ฟิค พี ก้อง >> เมื่อไหร่ก็รักคุณ .. ตอนที่ 18.1

ตอนที่ 18.1


“ไม่เป็นไร....ก้อง”



ไม่เป็นไร... ไม่เป็นไร .. ไม่เป็นไร... ผมเกลียดคำนี้ !!




คำที่เคยทำให้รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ยินจากพี แต่ “ไม่เป็นไร” ที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงฝืนทนขนาดนั้น ไม่น่ายินดีเลยซักนิด ... และยิ่งกว่าแย่เมื่อรู้ว่าพีไม่เคยไว้ใจให้ผมเป็นที่พึ่งให้เขาบ้างได้เลย




ถ้าแค่พีจะเล่าให้ผมฟัง.. ..ให้ผมช่วยแชร์ช่วงเวลาแห่งความยุ่งยาก ให้เหมือนกับที่เขาเคยพาผมข้ามผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาแล้วบ้าง แม้ซักนิดเดียว.. ถ้าเขาจะยอมให้ผมได้สัมผัสกับความรู้สึกของคนที่ร่วมทุกข์ มากกว่าจะเป็นแค่คนที่ร่วมสุข ... วันนี้ผมอาจจะไม่ตัดสินใจอะไรแบบนี้ก็ได้ซินะ ...


_______________________________________________________



เอกสารสัญญาต่าง ๆ ที่วางเรียงรายตรงหน้า ผมอ่านได้แค่ผ่าน ๆ และไม่แค่เอกสารพวกนั้น มันยังมีทั้งข้อความ , E-mail หรือแม้แต่คลิปเสียงสนทนาที่อัดทางโทรศัพท์ .. ถึงผมจะเป็นแค่นักกายภาพบำบัด มีความชำนาญแค่ในวิชาชีพของตัวเอง .. แต่ก็ไม่ถึงกับอ่อนเดียงสา จนไม่รู้ว่าหลักฐานต่าง ๆ ที่เค้าคนนี้ให้ผมดูมันคือการล็อบบี้ทางธุรกิจ



“คุณจะเอายังไง!!” สีหน้าของผมที่แสดงออกไปคงจะบึ้งตึงพอ ๆ กับเสียงที่ใช้ แต่ผู้ชาย ที่สวมแว่นกันแดดสีดำสนิทปกปิดแววตา กลับยิ้มมุมปากตอบกลับมา



“ผมต่างหากมั้ง ‘พี่ก้อง’ ที่ต้องถาม ผมบอกข้อเสนอของผมไปแล้ว ทีนี้ก็อยู่ที่คุณแล้วหละ ว่าจะเอายังไง..”




ผมเม้มปากแน่นกับคำพูดเรียบเรื่อย ที่เหมือนเจ้าของบทสนทนานี้ ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรเลย หนำซ้ำ ยังหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ แล้ววางลงเบา ๆ ด้วยท่วงท่าสบาย ๆ



“ผมไม่มีทางทำตามข้อเสนอบ้า ๆ ของคุณหรอก!!”




“..หึ เนี่ยนะ ผู้ชายที่ยัยข้าวหวังพึ่งถึงกับเอาเป็นหน้าฉากต่อรองกับผมเป็นนานสองนาน เคยคิดว่าคุณจะฉลาดกว่านี้ ..แต่กับแค่โลกในความเป็นจริง ก็ยังมองไปไม่เห็นเล้ย ... ไม่อยากจะเชื่อ ว่าอย่างน้องสาวผม จะไปหลงชอบ ‘แบบคุณ’ ได้ ถ้าคิดว่าแค่ ‘ความรักของพวกคุณ’ ก็พอแล้วล่ะก็นะ คุณก็ไม่จำเป็นต้องทำตามข้อเสนอของผม .. เชิญ”




รอยยิ้มเหยียด เมื่อพูดถึง ‘ความรักของพวกคุณ’ หรือคำพูดดูถูกพวกนี้ ไม่ทำให้ผมรู้สึกร่างกายเย็นวาบและชาดิก ได้เท่ากับ แรงสนับสนุนผลักดันในใจของตัวเอง ที่เห็นด้วยกับคำพูดนั้น ... ความรักไม่ใช่ทุกอย่าง


