เมี้ยว..เด็กใหม่ไม่ร้ายเท่าไร ตอน 6
"ไอ้เหมียว" ดั่งสายฟ้าฟาดกัมปนาทลงกลางปื้นหลังดำๆ เหมียวช้อนตาหมิบๆ กับร่างสูงที่ยืนค้ำอยู่ตรงตู้ปลาเลี้ยงแฮมเตอร์ ซึ่งบัดนี้วังเวงและรุงรัง เหลือหนูเพียง5 ตัว ชูสองมือสลอนขอข้าวโพดกิน
"เก็บไว้สภาพเดิม เดี๋ยวจะไม่เชื่อ" นายแม่ว่า
"เลี้ยงเสียข้าวสุก ข้าวสาร" นายหัวตะคอกด่า โกรธแมวหัวฟัดหัวเหวี่ยง
"เหมียวไม่รู้เรื่องนะ มันออกมาตอนไหนไม่รู้ นายหัวต้องเชื่อเหมียวน่ะว่าเหมียวไม่ได้ทำ"
เหมียวอ้อนวอนเสียงอ่อน แต่นายหัวของเหมียวสิหน้าแดงปัด เลือดขึ้นหน้าตะเพิดแมวออกจากบ้าน
"ไปเลย จะไปอยู่ไหนก็ไป"
"มันปืนผ้าออกมา" เหมียวเขี่ยผ้าขนหนูผืนเล็กที่นายหัวเพิ่งหยิบออกจากตู้
"ยังอีก" นายหัวตวาดแว้ด "หนูหายไปกี่ตัว แกทำงานหาเงินมาใช้คืนได้ไหม"
แฮมเตอร์ปืนผ้าออกมาเองนะ...เหมียวไม่ได้เล่นจริงๆ .. มันพยามยามเขี่ยผ้าขนหนูที่นายหัวเอาออกมาจากตู้ เหมียวตะกายผ้าเล่าเรื่องให้นายหัวเข้าใจวิธีที่เจ้าตัวเล็กมันออกมา
"ไป๊" นายหัวดึงผ้าฟาดพื้นดังผัวะ ไอ้เหมียวถอยกรูดคุมเชิงดูห่างๆ "ติดใจนักใช่ไหมอยู่ในพุงแกไปกี่ตัวแล้วละ ข้าวปลาหามาให้มันกินไม่อิ่ม มันไม่พอหรือไง ยังจะ ขโมยหนูกินอีก เพราะอย่างนี้ใช่ไหมเขาถึงเอามาทิ้ง... อยากถูกทิ้งอีกใช่ไหม"
นายหัวตะเพิดหน้าแดงก่ำ เหมียวถอยไปหลบที่ใต้ท้องรถพ่อดูท่าทีนายหัวอยู่ตั้งนาน ยังไม่เห็นท่าทีจะอารมรณ์ ดีขึ้นมา หลังจากนั้นก็ไม่ใส่ใจ ไม่พูด ไม่ทัก ไม่เหยียบยอดอก ไม่คลุกข้าวขยำปลา เวลาเหมียวเดินใกล้จะเสือกไสไล่ลงไม่ใยดี.....
เมี้ยวก้มลงดูชามข้าว มื้อที่เท่าไรแล้วที่มีแต่อาหารเม็ดใส่ถ้วยทิ้งไว้ นายหัวไม่สนใจเลยว่าจะพอกินไหม จริงๆ แล้วเหมียวก็เคยบอกนายหัวว่าไม่ชอบอาหารเม็ดเท่าไรนัก แม้จะปรุงแต่งกลิ่นมาหอมหวนทั้งปลาทะเล ปลาทู แต่รลชาติไม่ได้แตกต่างกันเลยทั้งกล่องรูปหน้าแมว แมวเหลือง แมวลาย ใจเหมียวนะ...แค่ปลาจิ้งจั้งแห้งตำละเอียดคลุกข้าวยังดีเสียกว่า ปลาจิ้งจั้งที่นายหัวอบร้อนๆ บดเนียนหอมฟุ้งไปทั้งควน แค่นั้นแหละ....น้ำลายพองเต็มปาก หมดชาม....
