พฤษภาคม 2553
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
29 พฤษภาคม 2553
 

ฟิค พีก้อง >> เมื่อไหร่ก็รักคุณ ตอนที่ 8.2 : เมื่อ..หลับไปด้วยกัน ตื่นมาพร้อมกัน (2)

ตอนที่ 8.2


7 โมง ครึ่ง เจ้าเล็กซัสคันเท่ห์ของพี ก็จอดเข้าหน้าบ้านผมเรียบร้อย 1 ชั่วโมง กับ 15 นาที ทำเวลาได้ดี สมกับเป็นเขาจริง ๆ แต่เล่นเอาคนไม่เคยชินอย่างผม ถึงกับต้องหลับตามาตลอดทาง ..

ผมมองเข้าไปในบ้าน ป่านนี้ ทุกคนคงจะตื่นกันหมดแล้ว แน่ ๆ ...
ผมจะทำตัวทำหน้ายังไงดี หายกันไปทั้งคืนแล้วกลับมาตอนเช้า ด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมเนี่ยนะ ถ้าไม่มีใครสงสัยเลยก็คงจะแปลกเกินไปแล้ว ..

“กลับกันมาแล้วเหรอค้า น้องก้อง น้องพี แหม ๆ ป้าฟองตื่นมาไม่เจอน้องก้อง เป็นห่วงถามหาใหญ่เลยค่ะ ดีนะคะ ที่พี่ฉลาดรีบบอกว่ามีเคสคนไข้ด่วน ไม่งั้นสองคนโดนป้าจับตีก้นแน่ค่ะ โทษฐานหนีไปสวีทกันดึก ๆ ดื่น ๆ สองคนไม่ชวนพี่” พี่ตุ่มยิ้มกริ่มหลิ่วตามมาแซวเป็นคนแรก ได้ยินเสียงพีหัวเราะชอบใจ แบบไม่มีคำแก้ตัวกลับไป แล้วยิ่งทำให้ผมวางหน้าลำบาก แล้วยังจะรู้สึกผิดและไม่สบายใจอีก ที่ทำให้แม่ต้องเป็นห่วง คิดแล้วก็อดหันไป
มองคนข้าง ๆ อย่างเคือง ๆ ไม่ได้

“เอ้า !! ก้อง ผมทำอะไร !! อยู่ ๆ มามองผมแบบนี้ พี่ตุ่มเป็นพยานนะครับ ผมยืนเฉย ๆ นา ยังไม่ได้ทำอะไรเล้ย” ใครบอกว่าผมหมายถึงตอนนี้กันเล่า !!

“เอ๊ะ !! หรือว่าทำมาก่อนหน้านี้รึเปล่าคะน้องพี อร๊ายย” พี่ตุ่มแซวต่อ หัวเราะสนุกสนานกันน่าดู ทั้งสองคน

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละพี่ตุ่ม พี..ผมเข้าไปหาแม่ก่อนนะ เดี๋ยวยังต้องไปทำงานอีก ผมเหนื่อย” ผมรีบก้าวเร็ว ๆ เพราะอยากไปหาแม่ และอยากหลบเสียงหัวเราะนี้ด้วย

“อ้าว !! ก้อง กลับมาแล้วเหรอ ป้ารอทานข้าวอยู่แน่ะ เจ๊เค้าบอกว่าพีเค้าส่งข้อความมาบอก ว่าจะมาพร้อมกัน ป้าเลยรออยู่”
อ๋อ !! ที่แท้ ก็เตรียมการไว้เรียบร้อย ถึงขนาดนี้ ถ้าพี่เจ๋งไม่ทักขึ้นมาผมก็คงจะไม่รู้ ชักจะแปลก ๆ นะ ตกลงเมื่อคืนพีเค้าเสียใจจริง ๆ เค้าโกรธผมจริง ๆ รึเปล่า หรือว่ามีอะไรที่มากกว่านั้นกันแน่ !!

