใครเสนอผมก็สนอง” เขายอมรับหน้าตาเฉย “อีกอย่าง ที่ผมอยากบอกก็คือ ผมไม่ได้จะให้คุณช่วยฟรี ผมจะจ้างคุณ”
“คุณจะบ้าเหรอ ลงทุนมากไปหรือเปล่า แค่กำจัดผู้หญิงคนเดียว”
“ไม่ใช่คุณแพทคนเดียวหรอกคุณคนอื่นด้วย ผมยังไม่เจอคนถูกใจแล้วผมก็ไม่อยากวุ่นวาย ตอนนี้ผมแทบไม่ได้ทำงาน เลขาฯ ผมแค่รับแขกก็แย่แล้ว”
“จะคุยว่าเนื้อหอมละสิ”
“ดมดูไหมล่ะ” เขาขยับเข้าใกล้ หล่อนเขยิบหนี พยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ให้มากที่สุด
“อย่านอกประเด็น” หล่อนว่า
“ช่วงนี้ผมยุ่งมาก แผนงานผมทั้งที่ไร่แล้วก็ที่บริษัทมันแน่นหัวไปหมด ให้เลขาฯ คอยกันให้ก็ได้ แต่เขาก็ต้องช่วยผมทำงาน อีกอย่างมันก็ได้เป็นครั้ง ๆ ไป หายไปเดี๋ยวเดียว เดี๋ยวก็มาอีก” เขาหยุดเมื่อเห็นพนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหาร รอจนพนักงานออกไปจึงพูดต่อ “คุณนี่แหละจะช่วยผมกำจัดได้อย่างถาวร”
“แล้วทำไมต้องเป็นฉัน”
“อย่างแรกผมว่าคุณร้ายดี คุณไม่นั่งหงิม ๆ ให้ใครมาทำอะไรคุณได้ เพราะพวกนั้นร้ายใช่เล่น คุณเจอคุณแพทมาแล้วคงทราบ สอง เท่าที่รู้จักคุณมาผมว่าคุณไม่น่ารำคาญถ้าผมจะจ้างใครอย่างน้อยผมควรจะสบายใจเวลาที่เจอกันด้วย เพราะเราอาจต้องทำอะไรร่วมกันหลาย ๆ อย่าง สุดท้าย คุณเป็นดารา ความเป็นมืออาชีพของคุณน่าจะหลอกใครได้ง่ายกว่า”
“เล่นละครมันมีบทให้นะคุณ”
“ก็บทเป็นแฟนผม คอยกำจัดคนที่จะมาแย่งแฟนคุณ ไม่เห็นยาก
ผู้ชายคนนี้ท่าจะประสาท จ้างนางร้ายไปเป็นคู่ควง
“นางเอกมีตั้งเยอะ” หล่อนท้วง
“ภาพลักษณ์มันไม่ได้ เขาก็ต้องรักษาภาพเขา จะให้เขามาทะเลาะตบตีเรื่องผู้ชาย เขาคงไม่ทำ”
“ฉันขอคิดดูก่อน”
“ผมต้องการคำตอบวันนี้”
“ฉันไม่มีเวลาไปเฝ้าคุณทุกวัน”
“ไม่ได้ให้ไปทุกวัน ไปทุกครั้งที่มีคนมากวนผม”
“นั่นแหละ ฉันต้องทำงาน ตารางงานฉันแน่นจนถึงเดือนหน้า”
“ยกเลิก” เขาพูดง่าย
“ไม่ได้ ถ่ายไปแล้วตั้งเยอะคนอื่นเขาเสียหาย” หล่อนแว้ดให้ “อย่าเผด็จการ ฉันต้องการเวลาไตร่ตรอง”
“เงินเดือนเดือนละห้าหมื่น ค่าอาหารค่าชอปปิ้งไม่จำกัดทุกครั้งที่ไปกับผม เบี้ยเลี้ยงวันละสองพันห้า ห้าพันพร้อมที่พักถ้าต้องออกนอกกรุงเทพฯ หากมีอะไรเกินเลยผมยินดีจ่ายค่าชดเชยตามที่คุณเรียกร้อง” เขาบรรยายผลตอบแทนที่หล่อนจะได้รับ “ถ้าคุณรับข้อเสนอ เซ็นต์สัญญาผมมีโบนัสให้พิเศษสองเดือน เซ็นต์เช็คให้เดี๋ยวนี้เลย” เขาล้วงสมุดเช็คจากกระเป๋าเสื้อสูทที่วางพาดอยู่ใกล้ ๆ
