ไปดูมาแล้ว Memoirs of a Geisha วันนี้ไปดูหนังเรื่อง memoirs of a geisha ที่สยามพารากอนมา ตอนแรกไม่แน่ใจว่าจะดูดีหรือเปล่า เพราะไม่คิดว่าหนังเรื่องนี้จะทำให้เราประทับใจได้อยู่แล้วตั้งแต่แรก นอกจากนี้เห็นห้างแล้วเกรงขาม กลัวตั๋วหนังจะแพงเกิน สรุปก็ไม่แพงอย่างที่คิด ราคาที่นั่งละ 140 บาท ตัวหนังก็เรื่อยๆ ถือว่าเอ็นเตอร์เทนดี แต่ว่าดูจบพร้อมกับความรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้มันช่างตื้นเขินจริงๆ(หรือไม่อีกที ก็คงสติปัญญาของเราแหละที่ตื้นน่ะ) จินตนาการว่าหนังสือชื่อเดียวกันอันเป็นที่มาของหนังเรื่องนี้คงเป็นหนังสือที่เปี่ยมไปด้วยสาระ บันเทิงและความซาบซึ้งใจผนวกกับความลึกซึ้งของความรู้สึก เนื่องจากว่าหนังสือประเภท memoirs ตามความคิดของเรา สิ่งสำคัญที่สุดน่าจะอยู่ที่การสื่อความรู้สึก ทำให้ผู้อ่านรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในห้วงแห่งความทรงจำของหล่อนผู้เป็นเจ้าของชะตาชีวิตของเกอิชาผู้โด่งดังนี้ แต่หนังกลับทำไม่ได้ หนังทำให้คำพูดที่ว่า "เกอิชาไม่อาจมีรัก ไม่มีความรู้สึก" มันเป็นคำพูดสั่วๆ ไร้ความหมาย พูดหลายรอบ แต่ก็เหมือนแมลงวันบินผ่านหูไป หนังทำให้ความสนใจของเราพุ่งไปอยู่แค่ที่การฝึกฝนเพื่อเป็นเกอิชาเต็มขั้น การถูกทำให้เยื่อพรหมจรรย์ขาด(ไอ้เจ้าภาษาญี่ปุ่นคำนั้นน่ะ ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่ามันต้องเป็นของจับต้องได้ เลยขอใช้คำว่าเยื่อพรหมจรรย์ละกัน ถึงจะดูทุเรศ แต่ตรงกับความคิดเราน่ะ) แทนที่จะขยายสิ่งที่หนังดูเหมือนว่าจะเสนอว่าเป็นข้อคิดของเรื่อง อย่างคุณค่าของหญิงเกอิชาในสายตาชาย ฮัตสุโมโม่(ก่งลี่)ไม่ควรกลายเป็นนางร้ายแบนๆ ไม่มีมิติอย่างที่เห็น(แต่เจ๊ก่งแกก็ยังสามารถทำให้มันดูมิติได้พอควร แต่การแสดงดีๆของเจ๊ก็ช่วยอะไรหนังไม่ได้นัก) มาเมฮา (มิเชล หยางจื่อฉุง เสริมให้ว่าที่เราๆท่านๆเรียกเธอว่า มิเชล โหย่ว เพราะเธอเป็นมาเลเซีย แซ่หยางคนมาเลเซียอ่านโหย่ว เหมือนนักว่ายน้ำมาเลย์เซียที่ชื่อ โจเซลิน โหย่ว ไง)เลือกคนไม่ค่อยดี ดูแล้วไม่รู้สึกเลยว่าหล่อนจะเป็นหนึ่งในตองอูได้อย่างไร ดูจากบทพูดเหมือนต้องหยิ่ง สูงสง่า ฉากแรกที่มาเมฮาปรากฏตัว ทำดนตรีซะเราจินตนาการว่าจะเห็นสิ่งมีชีวิตที่แสนน่าอัศจรรย์ งามเลิศ สูงสง่า แต่เพราะรู้ว่าจะเห็นอะไร เลยได้ทีรีบผิดหวังไว้ก่อน ส่วนซายูรินางเอกนั้น ใครที่เคยอ่านช่วยตอบที ว่าตามหนังสือแล้วเธอเป็นคนดื้อรั้น หยิ่งผยอง เหมือนบทของจางจื่ออี๋ในเรื่อง crouching tiger hidden dragon, hero, flying daggers และเกือบทุกเรื่องที่หนูจื่ออี๋เคยเล่นหรือเปล่า เพราะดูแล้ว แม่นางจางก็ยังคงเป็นแม่นางจางอยู่เช่นเดิม สงสัยเหลือเกินว่าสาวบ้านนอกนิสัยดื้อรั้นแต่สดใสใน the road home มันหายไปไหนว้า เธอก็เล่นโอเคในแบบของเธอ(นั่นคือก็ดี แต่ไม่ประทับใจ) ตอนแรกนึกว่าอย่างดูๆไปเถอะ ไม่ได้ดูหนังในโรงหนังมานานมากแล้ว(ครั้งล่าสุดดูที่ปักกิ่งค่ะ เสียไปเกือบ 200 บาทเพื่อหนังเรื่องคนม้าบินที่ภาพไม่ชัด เสียงไม่ดีจนต้องย้ายไปฟังเสียงด้านหน้า แสงไฟแยงตาเนื่องจากหนังฉายแล้วยังไม่ดับไฟและที่นั่งรุ่นโบราณเหมือนกำลังดูงิ้ว) อย่างน้อยก็คงได้เห็นไม้เด็ดบทถนัดของจื่ออี๋ นั่นคือ การร่ายรำและฉากเลิฟซีนสะเด็ดสะเด่า สรุปร่ายรำก็โอแหละ สวยใช้ได้ แต่เลิฟซีนเนี่ย บ่มีเลยจ้ะ เซ็งจริงๆ สิ่งที่ประทับใจที่สุดในโรงหนังวันนี้เห็นจะเป็นเพลงสรรเสริญพระบารมี ที่ทำเอาเราเกือบน้ำตาร่วง ยืนเคารพเพลงนี้ไปพลางก็เกิดความสงสัยว่า ความจงรักภักดีต่อในหลวงพระองค์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไรหนอ รู้สึกเหมือนว่ามันฝังอยู่ในสายเลือดเสียแล้ว ที่ไม่เล่าเรื่องย่อก็เพราะข้อเขียนนี้ไม่ใช่วิจารณ์หนังโดยตรง แค่ดูจบรู้สึกไม่ค่อยดีเลยอยากบ่น เพ้อเจ้อไปเรื่อยตามชื่อกลุ่มบล็อกนี้แหละ สุดท้าย พอหนังจบปุ๊บ รีบแบกหัวที่กำลังปวดได้ที่เนื่องจากนั่งแถวหน้าเกินไปวิ่งไปหน้าประตู แต่พนักงานไม่มาเปิดประตูให้ซะงั้น เลยได้แต่เดินแกร่วอยู่แป๊บหนึ่ง สายตาเหลือบไปเห็นบนจอ Yoyo Ma(หม่าโหยวโหย่ว) รับหน้าที่เรื่องดนตรีประกอบ เกิดความคิดเลวๆแว่บขึ้นมาว่า อ๋อ อเมริกา+จีน ผลลัพธ์คือ ญี่ปุ่นและความผิดหวังนี่เอง หมายเหตุ - เดี๋ยวจะดูไม่เป็นบล็อกเรา ต้องมีตัวจีนเสียหน่อย เกอิชาหรือ 艺妓 แปลตรงตัวก็ประมาณว่าโสเภณีผู้หากินด้วยศิลปะ (เอ แต่คำว่าโสเภณีนี่มันเกี่ยวข้องกับการขายเนื้อหนังหรือเปล่าหนอ ควรใช้คำว่าอะไรดีนะ)   Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2549 8 comments Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2549 21:29:04 น. Counter : 2508 Pageviews. Share Tweet