ผมรีบเดินเข้าไปหาและขอโทษแม่ วันนี้พี่แก้วก็ไม่อยู่ด้วย รู้สึกจะนัดไปถ่ายรูปงานแต่งเพิ่มเติมตั้งแต่เช้า อีกแค่อาทิตย์เดียว ก็จะถึงวันงานแล้ว ผมอยากจะคุยกับแม่ให้นานกว่านี้ เพราะกลัวว่าแม่จะเหงา แต่แล้วด้วยความเหนื่อย ปนง่วง ทำให้ผมฝืนใจนั่งคุยด้วยไม่ได้นาน ต้องขอตัวขึ้นไปพักผ่อน ก่อนที่จะต้องไปเข้าเวรเที่ยงอีกรอบ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณพีรวิชญ์เค้าแล้วกัน อยากหาเรื่องเองก็ต้องรับผิดชอบด้วยตัวเองนะพี

ผมตั้งใจจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำก่อนเป็นอันดับแรก เหนียวตัวจากลมทะเล และการเดินทางตลอดทั้งวัน แต่ตอนที่ถอดนาฬิกาข้อมือ ผมก็อดมองดูมือของตัวเองไม่ได้ มอง..แล้วก็ได้แต่อมยิ้ม มือนี้ ที่เกาะกุมอยู่กับมืออีกข้างของพีตลอดทั้งคืน

ผมก็ยังเขินได้แม้กระทั่งตัวเองในกระจก และต้องยอมรับอย่างปฏิเสธไม่ได้อีกเหมือนกันว่า นอกจากเขินแล้ว ผมยังรู้สึกมีความสุขเมื่อนึกถึง รอยสัมผัสนี้ มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะความรู้สึกเล็ก ๆ ที่ก่อตัวมาตั้งแต่วันแรก ที่เราได้เจอกัน จนวันนี้ ความรู้สึกเล็ก ๆ นั้นมันอัดแน่ยอยู่เต็มหัวใจของผม อย่างถอนไม่ขึ้นอีกต่อไป

------------------

“ก้อง.. คืนนี้เราค้างที่นี่กันมั้ย” เสียงพีถามอู้อี้อยู่ กับไหล่ผม อารมณ์ ซาบซึ้งในคำสัญญาหนักแน่นที่เขามีให้ผม และสัญญาจากความรู้สึกที่หนักแน่นพอกันของผมที่มีให้เขา กระตุกวูบนิด ๆ ผมขยับตัวออก พร้อมกับที่พีคลายอ้อมแขนของเขาออกจากตัวผมอย่างช้า ๆ

“คะ.. ค้าง เหรอพี ไม่ได้หรอก หายไปทั้งคืนแม่เป็นห่วงแย่ ตอนออกมานี่ ก็ไม่มีใครรู้นี่ว่าเราออกมาด้วยกัน”

“โอเค งั้นผมโทรบอกแม่นะ” พีพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่าย ๆ ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์จริง ๆ ผมรีบยกมือไปห้ามไว้

“ไม่ได้ ดึกแล้ว คุณจะบอกแม่ว่าไงล่ะพี”

“ก็บอกว่าเราจะค้างกันที่นี่ไง แม่ไม่ว่าหรอกน่า อยู่เมืองนอกด้วยกันเราก็อยู่มาแล้ว” พีพูดเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาอะนะ แต่ผมน่ะ ใจเต้นเหมือนตอนที่หนีแม่เที่ยวครั้งแรกยังไงยังงั้น

“อยู่เมืองนอก ยังมี คนอื่นอยู่ด้วย แต่นี่จะบอกแม่ว่าจะค้างด้วยกันสองคนที่นี่เนี่ยนะ แม่จะคิดยังไง” ผมก้มหน้า นิด ๆ ไม่กล้าสบตาเขา เพราะความคิดในหัวที่ว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับการค้างคืนนอกบ้านกันแค่สองคนของเรา ในบรรยากาศริมทะเลแบบนี้

“นั่นสิน้า ค้างด้วยกัน แม่จะคิดยังไง ... ขนาดได้อยู่บ้านเดียวกัน ยังต้องอยู่คนละห้องคนละมุมเลย” น้ำเสียงของพีจากร่าเริงเมื่อกี้ เริ่มมีตัดพ้อ จนผมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาอย่างไม่รู้ตัว

