 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
ฟิค พี ก้อง >> เมื่อไหร่ก็รักคุณ .. ตอนที่ 16
และแล้ว งานเลี้ยงเล็ก ๆ ต้อนรับสมาชิกใหม่ ที่ทำให้ผมรู้สึกดีที่สุด ก็จบลง .. เป็นการจบที่มาพร้อม ๆ กับการเริ่มต้นใหม่ระหว่างคนสองคน ผม กับ ก้อง ...
ผมคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่รีบตามก้องที่แอบหนีออกมาแบบไม่ยอมบอกกัน.. ตั้งแต่ตื่นมาไม่เห็นคนที่ทำให้ผมมีความสุขมาก ๆ ในค่ำคืนที่ผ่านมา.. ผมก็บอกตัวเองว่า ผมควรจะให้เวลาก้องบ้าง ผมไม่ควรรีบร้อนเร่งรัดเพราะแรงกระตุ้นอย่างอื่น จนลืมพื้นฐานความเป็นก้องบดินทร์ไป เพราะเรื่องที่เพิ่งผ่านมา ก็พิสูจน์ได้แล้ว ว่าบางครั้งหากผมตัดใจทิ้งระยะห่างเอาไว้ มันก็สามารถดึงให้คนที่ผมไล่ตามมาตลอด เดินเข้ามาหาผมได้ ..
แต่ เพราะนิสัยเสีย ๆ ของตัวเอง หรือสัญชาตญาณ ก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่ทำให้ผมตัดสินใจ ตามก้องกลับไปที่บ้านตอนนั้นเลยจนแล้วจนรอด และความรู้สึกของผมก็ไม่พลาด มือเย็นเฉียบที่ผมคว้ามากุมไว้ บีบมือผมแน่น ผมไม่รู้ว่าในสถานการณ์นี้ ผมควรจะพูดออกไปว่ายังไงดี ตรงนี้ไม่ได้มีแค่ แม่ฟอง หรือ พี่แก้ว แต่ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย ก้องจะแคร์คนอื่นหรือเปล่านะ ถ้าต้องให้เค้าร่วมรับรู้ กับสถานภาพที่เปลี่ยนไปอีกขั้นหนึ่งของเรา ชั่วขณะที่ผมลังเล .. รอยยิ้มของคนใกล้ตัว กับคำพูดที่เหมือนตัดสินใจแล้วของเค้า ทำให้หัวใจผมบีบตัวแรง ไม่มีอะไรให้ต้องไม่มั่นใจหรือต้องกังวลอีกต่อไป ความรู้สึกเหมือนอะไรติดอยู่ในใจทุกครั้งที่ก้องทำท่าทางขัดเขิน เวลาที่เห็นคนอื่นมองมาที่เราอย่างสงสัย ท่าทางเหมือนจะเขินอายและผลักไสผมเล็ก ๆ เสมอ ๆ ... จุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ค่อย ๆ ผสมกัน จนใหญ่ขึ้น ๆ ในความคิดผม วันนี้ แค่ประโยคเดียว จากปากของก้อง ก็ทำให้ทุกอย่างปลิวหายไปหมด
แม่ครับ .. คือว่าเมื่อคืนก้อง ไป..
เท่านั้นแหละ !! ผมก็ไม่ยอมเสียชื่อหรอก .. เรื่องแบบนี้ ฝ่ายผู้ชาย ต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากถึงจะถูก ใช่มั้ย ? ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล เมื่อเราผ่านช่วงเวลาที่ทุกข์ใจที่สุดกันมาได้แล้ว ผมเชื่อว่าแม่ฟองจะต้องเข้าใจ หรือถ้าท่านจะโกรธก้อง ผมก็จะพยายามทำให้ท่านเลิกโกรธก้องให้ได้ ผมจะไม่ยอมให้ก้องมีความรู้สึกว่าต้องเลือกอีกเป็นครั้งที่สอง แม้ตอนนั้นผมจะดีใจว่าก้องเลือกผม แต่ก็รู้เสมอว่าเค้าไม่เคยมีความสุขจริง ๆ ซักครั้งที่ต้องแยกห่างจากครอบครัวที่รักและผูกพันธ์มากมายขนาดนี้
ผมจำได้ ... ก้องเคยบอกผม ว่าความสุขของเค้าแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งคือครอบครัว และอีกหนึ่ง ตอนนั้นคนที่เขินได้ทุกสถานการณ์บอกให้ผมคิดเอาเองว่ามันอยู่ที่ไหน วันนี้ผมยิ่งกว่ามั่นใจแล้วนี่ ว่าความสุขส่วนนั้นมันอยู่ที่ใคร... เพราะฉะนั้น ผมก็ควรจะแบ่งเบาภาระทางใจให้กับคนที่ผมรัก โดยการรวมความสุขทั้งสองส่วนของก้องให้เป็นหนึ่งเดียว ... ครอบครัว
ครอบครัว ที่แม้ผมจะแอบตกลงกับแม่ฟองจันทร์ กันสองคนเป็นมั่นเหมาะแล้วว่า ผมจะไม่ขอให้ก้องย้ายไปอยู่กับผมที่คอนโด หรือที่บ้านหลังใหญ่โต แต่ก็ร้างผู้คนอย่างบ้านของพี่พัทร แต่จะให้ก้องได้ใช้ชีวิตของก้องตามแบบที่เค้าเป็นมาตลอดที่บ้านหลังนี้...
ยิ้มกับตัวเอง และก็แปลกใจตัวเอง ชั่วระยะเวลาที่เทียบไม่ได้เลย กับช่วงเวลาที่ผมได้ใช้มาทั้งชีวิต ก่อนมาเจอกับผู้ชายคนนี้ ทุกอย่างที่บ่งบอกความเป็นพีรวิชญ์ กิตติวรรณ ... ความเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ใช้ความเจ้าเล่ห์ให้ได้ในสิ่งที่เป็นความสุขของตัวเองก่อนเสมอ ... คิดย้อนไปดูตัวเองตอนนั้นก็ไม่อยากเชื่อว่าจะมีวันนี้ที่ผมคิดถึงความสุขของคนอีกคนก่อนตลอดเวลา และทุก ๆ เรื่อง .. ชั่วระยะเวลาแค่นี้ ก้องบดินทร์ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ...