เพิ่มเติมนิดหน่อย ความจริงเราก็ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ที่เอาดาราจีนมาแสดงเป็นคนญี่ปุ่น ด้วยรูปร่าง กริยาที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดของสองชนชาติ และพอได้ดูตัวอย่างหนังก็รู้สึกว่าสิ่งที่เป็นหัวใจของอารยธรรมญี่ปุ่นทั้งความสงัด สงบและอะไรอื่นๆดูจะไม่ปรากฏอยู่ในหนัง แต่ตอนหลังพอรู้ว่าคนเขียนหนังสือเรื่องนี้เป็นฝรั่ง ก็ค่อยรู้สึกรับได้มากขึ้น เพราะนั่นแสดงว่าเรื่องราวเหล่านี้ถ่ายทอดผ่านมุมมองฝรั่งอยู่แล้ว ญี่ปุ่นในสายตาฝรั่งก็คงไม่ใช่ญี่ปุ่นในสายตาเราๆท่านๆ หรือญี่ปุ่นในสายตาชาวญี่ปุ่นเอง ชมมั่งดีกว่า เรื่องนี้จางจื่ออี๋สวยดีนะ แต่... เราว่าเขาไม่เหมาะกับกิโมโนเลยแฮะ คนที่ใส่เครื่องแต่งกายนี้ได้ดูดีสุดในหมู่สามสาว 2 จีน 1 มาเลย์คือก่งลี่ เพราะเจ๊แกมีเนื้อหนังมากกว่าคนอื่น   โดย: จขบเองแหละ IP: 203.209.115.173 5 กุมภาพันธ์ 2549 21:38:27 น.