“ก้อง .. ก่อนไปเมืองนอกผมก็อยู่ดูแลคุณ อยู่เมืองนอกผมก็อยู่ดูแลคุณ เราอยู่ด้วยกันสองต่อสองตั้งหลายครั้งแล้วนะ... มันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมากไปกว่าที่คุณจะยอมให้เกิดนะก้อง ตอนนี้ผมก็แค่อยากจะสร้างช่วงเวลาดี ๆ ของเราให้มันยืดออกไปอีกซักนิด อยากจะมีซักครั้งที่เราสองคนจะได้หลับไปพร้อมกัน คุณไม่เชื่อใจผมหรือไงก้อง”
แววตาและน้ำเสียงจริงจังที่พีมองมาที่ผมตรง ๆ ทำให้ความเห็นในใจผมตีกันสับสนไปหมด


ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจพี... ‘มันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมากไปกว่าที่คุณจะยอมให้เกิด’ ใช่ .. ตลอดมาพีก็พิสูจน์ได้เป็นอย่างดีว่าเขาทำอย่างที่เขาพูดจริง ๆ แต่สถานการณ์ตอนนี้มันต่างกัน หลังจากที่ผมเพิ่งจะรับรู้ถึงความรู้สึกจากรสสัมผัสของริมฝีปากแบบลึกซึ้งกับเขาติดต่อกันตั้งสองครั้ง จะให้ผมแน่ใจได้ยังไงกัน เพราะผมได้เข้าใจด้วยตัวเองแล้ว .....ว่าเหตุผลที่ผมจะยอมให้เกิดน่ะ..... มันอ่อนนุ่มยิ่งกว่าเต้าหูซะอีก!!! เพราะฉะนั้น...

“กลับเถอะนะพี” ผมข่มความคิดที่ชวนให้หน้าแดงแบบไม่มีเหตุผลนั้นไว้ แล้วฝืนยิ้ม พูดเสียงอ่อยๆ ไปให้เขา นี่ก็อีกอย่าง นอกจาก แม่กับพี่แก้วแล้ว ผมก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะใช้น้ำเสียงอ้อน ๆ แบบนี้กับใครได้อีก

“ไม่ !! ทำไมล่ะก้อง อยู่กับผมแค่นี้ไม่ได้เหรอ ทีกับคนอื่น..” สายตาตัดพ้อ ประกอบ กับคำพูดหงุดหงิดปนน้อยใจนั้น คนมีชนักปักหลังแบบไม่ได้ตั้งใจอย่างผม ก็สะอึก ไปเหมือนกัน

ก่อนจะเกิดเรื่องขึ้น ผมจำได้ ถ้าเวลาที่ผมเอาจริงขึ้นมา ต้องเป็นพีเสมอ ที่มักจะเถียงผมไม่ออก ขัดใจผมไม่ได้ แต่หลังจากเรื่องนี้แล้ว ทำไมถึงกลายเป็นผมไปได้นะ ที่เถียงเขาไม่ได้ จะขัดใจเขาก็พูดไม่ออกซะเฉย ๆ

“มันไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อยพี” ผมเริ่มคิดหาคำแก้ตัวไม่ออก จะบอกไปตรง ๆ ก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน
.
.
.

“เอางี้แล้วกัน เรามาแข่งกัน ถ้าคุณชนะกลับ ถ้าผมชนะค้าง ตัดสินกันแบบแฟร์ ๆ โอเคมั้ยก้อง”

ผมชะงัก แล้วอดขำไม่ได้ หือ !! ตัดสินด้วยการแข่งกันนี่นะ คุณพีรวิชญ์นี่ บางครั้งก็มีมุมที่เด็กชะมัด !!

“แข่งกัน !! แล้วจะแข่งอะไรล่ะพี”

“วิ่งแข่งแล้วกันก้อง ง่ายและเร็วดี”

ผมพยักหน้าตกลง.. แต่ผลการแข่งขันที่ออกมาทำให้ผมที่เหนื่อยหอบจากการวิ่งเริ่มหงุดหงิด เพราะผลมันกลายเป็นว่า .... พีชนะ ค้าง !!

