มอร์นิ่งๆ คร้าา^^

โทษคนอื่นง่ายกว่าโทษตัวอง เพราะเรารักตัวเองมากมั้งค่ะ

เราดู Series เรื่องเดียวกันอีกแล้วหล่ะพี่ O_o

กำลังร่ำๆชั่งใจว่าจะหาแผ่นมาเก็บไว้ในครอบครองทั้งหมดดีหรือไม่ (ตอนนี้เก็บถึง Season 8 เท่านั้นเอง ขาดอีกเกือบครึ่ง)

ตอนนี้ยังไม่ได้ดูเลยค่ะ (ช่วงห้าซีซั่นสุดท้ายดูไม่ครบอ่ะ แต่ที่เหลือน่าจะเก็บเกือบๆหมดนะ)

อ่านข้อเขียนของพี่แล้วนึกถึงหนังสือของคุณอาจินต์ ปัญจพรรค์ที่กล่าวถึงเรื่องในอดีตชาติซึ่งเกี่ยวพันกับอาการป่วยเรื้อรังของเขา...อันนี้อ่านแบบใช้วิจารณญานนะคะ ^^"

คุณอาจินต์เล่าว่ามีคน(หรือวิญญาณ)บอกเขาว่าสาเหตุของอาการปวดหัวเรื้อรังในชาตินี้เป็นผลมาจากการที่เข้ามีหน้าที่ทรมานนักโทษเมื่อชาติก่อน ทั้งๆที่มันเป็นหน้าที่นี่แหล่ะ แต่เหมือนว่าจะมีคนหนึ่งที่ไม่ได้มีความผิดจริง และเขาก็ยังต้องทรมานคนๆนั้นอยู่ดี ประมาณนี้...

ตอนอ่านก็ตั้งคำถามว่า เอ...ถ้าเราทำร้ายคนอื่นโดยที่มันเป็นหน้าที่ของเราแบบนี้ เราจะบาปไหมหนอ (แอบเบี่ยงประเด็นจากข้อเขียนพี่เล็กน้อย)

จริงๆความรู้สึกผิดที่กัดกินใจแต่ละคนมันก็คือการตกนรก...ส่วนคนที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขสบายใจไม่ได้ต้องกังวลกับสิ่งที่ตัวเองทำ ก็เหมือนกับขึ้นสวรรค์ก่อนตาย

คนที่ไม่สามารถยกโทษให้กับสิ่งที่ตัวเองทำกับคนที่ป้ายความผิดไปให้คนอื่นทั้งหมดก็ต่างอยู่ในนรกของตัวเองทั้งนั้นเลย

จิตที่อาฆาตพยาบาท ไม่ให้อภัยคนที่ทำให้เราไม่มีความสุขก็เหมือนตกนรกเหมือนกันค่ะ เรียนรู้มาจากสังคมแฟนคลับนี่แหล่ะ

(วันนี้มาโหมดธรรมะยังไงไม่รู้แฮะ )

การเก็บความผิดไว้กับตัว สิ่งที่ยากที่สุดก็คือการให้อภัยตัวเอง

การโทษคนอื่น ใช้ความกล้าแค่เพียงครั้งแรกเท่านั้น ครั้งที่สองก็จะไม่ยากอีกต่อไป

ซึ่งการโทษคนอื่น เป็นกลไกทางจิตใจอย่างหนึ่งของมนุษย์ที่ใช้ในการป้องกันความเจ็บปวดทางจิตใจค่ะ

ความจริงแล้วลึกๆคนเราก็โทษตัวเองทุกคนแหละคับ

แต่สิ่งที่แสดงออกมา คือการหลอกตัวเอง
ปิดบังความรู้สึกที่แท้จริง ปลอบใจตัวเองหลอกตัวเอง

สวัสดียามดึกคับ

สวัสดียามเที่ยงคร้าบ^^
บุญรักษาจริงๆแหละครับ ถึงได้เจ็บเพียงเท่านี้

มีสิ่งศักดิ์สิทธิคุ้มครองอิอิ
มีความสุขมากนะครับ

ป้าอี๊ดมาเยี่ยมคร่า เรื่องนี้ลึกซึ้งอีกแล้ว คืนนี้กลับมาอ่านนะ ติดไว้ก่อน