คิดมาถึงตรงนี้ผมก็ถอนใจยาวให้กับตัวเอง .. บางอย่างเปลี่ยน แต่ บางอย่างก็ไม่เปลี่ยน !!
.................................................................................................
และสิ่งเดียวที่ตอนนี้ยังไม่เปลี่ยน ... ก็คือ ...
ทำไมผมยังต้องนอนแยกห้องกับก้องอยู่อีกล่ะ??
ผ่านจากวันนั้นมาเป็นอาทิตย์แล้ว ความรู้สึกดื่มด่ำของผม ความสุขที่สุด ที่รู้สึกว่าได้เริ่มต้นชีวิต ครอบครัว ตอนนี้ มันเริ่มแผ่วลง ๆ บรรยากาศหวาน ๆ ในความรู้สึก คงมีแค่ผมคนเดียว ที่เพ้อไป เพราะนอกจากที่ผมยังไม่มีสิทธิ์ขาดในการขึ้นไปครอบครองห้องนอนของก้องแล้ว ชีวิตประจำวันของพวกเราก็เป็นไปแบบธรรมดาเหมือนเดิม
ธรรมดาเกินไป ... เหมือนเรื่องวันนั้น เป็นแค่ฝันไป..ไม่ได้เกิดขึ้นจริง ๆ ทำไมชีวิตของผู้ชายที่มาหลงรัก ก้องบดินทร์ ต้องไม่ได้ดั่งใจผมแบบนี้นะ !!
แม่ครับ พรุ่งนี้ก้องต้องไปทำเคสลูกค้าที่ต่างจังหวัดนะ คงต้องค้างด้วย อาจจะซักสองคืน
ไม่ทันไร ข้าวต้มร้อน ๆ ตรงหน้าก็หมดความหมาย ผมเงยหน้ามองคนที่เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล ไหล่ที่มีกระเป๋าสีขาวคาดนั้นดูลู่ลง เหมือนคนที่เหนื่อยล้าจากการอยู่เวรดึกติดต่อกันมาหลายคืน
อ้าว ! ทำไมล่ะลูก ทุกทีแม่ไม่เห็นเคยต้องไป ถึงต่างจังหวัด
แม่เองก็ละจากถ้วยข้าวต้มมาถามลูกชายคนเดียวด้วยความแปลกใจเหมือนกัน
นั่นสิก้อง จะแอบ หนี เที่ยวเหรอ เจ๋งที่ลุกไปตักข้าวต้มร้อน ๆ แซวคนที่นั่งทำหน้าเหนื่อยอยู่ข้าง ๆ ผม
ไม่ใช่แกนี่ ไอ้เจ๋ง !! ว่าแต่ แล้วเที่ยวที่ไหนล่ะคะน้องก้อง พี่จะได้เก็บข้าวเก็บของหนีตามไปด้วยอ่า อยู่บ้านเบื่อหน้าไอ้เจ๋ง อันนี้ก็อีกคน แซวกันไปกันมา
ไม่ต้องเลยเจ๊ ขี้เกียจทำงานก็บอกมาเหอะ ก้องเอาพี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย นะ นะ
หมดสิทธิ์ทุกคนค่ะ!! เพราะว่าข้าวจองเป็นคนหนีตามพี่ก้องแล้ว
อีกหนึ่งเสียง... คนที่ยิ้มสดใสมาแต่ไกล ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้เลยจริง ๆ ไม่น่าจะเป็นไปได้ ที่ข้าวจะยังไม่รู้ ว่าใคร ที่ได้เป็นเจ้าของจริง ๆ แต่ท่าทางของเค้าก็ ... เนี่ย !! อย่างที่เห็น !! ยังคงทำตัวสนิทสนมกับก้อง และครอบครัวของเรา ได้ตลอด
อ้าว !! ข้าว ก็ต้องไปด้วยเหรอลูก คนไข้อะไรกัน กี่คนกันเนี่ย ฮึ ถึงต้องใช้คนรักษาตั้งสองคน แม่บ่นตามประสาคนเป็นห่วงลูก
ค่ะ ไปด้วยค่ะ ข้าวตอบรับสั้น ๆ แต่ผมก็สังเกตเห็น ว่าก้องแอบหันไปสบตากับข้าววูบหนึ่ง เป็นเชิงรู้กัน ..อันนี้แหละ ที่ติดใจ พีรวิชญ์ ที่คิดมากตามประสาคนห่วง ...เอ่อ... หวง .. แฟน
ก้อง .. ผมไปเป็นเพื่อนมั้ย / พี ... อยู่เป็นเพื่อนแม่ให้หน่อยนะ
ใจตรงกันไปมั้ยครับก้อง !! แต่มาใจตรงกันด้วยเรื่องแบบนี้ ผมไม่ชอบใจเท่าไหร่นะ ผมพยายามจะสบตาหาพิรุจจากคู่กรณี ที่ผมคิดว่าจะยอมแพ้ไปแล้ว แต่ก็เห็นนั่งตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวเช้าเฉย ๆ ดูสงบเสงี่ยมผิดปกติ ซะด้วยซ้ำ...