“ไม่ยุติธรรมนะพี วันนี้ผมเดินในแกลลอรี่ทั้งวัน กำลังขาผมก็ต้องล้า ก็เลยต้องแพ้คุณ” ผมเริ่มเถียง ลืมความรู้สึกอ่อนหวาน และความรู้สึกไม่กล้าขัดใจเขาไปจนหมดแล้ว ในนาทีนี้

“อ้าว ... ก้อง โกงนี่ !! ก็ได้ อะ ๆ งั้นแข่งใหม่ จะแข่งอะไรดีล่ะ แข่งจ้องตากันเอามะ” พอเลย.. ยังไม่ต้องแข่ง แค่สบตาเขาที่มองมายิ้ม ๆ ตอนนี้ ใจผมก็เต้นโครมคราม จนไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหนื่อยที่วิ่งแข่ง หรือแพ้สายตาเขากันแน่อยู่แล้ว

“บ้าสิ ไม่เอาหรอก” เรื่องอะไรผมจะลงแข่ง สิ่งที่รุ้อยู่แล้วว่าต้องแพ้ด้วยล่ะ

“งั้น.. แข่งว่ายน้ำเอามะ” แข่งว่ายน้ำตอนกลางคืน คิดได้!! แต่ผมไม่เอาด้วยหรอก

“แข่งงัดข้อพี โอเคมั้ย” หึหึ คราวนี้ผมชนะแน่ นักกายภาพบำบัดอย่างผม ก็มีกำลังแขนดี เพราะต้องใช้ในการทำงานบ่อย ๆ เหมือนกัน
.
.
.
“ก็ได้ก้อง คราวนี้เอาผลแพ้ชนะ ห้ามค้านอีกนะ”
พีทำหน้าลังเลไปซักพัก ก่อนจะตอบตกลง สนามประลองของเราสองคนก็คือบนกระโปรงหน้า เจ้าเล็กซัสคันเท่ห์ของพีนี่แหละ!! มือของเราสองคนกระชับกันมั่น ผมออกแรง พีก็ออกแรง พลังแขนดีเหมือนกันนะพี อ๊ะ !! ผมลืมไปได้ไง นักแข่งรถอย่างเขาก็ต้องใช้กำลังแขนบ่อย ๆ เหมือนกันนี่นา แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอกน่า คงต้องใช้เล่ห์กลกันบ้างแล้ว


ผมไม่คิดว่าตัวเองจะกล้า แต่ก็ทำไปแล้ว .. ผมแกล้งช้อนตาขึ้นมองเขาแบบหวานเชื่อม เห็นแววตาพีสั่นไหวไปนิดหนึ่ง มือเขาโดนผมกดไปได้หน่อย .. ไม่น่าเชื่อ เสียสมาธิจริง ๆ ด้วย ผมทำแค่นี้พีเขายังเป็นได้ขนาดนี้ แล้วถ้าผม..


ห๊ะ !! หัวใจผมกระตุกวูบ ผมยังไม่ทันได้ดำเนินแผนสอง พีก็ส่งสายตามีประกายกล้า และความหมายล้ำลึกมาให้ผม แล้วยังนิ้วมือที่บีบกันแน่นนั้น คลายออกน้อย ๆ ไล้หลังมือผมเบา ๆ อะไรกันนี่ ผมร้อนฉ่า จากหน้าถึงลำคอในนาทีนั้น แล้วก็...

แพ้...ผมเข้าใจอย่างลึกซึ้ง กับคำว่า ‘พลาดแล้ว พลาดเลย’ ก็วันนี้แหละ ไม่น่าเลยจริง ๆ ก้องบดินทร์... ไปชี้นำเขา ลืมไปได้ยังไง ว่าผู้ชายคนนี้น่ะ เจ้าเล่ห์และร้ายกาจกว่าตัวเองขนาดไหน

“โธ่เอ๊ย ! ก้อง” เสียงหัวเราะขำ ปนเอ็นดู มือที่งัดข้อชนะผม แบบไม่ใสสะอาด เอื้อมมาขยี้หัวผมแรง ๆ เหมือนผู้ใหญ่ ทำกับเด็กที่อ่อนหัดกว่า ยังไงยังงั้น

ฮึ่ย !! ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจ ผมก็ยิ่งโมโห .. ผมมันไม่ได้เจ้าเล่ห์อย่างคุณนี่..