เจ็บใจจริง ๆ เมื่อคิดได้ว่า แค่ผมปฏิเสธ เรื่องนี้ แล้วโทรไปเล่าเรื่องทุกอย่างให้พีฟังตั้งแต่ต้น .. คนอย่างคุณพีรวิชญ์ คงจะยอมทิ้งทุกอย่างและสู้ เพื่อ “ความรักของพวกเรา” สู้ทั้งที่ทางชนะแทบมองไม่เห็น สู้ให้กับคนที่ไม่อาจเป็นหลักหรือ เป็นอนาคตให้เขาได้เลย



ก็แค่ผม .. ก้องบดินทร์ ที่ไม่เคยเป็นที่พึ่งให้ใครได้ ครอบครัว หรือ แม้แต่ .. พี




“ว่าไง คุณ ‘พี่ก้อง’ ... โอกาสสุดท้าย ผมมีธุระต่อนะ ไม่มีเวลามาจ้องหน้าหวาน ๆ ตากลม ๆ ของคุณนานหรอกนะครับ”

.


.



“โอเค้ .. เงียบ ยืนยันคำตอบว่า ‘ไม่’ ... ถ้าคุณจะยืนยันแบบนั้นก็ตามสบาย อ้อ!! เตรียมช่วย สะ.. อ๊ะ คนรักซินะ ...ช่วยเค้า วางแผนรับมือผมไว้ให้ดีก็แล้วกัน ..เยี่ยมจริง เกมส์นี้คงสนุกมากแน่ ๆ ท่าทางเข้มแข็ง ๆ มีลูกเล่นพลิกแพลงทางธุรกิจเก่ง ๆ แบบคุณ‘พี่ก้อง’ นี่ .. คงช่วยคุณพีรวิชญ์เค้าคิดแก้ปัญหาได้เยอะเลยสินะ ใช่มั้ย .. ก็คุณปฏิเสธข้อเสนอนี่นะ ผมคงต้องไปได้ซะที อ้อ...รบกวนฝากจ่ายค่ากาแฟด้วยนะครับ คนทำงานแบบใช้แค่วิชาชีพอย่างคุณ คงพอพกเงินสดบ้างนะ เห็นใจผมเถอะ เพราะนักธุรกิจอย่างพวกผมเนี่ย ..เฮ้อ พอดีพกแต่การ์ด หึหึ”



เสียงรองเท้าราคาแพง ที่เดินย่ำก้อนทางเดินหินขัดสีขาวของร้าน เสียงหัวเราะที่บาดหู มือสองข้างของผมคงกำแน่น รุ้สึกเกร็งจนปวดไปหมด



.. ผมจะช่วยพีได้จริง ๆ เหรอ จะช่วยยังไง จะทำยังไง ! จะทำยังไงดี !! จะทำยังไงดีพี !!



“คุณชนกันต์ !! เดี๋ยวก่อน!!!” ผมวิ่งตามคนที่ข้าวเคยบอกให้รู้ว่าเป็น “พี่ชาย” ออกมานอกร้าน



“หือ.. ว่าไงครับคุณก้องบดินทร์”



“ผมจะแน่ใจได้ยังไง .. ว่าคุณจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ”



“.... คุณรู้มั้ย คนที่ไม่มีอำนาจต่อรองน่ะ ไม่มีอะไรให้มั่นใจได้เลยหรอกนะ ..ถ้าอยากจะรู้ผล ก็ต้องเสี่ยง!!”


.................................................................................................


“ก้อง.. ทำไมตัดสายโทรศัพท์ไป โทรกลับหาผมด้วยนะ”


“ก้อง ได้ยินผมแล้ว โทรกลับด้วย คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย ผมเป็นห่วงคุณมากนะ”


“ก้อง ถ้าติดงานอยู่ ส่งข้อความาบอกก็ยังดีนะ ผมเป็นห่วงคุณนะก้อง”


“ก้อง ถ้าภายในชั่วโมงนี้คุณไม่โทรกลับมา ผมจะแจ้งความนะ”



ทันทีที่ผมเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เสียงเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้นติด ๆ กัน ทั้ง miss call และข้อความเสียง ผมเหนื่อย ท้อ รู้สึกสมองมันคิดอะไรไม่ออก จนไม่อยากจะรับรู้อะไรตอนนี้ แต่เพราะชื่อเจ้าของข้อความพวกนั้น ที่ทำให้ผม ต้องเปิดฟังมันจนได้