"ไม่รู้จักบุญคุณ" นายหัวเหน็บแล้วชักเท้ากลับทันทีที่เหมียวชูคอเข้าไปหา "ปลาบอก ปลาพง โลเป็นร้อยซื้อให้กินยังทำตัวเป็นขโมยอีก เลี้ยงไม่เชื่อง"
เมี้ยวก้มลงกล้ำกลืนอาหารเม็ดลงท้องอย่างเจ็บปวดใจ หนำซ้ำนายหัวยังช่วยตอกย้ำ..สมน้ำหน้าไอ้เหมียว.. ย้ำแล้ว ย้ำอีก จนเหมียวต้องตัดสินใจเด็ดขาด..หนีออกจากบ้าน
ต้องไปให้พ้นหน้าผู้คนเขาอยากเสือกไสไล่ส่งดีนัก เหมียวเดินลัดสนามหญ้าไปที่บ้านกู่พงศ์ที่ปิดเงียบมาแรมเดือน ตัดตรงไปยังบ้านใหญ่ที่มีเพื่อนๆ อยู่ 4-5 ตัว
"โดนเขาทิ้งแล้วละสิ" เสียงแหลมดาดจิตของยายสามสีลอดช่องหน้าต่างมาทันที..ตัวอื่นๆ รีบโผล่หน้าอออกมาออที่หน้าประตูเยาะเย้ยถากถางกันจนหูอื้อ มันเรื่องอะไรกัน ...พวกบ้านใหญ่ปากมอมรู้เรื่องมาจากไหนกัน วันๆ พวกมันมุดหัวอยู่แต่ในบ้านไม่ยอมสุงสิงกับใคร หรือแอบย่องมาแล้วไม่ประกาศให้รู้ ไว้ใจไม่ได้เลย ข้ามเขตเข้ามาถิ่นคนอื่นแล้วไม่ร้องบอกเจ้าบ้าน ทีเราเข้าเขตบ้านใครเรายังร้องบอก อย่าให้เหมียวเจอทีหลังนะ...จะตบให้หน้าหงายเลย
เมี้ยวเบื่อจะต้องมาสาธยายให้พวกปากมากฟัง แมวบ้านใหญ่รู้เรื่องแค่ในบ้านกับพวกเดียวกันเอง ไม่เคยสนใจรับรู้เรื่องนก หนู หมา บ้านอื่น...พวกวิสัยทัศน์คับแคบ ไปบ้านอี๊พรก็ได้้ เมี้ยวเบี่ยงตัวหลบต้นส้มโอข้ามรั้วบ้านใหญ่ แค่เดินเฉียดต้นเต่าร้างข้างรั้วแค่นั้นแหละ แก๊งพุดเดิ้ลปากมอม 3 ตัว ในบ้านอี๊ได้กลิ่นแมวพากันเห่าสะเทือนทุ่ง... น่ารำคาญจริงๆ
โอย...แล้วอย่างนี้เหมียวจะหนีไปอยู่ที่ไหนได้กันเล่า กลับไปบ้านให้นายหัวด่าดีกว่า ถึงจะตะเพิดไล่ ไม่ใยดี แต่ก็ยังมีข้าวให้กิน ขนาดนายแม่สมน้ำหน้าอยู่เช้าเย็นยังแอบเอาหัวปลากล้วย ปลาจวด มาให้กินเช้าเย็นเช่นกัน ใครว่าหน้าด้านก็ช่างเถอะ กลับบ้านดีกว่า
แง้ว..เมี้ยวกลับมารายงานตัวกับนายหัว
"ไม่ต้องมาประจบขอกิน" นายหัวตาขวาง "หัดพูด อย่างอื่นบ้างได้ไหม ร้องขอกินเป็นอย่างเดียว ทำมาหากินก็ไม่เคยช่วย หนูตัวเล็กแค่นั้นยังช่วยหาเงินซื้อปลามาให้แกกินได้ตั้งกี่มื้อ แกล่ะทำอะไรบ้าง...ปลาก็เลือกกินแต่ของดีๆ แล้วยังมาขโมยหนูกินอีก...ไม่ได้เรื่อง"
เมี้ยวย่นหน้า ทรุดลงนั่งลูบจมูกเลียแผล็บๆ นายหัวพาลไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ...ไปนอนดีกว่า
"พูดแล้วเดินหนี ไม่มีมารยาทเลยแก" เสียงแว้ดตามหลัง ..เมี้ยวหันมาดูแล้วถอนใจ เรื่องพาโลพาเกนี่น่ะ นายหัวละที่หนึ่งอะไรของแกก็ม่ายรู้..เหนื่อยใจจริ๊ง นายหัวนี่ไม่ได้เรื่องเลย
"เอาเรือไปออกเลหาปลาเองไหมละเหมียว เขาจะได้ว่าเราไม่ได้" เมี้ยวเอียงคอขานรับนายแม่ว่าเบาๆ "หรือจะเก็บผ้าไปอยู่วัด หรือจะไปอยู่ในสวนยางกับมอญแม่"
น่าน...ถากทีได้ทั้งสวนทั้งสวน ถางซ้ำได้ยางอีกพันต้นนายแม่นี่หนอ..สนุกเสียจริงที่ได้เย้ยหยันแมว คิดหรือว่าจะจับไปปล่อยที่สวนแล้วจะกลับมาไม่ได้ นายแม่เคยพาไปอยู่บ้ายตาชัยที่ปลายคลอง ข้ามสวนยาง สวนปาล์ม ไม่รู้กี่สวน ไหนจะต้องข้ามคลองอีก เหมียวยังกลับมาได้...จะกลับมาอยู่ที่นี่ซะอย่างใครจะทำไม
เหมียวตวัดหางตีหลังตัวเองดังเพียะ แล้วล้มตัวลงนอนหรี่ตาแอบดูนายแม่กับนายหัว...แน่จริงมาจับไปปล่อยสิ
Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2550 |
|
31 comments |
Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2550 1:36:06 น. |
Counter : 628 Pageviews. |
|
|
|
น้องเหมียวทำอย่างนี้ คงเพราะแน่ใจว่า
นายแม่ กับ นายหัว ไม่กล้าจับไปปล่อยแน่ๆ อิอิ
มีความสุขมากๆ จ้ะพี่รา