ให้พีเค้าไปเป็นเพื่อนก็ดีนะก้อง..ลูก ดีกว่าขับรถกันไปเอง ก้องก็ยังขับรถไม่แข็ง ข้าวก็ผู้หญิงคนเดียว แม่เป็นห่วง
ก้องไม่เป็นไรหรอกครับแม่ แม่เถอะ เห็นพี่ตุ่มบอกว่า เมื่อวานวูบไปอีกแล้วไม่ใช่เหรอ เกิดมีอะไรฉุกเฉิน พีจะได้พาแม่ไปโรงพยาบาลได้ไง
ถึงจะระแวงคู่กรณีมากแค่ไหน ผมก็ทำได้แค่พยักหน้ารับคำก้อง .. ไม่ใช่ว่าผมแพ้ตาโต ๆ ที่มองผมอย่างขอความช่วยเหลือ นั่นหรอกนะ .. แต่ว่าผมจนด้วยเหตุผล และผมก็เป็นห่วงแม่ เหมือนกัน .. ถึงไม่อยากปล่อย แต่ก็ต้องปล่อย ..
วันนี้ทั้งวันเรื่องเดียวที่ทำให้ผมฟุ้งซ่านจนทำงานไม่เป็นสุข..แวบที่ก้องกับข้าวสบตากัน มันทำให้ผมกลัวว่าที่เค้าสองคนจะไปต่างจังหวัดกันครั้งนี้ มันอาจจะไม่ใช่เรื่องงานจริง ๆ ก็ได้ .. และถ้าใช่ ก็แปลว่า ก้อง โกหกผม .. จะเป็นแบบนั้นเหรอ และ มีเหตุผลอะไร ที่จะทำให้ คนคนเดียวกัน ต้องปิดบังความจริงกันด้วย
............................................................................................
น้องก้อง คะ น้องก้อง !! เมื่อกี้พี่เห็นน้องพี เดินเข้าบ้านมา หน้าไม่ดีเลย งอนอะไรกันอีกรึเปล่าคะเนี่ย !!
ไม่มีนี่พี่ตุ่ม พีเค้าเหนื่อยรึเปล่า??
หน้าแบบนั้นน่ะ เหนื่อยใจชัด ๆ ค่ะ น้องก้องไปดูน้องพีหน่อยสิ
ก้องยังเก็บของไม่เสร็จเลยพี่ตุ่ม..
โอ๊ยย!! เบื่อคนท่ามาก .. พี่เตือนแล้วนะคะ เดี๋ยวอย่ามาเสียใจทีหลัง ต้องรีบวิ่งไปหากลางดึกเหมือนครั้งก่อนอีกแล้วกัน
.... อยู่บ้านเดียวกันเกือบทุกวัน แต่ผมก็ยังคิดถึง แล้วนี่ยังจะต้องอยู่ในสถานการณ์ที่ทำให้ต้องเป็นกังวลอีกตั้งสองวัน ผมก็ต้องอยากใช้เวลากับก้องบ้าง อยากจะเคลียร์เรื่องที่ติดใจกับก้องแบบจริง ๆ จัง ๆ ซักที แต่ ก้องยังเก็บของไม่เสร็จเลยพี่ตุ่ม.. เสียงพูดของคนสองคนที่ดังผ่านประตูที่ปิดไม่สนิท ทำให้ผมตัดสินใจเดินกลับห้องตัวเอง เก็บของสำคัญกว่าผมอีกงั้นเหรอ รู้สึกแย่ !! ตั้งแต่มีความรักแบบจริง ๆ อารมณ์ผมไม่เคยมั่นคงได้เลย บางวันก็เป็นสุขซะจนยิ้มได้ทั้งวัน บางวันก็สับสน ไม่มั่นใจ หงุดหงิด งุ่นง่าน ... ไม่กี่วันก่อน .. รู้สึกว่าตัวเองไขว่คว้าความสุขที่สุดมาอยู่กับตัวได้แล้ว .. แต่วันนี้ คล้าย ๆ ว่า สิ่งที่ได้มามันเป็นแค่สิ่งเสมือนจริง ...
พี ... คุณยังไม่นอนใช่มั้ย
ท่าทางดูไม่มั่นใจ เหมือนมีอะไรจะพูดของคนในชุดนอนแบบติดกระดุมลายทาง แบบเด็ก ๆ ที่เข้ามาในห้องผมตอนไหนก็ไม่รู้ ดึงผมกลับมาจากการจมอยู่ในความคิดของตัวเอง
จะให้นอนได้ยังไงล่ะก้อง ... คุณไม่อยู่ตั้งสองวัน ผมก็ต้องกินไม่ได้ นอนไม่หลับไว้ก่อนสิครับ
ผมฝืนยิ้มให้ก้อง ถึงยังไง เรื่องสงสัยก็ยังเป็นแค่เรื่องสงสัย ยังไงผมก็เชื่อว่าก้องรักผม .. เอ่อ แต่ว่ารักมากแค่ไหนนั่นก็อีกเรื่อง
เว่อร์!!
ว่าผม แต่หน้าแดงก้มมองพื้นกันเลยทีเดียว
เฮ้อ !! ผมแพ้ บรรยากาศสองเรา จริง ๆ ทุกทีเลย !! ต่อให้หงุดหงิด หรือว่าน้อยใจ แต่พอ เห็นก้องมายืนตรงหน้า มาทำท่าทางแบบนี้ใส่ ก็จบกันทุกที
จริง..เว่อร์ที่ไหน แล้วไม่รีบนอนล่ะฮึ! เดี๋ยวเดินทางจะเพลียนะ
ผมยื่นมือไปแตะแก้มป่อง ๆ ใส ๆ ของคนตรงหน้า .. ไม่มีท่าทีถอยห่าง หรือเหวี่ยงใส่แบบทุกที มีแค่ผิวแก้มที่ร้อนและสีจัดขึ้นก็เท่านั้น ... ใจมาเลย พีรวิชญ์
คุณเป็นอะไรรึเปล่า
หือ!!
