ความว่างเปล่าไม่เคย ห่างจากเราเกินระยะแขนนึงของเรา
จริงๆความว่างเปล่าอาจเป็นเพื่อนที่เราคุ้นเคย
อยู่กับเราตลอดเวลา ยามที่เราอยู่กับตัวเองมากแค่ไหน
ความว่างเปล่าจะเข้ามาแทนที่
เป็นเพื่อนให้เราได้เห็นสิ่งรอบข้างชัดขึ้น
ได้ยินเสียงอะไรที่ชัดขึ้น สังเกตอะไรได้ละเอียดขึ้น
และเขาอาจจะเป็นเพื่อนกับเราคนแรกตั้งแต่เราจำความได้ก็ได้

วันนึงคุณจะมีใครสักคนที่อย่างน้อยก็ไม่ได้กอดความว่างเปล่าคนเดียว
มีคนที่จะเข้ามากอดความว่างเปล่าเหล่านั้นเป็นเพื่อนคุณ
ลองจินตนาการความว่างเปล่าเป็นบอลลูนกลมๆ
ข้างในใส มองไม่เห็นอะไร (ก็ความว่างเปล่านิเนอะ ^^)
หากคุณกอดแบกรับมันไว้คนเดียว คุณจะรู้สึกอึดอัด
แต่ถ้าคุณมีคนที่กอดแบกรับไว้เป็นเพื่อนคุณ
อย่างน้อยคุณก็ไม่ได้เดียวดายจริงมั้ยครับ..

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ
อ่านแล้วอบอุ่นและรู้สึกดียังไงไม่รู้ค่ะ ^ ^

สายลมหนาวคราวก่อน
พัดพาเอาอากาศเย็นเยียบ และบรรยากาศเดียวดายติดมา
แต่บางคน เพียงบางคนเท่านั้น
ที่จะพบว่าสายลมนั้น
ได้พัดเอาอดีตที่ถูกทับถม ให้ฟุ้งกระจาย
เร่งปฏิกิริยาความเย็นเยียบของอากาศที่ควบรวมกับความเดียวดาย ให้ออกฤทธิ์ร้ายทารุณมากขึ้น

อดีตเป็นสิ่งที่มิอาจลืมเลือน
กลายหายไปของอดีตหาใช่การลืมเลือน
หากแต่เป็นเพียงการทับถม กองก่อ อยู่ภายใต้ซากปรักหักพังของการเวลา
รอวันใดสายลมแห่งนั้น สายลมหนาว พัดมา
อดีตใต้ซากเหล่านั้นก็จะตลบฟุ้งกระจายขึ้น
แต่มิอาจสลายไปในสายลม
เมื่อการกรรโชกสงบลม
อดีตเหล่านั้นก็ทิ้งตัวลงใต้ซากหักพังของกาลเวลาเช่นเดิม ...