“ค้างก็ค้าง ผมแพ้แล้วนี่.. พรุ่งนี้มีเวรเที่ยง แล้วไหนจะต้องตอบคำถามที่บ้านอีก คุณคงไม่รู้สึกอะไรหรอก” ผมหงุดหงิดใส่ เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งนิ่ง ถ้าสายตาละลายของเค้าจะเป็นไม้ตายให้ผมแพ้ ผมก็ของัดไม้เด็ดเป็นครั้งสุดท้ายบ้างแล้วกัน

พีเปิดประตูเข้ามานั่งข้าง ๆ มองหน้าผม แต่ผมก็แกล้งมองตรงไม่สนใจ ได้ยิน เสียงถอนหายใจหนัก ๆ ของพี มืออุ่น ๆ ของเขาวางลงบนต้นแขนผมเบา ๆ

“ผมขอโทษ ถ้าคุณไม่สบายใจก็กลับกันเถอะก้อง ถึงคืนนี้ผมจะอยากอยู่กับคุณแค่ไหน แต่ความสบายใจของคุณก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้ว”

พีเตรียมสตาร์ทรถ แต่คำพูดอบอุ่นนั้น ก็ทำให้ผมเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้

ฮึ ! จะโทษใครดีล่ะ เรื่องนี้ จะโทษข้าว.. ที่หวังดีและเป็นห่วงผม แต่แสดงออกแบบเกินเลยไปนิดจนทำให้เกิดเรื่องขึ้น จะโทษคนข้าง ๆ ตัว... ที่ทำหน้าเศร้าเซ้าซี้ชวน สัญญาเป็นดิบดี ว่าไม่นานแต่ก็ลากยาวมาจนถึงเดี๋ยวนี้

เฮ้อ... จะโทษใครได้ โทษตัวเองนี่ล่ะก้องบดินทร์ ที่ใจอ่อน ยอมตามใจเขาจนได้ !!

_____


พียิ้มกว้างดีใจ จับมือผมไว้... อย่าเพิ่งรีบดีใจพี คิดว่าผมไม่รู้ทันความคิดคุณรึไง

“แต่ นอนในรถนะ ... ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยพี นอนเฉย ๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เกินกว่าที่ผมจะยอมให้เกิด ถูกมั้ย”

“โหย...ก้อง ก็ได้ ๆ อย่างน้อยก็ได้นอนด้วยกันกับคุณอยู่ดี เออนี่ก้อง ถามหน่อยสิ ทำไมคุณถึงชวนผมแข่งงัดข้อล่ะ”

“ก็เป็นการแข่งที่ผมมั่นใจว่าจะชนะนี่ สมัยเรียนผมชนะเพื่อน ๆ นะจะบอกให้ แต่คุณน่ะ มันเล่นไม่ซื่อพี”

ผมค่อนว่า พีหัวเราะ แล้วอยู่เขาก็เงียบไป หันมาขึงขังจับมือผมขึ้นมา

“อะไรพี !!” ผมตกใจท่าทาง เปลี่ยนอารมณ์ อย่างปุปปับนั้น

“งั้นก็แปลว่า คุณก็จับมือแบบแนบแน่นแบบนี้กับเพื่อน ๆ คุณด้วยน่ะสิ !!”

หา !! เสียงดังกับเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ

“ไม่ได้นะก้อง ผมไม่ยอม คืนนี้ผมจะจับมือคุณไว้ทั้งคืน ให้มันลบรอยทุกคนที่เคยจับมือคุณมาแล้วด้วย หยุด.. ไม่ต้องค้านก้อง เรื่องนี้ยังไงผมก็ไม่ยอม”

ผมถอนหายใจยาว ให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องของพี..

