 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
ฟิค พีก้อง >> เมื่อไหร่ก็รักคุณ ตอนที่ 5 : เมื่อ.. เงาบาง ๆ ขวางกั้นความเข้าใจ
ตอนที่ 5
>>>>>>>
อีก 10 นาที 5 ทุ่ม.....
ผมปิดปากหาวเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว..ผมยกมือขึ้นป้ายหยดน้ำเล็ก ๆ ที่ไหลจากหางตา เพราะผมฝืนทั้ง ๆ ที่ผมทั้งเหนื่อย แล้วก็ง่วงนอนเต็มที ..หนังสือที่เปิดค้างไว้ก็ยังค้างอยู่หน้าเดิม แต่ตัวหนังสือที่ผมพยายจะจะอ่านก็ดูพร่าเลือน จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจพับเก็บวางมันไว้บนโต๊ะข้างเตียง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแทนที่
ว่างเปล่า... ผมย่นคิ้วใส่เจ้าอุปกรณ์สื่อสาร เพราะชื่อที่ผมกดค้างไว้ มันก็ค้างอยู่อย่างนั้น ผมไม่กดโทรออก และมันก็ไม่ยอมเป็นชื่อสายโทรเข้า ซักที..
ไหนบอกจะโทรมาไง ผมได้แต่คิด
ผมชั่งใจอยู่ซักครู่ก่อนจะตัดใจ วางโทรศัพท์ลงที่เดิม บางทีพีอาจจะยุ่ง จะเหนื่อยจนไม่มีเวลา ผมพยายามที่จะเข้าใจ แต่ก็อดหงุดหงิดนิด ๆ ไม่ได้ อย่างน้อย ๆ โทรมาซักนิดก็ยังดี แต่ถึงจะหงุดหงิดไปก็เท่านั้น เพราะตอนนี้ห้องทั้งห้องของผม ผมก็ได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจของตัวเอง!!
โคมไฟหัวนอนถูกผมกดสวิสต์ปิดได้ไม่นาน เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมลืมตัวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับอย่างรวดเร็ว ถึงจะดีใจ แต่ก็อดไม่ได้...
กว่าจะโทรมาได้นะ!! ผมตอบรับเขาเสียงหนัก ๆ อย่างมีโมโห
เสียงปลายสายเงียบไป แค่นี้ไม่น่าจะทำให้พีเงียบได้นี่ หรือเขาจะแกล้งอะไรผมอีก!!
พ..
ข้าวเอง พี่ก้อง
เสียงใสที่สวนกลับมา ทำให้ชื่อที่ผมตั้งใจจะเรียกแต่แรก ถูกกลืนหายไปในลำคอ
ข้าวเองเหรอ แย่จริงเชียว!! ทำไมผมถึงสะเพร่าอย่างนี้นะ น่าจะดูชื่อก่อนที่จะรับโทรศัพท์แท้ ๆ
ก็ข้าวน่ะสิคะ พี่ก้องคิดว่าใครล่ะค้าา เสียงใสของข้าวปนหัวเราะอย่างเคย
เปล่า ๆ ก็ไม่ได้คิดว่าใครนี่ ว่าแต่ข้าวมีอะไรรึเปล่า
ก็พอดี ข้าวเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าเมื่อตอนกลางวัน ข้าวลืมบอกพี่ก้อง ว่าพี่พีโทรมาค่ะ
เหรอ!! แล้วพีเค้าว่าไงบ้าง
ผมรีบปรับหางเสียงให้เหมือนธรรมดา ๆ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองจะหลุดน้ำเสียงที่กระตือรือร้น เกินไป ออกไปรึเปล่า
ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ข้าวบอกไปว่าพี่ก้อง มีปัญหาเรื่องคนไข้ต้องออกไปพบด่วน พี่พีเค้าก็วางสายไปเลยน่ะค่ะ สงสัยจะงานยุ่ง
งั้นก็คงไม่มีอะไรหรอก... ขอบใจข้าวมากนะ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ยังอุตส่าห์โทรมาบอก
เล็กน้อยน่ะพี่ก้อง ว่าแต่พรุ่งนี้ไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอคะ ข้าวถามผมอีกครั้ง
เอ่อ.. พี่ ขอโทษจริง ๆ ข้าว ไว้งานหน้าแล้วกันนะ
อย่าทำเสียงเครียดสิพี่ก้อง ข้าวก็แค่ถามเล่น ๆ เองน่า พรุ่งนี้ข้าวจะดูเผื่อเยอะ ๆ แล้วจะเก็บทุกรายละเอียดมาเล่าให้ฟัง แถมขอลายเซ็นต์ศิลปินมาฝากให้ด้วยเลยค่ะ ไม่กวนแล้วล่ะ ฝันดีนะคะพี่ก้อง
อืม .. ขอบใจมากนะ
ข้าวมีน้ำใจกับผมจริง ๆ เป็นคนอื่นแท้ ๆ ยังอุตส่าห์โทรมาบอก แต่กับคนที่เป็น.. นี่สิ ให้ยุ่งแค่ไหนเขาก็น่าจะบอกผม... ผมคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปรึเปล่า ที่คิดว่าพีจะเห็นผมสำคัญกว่าทุก ๆ เรื่อง ...