ไล่ดูระยะเวลาของการส่งข้อความแล้ว ห่างกันครั้งนึงก็เป็นชั่วโมง .. แสดงว่าเค้าคงจะยุ่งวุ่นวายกับเรื่องที่เข้ามาแบบไม่ได้ตั้งตัวพวกนั้นอยู่แน่ ๆ เพราะถ้าปกติ ผมหายไปแบบนี้ พีเค้าคงจะโทรตามผม โดยไม่ให้ได้ตั้งตัวด้วยซ้ำไป ดูอย่างตอนที่รู้จักกันแรก ๆ นั่นซิ ไม่มีเบอร์ผม เค้าก็ยังหาวิธีหามาจนได้ แล้วผมหายไปไม่บอกแบบนี้น่ะเหรอ คุณพีรวิชญ์คงได้รีบซิ่งมาตามตัวผมกลับไปแล้ว แต่เพราะตอนนี้พีเอง ก็คงไม่มีเวลาสินะ ...



ได้แต่ยกแขนขึ้นปาดอะไรชื้น ๆ ที่หน้าตัวเองออก ... โทษใครไม่ได้เลย นอกจากตัวผมเอง ที่พาปัญหามาให้ .. หึ โทษใครไม่ได้เลยจริง ๆ




เครื่องมือสื่อสารที่ถูกปิดสัญญาณลงอีกครั้ง .. ตัวเครื่องผมยกให้ใครบางคนไปแล้ว ที่เหลือในมือตอนนี้ ...



ซิมการ์ดที่ถูกถอดออก มันกำลังถูกขว้างทิ้งลงไปในทะเลกว้างใหญ่จนสุดแรง ทะเลที่ ๆ เคยเป็นความทรงจำดี ๆ ของผมกับพี ตอนนี้กลายเป็นที่ที่ผมขว้างบางสิ่งบางอย่างทิ้ง..



ข้อความที่ถูกส่งแล้วคงอยู่ในซิมการ์ดเล็ก ๆ นั้น ... ข้อความที่ทำให้แม้ผมจะพยายามใช้ทั้งสองมือปาดเช็ดเท่าไหร่ ไอ้น้ำบ้า ๆ นี่ก็ไม่หมดไปจากหน้าตัวเองซะที









“พี ผมขอโทษ .. ขอให้ทุกอย่างมันกลับไปสู่จุดเริ่มต้นเถอะนะ”







>>>>>>>>>>> To be Continue with 18.2 >>> Some Other Day







เฮือกกก ทำไมอยู่ ๆ มันถึงได้เป็นแบบนี้ ... อ่านแล้วงงกันมั้ย ขอให้เข้าใจ ว่าจาชอบเขียนการเรียงฉากสลับไปสลับมาน๊าาาา ไม่รู้ว่าทำไปทำไม แต่ก็ทำไปแล้วววววววว... และถ้าจะสงสัยว่า ไอ้เจ้า “ชนกันต์” มันมาจากไหน อยู่ ๆ ทำไมมันโผล่มาได้ ก็ให้ลองอ่านเนื้อเรื่องดูให้ดี ๆ นะคะ อีตานี่ มันแทรกซึม เข้ามาเรื่อย ๆ ออกทีละนิดละหน่อย ตั้งแต่ตอนแรก ๆ แล้วล่ะค่ะ

อ่านซ้ำอีกรอบ รู้สึกมันสะดุด ๆ ไงไม่รู้ แต่ก็ไม่รู้จะแก้ยังไงดี .. ก็ทนอ่านกันไป กับตอน 18.1 ที่มาต้อนรับการหายหัวไปร่วม 4 เดือน อาจเพราะ ช่วงนี้จากะลังดราม่ากะชีวิตตัวเอง เนื้อหาตอนนี้ ที่ทำใจเขียนไม่ได้มานาน เพราะปกติ ไม่ชอบอะไรที่มันดราม่า แม้จะเพียงเล็ก ๆ อย่างเนื้อหาตอนนี้ ก็ไม่ค่อยชอบอะนะ เลยพอจะเขียนก็ทำใจไม่ได้ ไม่รู้จะถ่ายทอดยังไง เฮ้อออ !! ควรต้องขอบคุณชีวิตดี ๆ ของตัวเองมั้ย ที่ทำให้ตัดใจเขียนตอนนี้ได้ 18.1 เลยมาโผล่ช่วงนี้พอดี คิคิ


โปรดได้รับความขอบคุณจากใจเถอะครับผม .. คุณคนที่ทำให้เกิดดราม่ากะชีวิต...

Create Date : 30 พฤศจิกายน 2554		20 comments
Last Update : 30 พฤศจิกายน 2554 2:49:24 น.
Counter : 1196 Pageviews.
Share Tweet