“คุณไม่กลัวฉันเรียกร้องจนคุณหมดตัวหรือ หากเกิดอะไรขึ้น” หล่อนหยั่งเชิง
“คุณไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว แล้วผมก็จะระวังให้ทุกอย่างอยู่ในความควบคุม ผมเผื่อไว้เพื่อความสบายใจของคุณ”
“มีระยะเวลาหรือเปล่า”
“จนกว่าจะไม่มีใครมายุ่งกับผม หรือจนกว่าผมจะเจอคนถูกใจเข้าจริง ๆ แล้วแต่ว่าอันไหนเกิดก่อน” หล่อนยังลังเล “คุณยังรับงานได้ แต่ต้องไม่ใช้เวลาทั้งวันทั้งคืน ผมให้คุณมาหาเมื่อไหร่ก็ต้องมาได้” หล่อนเริ่มมองนาฬิกา
“ไว้ฉันค่อยให้คำตอบคุณได้หรือเปล่า วันนี้มันค่อนข้างกระชั้น ฉันต้องกลับไปทำงาน”
“นี่สัญญา” เขาวางซองเอกสารสีน้ำตาลลงบนตักหล่อน “คุณอ่านแล้วเข้าใจหรือไม่เข้าใจยังไงโทร. หาผม” เขายื่นนามบัตรให้หล่อน บอกหล่อนให้จดเบอร์ติดต่อของหล่อนทั้งมือถือและที่คอนโดให้เขา
“ฉันต้องไปก่อน แล้วค่อยคุยกันอีกที” หล่อนเก็บนามบัตรใส่กระเป๋า ลุกขึ้นยืนเตรียมออกจากห้อง
“เดี๋ยวก่อน” เขาลุกตาม จับไหล่หล่อนหันมาเผชิญหน้า รั้งร่างอรชรเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขาเสียแล้ว ปากอิ่มได้รูปถูกปิดผนึกแน่นกับของเขา กลิ่นบรั่นดีบวกกลิ่นบุหรี่กรุ่นอยู่ในลมหายใจผสมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของผู้ชายที่หล่อนจำได้ดี ไม่อยากคิดเลยว่าหล่อนก็คิดถึงสัมผัสของเขาเช่นกัน แขนเรียวค่อย ๆ ไต่ไปคล้องรอบคอเขาตอบสนองจูบที่เขาเสนอ อ่อนโยนเนิ่นนาน กว่าจะผละออกจากกัน หัวใจของทั้งสองเต้นแรงราวกับจะออกมาข้างนอก
“ให้ผมไปส่งไหม” เขายังกอดหล่อนไว้แนบอก ราวกับต้องการระงับอารมณ์ตนเองเช่นกัน
“ไม่ต้องค่ะ ฉันเอารถมา”
“งั้นผมไปส่งที่รถ” เขาหยิบซองหนังสือสัญญา จูงมือหล่อนไปส่งที่รถ รอส่งจนหล่อนขึ้นรถเรียบร้อย ก่อนเคาะกระจกเหมือนนึกอะไรได้
“คะ?” หล่อนกดกระจกลง ด้วยความสงสัย
“ผมลืมบอกอีกข้อนึง” หญิงสาวขมวดคิ้ว “ผมว่าจูบของเราเข้ากันได้ดี มันเป็นประโยชน์มากในกรณีที่เราอาจต้องจูบโชว์”
“คนบ้า” หล่อนว่าก่อนจะกดกระจกขึ้น ออกรถ แต่ยังไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะ พร้อมคำพูด
“ขับรถดี ๆ นะครับ”
----------------------------------------------------------

