วูบนึงคุณรู้สึกปลอดโปร่งกับความเงียบที่อยู่ตรงหน้า


ณ วินาทีนั้น ใครคนหนึ่งได้นั่งลงข้างๆคุณ
ผู้มาเยือนที่จู่ๆก็ปรากฏกายคล้ายความฝันที่สามารถจับต้อง
กลับกลายเป็นเพื่อนพูดคุยผ่อนคลาย
ในโลกที่ไร้ซึ่งกำแพงแห่งความมักคุ้นมาโอบล้อม
คุณไม่ได้จับเวลาและนาฬิกาดูจะไม่มีความหมายไปชั่วขณะ
จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ที่คุณทั้งสองต่างเผยความเป็นตัวตนของกันและกัน
ในฐานะคนแปลกหน้าอย่างเท่าเทียม

..

.

.

บางครั้งเราต่างก็เข้ามาอยู่ในวงโคจรเดียวกันด้วยวิธีที่แสนวิเศษ
พรหมลิขิต
บุพเพสันนิวาส
ความบังเอิญ
โชคชะตา
ฯลฯ

แต่การที่เราเจอกันวันนี้จะหมายถึงการที่เราจะได้เจอกันทุกวันตลอดไปหรือเปล่า?

ไม่มีใครรู้เลย..”