ผมถามว่าคุณเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายใจอะไรรึเปล่า
อ้ออออออ... เก็บกระเป๋าเสร็จแล้วก็มาดูอาการผม ตามที่พี่ตุ่มไปรายงานสินะ .. เฮ้อออออ
ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่ก้อง.. นอกจากนั่งซ้อมคิดถึงคุณ ก็ไม่เป็นอะไรเลย
ผมยิ้มกวนก้องเล่น ๆ ถึงผมจะไม่สบายใจ ก็ไม่ได้แปลว่าอยากให้เค้าไม่สบายใจไปด้วย ... แต่..
โอ้ยย!! ผมเจ็บก้อง สองมือนิ่ม ๆ ที่แตะสองข้างแก้มผม เบามากกกก !! จนร้อนและเจ็บจี๊ดเลย
คุณก็แบบนี้ตลอดพี !! ไม่เป็นไร ๆ .. คุณเป็นอะไรคุณก็บอกผมสิ !! คุณเหนื่อยคุณก็บอกผมบ้างสิ !!
ตาโต ๆ จ้องผมตรง ๆ อย่างเอาเรื่อง ทำให้ผมอึ้งไป ก้องไม่พอใจอะไรผมอีก ?? ผมก็อดทนทุกอย่างเพื่อเค้าแล้วนะ !!
คุณ .. คุณ เป็นอะไรก้อง คุณเสียงดังใส่ผมทำไมเนี๊ยะ !! ผมต่างหากต้องโกรธคุณ จะไปไหนก็ไม่บอกผม แล้วยังไปกับคนที่ผมเคยเห็นเค้าจูบคุณอีก ผมก็อุตส่าห์อดทนอดกลั้นไม่คิดมาก เพราะคุณบอกว่าเค้าเป็นเพื่อน ๆ แล้วยังไง สุดท้าย อะไร ๆ คุณก็ข้าว .. ก็ข้าว.. ก่อนตลอด แล้วผมล่ะก้อง ผมกับข้าวมีสถานะเท่ากันงั้นเหรอ?? .. หรือจริง ๆ แล้วสถานะผมต่ำกว่า อะไร ๆ ก็เลือกผมทีหลังตลอด รู้ทีหลังตลอด !!
ผมเสียงดังใส่เค้าอย่างเหลืออด ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมพยายามอดทนกับก้องตลอด ทุกเรื่อง ... ยกเว้นก้องทำตัวงอแง จริง ๆ ผมถึงจะเสียงดังใส่เค้าบ้าง และครั้งนี้มันเหมือนจะไม่ไหวจริง ๆ ..
.. ผมพยายามเข้าใจการกระทำของเค้าที่สุดแล้ว แต่อยู่ ๆ ก้องบดินทร์ก็มาเสียงดังใส่ผมแบบไม่มีเหตุผล..แล้วผมยิ่งอยู่ในอารมณ์นี้ด้วย
หึ หึ ... ก็แค่นี้เองพี หน้าตาอึ้ง ๆ ดวงตากลมโต โตขึ้นเรื่อย ๆ แต่สุดท้าย หน้าตาที่ดูเหมือนอึ้ง ..งง ก็ยิ้มมากขึ้น ๆ แล้วก็หัวเราะออกมา .. ช้อนตามองผมล้อ ๆ .. อะไรกัน .. เดี๋ยวนี้ผมตามก้องไม่ทันแล้วใช่มั้ยเนี่ย !!
อะไรของคุณ .. ก้อง ผมงง ไปหมดแล้ว
ปล๊าวว .. ผมแค่ดีใจที่คุณ.. ฮ่า ๆ ช่างเถอะ ๆ ไม่เอา ๆ ไม่ทำหน้ายุ่งสิพี ยังไง .. คุณ.. ก็ เป็น .. นั่นแหละ .. ก็น่าจะรู้สถานะตัวเองนี่นา ก็...
ต้นประโยคเสียงคนที่ทำเอาผมมึนตึ๊บ ร่าเริงใสแจ๋ว จับแขนผมแกว่งไปมา แต่พอสองประโยคหลัง เบาซะจนแทบไม่พ้นเสียงกระซิบ แถมฟังไม่ค่อยได้ใจความอีก .. แต่ก็รู้สึกได้..ล่ะนะ
แล้วเรื่องอื่น .. ผมสัญญา กลับจากต่างจังหวัดคราวนี้ ผมจะเล่าให้คุณฟังทุกอย่าง.. นะ คุณเข้าใจผมนะพี
คุณนี่จริง ๆ พูดแบบนี้ แล้วผมจะตอบยังไงได้ ฮึ ก้อง ..
อดไม่ได้ต้องคว้าตัวนิ่ม ๆ นั้นมากอดแรง ๆ .. เอาเถอะ เก็บคำถามทั้งหมดทิ้งไปก่อนก็ได้ ..
คนรักขอให้รอ ... ผมก็ต้องรอตามหน้าที่ ..
แล้วคุณนักกายภาพไม่ต้องรีบนอนเหรอ พรุ่งนี้ต้องออกกี่โมง ฮึ
ผมผ่อนแรงที่กอดก้องออก เพื่อให้เห็นหน้ากันชัด ๆ ไม่ได้พูดกวนก้องเล่น ๆนะ .. แต่ผมรู้สึกว่าตัวเอง คงจะต้องคิดถึงก้องมากจริง ๆ
ก็ว่าจะนอนแล้วเหมือนกัน แต่มาดูคุณก่อนไง เห็นทำหน้าแปลก ๆ ตั้งแต่ตอนกินข้าวเมื่อเช้าโน่นแล้ว
ก้องยิ้ม .. ผมยิ้ม.. ไม่ใช่เพราะพี่ตุ่มไปบอก แต่คุณก้องเค้าสังเกตผมอยู่ตลอดเหมือนกันนะนี่..
เหรอคร้าบบ
ผมลากเสียงยาว อดไม่ได้ที่จะเอาปลายจมูกไปเกลี่ยเล่นกับปลายจมูกน่ารัก ๆ
อืม ไม่มีเหวี่ยง.. ไม่มีผลัก.. ไม่มีว่า .. ไม่มีลงไม้ลงมือ แค่ตอบรับเฉย ๆ แล้วก้มหน้า .. ใจเต้นแรงเลยทีนี้ พีรวิชญ์ หรือว่า.....