“ตามใจคุณละกัน อยากจับก็จับ”

---------------------------------------------------

ผมยิ้มกับตัวเอง ให้กับความทรงจำอ่อนหวาน ที่มันยังทิ้งร่องรอยอบอุ่นไว้ที่มือผมอยู่เลย

ผมรู้สึกว่าสถานการณ์ของตัวเองจะเห็นแวว ตกที่นั่งลำบากยังไงไม่รู้ ไอ้เรื่องเมื่อคืนนี้ พอผมหายตกใจ แล้วมาใคร่ครวญดูอีกที ผมว่าพีต้องแกล้งเล่นแง่ และฉวยโอกาสจากวิกฤตของผมบ้างแน่ ๆ ล่ะ ก็ไอ้หน้ายิ้ม ๆ ตาคม ๆ ที่ถึงแม้จะมีแววหวานทุกครั้งที่มองมาที่ผม แต่ ไอ้แววเจ้าเล่ห์ที่ซ่อนไว้แบบไม่มิด ตามแบบฉบับของพีรวิชญ์ มันก็ยังไม่หายไปไหน นี่ผมตกหลุมพรางอะไรลงไปอีกแล้วรึเปล่านะ !!

เสียงเคาะห้อง ทำให้ผมตื่นจากภวังค์ เปิดไปก็เจอคนที่อยู่ในความคิด ยืนทำหน้าเหนื่อย ๆ อยู่ตรงหน้าผม

“อ้าวคุณยังไม่อาบน้ำอีกหรอพี ไม่ไปทำงานเหรอไง” ว่าพี แต่ผมเองก็ยังไม่ได้อาบเหมือนกัน

“กำลังจะไป ก้อง แต่ผมลืมพูดเรื่องสำคัญ ที่ตั้งใจจะขอคุณตั้งแต่เมื่อคืน”

“อะไรอีกล่ะพี !!” ผมชักเหนื่อยใจ เมื่อคืนเขาก็ได้ไปตั้งหลายอย่าง

ทั้ง..เอ่อ .. จูบ ทั้งนอนด้วยกัน ท้งจับมือ แล้วเมื่อเช้าก่อนกลับ ผมยังกอดเขาแถมไปอีกอย่าง จะเอาอะไรอีกเนี่ย ..

“ผมขอสัญญาจากคุณข้อนึงได้มั้ยก้อง”

“หือ..” เมื่อคืนผมก็สัญญาไปแล้วนี่ ว่าเขาจะไม่มีวันสูญเสียผมไป ยังมีสัญญาอะไรที่สำคัญกว่านี้อีกเหรอ

“ก้อง ...คุณห้ามไปทำแบบนี้....... กับใครที่ไหนอีกนอกจากผมนะ เข้าใจมั้ย”
.
.

ตาผมเบิกกว้าง หน้าคงแดงไปทั่ว และที่สำคัญนี่มันในบ้านนะ คุณมาแสดงท่าทางประกอบคำขอแบบนี้ได้ยังไงพี !!!

“คะ คุณ… คุณไปอาบน้ำได้แล้ว” ผมพูดเสร็จก็ปิดประตู ไม่สนใจคำทักท้วงขอคำสัญญานั่นอีก


ผมยกมือข้างที่เขาจับไว้เมื่อคืน ขึ้นมาจับริมฝีปากร้อนผ่าวของตัวเอง

“บ้าสิ .. จะไปทำเรื่องแบบนั้นกับใคร ๆ ได้ง่าย ๆ ที่ไหนกันเล่า เรื่องแบบนี้ผมก็ทำได้แค่กับคนที่ผมรักเท่านั้นแหละพี เรื่องแค่นี้คุณคิดเอาเองไม่ได้รึไง ”

________



Create Date : 29 พฤษภาคม 2553
Last Update : 31 พฤษภาคม 2553 0:11:29 น. 9 comments
Counter : 663 Pageviews.  
Share
 
 
 
 
นี่คือ"พรุ่งนี้ก็รักเธอ"ภาค2รึเปล่าคะนี่ เจ๋งอะ เข้าใจแต่ง

แต่ใจคอจะไม่ให้มีตัวละคนอื่นเลยเรอะ พี่แก้วพี่ปอไปไหนอะ แต่คนอ่อนไหวฯชอบของปีใหม่ที่สุดเลยค่ะ
 
 

โดย: คนอ่อนไหวที่แกล้งใจแข็ง (Tukta21 ) วันที่: 29 พฤษภาคม 2553 เวลา:9:30:22 น.  