เสียงโทรศัพท์หัวเตียงปลุกพักตร์พิลาสจากนิทราอันแสนสุข
“ฮัลโหล” เสียงหล่อนยังงัวเงีย
“สวัสดีครับ ทำไมยังนอนอยู่อีก” เสียงคุ้นหู แต่นึกไม่ออกว่าใคร
“นั่นใครพูดคะ”
“ผมเอง กล้าตะวัน” หล่อนกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเรียบร้อย ราวกับเขามาอยู่ตรงหน้า
“โทร. มาแต่เช้ามีอะไรคะ”
“เช้าอะไรคุณ นี่มันจะเที่ยงแล้ว ผมโทร. มาทวงสัญญา” หล่อนมองนาฬิกาที่ข้างฝา จะเที่ยงแล้วจริง ๆ
“นี่คุณฉันยังไม่มีเวลาอ่านสัญญาคุณหรอก เมื่อคืนกว่าจะเลิกกองก็ตีสี่ ถึงบ้านก็ตีห้า กว่าจะได้นอนก็เกือบหกโมงเช้าแล้ว แถมคุณยังโทร. มาปลุกให้อารมณ์เสียอีก” หล่อนใส่เป็นชุด คนอะไรหายใจเข้าหายใจออกเป็นสัญญา
“ผมขอโทษ ใครจะนึกว่าคุณจะทำงานหนักขนาดนั้น” เสียงเขาสำนึกผิด “คุณอยากนอนต่อหรือเปล่า เดี๋ยวผมจะโทร. มาใหม่ คุณจะตื่นกี่โมง” พูดดี ๆ ก็เป็นนี่นา
“ไม่เป็นไรค่ะ ตื่นแล้วละ คุณว่าธุระคุณมาดีกว่า”
“วันนี้คุณว่างหรือเปล่า”
“วันนี้หยุดค่ะ”
“ทานข้าวกลางวันกัน บ้านคุณอยู่ไหน” หล่อนบอกชื่อคอนโดกับทางคร่าว ๆ
“อาบน้ำแต่งตัวสวย ๆ อีกชั่วโมงผมจะไปรับ” เขาสั่ง
พักตร์พิลาสแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย นั่งจิบชารอชายหนุ่ม ระหว่างรอหล่อนก็หยิบสัญญาขึ้นมาอ่าน เขาคงมาหาหล่อนเรื่องนี้แหละ ไหน ๆ แล้วก็อ่านซักหน่อยแล้วกัน เนื้อหาสัญญาก็เป็นไปอย่างที่เขาบอกเมื่อคืน มีรายละเอียดปลีกย่อยอีกเล็กน้อยซึ่งหล่อนไม่ใส่ใจ งานสบายไม่ใช่เล่นเมื่อเทียบกับผลตอบแทน แค่แสดงเป็นคู่ควงคนใหม่ของเขาและช่วยกำจัดพวกสาว ๆ ที่มาตอแย มันไม่ยากอยู่แล้วสำหรับหล่อน แล้วมันก็ท้าทายดี ละครที่ไม่มีบทและก็ไม่รู้ว่าผู้ร่วมแสดงจะโต้ตอบมาแบบไหน มีรายละเอียดอีกเล็กน้อยที่หล่อนต้องการคุยกับเขา หล่อนนั่งจดสิ่งที่หล่อนอยากได้คำตอบจากเขาออกมาเป็นข้อ ๆ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ในห้องจะดังขึ้น ข้างล่างบอกว่าเขามาถึงแล้ว รออยู่ที่ลอบบี้ หญิงสาวตรวจดูความเรียบร้อยของตนเองอีกทีในกระจก ก่อนจะคว้ากระเป๋ากับซองเอกสารลงไปพบเขา
กล้าตะวันยืนสูบบุหรี่อยู่ในสวนหย่อมด้านนอกลอบบี้ที่จัดไว้ให้เฉพาะ คงตรงมาจากที่ทำงานเพราะยังอยู่ในชุดทำงานเต็มยศ หล่อนไม่เคยเห็นเขาดูเป็นทางการอย่างนี้มาก่อน ก็ดูดีไปอีกแบบ ร่างสูงหันมาเห็นหล่อนแล้ว จึงอัดควันเข้าปอดอีกสองทีก่อนดับทิ้ง เดินเข้ามาหาหล่อนที่นั่งรออยู่ด้านใน