อยากดูจัง   โดย: ป้ามด 6 กุมภาพันธ์ 2549 8:07:01 น.

ตายแล้ว บล็อกนี้หายไปไหนหว่า ไม่เห็นอยู่ในห้องภาพยนตร์เลย เกิดไรขึ้นหว่า   โดย: จขบ IP: 203.209.120.229 6 กุมภาพันธ์ 2549 10:06:22 น.

เราก็ว่าอย่างงั้นแหละ เอาคนจีนมาเล่นเป็นคนญี่ปุ่นมันจะเวิร์กได้ยังไง ตอนที่บ้านเราดู ปรากฏว่าดูไม่รู้เรื่อง เพราะว่าฟังภาษาอังกฤษของนักแสดงทั้งหลายไม่ออกอ่ะ เราก็อยากลองดูเหมือนกัน ยังไม่ได้ดูเลย ตอนนี้ซื้อดีวีดี Be With You มาแล้วแหละ อิอิ ดูอันนั้นไปก่อนดีกว่า   โดย: ใครเอ่ย IP: 161.200.129.121 7 กุมภาพันธ์ 2549 19:25:13 น.

ตอนแรกเราก็นึกว่ามันพูดช้าๆจะเข้าใจง่ายกว่า ที่ไหนได้ แย่กว่าเดิม ดูฝรั่งพูดยังจะฟังรู้เรื่องกว่าเลย อยากได้ Be With You มั่งอะ แง้ๆๆๆ   โดย: จขบ(ใครหว่า) IP: 203.209.115.106 9 กุมภาพันธ์ 2549 8:29:49 น.

ดูเหมือนกระทู้นี้จะแสดงความรุนแรงของหนูออกมาได้ชัดเจน ฮ่าๆ (มาว่าหนูทำไมเนี่ย) เห็นด้วยกับหนูแล้ว ตอนแรกไม่ได้อยากไปดูหนัง แต่สงสัยกลับไปเที่ยวนี้ต้องหาโอกาสไปดูหนังเพื่อไปฟัง (ดู) เพลงสรรเสริญพระบารมี ไปดูโรงไหนดี ช่วงนี้มีหนังอะไรน่าสนใจรึเปล่าจ๊ะ   โดย: je zus IP: 82.171.31.71 11 กุมภาพันธ์ 2549 21:47:46 น.

ไม่รู้เหมือนกันอะ ว่าโรงไหนดี แต่หนูอยากดู brokeback mountain กับ walk the line ไปดูด้วยกันไหมล่ะจ๊ะ   โดย: จขบ IP: 203.209.121.114 14 กุมภาพันธ์ 2549 19:32:07 น.

คอมเมนต์ล่าสุดเป็นของปีที่แล้ววโน้นแน่ะ พี่..แพทมาอัฟให้ อิอิ   โดย: Pat_lm 1 ธันวาคม 2550 12:16:18 น.