"อื๋ย" เมี้ยวตัวแข็งจนหางหด หูชี้ กลิ่นสาบแฮมเตอร์ฉุนกึกอยู่ในจมูก มันรีบเลียให้ชื้นขึ้นเพื่อแยกกลิ่นชัดเจนกว่าเดิม...ฝันคราวนี้มีกลิ่นด้วยแฮะ

"อยู่เฉยๆ" ไม่ใช่ฝันแล้วอย่างนี้..."ชิ ชะ ทำเป็นแลบลิ้นขบฟันน่ะไอ้เหมียว"

เมี้ยวทำตัวแข็งตามคำสั่งนายหัว ปรือตาขึ้นมองดู ตัวเล็กๆ วิ่งขลุกขลักอยู่บนพุงเหมียว 2-3 ตัว นายหัวเล่นพิเรนทร์
กับแมวอีกแล้ว

"ดีมาก...ดีๆๆๆ หัดเลี้ยงหนูนะแมว เดี๋ยวถ่ายภาพเก็บไว้ไปออกทีวีได้ตั้งหลายพัน กินปลาจนพุงปลิ้นเลยละ"
นายหัวจับเจ้าจังกาเรี่ยนสีเทาวางแปะลงบนพุงเหมียวอีกตัว
...อีกสามตัวก่อนหน้านี้วิ่งกันพล่านอยู่บนพุง ใจร้าย....
ช่วยเอาออกไปที เหมียวใจจะขาดอยู่แล้ว

นายแม่หัวเราะร่านชอบอกชอบใจกับท่านอนหงายพุงตัวแข็งของเหมียว มันกัดฟันกึกๆ อดทนอย่างยิ่งยวดเพื่อนายหัว แต่...เขี้ยวเล็กเริ่มเกร็งจะกางออกอยู่รอมร่อแล้ว
เจ้าไซบีเรี่ยนเทาเข้มวิ่งรวดมาถึงซอกคอ เหมียวตวัดตีนซ้ายปาดขวับ...นายหัวสวนผัวะเข้ากกหู เจ้าตัวเทากลิ้งหลุนๆ ลงกับพื้น นายหัวรีบกระโดดตะครุบมาวางแปะที่ยอดอกอีกที

นายหัวใจร้ายที่สุด...เมี้ยวกัดฟันกรอดๆ คันยิกตรงพุงตอน
มันจิกเล็บลงวิ่ง ตีนขวายกเกาแกรก...มือขวาฝาดเพียะลงที่ขา

"บอกให้อยู่เฉยๆ " นายหัวตวาดแว้ด...ส่วนนายแม่หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง

"เธอนี่เล่นอะไรบ้าๆ ไอ้เหมียวมันเป็นแมวนะ"
นายหัวผู้ชายดุแต่เท้าสะเอวหัวเราะคักๆ พอกันกับนายแม่นั่นแหละ...เหมียวจะบอกให้รู้นะสิ่งที่นายหัวกำลังทำ ทำให้เหมียวผิดกฎของแมวอย่างให้อภัยไม่ได้

"ก็แมวเราเก่งจะตาย...เนอะ...เหมียวเก่ง ๆๆๆ" เออ...เหมียวจะกลายเป็นแมวนอกคอกเพราะคำชมของนายหัวนี่แหละจะบอกให้ ทนไม่ไหวแล้วนะ...น้ำลายยืดออกมาจนเต็มกระพุ้งแก้ม แล้วขืนปล่อยให้หยดลงมามีหวังโดนหลังมือแน่เลย

เมี้ยวกระโดดตัวลอยสะบัดแฮมเตอร์ร่วงกราว รีบเผ่น
แน่บไปที่โรงยาง ได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังแล้วยิ่งเจ็บปวดใจ

เหมียวโกรธนายหัวอยู่ครึ่งค่อนวัน นอนอาบแดดให้
หายโมโหจนบ่ายคล้อยผ่านโรงยางขึ้นบ่อกบ ถึงนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวเย็น ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ยืดขาหน้า
เหยียดขาหลัง โหย่งตัวดัน 4 ขาพร้อมกันแล้วมุ่งหน้าเดินกลับบ้าน

เดินผ่านหน้าห้องนายหัวที่มีโต๊ะตั้งตู้ปลาใหญ่ยักษ์เลี้ยงเจ้าแฮมเตอร์แล้วเชิดใส่ เจ้าพวกรู้จักแต่ตัวเอง เขาให้อาหารตอนไหนก็ต้องกิน สู้แมวอย่างฉันไม่ได้ หิวก็ร้องบอก ว่างๆ ยังนั่งคุยกับนายหัวได้

"นายหัว หิวข้าว" เหมียวร้องบอก

"เราโกรธกันอยู่มิใช่รึ" นายหัวก้มลงมาดู "แล้วหายงอนตั้งแต่เมื่อไร"

จริงสินะเหมียวโกรธนายหัวอยู่นี่นา ลืมไปตอนไหนกัน
สงสัยตอนหลับที่โรงยางแน่เลย
ช่างเถอะ...ตอนนี้ไม่โกรธแล้ว เอาข้าวมาให้เหมียวกินเสียดีๆ เห็นนะว่าวันนี้ทอดปลาอินทรีตัวเท่าขา สละหัวปลามาสังเวยแมวเดี๋ยวนี้

"โวย...ช้านิดช้าหน่อยทำเป็นโวยวาย คนยังไม่ได้กินเลยมันเล่นกินก่อนเพื่อน" นายหัวนั่นแหละโวยยิ่งกว่าแมวอีก
แต่หัวปลาอินทรีทอดเกลือผ่าซีก แหวะชิ้นพอประมาณ
พาดอยู่ในชามข้าวพร้อมเสียงบ่น

"หัวปลาแข็งบี้จนเจ็บนิ้วแล้ว กินเอาเองนะเหมียว"
ฮิ ฮิ ฮิ เห็นไหมละ ถึงนายหัวจะขี้บ่น จอมโวยวาย ปากร้าย
แต่ใจดีที่หนึ่ง

นั่นทำให้เหมียวต้องเรียนรู้ว่า แฮมเตอร์ตัวเล็กๆ พวกนั้นแม้จะน่ากิน น่าเล่นสักเพียงใดก็ตาม พวกมันก็แค่สมาชิกใหม่ที่เปลี่ยนหน้ามาเรื่อยไม่ต่างไปจากปลาที่ซุ้มขายปลาพวกนั้นเท่าใด ไม่มีตัวใดอยู่ได้ตลอดกาลเช่นเหมียว ซึ่งต้องสำคัญกว่าแน่นอน และหากแตะต้องพวกมัน ปลาชิ้นโตๆ
ในชามข้าวอาจหายไป มันไม่คุ้มกันเลยที่จะเอาปลาชิ้นงามไปแลกกับหนูทีี่มีกลิ่นสาบพวกนี้

ในที่สุดเหมียวก็เอาชนะความอยากของตัวเองได้ ด้วยการลบความจำเรื่องหนูไร้หางในสมองไปเสีย พยามยามคิดว่ามันคือปลาทองที่มาว่ายวนอยู่บนพุง โดนครีบทิ่มจมูก หางปัดโดนหู แม้ว่าบางครั้งจะรางเลือนเห็นมันตัวโตพอดีคำก็ตาม

Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2550
Last Update : 12 กุมภาพันธ์ 2550 21:04:31 น.		17 comments
Counter : 528 Pageviews.
Share Tweet