พักตร์พิลาสสวยเหมือนเคย ผ้าพิมพ์ลายกราฟฟิกสีน้ำตาลสลับขาวและแดงตัดเป็นชุดติดกันเกาะอก ตัวกระโปรงทรงบอลลูลสั้นเหนือเข่าอวดขาสวยเนียนละเอียด ตัดด้วยเข็มขัดผ้าสีขาวผูกเป็นโบว์ไว้ด้านหลัง กระเป๋ารองเท้าเข้าชุด ผมมวยมุ่นเกล้าสูงอวดลำคอระหง หล่อนเหมาะที่จะควงออกงานได้อย่างไม่อายใครจริง ๆ ทุกอิริยาบทของหล่อนดูเพลินตาดี
“คนสูบบุหรี่นี่ผมไม่หงอกใช่ไหมคะ” หล่อนยิ้มกว้างทักทาย
“ใช่ ส่วนใหญ่ตายก่อนหงอก” เขายักไหล่
“แล้วทำไมยังสูบ”
“เอาน่า หิวหรือยัง ผมหิวมาก ไปกันเถอะ”
เขาขับรถพาหล่อนไปร้านอาหารอิตาเลียนร้านโปรดของเขา เขาว่างั้น
“คุณอ่านสัญญาหรือยัง” กล้าตะวันเข้าเรื่องสำคัญ
“อ่านแล้วค่ะ มีเงื่อนไขนิดหน่อย” เขาหันมามอง คิ้วเข้าเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม
“จนกว่าจะถึงเดือนหน้า ถึงจะว่างมากพอที่จะไปตามที่คุณเรียกได้ทุกวัน”
“ก็ไม่เป็นไร ระหว่างนี้คุณก็บอกมาแล้วกันว่าช่วงไหนวันไหนที่คุณสะดวก”
“ต้องออกงานสังคมกับคุณด้วยหรือคะ”
“แล้วแต่งานนะ ถ้าผมรู้ว่าจะมีคนที่ผมไม่อยากเจอไปด้วยก็จะชวนคุณไป”
“ต้องมีไปต่างจังหวัดด้วยหรือ”
“ไม่มากหรอกคุณ ผมเผื่อไว้เพื่อความรอบคอบ”
“ถ้าจะให้ไปไหน ต้องบอกล่วงหน้าอย่างน้อยสามวัน”
“ไม่มีปัญหา”
“การออกงาน ต้องบอกคอนเซ็พท์งานและสถานที่จัดงานอย่างละเอียดจะได้เตรียมตัวถูก”
“ดี ผมเห็นด้วย ถ้าต้องตัดชุดใหม่เบิกได้”
“มีใครรู้เรื่องนี้บ้าง นอกจากเราสองคน”
“ไม่มี แค่คุณกับผมเท่านั้น”
“ถ้าหากจะมีอะไรเกินเลย ดิฉันขอให้เป็นไปด้วยความสมัครใจของดิฉัน ห้ามมีการบังคับขืนใจกันโดยเด็ดขาด”
“มั่นใจได้ ถ้าผมจะทำอะไรคุณผมต้องทำให้คุณยอมทั้งตัวและหัวใจเลยทีเดียว” เขายิ้มพราย “มีอะไรอีกไหม”
“ไม่มีแล้วค่ะ” หล่อนเปิดซองเอกสาร รอจนรถติดสัญญาณไฟแดง จึงเซ็นชื่อลงไปในสัญญาทั้งสองฉบับ ส่งหนึ่งฉบับให้เขา อีกฉบับเก็บเข้าซอง เขารับไปเปิดดูผ่าน ๆ ก่อนโยนมันไปที่เบาะหลัง หยิบเช็คที่มีลายเซ็นต์พร้อมจำนวนตัวเลขตามที่ได้ตกลงไว้ในกระเป๋าเสื้อให้
“ขึ้นเงินได้เลย ให้ผมแวะธนาคารเลยไหม”
“ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวดิฉันจัดการเองวันหลังก็ได้”