เหรอ!! คำถามเดิม แค่จุดประสงค์ต่าง .. ขอเถอะนะก้อง ช่วยตอบเหมือนเดิมที...
.
.
.
อืม
ผมใช้สองมือที่เย็นชืด สัมผัสกับผิวแก้มร้อนผ่าวของก้อง ประคองหน้าใสเนียนของเค้าไว้ มองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นเพื่อขอความมั่นใจ .. หน้าแดงจัด เม้มปากแน่น แต่ไม่หลบตา .. ขอบคุณ มากจริงๆ ก้องที่จะยอมให้ผมยืนยันสถานภาพของตัวเองให้มั่นใจ ... อีกครั้ง..
ละจากดวงตาใส ๆ ที่สะกดผมไว้ได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ มามองริมฝีปากเม้มแน่น .. ที่ยังเม้มเข้าหากันสลับคลายออกอยู่เรื่อย ๆ ก้องคงกำลังอายมาก .. ไม่เป็นไร เพราะผมไม่อาย .. หน้าผมจึงโน้มไปหาเค้าจนใกล้ ใกล้มาก ๆ จนสัมผัสลมหายใจ แต่แล้วว..
กึก .. นาทีที่ผมเฝ้ารอ ถูกหยุดด้วยมือนิ่มที่จับหน้าผมไว้มั่น ... เฮ้อออ .. ก็คิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ !!
.
.
เร็ว .. ตรงจุด .. ไม่ผิดเป้าหมาย ความอ่อนนุ่ม ที่กดทับริมฝีปากผมอยู่นิ่ง ๆ มาเร็วแบบไม่คาดฝัน แต่ก็แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องเสมือนจริงอีกต่อไป .. ผมใจเต้นแรง ตื่นเต้นจนตั้งตัวไม่ทัน ริมฝีปากเราถึงได้แค่ประกบกันไว้นิ่ง ๆ แบบนั้น.. และถึงจะแค่นี้ ความรู้สึกที่ได้ก็แทบทำให้ตัวลอย พอสติกลับมา ผมจึงเริ่มตอบรับการจู่โจม กดริมฝีปากตอบไปแบบหนัก ๆ ให้คนที่ทำเป็นใจกล้ารู้ตัว ริมฝีปากเย็นชื้นเมื่อกี้นี้ กลายเป็นร้อนชื้นขึ้นมาทันที คงเพราะอุณหภูมิของเจ้าของที่เพิ่มเอา ๆ เพราะการกระทำของตัวเองแน่ ๆ .. ก็บอกแล้วว่า ก้องอาย แต่ผมไม่อาย ผมจึงตัดสินใจจะใช้กลยุทธ์แบบเต็มรูปแบบเข้าประชิดก้อง.. แต่ อ๊ะ !! อีกแล้ว !! ผมโดนเบรก !!
ผมงงจริง ๆ นะ หรือก้องแค่อยากให้แค่นี้ .. เป็นรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคนรอ ..
ไม่ไหวนะก้อง !! ไม่ให้เลย ยังจะทำใจได้มากกว่า อย่างนี้ยั่วให้คลั่งชัด ๆ ...
ผมกำลังตั้งท่าจะบอกก้อง ตามที่ใจคิด ก็ติดที่พอสบตากัน แล้วคำพูดทั้งหมดก็กลืนหายไปในลำคอ .. ไม่ใช่ ยั่วให้คลั่ง อย่างที่คิด .. แต่แววตาที่มองตอบมานั้น บอก บางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ผมแทบนับจังหวะลมหายใจตัวเองไม่ได้ !!
อีกครั้ง.. ที่ความร้อนชื้น นุ่มละมุน สัมผัสมาตรง ๆ แตะย้ำจนทำให้ริมฝีปากผมร้อนผะผ่าว แรงกดเบา ๆ ตรงมุมปาก อืมม !! ซ้าย ขวา บน และทิ้งจังหวะเนิ่นช้า ชัดเจนที่ริมฝีปากล่าง ก่อนจะผละออกสบตากัน หน้าแดง ๆ ผิวขึ้นสีจัด... ทำให้รู้สึก ..จนหยุดตัวเองไม่ให้ดึงเจ้าของลมหายใจร้อน ๆ มาประกบจูบแทบไมได้ .. มือร้อน ๆ ยื่นมาแตะแก้มผมช้า ๆ เหมือนไม่มั่นใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนได้เห็นท่าทางน่ารักสุดบรรยาย ก้องสูดลมหายใจเข้ายาวลึก แล้ว ค่อย ๆ เริ่มไล้นิ้วโป้งกับความชื้นบนริมฝีปากผม ...
อ๊ะ !!
เสียงอุทานเบา ๆ ของคนกล้าลองดี เมื่อผมงับเบา ๆ ที่ปลายนิ้วที่ลูบไล้ริมฝีปากผมอยู่นั่น แล้วผมก็โดนตอบกลับให้ต้องมาลุ้นระทึก เมื่อมืออีกข้างของก้อง เลื่อนมาสัมผัสตรงแอ่งชีพจรของผมแค่ปลายนิ้ว แต่ก็ทำให้สั่นสะท้านไปทั้งตัว เมื่อสัมผัสบางเบานั้น ค่อยลากเรื่อย ๆ เบา ๆ ผ่านลำคอผมไปทีละน้อย ๆ แล้วประคองหน้าผมไว้ ก้มลงมามอบสัมผัสที่แทนความในใจให้ผมอีกครั้ง เพราะเป็นความในใจย่อมไม่ใช่แค่แตะกันนิ่ม ๆ ผ่าน ๆ แต่ปลายลิ้นเล็ก ๆ รู้จักจะเข้าไปมอบความหวานละมุนละไม บอกความรู้สึก ด้วยการดูดซับไล้วนไปมาจนคนได้รับซึมซับความรู้สึกที่ล้นปรี่ อ่อนหวานและเนิ่นนาน ...