ไม่หรอก... ผมส่ายหน้ากับหมอน พีอาจจะเห็นว่าพรุ่งนี้ก็จะเจอกันแล้วก็ได้.. ผมพยายามข่มตาหลับ ส่วนหนึ่งเพราะความง่วง อีกส่วนเพราะอยากจะหนี หนีความรู้สึกอึดอัดขัดเคืองใจนี่ไปซะ หวังว่าพรุ่งนี้พอตื่นขึ้นมา ไอ้ความรู้สึกพวกนี้ก็จะหายไปจากหัวของผมซักที ...
.
ผมคิดผิด !!
เพราะจนถึงตอนนี้ ความรู้สึกชวนอึดอัดก็ยังเข้ามากวนใจผม และดูเหมือนว่ามันจะยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มตั้งแต่เช้า ที่พีมารับผมที่บ้าน ทั้ง ๆ ที่ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ว่าจะเลิกคิดมากเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่...
ก้อง เมื่อวานผมโทรหาคุณ คุณรู้รึเปล่า พีถามผม ตอนที่เราอยู่กันสองคน บนรถ
ก็รู้ ข้าวบอกผมแล้ว ผมตอบไปตามจริง พยายามสะกดเสียงไม่ให้สะบัด
งั้นเหรอ !!
พีเขาตอบผมมาแค่นี้ และเหมือนผมจะเห็นรอยยิ้มหยันประหลาด ๆ บนหน้าเขา เป็นอะไรไปล่ะเนี่ย ..
ผมไม่ได้คิดมากไปเองแน่ ๆ ที่รู้สึกว่าวันนี้พีแปลกไปกว่าทุกวัน ถึงแม้ว่าวันนี้เขาออกจะทำตัวดีกว่าปกติด้วยซ้ำ พีไม่กวนโมโหผม ไม่ทำ ไม่พูดอะไรให้ผมรู้สึกขัดใจ หรือรำคาญใจเลยซักอย่างเดียว
แต่พีที่เป็นแบบนี้ ...ไม่ใช่พีรวิชญ์ที่ผมรู้จัก !!! ยิ่งเขาทำดีกับผมเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกแปลกใจมากไปเท่านั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราสองคนกันแน่นะ...
แล้วยิ่งมาที่สนามแข่ง พีแนะนำผมให้เพื่อน ๆ ของเขารู้จัก ทั้งกลุ่มสาว ๆ ของแอนนา ที่ผมเคยเจอมาแล้ว และเพื่อนนักแข่งที่เป็นผู้ชายอีกสองสามคน ที่ผมไม่เคยเจอ ทุกคนมองผมด้วยสายตาประหลาด ชวนอึดอัด จนผมทำตัวไม่ถูก แอนนาถึงกับอุทานชื่อของผมออกมาด้วยซ้ำ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!