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกับคุณ” เขากล่าวราวต้อนรับพนักงานใหม่ พร้อมกับยื่นมือมาให้หล่อนจับอีกต่างหาก
“เช่นกันค่ะ” หล่อนยื่นมือจับตอบ วางมาดนักธุรกิจสาวให้สมกับมาดนักธุรกิจหนุ่มของอีกฝ่าย
“เริ่มงานเลยนะ พร้อมหรือยัง”
“พร้อมค่ะ” หล่อนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนพยักหน้าให้เขา

ร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่เขาพาหล่อนไปนั้นหรูหราเอาการอยู่ เขาจับมือหล่อนไม่ยอมปล่อยตั้งแต่ลงจากรถจนถึงโต๊ะอาหาร สายตานับสิบคู่มองด้วยความสนใจ ชายหนุ่มรูปหล่อแต่งตัวดีมากับสาวสวยจัดดูเหมาะสมกัน หลายคนจำพักตร์พิลาสได้ และหลายคนก็รู้จักกล้าตะวันเช่นกัน
“คอยดูนะ พรุ่งนี้ต้องมีหนังสือพิมพ์อย่างน้อยสองฉบับ ลงเรื่องเรา” กล้าตะวันบอกเรียบ ๆ
“คงไม่ใช่หนังสือพิมพ์บันเทิงแน่ นักข่าวบันเทิงคงไม่บังเอิญมาที่หรู ๆ อย่างนี้หรอก”
“ผมลืมบอกเรื่องสำคัญกับคุณอีกหนึ่งเรื่อง”
“คะ ?”
“คุณต้องระวังแม่ผม ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงผมไม่อยากให้คุณปะทะด้วย แม่ผมไม่ชอบดารานางแบบทุกประเภท โดยเฉพาะคนที่มาเข้าใกล้ลูกชายท่าน”
“เห็นคุณสองคนพี่น้องควงแต่ดารากับนางแบบ” น้ำเสียงติดประชดหน่อย ๆ ก่อนหันมาถาม “เปลี่ยนใจทันไหมคะ”
“ช้าไปครึ่งชั่วโมง เสียใจด้วย”
ระหว่างรับประธานอาหารชายหนุ่มก็บอกสิ่งที่เขาต้องการโดยละเอียด ว่ามีผู้หญิงกี่คนที่มาวุ่นวายกับเขาในตอนนี้ แต่ละคนเป็นอย่างไร มีคนไหนที่ต้องระวังเป็นพิเศษ
“เดี๋ยวเข้าบริษัทกับผม แพทเขามารออยู่ เลขาฯ ผมเพิ่งโทร. มาบอก” กล้าตะวันแจ้งความจำนงแก่หญิงสาวทันทีที่กดปุ่มตัดการสนทนาทางโทรศัพท์ที่ฟังคร่าว ๆ ว่าเป็นเรื่องงาน
“เริ่มเลยเหรอคะ” สีหน้าหล่อนมีแววหวั่นใจอยู่บ้าง
“โธ่เอ๊ย ! นึกว่าจะเก่ง เอาน่า ถ้าผมไม่มีเอกสารต้องเซ็นอีกเป็นตั้งก็จะไม่กลับเข้าไปหรอก” เขาปลอบ
“ไม่เก่งเท่าไรหรอกค่ะ แต่ก็จะพยายาม”
----------------------------------------------------------

การที่กล้าตะวันควงพักตร์พิลาสเข้าไปในบริษัท ทำเอาพนักงานทั้งหลายมองกันตาค้าง ปกติมีแต่สาวตามมาหา ไม่เคยเห็นควงใครจี๋จ๋าเข้ามาขนาดนี้ แล้วนี่ก็ดาราสาวสวยแถมเป็นนางร้ายเสียอีก เดี๋ยวคงมีอะไรดี ๆ แน่ ก็นางแบบอีกคนยังรออยู่ในห้องทำงาน