เสื้อของก้องหลุดออกไปจากเนื้อตัว เมื่อผมเริ่มหมดความอดทนที่จะอยู่เฉย ๆ ให้ก้องเอาเปรียบบอกความในใจอยู่แค่ฝ่ายเดียว .... และผมคงเร็วไป เพราะฝั่งเสื้อตัวเอง นิ้วเรียวยาวสั่นน้อย ๆ เพิ่งจะทำแต้มกับเสื้อนอนของผมได้แค่กระดุมสามเม็ดบนเท่านั้น ช้าจนรู้สึกทรมาน ... แต่ก็ยังได้ความรู้สึกหวานไหวที่ทำให้ยังอยากจมอยู่กับความทรมานนี้ ความรู้สึกวูบในช่องท้องทุกครั้ง ที่ปลายนิ้วที่แกะกระดุมผิด ๆ ถูก ๆ พลาดมาโดนแผ่นอก ให้ความรู้สึกหวิวซะจนต้องแกล้งลูบไล้แผ่นหลังนุ่มลื่นนั้นเล่น ให้คนที่ตั้งหน้าตั้งตาแกะกระดุม ทำพลาดบ่อย ๆ บ่อย ๆ ..
ผมจับข้อมือสั่น ๆ นั้นมาแนบที่หัวใจตัวเอง แล้วซบหน้าลงบนไหล่เปล่าเปลือยของก้อง ขบเม้มเบา ๆ บนผิวเนื้อเนียนละเอียด รู้สึกถึงความเกร็งตัวของก้อง ร่างในอ้อมกอดคู้ตัวหนี มือที่สัมผัสจังหวะการเต้นหัวใจผมหดหนี จนไปสะกิดโดนบางอย่างเข้าทั้งที่คนทำคงไม่รู้ตัว แต่ผมกลับรู้สึกร้อนวาบไปทั้งร่าง..
อื้อออ.. อ๊ะ .. แกล้งใช่มั้ย หื้ออ
หน้าหวาน ๆ ส่ายหัวดิก เกร็งตัวกับปฏิกิริยาของผมที่เกิดขึ้นเพราะการกระทำของเค้า ได้จังหวะทีเผลอ ทำให้ผมดันตัวคนทำท่างงแบบน่ารัก ๆ ลงไปบนเตียง ก่อนเข้าไปฟัดซอกคอขาวแรง ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
พี .. ไม่เล่นนะ ฮ่า ๆ จั๊กจี้ ก้องทุบไหล่ผมให้หยุด ..
เป็นงั้นไป ผมอยากให้คุณรู้สึกอย่างอื่นนะครับคุณก้อง ไม่ใช่จั๊กจี้
รู้สึกอะไรของคุณ ปล่อยผม ก็บอกว่าไม่เล่นไง
ไม่เล่นแล้วก็ได้ .. เอาจริง ๆ เลยนะ เตรียมรับมือให้ดีนะครับ
ทั่วใบหน้า เปลือกตา แก้มใส ได้รับความเอาใจใส่จากริมฝีปากของผมอีกครั้ง ไล่ลงมาถึงต้นคอ ลาดไหล่ จนถึง จุดที่ทำให้ผมรู้สึกวูบวาบเมื่อครู่นี้ .. ก้องทำให้ผมรู้สึกโดยไม่ตั้งใจ แต่สำหรับผม ทั้งนิ้วมือ ปาก และ ปลายลิ้น ร่วมมือกันปฏิบัติการอย่างตั้งใจและละเมียดละไมกับส่วนนี้ อยากทำให้คนที่ตัวสั่นระริกข้างล่างรู้สึกให้มากที่สุด ผมเลยให้เวลากับทั้งสองข้างอย่างเต็มที่ จนมันทั้งบวมแดง เปียกชื้นไปหมด ดูเหมือนน่าจะเจ็บปวดแต่ผมก็รู้ว่ามันให้ความรู้สึกอย่างอื่นมากกว่า เพราะก่อนที่จะมีสภาพแบบนี้ มันก็เรียกเสียงครางหวาน ๆ แผ่ว ๆ จากคนรักของผมเป็นระยะ ๆ .. ผมวางมือจากส่วนหน้าแล้วเริ่มจูบไล้ตั้งแต่ต้นคอ ลงไปตามแนวกระดูกสันหลัง ลงน้ำหนัก เบาบ้างหนักบ้างบนแผ่นหลังเนียน ขบเม้มบ้างตามแต่เสียงครางของก้อง จะเรียกอารมณ์ผมให้พาไป ร่องรอยรัก ถูกฝากไว้แบบนี้ไปจนสุดแนว ผมถึงได้ละจากแผ่นหลังของก้อง วกกลับไปด้านหน้า อีกครั้ง
พี .. อ๊ะ พี ..อ๊าาา
จุดสุดท้ายที่ผมปฏิบัติการละเมียดละไมให้ก้องอย่างเต็มใจ คงจะละเมียดละเอียดมากไป ร่างกายที่นอนหอบหายใจหนัก จึงคู้ตัวเข้ากอดตัวเอง นัยต์ตาปรือหวาน ลมหายใจ ท่าทาง กลี่นกายและไออุ่นร้อนของร่างกายที่สูงขึ้นจนทำให้ตัวผมเองก็รู้สึกมากขึ้นตามไปด้วย แต่เพราะอยากจะทำให้ก้องรู้สึกดีที่สุด ถึงต้องอดทนรอ ทรมานตัวเองแค่ไหน ผมก็มีความสุขซะยิ่งกว่าได้ระบายความอัดอั้นออกมา ผมขยับตัวเข้าไปถ่ายทอดจูบหวาน ๆ ให้ก้อง ลูบผมชื้นเหงื่อให้เบามือ ความรู้สึกรักอยากถนอมร่างกาย และความรู้สึกของคน ๆ นี้เอ่อท้นใจ
อืมมม .. แล้ว ..เอ่อ.. คุณ ล่ะ พี เสียงกระท่อนกระแท่น เพราะยังหอบเล็ก ๆ ถามคำถามที่ทำให้ผมต้องยิ้มกว้างให้เค้า
ไม่เป็นไรก้อง แค่นี้ก็พอแล้ว พรุ่งนี้คุณต้อ...
