Bloggang.com : Quaver : SOUTHLAND เด็กใหม่ที่ไม่ใหม่อีกแล้ว

SOUTHLAND เด็กใหม่ที่ไม่ใหม่อีกแล้ว

ความจริงอยากเขียนถึงซีรี่ส์เรื่องนี้ตั้งแต่ได้ดูซีรี่ส์แรกจบไปแบบไม่รู้ตัวเพราะดูผ่านทางทรู แล้วทรูก็ฉายซีซั่นสองตามมาแบบคนดูไม่เอาอ่าวอย่างเราไม่ได้รู้อะไรกะเขาเล้ย

มารู้อีกทีว่าดูซีซั่นสองผ่านไปแล้วก็ตอนมันเว้นวรรคไป แล้วโผล่กลายเป็นซีซั่นสามให้ตามแบบถามงงๆกะตัวเองว่านี่ตูดูซีรี่ส์เรื่องนี้ไปแล้วสองซีซั่นแล้วหรือฟะ

???!!!!!!!!!

เรื่องนี้ไม่ได้คิดจะดูตั้งแต่แรก แต่เผอิญไปเจอรีวิวว่าผู้สร้างน่ะเป็นคนเดียวกับคนสร้างซีรี่ส์ในดวงใจอย่าง ER
ก็คุณ John Wells นี่ล่ะ

เผอิญข้าพเจ้าเป็นพวกบ้าโปรดิวเซอร์มากกว่าดารา เวลาติดใจเรื่องไหนขึ้นมาก็จะตามดูผลงานของโปรดิวเซอร์คนนั้นติดไปเป็นพรวน
พูดเหมือนตัวเองเป็นหมาน่อยไงชอบกล

แต่อ่านเจอวิจารณ์เรื่องมุมกล้องก่อนจะดู บางคนว่าไว้ว่ามุมกล้องน่ะมันสั่นด๊อกแด๊กตามนักแสดงไปทั้งเรื่อง ดูแล้วเวียนหัวจิฟว่างั้น

ไอ้เราก็อีก...ไม่ค่อยรู้สึกรู้สาเรื่องทำนองนี้ ก็เพราะดันเป็นแฟนพี่ดอยล์ คริสโตเฟอร์ ดอยด์ ตากล้องคู่บุญของเฮียหว่องกาไว
ก็เลยชินและเรียกว่าชอบกับมุมกล้องสั่นๆพล่าๆมัวๆชวนเวียนหัวดี

เจอเข้าไปสองเรื่องแล้วสิที่ชอบก่อนจะดูsouthland

และก็ยังบ้าตามอ่านวิจารณ์ชนิดไม่กลัวสปอยด์ เผอิญอีกอ่ะไม่แคร์เรื่องพวกนี้เท่าไร เป็นพวกรู้ได้ก็ไม่เป็นไร ไม่รู้ก็ตามสบายอะไรเทือกนี้
[สรุปคือตูนี่มันเป็นพวกหนังหนา ความรู้สึกช้าพ่วงตามมาหรือเปล่าวะเนี่ย]
คำวิจารณ์เรื่องนี้ก็ดีดีทั้งนั้นเลย ทั้งเนื้อหาที่บอกว่าคล้ายๆERตรงตามติดชีวิตตัวละคร ความเป็นอยู่ของคนดีคนร้ายบนท้องถนนแอลเอ

เราก็แบบ.....อ่าดีเลย แบบที่ชอบอีกละ ช่วงนี้เบื่อจิฟกะเรื่องเหนือธรรมชาติ โยงไปสามโลกสี่โลก ผูกปมซ้อนปมสุดท้ายผู้สร้างโดนปมตัวเองรัดคอตาย จบเรื่องไปแบบคนดูอย่างตูมึนตึ้บนั่งนึกคำตอบเอาเองหลังจากนั้น

จริงๆแล้วเราเป็นคนชอบหนังดราม่าชีวิตคนธรรมดาเอามากๆเลย เรื่องราวในชีวิตประจำวันของคนแต่ละคนนี่ล่ะ ไม่ต้องซับซ้อนซ่อนเงื่อนอาจมีเรื่องเพื่อนทรยศก็ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่

