เข้าเรื่องดีกว่า "สิ่งที่แพงที่สุดที่เคยซื้อ"  ติ๊กต่อกๆๆๆ  ไม่อยากพูด  เจ๊เหนียวคิดไม่ออกจริงๆอ่ะ   ของแพงไม่เคยซื้อ   จะเสียใจดีมั้ยนะ  ทำไมเราถึงไม่ซื้อของแพง   ให้ตายสิโรบิน  หายากมากที่จะมีของที่อยากได้จริงจริ้ง   และยิ่งของแพงด้วย  ยิ่งหาแทบไม่มี  

               เรื่องถูกแพง  ทำให้เป็นที่หมั่นไส้ของใครๆ  แต่ก็เป็นเรื่องขำกัน  สมัยก่อนสองคนกับรูมเมด   เราต่างหอบข้าวของกันมามากมาย  ราวกับบ้าหอบฟาง  เพื่อนฝูงในหอมานั่งเม้าท์กัน   หยิบสมบัติบ้าที่หอบออกมาผลัดกันชม   เสื้อนี่ก็ถู้กถูก    กางเกงนี่ก็ไม่แพง  เนาะไอ้เย็น  จริงด้วยไอ้ตู่  ยิ่งเป็นของของเราแล้วไม่แพง  ซื้อทำไมของแพง  ถูกหมดล่ะนี่   แล้วก็หัวเราะกันสองคนราวกับบ้า   ฮ่าฮ่าๆๆ  ของพวกเราไม่มีอะไรแพง  ไม่ซื้อก็โง่แล้ว

                พยายามนึกแล้วนึกอีก  เตี๋ยไตดีมั้ยนะ  ไม่เคยซื้อของแพง    

ประการที่หนึ่ง  คงเพราะครอบครัวและสิ่งแวดล้อม  เป็นข้าราชการและลูกข้าราชการเพื่อนๆทั้งที่โรงเรียนและละแวกบ้านก็ลูกชาวบ้านธรรมดา   เงินเดือนพ่อแม่และมาถึงรุ่นตัวเอง   เงินเดือนข้าราชการก็เพียงมีให้ยังชีพในระดับปานกลาง   ไม่อดอยากขาดแคลน   พอประคับประคองอย่างมัธยัสถ์       และอยู่ในสิ่งแวดล้อมเฉลี่ยเท่าเทียมกันจึงทำให้ไม่รู้สึกอยากมีอยากได้ข้าวของ  เครื่องใช้สิ่งใดที่แพงหรือเกินฐานะ  

ประการที่สอง  หรืออาจจะเป็นเพราะของที่ใครชอบว่าแพงนั้นเกินความฝัน  ในความฝันจึงไม่เคยมีของแพง  ไม่เคยฝันอยากได้อะไรที่แพงสักที    อีกทั้ง เงินเดือนที่ทำมาหาได้ตั้งแต่เล็กน้อยจนลาออก  มานั่งนึกย้อนกลับดู ไม่มีเหลือพอจะซื้ออะไรได้สักสิ่งเป็นชิ้นเป็นอัน  ทำงานทั้งในและนอกเวลา  ก็ได้เพียงใช้ไปรับประทานไปแต่ละเดือนใกล้ๆสิ้นเดือนก็ทำตัวเงียบๆหน่อย    ข้าราชการเงินเดือนอันน้อยนิด  บ้านสักหลัง  รถใหม่สักคันก็ยังไม่เคยซื้อด้วยเงินตัวเอง  ไม่อดข้าวอดอาหารชนสิ้นเดือนก็เก่งแล้ว     ตอนจบใหม่เคยซื้อรถมือสองมาขับอยู่คันหนึ่งราคาไม่เท่าไหร่    ก็ใช้ไปตามฐานะ    ไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไร  

ประการที่สาม  อาจจะเป็นเพราะไม่เคยอยากมีอยากได้ข้าวของเครื่องใช้สิ่งใดที่แพง   ในชีวิตไม่เคยออกปากอยากมีอยากได้แม้สักสิ่งอัน    ข้าวของที่มีทุกวันนี้ก็มีผู้ซื้อให้หาให้ทั้งหมดทั้งสิ้น   อนุโมทนาสาธุใช้ให้เสพให้ด้วยความยินดีตามวัตถุประสงค์ของผู้ให้   ให้ยินดีมีความสุขที่ได้ซื้อให้   จะว่าไปแล้วผู้ให้ก็เป็นผู้ได้อีกประการหนึ่งทีเดียว     

                 เขียนจนจะจบ  ดูเหมือนไม่เข้าโจทย์   ก็เพราะที่ผ่านมา  ไม่เคยอยากได้อยากใช้ของแพงเลยสักสิ่งอัน ที่เคยควักกระเป๋าซื้อเอง  แหวนเพชร 9.4 กะรัตใครอาจว่าแพงไอ้เย็นก็ซื้อใส่ทำสวนมาแล้วนะเออ    ถ้าพอใจก็ไม่มีอะไรแพง  ใหญ่เท่าเม็ดไข่ห่านพยายามหาภาพมาประกอบไม่พบ   ใส่ไปใส่ไปก็เบื่อ  หนักนิ้ว  มองแก่  ลืมหรือหล่นหายก็เหลือศูนย์บาท   ใครจะว่าแพงเหรอ  ก็ได้ประสบการณ์คุ้มกว่าเงินที่เสียไปซะอีก    เบื่อแล้วก็ขายคืนไม่ยากอะไร  ของราคาสูงส่วนใหญ่ไม่สูญมูลค่า  อาจดูแพงเมื่อซื้อแต่เมื่อเวลาผ่านไปมีมูลค่ามากขึ้น  ก็กลายเป็นของไม่แพงในที่สุด   

                สรุปของที่ซื้อหามาในความเห็นก็ไม่เคยว่าแพงสักอย่าง    จัดเป็นคนประเภท Best buy ไม่เคยซื้อของแพง     แต่เมื่อย้อนกลับ  ของที่เคยคิดว่าถูก  บางครั้งก็กลายเป็นแพงได้  โดยเฉพาะ  หุ้นบางตัวที่เคยฝากความหวังไว้  CBG  ทุ่มเสียเกือบหมดพอร์ต จาก 7,80 บาท ตอนนี้เหลือ 30 กว่าบาท แพงลิบ   ทำไมไม่ขาย  ก็ขี้เกียจขาย ชอบเสี่ยแอ๊ด คาราบาว  ยังฝากความหวังไว้ ว่าจะเป็นจริงสักวันนะนี่