ผมพูดจบประโยคไม่ได้ เพราะโดนจู่โจมเร็ว แบบไม่ทันตั้งตัวอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีความลังเล หวั่นไหว ปนมากับรสสัมผัสเหมือนครั้งแรก หากเป็นการมอบความรู้สึกให้ผมอย่างตั้งอกตั้งใจลึกล้ำยิ่งกว่าจูบครั้งไหน ๆ จนเมื่อก้องผละริมฝีปากออก ผมถึงกับหอบน้อย ๆ เราสบตากันนิ่ง และก่อนที่ผมจะนึกถึง ร่างกายที่หอบหายใจอยู่ใต้ร่างผมเมื่อกี้นี้ก็ ขยับขึ้นมานั่งบนหน้าตักผม สองมือนุ่ม ดึงให้ผมลุกขึ้นมานั่งประจันหน้ากับเค้า หน้าแดงจัด ๆ พยายามหันหน้าหนีไปทางอื่น
ก้อง ... เสียงผมเบา ๆ เพ้อ ๆ จนแทบจำเสียงตัวเองไม่ได้ .. นี่จริงรึเปล่า หรือผมจะแยกแยะความฝันกับความจริงไม่ออกแล้วกันแน่
หะ ... ห้าม.. พูดอะไรทั้งนั้นนะ
น้ำเสียงสั่น ๆ เหวี่ยงเล็ก ๆ ก่อนที่เค้าจะหันหน้าแดงแล้วแดงอีก มาหาผมตรง ๆ รู้สึกถึงสองมือสั่นเทาพาดผ่านไหล่ทั้งสองข้าง มือหนึ่งเลื่อนมาโอบกระชับต้นคอ อีกมือ เริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังจนผมรู้สึกเสียวซ่านขนลุกไปทั้งตัว และเพราะตำแหน่งการนั่งทำให้ตัวของก้องอยู่ในระดับที่สูงกว่า ผมเลยต้องแหงนหน้ารอให้วงหน้าหวานของก้องก้มลงมาหาตาโตค่อย ๆ ปิดลง พร้อม ๆ กับริมฝีปากหวาน ๆ ก็ค่อย ๆ เผยอขึ้น ...
ผมเริ่มเข้าใจถึงสิ่งที่ก้องอยากจะบอกผ่านภาษากาย ก้องบอกให้ผมรู้สึกได้จากสัมผัสนุ่มนวลที่แผ่นหลัง จากลมร้อน ๆ ที่รินรดผ่านใบหู จมูกและปากที่ไล้ไปทั่วไหล่และแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงไม่เป็นจังหวะของผม เหมือนจะได้ยินเสียงตัวเอง ครางแหบแห้งดังมาจากที่ไหนซักที่ เมื่อก้องยอมทำ แบบที่ผมทำให้กับเค้า แม้จะเป็นแค่มือนุ่ม แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างที่สุดแล้ว..
ช่วงจังหวะแห่งความรู้สึกของการยอมรับความเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน ผมรู้สึกถึงน้ำชื้น ๆ ที่หยดโดนแผ่นหลัง ผมชะงัก แต่อีกคนกลับประคองให้ไปต่อ แก้มนิ่มซบลงกับไหล่ สองมือกอดจิกผมไว้แน่นในทีแรก ความเจ็บจี๊ดเป็นริ้ว ๆ บนแผ่นหลังตัวเอง ทำให้รู้ว่าคนที่แบกรับความเจ็บกว่าคือใคร ผมเร่งใช้ตำแหน่งของหน้าตัวเอง และตำแหน่งหัวใจของก้องให้ประสานกันให้เกิดประโยชน์ มือลูบไล้ทั้งส่วนหลังและส่วนหน้า เพื่อลบความเจ็บปวดพร้อมทั้งทวีบทเพลงรักของเราให้หวานล้ำยิ่งขึ้น ทุกครั้งที่รู้สึกว่าก้องจะเจ็บปวดผมจะพยายามผ่อนจังหวะของตัวเองลง แต่อีกคนก็ตามกระชั้นเพื่อให้ผมได้สัมผัสกับความสุขอย่างที่สุด ณ ขณะที่อารมณ์ความรู้สึกเริ่มทะยานขึ้นจนไม่สามารถควบคุมระดับความสุขได้อีก ผมรับรู้ได้ถึงน้ำหนักที่ดึงผมเข้ามาซบกับซอกคออุ่น มือนิ่มไล้ต้นคอและเส้นผมให้ ถึงไม่เห็นด้วยตา แต่ความรู้สึกก็บอกว่านี่คือการตอกย้ำความสำคัญ คือการบอกรับผมจนถึงจังหวะสุดท้าย ...อ่อนโยนอย่างที่สุด หวานยิ่งกว่าคำว่ารักที่ผมอยากได้ยิน
...ผมรู้ว่าตอนนี้มีหยดน้ำชื้น ๆ ไหลลงมาจากตาของตัวเอง ไม่ใช่เพราะความรู้สึกอื่น ... แต่เพราะความอิ่มเอมเมื่อรู้ว่าตัวเองก็เป็น ที่รัก .. ความรู้สึกเป็นสุขเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกรักมาก ๆ มันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ...
.................................................................................................