“นี่คุณพักตร์พิลาส ถ้าคราวหน้าเธอมาหาผมให้ขึ้นไปได้เลยไม่ต้องโทร. บอก” เขาแนะนำหญิงสาวพร้อมกับสั่งประชาสัมพันธ์ด่านแรกของบริษัท พัตร์พิลาสยิ้มหวานทักทายทุกคน
“คุณสวยจังเลยค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวชมจากใจจริง ไม่เห็นร้ายเหมือนในทีวีเลยนี่นา
หญิงสาวกล่าวขอบคุณหล่อนเบา ๆ ก่อนที่กล้าตะวันจะจูงมือหล่อนเข้าลิฟต์ไปยังชั้นสูงสุดที่เป็นที่ทำงานของเขา
คนที่อ้าปากค้างสุดคงจะเป็นประภัสสร ที่ดึงดันกับเลขาฯ ของชายหนุ่มจนได้นั่งรอในห้องทำงาน เมื่อมีเสียงเปิดประตู หล่อนรีบปรี่เข้าไปหาหมายจะกอดให้สมอยาก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเขาจูงมือหญิงสาวอีกคนมาด้วย ไม่ใช่ใครที่ไหนแม่ดาวร้ายที่หล่อนดูถูกนักหนา
“มาทำอะไรที่นี่” หล่อนตะคอกใส่ แล้วยิ่งโมโหเมื่อพักตร์พิลาสไม่ตอบ แต่กลับกอดแขนชายหนุ่มแน่นขึ้น
“ผมชวนคุณพักตร์มาเอง คุณแพทมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า” ชายหนุ่มนั่งลงที่นั่งประจำตำแหน่ง ทำท่าเตรียมพร้อมที่จะทำงาน โดยมีพักตร์พิลาสยืนอยู่ข้าง ๆ ทำเป็นดูโน่นดูนี่ จับเสื้อสูทเขาวางให้เข้าที่เข้าทาง
“ทำไมแพทต้องมีธุระถึงจะมาหาคุณได้” หล่อนเริ่มอาละวาดและจะตรงเข้ามาทำร้ายอีกฝ่าย
“ไหนคุณบอกพักตร์ว่าเลิกกันเด็ดขาดแล้วไงคะ ทำไมคุณแพทยังมาที่นี่อยู่อีก” นางร้ายเล่นบทแฟนสาวขี้หึงใส่ชายหนุ่ม
“คุณกล้าบอกว่าเขาไม่ได้ไปมาหาสู่คุณมานานแล้ว จริงหรือเปล่า” หล่อนหันขวับมาเล่นงานประภัสสรท่าทางเอาเรื่องทำเอาอีกฝ่ายถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
“คืนก่อนเขายังไปค้างกับฉันอยู่เลย” นางแบบสาวว่าไม่เต็มปากนัก
“โกหก วันก่อนน่ะวันไหน อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์คุณกล้าอยู่กับฉันทุกคืน” หล่อนเชื่อว่าสิ่งที่กล้าตะวันเล่าให้หล่อนฟังว่าเขาไม่มีอะไรกับประภัสสรมาเป็นเดือนตั้งแต่ก่อนไปบ้านไร่ซะด้วยซ้ำเป็นเรื่องจริง เขาไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหกหล่อน
“หน้าไม่อาย กล้าพูดว่านอนกับผู้ชายทุกคืน”