เราว่าเท่าที่ดูหนังดูละครดูซีรี่ส์มาทั้งชีวิตก็หลายชาติหลายภาษาอยู่แม้ไม่มากแต่ก็ไม่น้อยที่ผ่านมา
คิดว่าอเมริกันชนทำซีรี่ส์ทำนองนี้เก่งชิบเป้ง
หยิบเรื่องชีวิตคนธรรมดาแต่ละคนมาโยงกัน ในชุมชนหนึ่ง กลุ่มหนึ่งแล้วค่อยดำเนินเรื่องผูกไปมาในชีวิตประจำวัน ในช่วงหนึ่งของชีวิตคนเรา
ไอ้ชีวิตธรรมดาๆที่เหมือนไม่มีอะไร แต่เอามาทำมีอะไรได้น่าสนใจและที่ไม่เคยลืมคือสนุกที่จะตามดูด้วยนี่สิ
...เก่งจริงๆนะพี่นะ ชมปนอิจฉานะเนี่ย

SOUTHLAND ก็เป็นเรื่องชีวิตคนธรรมดาสามัญอาจไม่ถึงกับประจำบ้าน เพราะผูกเรื่องโยงกับชีวิตนายตำรวจLAPD ทั้งนักสืบและนายตำรวจในเครื่องแบบที่เหมือนจะแยกออกเป็นสองส่วน แต่ก็มีเส้นบางๆโยงเชื่อมผ่านให้เห็นมาตลอดทั้งเส้นเรื่อง

เริ่มเรื่องก็ใช้สไตล์ฮอลิวู้ดที่เราคุ้นชิน
เด็กหนุ่มหน้าใหม่ น้องใหม่probie ที่ต้องมาเรียนรู้งานจากตำรวจรุ่นพี่จนกว่าจะผ่านโปร(ประมาณนั้น)
ก็สไตล์คู่หูแบบไม่น่าจะมาเจอกันได้ ไม่น่าจะเข้ากันได้แต่ต้องมาใช้ชีวิตร่วมกัน...เห็นป่ะ อเมริกาจ๋าเลยใช่ไหม

ขอสารภาพว่านั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊คตอนนี้ ข้าพเจ้าจำชื่อตัวละครที่ดูผ่านมาแล้วตั้งสามซีซั่นไม่ได้สักตัว

มันเป็นปัญหาส่วนตัวหรือว่าไอ้ตัวละครเรื่องนี้มันไม่น่าจดจำขนาดนั้นฟะ

คนที่แสดงเป็นนายตำรวจหน้าใหม่นั่น ทำเอาเราคนที่ความจำปลาทองถึงกับตาลุกวาว เพราะจำได้ว่าคุณน้องหน้าไม่ใสหรอก เด็กหนุ่มสไตล์แบดบอยคนนี้จากเรื่อง the O.C ซีรี่ส์วัยรุ่นฮิตเมื่อหลายปีก่อน...ก่อนจบไปแบบไม่เหลือความประทับใจนั่นล่ะ

...อ่าใช่ละ จำได้ละ ออฟฟิสเซอร์เบน (ตูเอ๊ย จู่ๆก็จำได้)

เบนเป็นเด็กหนุ่มผิวขาวบ้านรวยแต่ดันมาเป็นตำรวจประมาณนั้น ก็เลยโดนสายตาประเมินจากพวกหน้าเก่า แต่แค่ตอนแรกของซีซั่นแรก ตำรวจเด็กใหม่คนนี้ก็ส่องผู้ร้ายตายคามือตั้งแต่วันแรกที่ออกตรวจ
ทำให้ได้การยอมรับในฝีมือขึ้นมาตั้งแต่ตอนนั้น

ส่วนคู่หูนายตำรวจพี่เลี้ยงเบนนั้น "คูเปอร์" บอกตามตรงว่าเราคุ้นหน้ามากกกกก ต้องเคยดูเขาแสดงไม่ว่าจากไหนก็ที่ไหนสักเรื่องสองเรื่องแน่นอน
ครั้งแรกที่เห็นก็มีบุคลิกแบบน่าเชื่อถือ มีประสบการณ์ ดูเป็นผู้ใหญ่แต่ก็มีปมตามประสาตัวละครให้น่ารำคาญกับปัญหาส่วนตัว

ตัวละครสองตัวนี้แสดงให้เห็นถึงการปฎิบัติหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจสายตรวจตามท้องถนน ทำงานหนักแต่โดนดูถูกไม่ก็กลัวแต่ไม่เกรงจากประชาชนคนทั่วไป ซึ่งคงคล้ายๆตำรวจบ้านเราล่ะ คนด่าตำรวจแต่ก็ต้องเรียกหาตำรวจเวลาเกิดเรื่องขึ้นมา