อะไรกันคะ !! อะไรกันคะ !! น้องพี
อารมณ์สลับไปมาจนพี่ตามไม่ทันเลยนะค๊า แหม ๆ เมื่อวานทำหน้าอย่างกับจะตาย วันนี้ยิ้มร่าเชียว
พี่ตุ่มที่ช่วยถือกระเป๋าข้าวของมาให้ เอาข้อศอกมากระทุ้ง หลิ่วตาให้ผม .. ผมเองก็ .. อย่างที่ว่าแหละ ก็ความสุขมันยังติดอยู่ในอารมณ์แบบชัด ๆ อยู่เลยนี่นา
ไม่มีอะไรหรอกพี่ตุ่ม ...อ่อนไง!!
ก้องพูดเสียงกระแทก ๆ ไว้แค่นั้นแล้วไปขึ้นรถ
ผมได้แต่หัวเราะก๊ากก อย่างกลั้นไม่อยู่... อ่อนก็ยอมรับว่าอ่อนครับ .. ผม พีรวิชญ์ คนที่มั่นใจว่าตัวเองเหนือ ยอมเป็นไอ้อ่อนตลอดก็ได้ .. ถ้าอ่อนแล้วได้อย่างเมื่อคืนบ่อย ๆ น่ะนะ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> TBC
| Create Date : 12 กรกฎาคม 2554 |
| Last Update : 12 กรกฎาคม 2554 16:08:10 น. |
|
17 comments
|
| Counter : 782 Pageviews. |
|
 |
|
|
| โดย: Keamdeang1@smile IP: 58.9.54.240 วันที่: 12 กรกฎาคม 2554 เวลา:8:03:56 น. |
|
| โดย: แป้ง วารุณี IP: 58.9.144.163 วันที่: 12 กรกฎาคม 2554 เวลา:16:46:27 น. |
|
| โดย: Neshumah IP: 124.120.92.173 วันที่: 12 กรกฎาคม 2554 เวลา:19:50:49 น. |
|
| โดย: เจ้าพุงโต IP: 110.49.227.37 วันที่: 12 กรกฎาคม 2554 เวลา:20:48:07 น. |
|
| โดย: แป้ง วารุณี IP: 58.9.144.163 วันที่: 12 กรกฎาคม 2554 เวลา:23:56:17 น. |
|
โดย: auyza  วันที่: 13 กรกฎาคม 2554 เวลา:1:45:32 น. |
|
| โดย: จอมยุ่ง IP: 202.41.167.241 วันที่: 13 กรกฎาคม 2554 เวลา:12:02:53 น. |
|
| โดย: Keamdeang1@smile IP: 58.9.46.209 วันที่: 13 กรกฎาคม 2554 เวลา:16:58:34 น. |
|
| โดย: Lookwha IP: 58.10.84.64 วันที่: 13 กรกฎาคม 2554 เวลา:18:40:41 น. |
|
| โดย: ขอบคุณมาก (จา) IP: 115.67.107.181 วันที่: 14 กรกฎาคม 2554 เวลา:0:09:48 น. |
|
| โดย: miyukik IP: 110.49.244.68, 82.145.211.140 วันที่: 14 กรกฎาคม 2554 เวลา:0:25:34 น. |
|
| โดย: lek^lek. IP: 223.204.12.18 วันที่: 17 กรกฎาคม 2554 เวลา:11:33:40 น. |
|
| โดย: Keamdeang1@smile IP: 61.90.68.170 วันที่: 20 กรกฎาคม 2554 เวลา:7:51:59 น. |
|
| โดย: จา IP: 1.46.159.108 วันที่: 20 กรกฎาคม 2554 เวลา:22:35:48 น. |
|
| โดย: Hitachi IP: 101.109.166.187 วันที่: 22 กรกฎาคม 2554 เวลา:0:12:42 น. |
|
|
|
|
| ยังคงรักจะยืนอยู่ตรงนี้ |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
แทนคุณพี...แหมตอนแรกทำหน้า...ทำท่าเหมือนจะตายซะให้ได้แห่แหน!!!!พอน้องก้องจัดเต็มเข้าให้หน่อยก็กระดี๊กระด๊า..
หน้าบานเป็นใบบัวเชียวนะ....เข้าใจค่ะเข้าใจว่าในสถานการณ์
และสถานภาพอย่างคุณพีถ้าเจอแบบนี้ก็ต้องคิดเยอะและ...
น้อยใจเป็นธรรมดาแต่ได้การปลอบใจจากคนรักที่แสนจะขี้อาย
แถมปลอบใจแบบไม่ธรรมดาและหวานซ๊าขนาดนี้!!!! ....
แค่สองคืนที่น้องก้องไม่อยู่...คุณพีก็คงยังฝันหวานไม่จบล่ะค้า!!!!
แต่อยากรู้จังว่าน้องก้องจะแอบไปทำอะไรกะยัยข้าวบูด...
อีกล่ะเนี่ย!!!!หรือว่าเป็นแผนของยัยข้าวบูดกันน้าาาาา???
ขออย่าให้เป็นเรื่องที่ทำให้สองหนุ่มเค้าต้องผิดใจกันเลยนะ!!!!
กะลังหวานๆอยู่อย่าให้มีเรื่องร้ายๆมาแทรกเลยน้า.....
รอลุ้นตอนต่อไป....ง่ะ!!!!จากตอนนี้ไปก็เหลืออีกแค่4ตอนเองอ่ะสิ
เง้อ!!!!!ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ.....เอาแบบยืดๆบ้างก็ได้นะคะ
ขอแบบ30ตอนจบก็ได้นะคะน้องจา.. แต่ตงนนี้ยาวได้ใจจริงๆ
แถมมีหวิวๆแบบเล็กๆอีกต่างหาก...555
แค่นี้คนอ่านก็ชุ่มชื่นหัวใจแล้วค่ะ...
ขอบคุณที่มาค่อฟิคให้...เป็นกำลังใจให้นะคะ