... แล้วคนคนเดียวที่ผมพอจะถามได้ก็กำลังซิ่งแบบไม่กลัวความเร็วอยู่กลางสนามแข่งซะแล้ว
แล้วหลังจากแข่งเสร็จ จนถึงตอนที่เรามาทานข้าวด้วยกันผมก็ยังไม่ได้ถามเขาอยู่ดี เพราะเพื่อน ๆ ที่อ้อมล้อมเขาอยู่ ผมจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก ผมนั่งอยู่ในวงสนทนาที่ผมแทบจะไม่มีส่วนร่วมด้วยเลย เพราะพอพีพูดกับผมหรือแสดงอาการเอาอกเอาใจผม ทุกคนในโต๊ะก็จะมองมาด้วยสายตาแปลก ๆ ผมเลยตัดบทห้วน ๆ ไปซะทุกครั้ง และอาจจะเพราะวันนี้เป็นวันที่พีจะมาบอกลาสนาม ดังนั้นหัวข้อที่ทุกคนเอามาพูดถึง จึงวนเวียนอยู่กับเรื่องรถ หรือไม่ก็เรื่องความหลังตอนอยู่เมืองนอก กันซะส่วนใหญ่ ซึ่งกับคนที่ขับรถไม่เป็น และใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทยมาตลอดอย่างผม แทบจะไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดกันเลยซักนิดเดียว....
นี่น่ะเหรอ... โลกของพี !!!
ความแตกต่างน่ะ นำมาซึ่งความไม่เข้าใจนะคะ...การที่คนเราต้องปรับตัวให้เข้ากับอีกคนตลอดเวลาน่ะ สักวันมันก็จะเหนื่อยและถึงจุดอิ่มตัว
อยู่ ๆ คำพูดของข้าวก็ลอยเข้ามาในหัวผม นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกอึดอัดกระอักกระอ่วนใจจนต้องขอตัวออกมาจากสถานการณ์ชวนอึดอัดนั้น
ผมวักน้ำล้างหน้า เพื่อขับไล่ความขุ่นมัวในใจ ก็พอดีได้ยินเสียงคนพูดคุยใกล้เข้ามา.. ผมจำได้ นั่นมันเสียงของเพื่อนพีนี่นา ผมไม่พร้อมที่จะเจอหน้าพวกเขาตามลำพัง ไม่รู้ว่าจะวางหน้ายังไง เลยแอบเข้าไปหลบในห้องน้ำ กะว่าจะรอจนพวกเขาออกไปซะก่อน
ไม่อยากเชื่อเลยว่ะ !! ไอ้พีบอกจะพาแฟนมาเปิดตัว ข้าก็อุตส่าห์นะเว้ย นัดพวกแกมารวมตัวกันครบ คิดว่าจะเป็นสาวสวย โครตเอ็กซ์ ถึงเอาชนะแอนนาได้ ที่ไหนได้ กลายเป็นหนุ่มหน้าหวานซะงั้น 555++
อึ่ก !! ผมสะอึกกับคำพูดที่ได้ยิน รู้สึกชาไปทั้งตัว นี่สินะ ที่มาของสายตาและท่าทางแปลก ๆ ของพวกเขา.......
ทำไมพีถึงทำแบบนี้... ทำไมเขาถึงไม่ถามผมซักคำว่าผมพร้อมรึเปล่า ทำไมเขาไม่คิดถึงจิตใจผมบ้าง.....
ว่าได้เหรอวะ น่ารักออกขนาดนั้น เป็นข้าก็อดใจไม่ไหว เหมือนกันล่ะว้า ถ้าได้ก็อยากจะลองซักครั้ง แล้วเอ็งว่าไอ้พี มันจะเอาจริง หรือเล่น ๆ วะคราวนี้ แต่ถึงกับพามาเปิดตัวนี่ถือว่าไม่ธรรมดานะเว้ย ที่ได้ข่าวแว่ว ๆ มาว่ามันหายไปอเมริกา ข้าว่าไปกับคนนี้ชัวร์ ทุ่มทุนขนาดนี้น่าจะตัวจริงซะล่ะมั้ง น่าสงสารแอนนาว่ะ ตามเฝ้าไอ้พีมาตั้งนาน
ไม่แน่หรอกเว้ย !! เอ็งก็รู้นิสัยไอ้คุณพี คนอย่างมันอยากได้อะไรต้องได้ ถึงต้องทำอะไร ลงทุนเท่าไหร่ก็ยอมทั้งนั้นแหละ แต่ถ้าได้แล้วนี่สิวะ อีกเรื่อง....