“ยังดีกว่าพวกที่ผู้ชายเขาไม่ไปหาแล้วมาอ้างว่าเขาไปนอนด้วยละกัน อย่างน้อยฉันก็พูดเรื่องจริง” ซะเมื่อไหร่กัน หญิงสาวพูดต่อในใจ ใช้สายตานางร้ายแบบในละครมองประภัสสรตั้งแต่หัวจรดเท้า “อีกอย่างเราเพิ่งรักกันใหม่ ๆ ย่อมอยากอยู่ด้วยกันมากเป็นธรรมดา ใช่ไหมคะ กล้าขา” หล่อนโอบไหล่กล้าตะวันที่นั่งตีหน้าเฉยได้สนิทนัก เขาเลือกคนไม่ผิดจริง ๆ “ทางที่ดีคุณน่าจะเลิกมายุ่งกับเราได้แล้ว ในเมื่อผู้ชายเขาไม่ได้ชอบคุณ คุณเองก็ยังสาวยังสวย น่าจะหาใหม่ได้ไม่ยากนักหรอก”
ประภัสสรโกรธจนตัวสั่น หล่อนคิดถูกแล้วที่ไม่ชอบหน้าแม่นางร้ายดาราละครทีวีชั้นต่ำคนนี้แต่ต้น คอยดูเถอะหล่อนจะต้องเอาชนะให้ได้
“ผมว่าคุณกลับไปก่อนเถอะ ผมไม่อยากให้คุณพักตร์โกรธผม” คำพูดเขายิ่งตอกย้ำหล่อนอีก
“ฉันนึกว่าคุณจะวิเศษกว่าคนอื่นซะอีกคุณกล้าตะวัน สุดท้ายคุณก็เหมือนคนอื่น ดาราทีวีชั้นต่ำคุณก็ยังไปเกลือกกลั้ว แค่มันยอมให้นอนด้วยก็เห็นมันดีกว่าแพทเสียแล้ว” หล่อนเริ่มฟูมฟาย
“ถ้าคุณว่าคุณกล้าลดตัวมาเกลือกกลั้วดิฉันจนแปดเปื้อนแล้วละก็ คุณยังจะอยากได้เขากลับไปอีกเหรอ จะติดเชื้ออะไรไปจากดิฉันบ้างก็ไม่รู้”
“ชั้นไม่ยอมแพ้แกหรอกนังพักตร์พิลาส แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” ประโยคสุดฮิตเหมือนในละครเป๊ะ ไหนว่าไม่เคยดู ประภัสสรไปแล้วเสียงประตูปิดดังสนั่นทำเอาพนักงานด้านนอกสะดุ้งกันสุดตัว พวกที่พนันข้างพักตร์พิลาสเฮกันยกใหญ่

“คุณไปคบได้ไงเนี่ยคนแบบเนี้ย” พักตร์พิลาสถามอย่างอ่อนใจ
“บอกว่ามักง่ายคุณคงจะพอใจ” ตาคม ๆ นั่นเหมือนจะค้อนอยู่ในที “คุณช่วยผมหน่อยแล้วกัน ค่อยยังชั่วไม่งั้นวันนี้ผมต้องนั่งฟัง กล้าคะกล้าขา ทานข้าวกันไหม ดูหนังกันไหมถามทั้งวัน งานการผมไม่ได้ทำกันพอดี แล้วคุณดูสิงานเต็มโต๊ะขนาดนี้ ใครอยากจะมีอารมณ์คะขากัน” เขาระบายเสียยืดยาว หญิงสาวปรายตามองเห็นงานบนโต๊ะก็ให้สงสาร
“คุณทำงานไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะออกไปคุยกับเลขาฯ คุณเรื่องคิวงาน คุณจะได้รู้ว่าฉันมาให้คุณได้วันไหนบ้าง”
“คุณอยู่ถึงเย็นเลยนะเดี๋ยวผมไปส่ง เผื่อมีใครมาอีกจะได้ช่วยกัน” หล่อนพยักหน้ารับ ก่อนจะถือสมุดคิวงานออกไปหาเลขาฯ หน้าห้องเขา พักใหญ่จึงเปิดประตูกลับเข้ามาเห็นเขากำลังคร่ำเคร่งกับงานตรงหน้า หล่อนจึงเลี่ยงไปนั่งอ่านบทละครที่หยิบติดมาด้วยเงียบ ๆ ที่มุมโซฟารับแขกเช่นกัน เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นหญิงสาวถอดรองเท้าส้นสูงออก ขดตัวนอนหลับอยู่บนโซฟานั่นเอง ท่าจะหนาว แอร์ในห้องเขาค่อนข้างเย็นเพราะชายหนุ่มเป็นคนขี้ร้อน ร่างสูงย่องอย่างแผ่วเบาที่สุดเอาเสื้อนอกของเขาคลุมให้หล่อน