สองคนนี้ก็เอาเชิงกันมาตั้งแต่วันแรก จากเด็กใหม่ที่ไม่ค่อยรู้เรื่องราว รับคำสั่งสอนจากพี่เลี้ยง จนค่อยๆปีกกล้าขึ้น ดูจะเก่งขึ้นและจะเก่งกว่าเพราะพี่เลี้ยงตัวเองดันมีปัญหาปวดหลังอย่างแรงจนกลายเป็นโรคติดยาแก้ปวด พูดง่ายๆก็คือไม่ต่างจากขี้ยาหรอก กรอกยาแก้ปวดเป็นกำๆเพื่อที่จะออกไปทำงานได้

เบนก็ค่อยๆเรียนรู้ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวจากพี่เลี้ยง รู้ความลับแต่ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งมากกว่าจะกลัวที่จะเข้าไปยุ่ง
จนถึงที่สุดวันสุดท้ายของการผ่านโปร เป็นนายตำรวจเต็มตัว
อาการเจ็บหลังจนแทบขยับไม่ไหวของคูเปอร์ทำให้ไล่ตามคนร้ายไม่ทัน ทำให้เบนเกือบเสียท่า
นั่นจึงเป็นจุดแตกหักให้เบนยอมเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของคูเปอร์ สั่งให้เขาไปเข้ารับการบำบัดหรือไม่ก็จะแจ้งจ่าให้ไปตรวจฉี่

เรื่องราวในsouthland ก็จะตามติดชีวิตตำรวจแต่ละนายในการทำงานแต่ละวัน จัดการปัญหาร้อยแปดตั้งแต่คนตบกันในครอบครัว ไปจนถึงแก็งค์ต่างๆตามท้องถนน
โดยตัดสลับกับเหล่านักสืบที่ตามจับคดีสืบสวนในแอลเอ

คดีแต่ละคดี ความเสี่ยงในแต่ละวันของคนในอาชีพที่เสี่ยงอันตรายทุกวันเมื่อก้าวเท้าออกจากบ้าน
ถ้าใครตามดูเรื่องพวกนี้ของทางอเมริกาคงจะพอเริ่มรู้แลวว่า การฆ่าตำรวจถือเป็นเรื่องต้องห้ามของเหล่าคนร้าย
คือฆ่าใครก็ได้อย่าฆ่าตำรวจประมาณนั้น
เพราะไม่งั้นจะโดนตามล่าตามวิสามัญได้อย่างไม่ลดละ
แค่คำว่า officer down ถูกประกาศผ่านวิทยุสื่อสาร ตำรวจทุกนายก็จะหยุดงานทุกอย่างที่กำลังทำอยู่เพื่อมาตามล่าไอ้ผู้ร้ายนั่นแบบนั้นเลย

อาจฟังเหมือนเป็นเรื่องพวกพ้อง จนดูน่ารังเกียจ
แต่ต้องเข้าใจความจริงอย่างหนึ่ง การที่มีกฏโดยไม่ต้องบัญญัติเรื่องแบบนี้ขึ้นมาก็เพื่อปกป้องการทำงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจ
เพื่อให้ตำรวจสามารถมีเกราะชั้นแรกเมื่อต้องออกไปต่อกรกับผู้ร้ายตามท้องถนนทุกวี่วัน
และแน่นอนก็เพื่อให้ผู้ร้ายคิดก่อนที่จะลั่นไกยิงตำรวจตายเหมือนหมาข้างถนน
ก็คงเป็นเหมือนเป็นประกันชีวิตขั้นแรกประมาณนั้น

แต่เรื่องราวในซีรี่ส์ก็ใช่ว่าจะรับประกันความปลอดภัยของนายตำรวจ 100%
เมื่อนักสืบคนหนึ่งถูกแก็งค์ข้างถนนฆ่าตายอย่างไร้เหตุผลที่สุดต่อหน้าต่อตาคู่หู
มันสื่อให้เห็นได้ว่าไม่ว่าจะมีกฏห้ามน่ากลัวแค่ไหน ชีวิตคนที่ต้องออกไปเสี่ยงลูกปืนทุกวันนั้นก็ไม่มีการรับประกันความปลอดภัยอยู่ดี