เอาอย่างนี้... พนันกันมั้ยล่ะวะ ข้าว่าหมอก้องคนนี้ ของจริง 10 ต่อ 1 เลยเอ้า
ได้ !! ข้าว่าก็แค่ของชิ้นใหม่ที่มันอยากได้ อยากอวด เหมือนรถรุ่นใหม่ ๆ นั่นล่ะว้า ไม่เชื่อเอ็งคอยดู
บทสนทนาหลังจากนั้นมันเป็นอะไรบ้าง สมองของผมมันไม่รับรู้อีกแล้ว ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาที ที่พวกเขาเดินออกไปจากตรงนั้น ผมถึงเปิดประตูออกมา มองเห็นหน้าของผู้ชาย ที่พวกเขาพูดถึงยืนจ้องผมตอบอยู่ในกระจก
ผมไม่น่ารับปากว่าจะมาตั้งแต่แรก... ถ้าผมเลือกไปกับข้าวผมคงไม่รู้สึกแย่มาก ๆ แบบนี้...
แล้วตอนนี้จะให้ผมกลับเข้าไปนั่งร่วมกับพวกเขา โดยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรนี่นะ ผมทำไม่ได้....
..............................
ผมเดินผ่านเส้นทางที่ครั้งหนึ่งผมเคยเดินผ่านมา...
วันนั้นมีผู้ชายคนนึง วิ่งมารั้งตัวผมไว้ ในวันนั้นทั้งคำพูดเปิดเผยความในใจของเขา อ้อมกอดแบบไม่ได้ตั้งใจที่เรามีให้กันและกัน และนั่นมันก็เป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมยอมรับความรู้สึกของเขา และยอม ให้กับความรู้สึกของตัวเอง ถึงวันนั้นผมจะมีความรู้สึกไม่มั่นใจ กล้า ๆ กลัว ๆ แต่ผมยังจำได้ดีถึงความรู้สึกอ่อนหวานละมุนละไม ที่เกิดขึ้นกับการตัดสินใจครั้งนั้น..
แล้ววันนี้... สถานที่เดิม แต่ความรู้สึกของผม ทำไมมันช่างหดหู่ สับสน และกังวลจนรู้สึกว่าร่างทั้งร่างมันหนักอึ้งขนาดนี้นะ...
ผมควรจะทำยังไงดีล่ะพี ผมกลัว !!!
ก้อง !! เสียงเรียกที่ไม่เบานั้นทำให้ผมหยุด
ก้อง คุณจะไปไหนน่ะ ผมเห็นคุณออกมานาน เป็นห่วงเลยรีบตามมา แล้วนี่คุณเป็นอะไรรึเปล่า
เปล่า ผมแค่อยากกลับบ้าน ผมก้มหน้าตอบเขาไปได้แค่นั้น
อยากกลับบ้าน!! แล้วทำไมคุณไม่บอกผมล่ะ คุณไม่สบายรึเปล่า หน้าซีด ๆ
พียื่นมือเข้ามาจะสัมผัสหน้าผม แต่มือผมไวกว่า เพราะผมปัดมือของเขาออกจนพี ขมวดคิ้วมุ่น
ผมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละพี!! ผมแค่เบื่อ !! ผมไม่น่ารับปากว่าจะมากับคุณตั้งแต่แรก!! ผมตะโกนใส่หน้าเขาด้วยอารมณ์หลากหลาย ที่ประเดประดังเข้ามา
เบื่อ!! งั้นเหรอก้อง !! ยังไม่มีใครทำอะไรคุณเลย คุณก็เดินหนีมาเฉย ๆ แบบเนี้ยะ เพื่อน ๆ ผมก็เป็นห่วงคุณ ทำไมอยู่ ๆ คุณถึงได้เป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้ขึ้นมาได้!! บอกผมสิก้อง คุณเป็นอะไรของคุณ!! น้ำเสียงของพีก็เริ่มมีอารมณ์เหมือนกัน ถึงดีกรีมันจะน้อยกว่าผม เพราะเขาพยายามสะกดกลั้นไว้ก็ตาม
เพื่อน ๆ เขานี่นะ เป็นห่วงผม !!