“คุณนาถ เข้ามาหาผมหน่อย ไม่ต้องเคาะประตูนะ เข้ามาได้เลย” เขาโทร. เรียกสินีนาถ เลขาฯ ส่วนตัวมาสั่งงาน พอหล่อนเปิดประตูเข้ามาเขาก็ทำสัญญาณไม่ให้ทำเสียงดัง
“เดี๋ยวคุณเตรียมเอกสารที่ต้องใช้ประชุมพรุ่งนี้มาให้ผมผมจะเอากลับไปอ่านที่บ้าน แล้วก็ถ่ายเอกสารคิวงานคุณพักตร์ให้ผมด้วยชุดนึง อ้อ...เดี๋ยวโทร. จองโต๊ะที่ร้าน... ให้ผมสองที่ สักไม่เกินทุ่มนะ” เขาเอ่ยชื่อร้านอาหารโปรดอีกร้านนึงของเขา

หญิงสาวหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ ลืมตามาก็เห็นกล้าตะวันนั่งก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่ข้าง ๆ หล่อนค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างงง ๆ
“ตื่นแล้วหรือ หิวหรือยัง” ชายหนุ่มถามอย่างอ่อนโยน
“ทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะคะ”
“ก็เห็นคุณหลับสบายผมไม่อยากกวน ท่าทางจะฝันดีซะด้วย” เขาล้อ
หล่อนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูมันบอกเวลาเกือบห้าโมงเย็น
“ฉันหลับไปนานมากเลยนะเนี่ย ขอบคุณสำหรับเสื้อค่ะ” หล่อนส่งเสื้อนอกคืนให้เขา
“ไปล้างหน้าล้างตาซะไป เดี๋ยวออกไปทานข้าวกัน” เขารุนหลังหล่อนไปทางห้องน้ำส่วนตัวในห้องทำงาน
ไม่นานนัก หล่อนก็กลับเข้ามาอย่างสดใส ใบหน้าที่ได้รับการแต่งเติมเพิ่มขึ้นเพื่อให้เหมาะกับเวลากลางคืนทำให้หล่อนสวยคมไปอีกแบบ ชายหนุ่มเก็บของเรียบร้อย พอหล่อนกลับเข้ามาก็ควงแขนกันออกจากออฟฟิศ กว่าเขาจะมาส่งหล่อนได้ก็เกือบสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว
“ขอบคุณค่ะ” หล่อนพึมพำ
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ ที่ทำให้ผมได้ชีวิตการทำงานอันสงบสุขของผมคืน” เขาดึงหล่อนเข้ามาใกล้ จุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผาก “ราตรีสวัสดิ์”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ขับรถดี ๆ ถึงแล้วโทร. บอกหน่อยก็ดีค่ะ” หล่อนสั่งก่อนเขาออกรถ

Create Date : 17 กุมภาพันธ์ 2552		3 comments
Last Update : 23 มีนาคม 2555 0:37:03 น.
Counter : 585 Pageviews.
Share Tweet