ส่วนตัวแล้วธีมบทละครเรื่องนี้กับบทพูดของตัวละครแต่ละตัวถือว่าประทับใจที่สุด
กับคำพูดธรรมดาที่เข้าปากตัวละครตามชีวิตประจำวัน ไม่ฟังดูขัด ไม่ต้องมาคิดว่าคนธรรมดาใครที่ไหนเขาพูดกันแบบนี้
การต่อบทตัวละครที่ลื่นไหลแบบนี้ สำหรับเราแล้วถือเป็นเรื่องยากที่สุด แต่เรื่องนี้ทำได้ธรรมชาติจนฟังเพลินไปกับตัวละครและเรื่องราว...ชอบจริงนะเนี่ย

ขอกลับมาแทรกอีกนิดกับตอนจบของซีซั่น 3
กับฉากการแสดงยอดเยี่ยมของออฟฟิสเซอร์คูเปอร์ ตำรวจมากประสบการณ์ผู้ติดยาแก้ปวดนั่นไง

คูเปอร์เดินเข้าไปในสถานบำบัด แจ้งกับพยาบาลว่าตนนั้นเจ็บหลัง
พยาบาลไม่ถามอะไรนอกจากคุณกินยาอะไร
คูเปอร์เค้นพูดชื่อยาแก้ปวดออกมาทีละชนิด ทีละชนิดด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด ฉากนี้คือการสารภาพว่าในที่สุดเจ้าตัวก็ยอมรับว่าตัวเองติดยาหลังจากเฝ้าหลอกตัวเองมาตลอดถึงการกระทำหมิ่นเหม่หลายอย่างที่ผ่านมาเพื่อให้ได้ยาแก้ปวดมาใช้
จากนั้นพยาบาลจึงไล่ต่อถึงยาเสพติดอย่างโคเคนว่าเขาได้ใช้มันด้วยหรือเปล่า

กับคำถามนี้ทำให้เราได้เห็นความทรงนงของคูเปอร์ฉายออกมาจากสีหน้ากับคำตอบปฏิเศษอย่างเด็ดขาด
พร้อมทั้งยังตบท้ายอย่างถือศักดิ์ศรีว่า

" I'M A COP "

แค่ฉากนี้ฉากเดียวก็ถือเป็นการปิดฉากอันยอดเยี่ยมของซีซั่นสามได้อย่างไร้ที่ติ
[แถมทำให้เราแอบนึกย้อนไปถึงหนังฮ่องกงในดวงใจเรื่อง infernal affairs ฉากยอดเยี่ยมของเฮียเหลียงกับประโยคเท่สุดใจขาดดิ้นประโยคเดียวกันนี่เลย 'ฉันเป็นตำรวจ']

กับเรื่องมุมกล้องที่มีหลายคนบ่น ตอนแรกๆก็ต้องบอกได้ว่าเวียนหัวใช้ได้ ยิ่งฉากตำรวจวิ่งไล่จับผู้ร้าย มึนทั้งคนเล่นคนดู ^ ^~ แต่หลังๆดูจะปรับให้ซอฟท์ลง สั่นน้อยลง ถ่ายทำธรรมดามากขึ้น
แต่เรากลับไม่ค่อยชอบแฮะ อยากได้แบบแรกๆกลับคืนมา ฮะ ฮะ ฮะ
ช่างเถอะต่างจิตต่างใจเนอะ

สีสันเรื่องคลุมโทนออกดาร์คตลอดทั้งเรื่อง สีสันสดใสไม่มีให้เห็น ใช้แสงเงาและมุมกล้องแทยงเพื่อกำกับอารมณ์ของเรื่อง ของตัวละคร

และที่ชอบอีกอย่างก็คงเป็นธีมซองค์ ติดหูพอๆกับธีมER

“Canção do Mar” means song of the sea ของนักร้องโปรตุเกส 'Dulce Pontes’

โดยตัดเอามาทำส่วนเฉพาะดนตรีสั้นๆ ความทรงพลังของดนตรีพาความรู้สึกเศร้าจับจิต หมองในอารมณ์และชวนหลอนอย่างน่ากลัวในความรู้สึก
สื่อถึงด้านมืดของผู้คนในดินแดนที่แสนจะสดใสอย่างแคลิฟอร์เนีย

มาพร้อมกับภาพไตเติ้ลแบบนี้

ติดทั้งหูติดทั้งตา...และก็ติดใจ

SOUTHLAND

Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2555

Last Update : 9 กุมภาพันธ์ 2555 13:36:27 น.

0 comments

Counter : 1531 Pageviews.