ผมไม่รู้พี !! แต่ผมทนนั่งร่วมโต๊ะกับคุณ กับเพื่อนคุณไม่ได้อีก ผมทนฟังไม่ได้อีก ผมอึดอัด!! คุณได้ยินมั้ย ว่าผมอึดอัด!!
อะไรนะ ก้อง !! คุณอึดอัด ที่ต้องอยู่กับผม!!! ต้องอยู่กับเพื่อนคุณงั้นหรอ คุณถึงจะสบายใจ วันนี้คุณฝืนใจมากใช่มั้ย ที่ต้องมากับผม แทนที่จะได้ไปที่ ๆ คุณอยากไป ใช่มั้ยก้อง !!
พีตะโกนใส่หน้าผม นานมากแล้วที่ผมไม่เคยเห็นเขาแสดงอารมณ์ใส่ผมมากขนาดนี้ ทำไมกัน !!!
ผมพูดไม่ออก...และ พีก็หยุดพูดเหมือนกัน ถึงจะเป็นตอนกลางวันที่มีแสงแดดแจ่มจ้า แต่ผมรู้สึกว่าบรรยากาศที่ปกคลุมเราสองคน เหมือนมีหมอกทึบทึมมากางกั้น
เราสองคนยืนนิ่งกันอยู่อย่างนั้น แววตาพีที่มองมาที่ผม มีแววผิดหวัง แต่นั่นคงไม่เท่ากับที่สายตาผมบอกออกไปหรอก ว่าผมผิดหวังมากกว่าเขามากขนาดไหน!!
แท็กซี่ที่วิ่งตีโค้งเข้ามาพอดี ช่วยแก้ปัญหาทั้งหมด ผมอาจจะทำตัวโง่ ๆ อีกแล้ว.. ที่กำลังจะเดินหนีปัญหา แต่ตอนนี้ผมยังไม่สามารถที่จะคุยกับเขาได้ โดยที่ไม่ใช้อารมณ์เป็นตัวนำ
คุณจะไปไหนก้อง!! คุยกันให้รู้เรื่องก่อน!! พีพูดพร้อมกับเข้ามารั้งแขนผมไว้
ปล่อยผมพี !! ผมมองไปที่มือของเขาที่จับไว้ผมแน่น และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย พอสบตาเขาก็เห็นสายตาที่แสดงว่าไม่ยอมแพ้ ฉายชัดออกมา
นี่สินะ.. คุณพีรวิชญ์ ที่อยากได้อะไรแล้วต้องได้ ...
ผมสะบัดแขนเต็มแรง จนหลุดจากการเกาะกุมของเขา ก้าวขึ้นแท็กซี่ แล้วบอกให้คนขับออกรถทันที ผมหลับตาลง พยายามไม่หันกลับไปมองข้างหลัง...
ทำไมผมถึงเหนื่อย ขนาดนี้กันนะ....
แล้วผมจะไปไหนดี... ถ้ากลับไปที่บ้านตอนนี้ แน่นอน!! ว่าพีจะต้องไปรอผมอยู่แล้วแน่ ๆ
แล้วผมพร้อมจะคุยกับเขาแล้วเหรอ... ยังหรอก ผมยังไม่พร้อม...
ผมหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ฮัลโหล ข้าว ยังอยู่ที่แกลลอรี่รึเปล่า ...
.
อืม.. ใช่ เสร็จธุระแล้ว เดี๋ยวพี่ตามไปนะ
......................................................
| Create Date : 28 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 31 พฤษภาคม 2553 0:13:45 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 728 Pageviews. |
|
 |
|
|
| โดย: sky ==' IP: 124.122.3.101 วันที่: 10 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:46:32 น. |
|
| โดย: lek^lek. IP: 223.206.221.178 วันที่: 14 มิถุนายน 2554 เวลา:4:12:29 น. |
|
|
|
|
| ยังคงรักจะยืนอยู่ตรงนี้ |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
เศร้าจัง !!