วันนี้เขียนบันทึกต่อ  บันทึกเรื่องที่อยากเขียนเสียก่อน  เรื่องสังเวชนียสถานไม่แปลกอะไรอยากเขียนค่อยเขียนทีหลัง  ถามว่าชอบอินเดียมั้ย  ..  ชอบมาก  แต่ไม่ไปอยู่นะ...  ชอบเที่ยวเอเชีย  แต่ละแห่งมีเอกลักษณ์ของตัวเอง    การท่องเที่ยวที่มีคุณค่าทางจิตใจ  

               เส้นทางสังเวชนียสถาน  ส่วนใหญ่อยู่ในรัฐพิหาร  อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย   จัดเป็นรัฐที่ยากจนที่สุดของอินเดีย    คนส่วนใหญ่ อาจจนเงิน  แต่ไม่อดอยาก พืชผักมากมายสมบูรณ์สวยงาม  น่ารับประทาน   ระหว่างทาง  มีตลาดอยู่แทบทุกระยะ    มีปัจจัยสี่ขายเต็ม  อาหาร ขนม รองเท้า  เสื้อผ้า  ของใช้  ดูไม่ขาดแคลน   เนื้อสัตว์มีร้านขายไก่อยู่ไม่มาก   นำกรงใส่ไก่มารอขาย   ถ้าซื้อก็ฆ่ากันสดๆ    ร้านขายปลามีน้อยมาก     โปรตีนส่วนใหญ่น่าจะได้จาก ไข่ และนม  ผู้คนมีวิถีชีวิตแบบดั้งเดิม    มีรถยนต์โบราณๆไม่มาก   ไม่มีจักรยานยนต์ขวักไขว่เหมือนตามต่างจังหวัดไทย     ผู้คนยังเดินด้วยเท้า   หลายๆแห่งยังใช้เกวียนเทียมสัตว์   ดีขึ้นบ้างก็มีจักรยาน   ความรู้สึกเหมือนย้อนยุคไปสักหนึ่งร้อยปี  ....เป็นเสน่ห์ที่ไม่มีให้ดูในที่ๆเคยไปมา

               ตามตลาดผู้ชายมากมายลูกเด็กเล็กแดง  เดินกันขวักไขว่    ผู้ชายทำงานนอกบ้านทุกอย่าง ขายของ  จ่ายตลาด   ในโรงแรมไม่มีงานของผู้หญิง  พนักงานทำความสะอาด  ทำอาหาร  เสริฟ และอื่นๆ  เป็นชายล้วน    ถ้าไปพักหญิงล้วนก็น่าหวาดกลัวเหมือนกันล่ะ     ชายแต่ละคนก็ตาคมลึกผิวดำคล้ำหน้าตาไร้รอยยิ้ม   ตลอดทั้งทริปไม่ได้ยินเสียงใครหัวเราะที่ไหนเลย    ผู้หญิงอยู่กับบ้านทำงานบ้านเลี้ยงลูก       

                   พืชผักผลไม้   ขนาดใหญ่สมบูรณ์ มีปริมาณมาก เต็มตลาด  แต่ละร้าน เยอะมาก เช่นองุ่น ร้านเล็กๆกองเป็นหลายเข่ง   มากจนคิดไม่ออกว่าถ้าขายไม่หมดจะเน่ายังไง   แต่ก็ไม่แปลก  เพราะคนเยอะมาก  อย่างกับกองทัพมด   ถ้ามีคนซื้อกองใหญ่ๆก็คงหมด 

                   แม้บ้านเรือนจะมองสกปรกไร้ระเบียบ  แต่ร้านขายผักผลไม้  เรียงไว้สวยงามเป็นระเบียบมาก  ที่น่าประทับใจคือ ร้านขายพริกสด  เรียงสวยงามทีละเม็ดเป็นกองๆ  แสดงว่า  ถ้าคนอินเดียเขาจะทำให้สวยงามก็ทำได้  และทำได้ดี  แต่ดูเหมือนเขาจะทำเท่าที่เขาเห็นว่าจำเป็น

                   ผู้คนผิวดำมากมาก  ถ่ายภาพแทบไม่เห็นรายละเอียด   ผู้หญิงนุ่งส่าหรีเสื้อผ้าเอกลักษณ์ของตัวเอง  ไม่เปลี่ยนแปลงตามตะวันตก   ส่าหรีสีสดทุกคนไม่มีใครยอมกัน   ทำให้มองเห็นได้ชัดเจนเวลาเดินตามท้องทุ่งถ้าหลงก็ตามหาง่าย    

               ไปอินเดียไม่มีเหงา   ผู้คนสนใจนักท่องเที่ยว  ตลอดทางที่รถผ่าน  ลูกเด็กเล็กแดงโบกไม้โบกมือ และผู้ใหญ่ให้ความสนใจจ้องมองไม่ละสายตา    ถ้าจอดรถ หรือลงจากรถ  จะวิ่งเกรียวมาที่รถราวกับขอลายเซ็นต์ดาราเพื่อให้ความช่วยเหลือแลกกับเงิน  หรือ ร่วมเฟรมถ่ายภาพ    กลายเป็น มหารานีในพริบตา    มีคนขอเงินเกาะแจ   แต่ละคนจะนำเสนอความสามารถส่วนตัวที่แตกต่างจากคนอื่นเพื่อให้ได้เงิน   เป็นเส้นทางที่มีความสุขมากสำหรับคนชอบให้ทาน   จะมีผู้คนให้ทำทานตลอดเส้นทาง   มีเงินกี่ล้านบาทก็หมดได้    

                แรกๆก็แจกเงินไปทั่ว  ไกด์บอกว่า เด็กเหล่านี้มาขอเงิน  และไม่ไปเรียนหนังสือ เพราะได้เงิน  จึงหยุดแจกเด็ก  ให้แต่ผู้ใหญ่และคนแก่   คณะเราแจกเงินหมดเกลี้ยงกระเป๋า  เงินไทย เงินรุปีใช้ได้หมด   บางคนก็เอาเงินไทยมาขอแลกรูปีกับเราก็มี   คนขายของและขอทานพูดไทยได้หลายคำ    เด็กบางคนพูดได้แทบทุกภาษา  ไทย จีน เขมร พม่า ฯ  สนุกๆอย่าซีเรียส  มีเงินก็แบ่งๆกันไป

                    ทุกคนที่มาเกี่ยวข้องด้วย   ล้วนแต่ต้องการเงินพิเศษทั้งนั้น    ถ้าโรงแรมเล็กๆก็จะออกมากันหมดทั้งโรงแรม  ช่วยกันหยิบจับข้าวของคนละชิ้นให้เห็นว่าได้บริการอะไรสักอย่าง    แต่ละวัน  ไกด์ หาเงินใบเล็กมาให้แลกเรื่อยๆ  ใบละ 10 รูปี เท่ากับ 5  บาท  หลายปึกนี่แป๊บเดียวก็หมด    เตรียมเงินสดไปมากๆ  แบ่งปันความสุขที่หยิบจับได้ให้คนที่อยากได้   แค่แจกเงินตลอดเส้นทางนี่ก็ได้บุญไปมากแล้วค่ะ