 
 
 
ทักทายตอนเช้าคร้า^^
 
 

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว วันที่: 29 พฤษภาคม 2553 เวลา:11:06:52 น.  

 
 
 
สวัสดีค่า ..

คือ"พรุ่งนี้ก็รักเธอ"ภาค2รึเปล่าคะนี่ >> แหะ แหะ มันเป็น fic พรุ่งนี้ เฉพาะคู่ พี-ก้อง น่ะค่ะ แต่งขึ้นมาเพราะชอบคู่นี้มาก ๆ แอร๊ยยยย พอชอบแล้วอยากให้มันมีต่อ เลยเอามาแต่งต่อ หรือง่าย ๆ คือเวิ่นต่อน่านเองงงงง เลยทำให้ตัวละครอื่น ๆ ในเรื่องไม่ค่อยมีบทบาท ถ้ามีก็แค่นิด ๆ หน่อย ๆ น่ะค่ะ ขอโต๊ดดด น๊า เค้ารัก พี ก้อง อ่ะ

ขอบคุณ คุณคนอ่อนไหวฯ ที่เข้ามาทักทาย กันนะคะ

คุณหาแฟนตัวเป็นเกลียว.. สวัสดีค่า ทักทายเช่นกันน๊า ( ช้าไปป่าวหว่า 555 )
 
 

โดย: ไม่พูด ไม่โวย ไม่บ่น แต่แอบเลว วันที่: 30 พฤษภาคม 2553 เวลา:13:39:55 น.  

 
 
 
ทั้ง..เอ่อ .. จูบ ทั้งนอนด้วยกัน ท้งจับมือ แล้วเมื่อเช้าก่อนกลับ ผมยังกอดเขาแถมไปอีกอย่าง จะเอาอะไรอีกเนี่ย ..

น้องก้อง Service จิงๆ

“ก้อง ...คุณห้ามไปทำแบบนี้....... กับใครที่ไหนอีกนอกจากผมนะ เข้าใจมั้ย”

แหมก็แฟนผมน่ารักก็ต้องหวงซิครับ ว่าแต่คุณพีห้ามน้องก้องทำอารายค่ะ..............กร๊ากกกกกกก
 
 

โดย: tipjang วันที่: 3 มิถุนายน 2553 เวลา:18:53:07 น.  

 
 
 
 
 

โดย: tipjang วันที่: 3 มิถุนายน 2553 เวลา:18:53:49 น.  

 
 
 

น่ารักจังเลยอะคะ อ่านแล้วเขิลลลลลลลล...

แต่งฟิคได้น่ารักมากมายเลยคะ เขียนดี ทำให้มีอารมณ์ร่วมด้วย อ่านแล้วรู้สึกเหมือนดูก้องพีภาค 2 จริงๆคะ..อิ๊ อิ

จริงๆตามอ่านมาจากพีก้องคลับแล้ว แต่ว่าพึ่งมาค้นพบบล็อคคะ บรรเจิดมากมาย ^______^

เป็นกำลังใจให้นะคะ จะคอยติดตามผลงานเรื่อยๆคะ
 
 

โดย: jew IP: 124.122.220.178 วันที่: 4 มิถุนายน 2553 เวลา:1:55:18 น.  

 
 
 
“อะไรอีกล่ะพี !!” ผมชักเหนื่อยใจ เมื่อคืนเขาก็ได้ไปตั้งหลายอย่าง

ทั้ง..เอ่อ .. จูบ ทั้งนอนด้วยกัน ทั้งจับมือ แล้วเมื่อเช้าก่อนกลับ ผมยังกอดเขาแถมไปอีกอย่าง จะเอาอะไรอีกเนี่ย ..

------------ *-*

ว๊าววว .. ก้อง คุณทำงี้ได้ไง ..
ผิด concept แย่เลย ^^'
55555 ++
 
 

โดย: sky IP: 124.122.3.101 วันที่: 11 กรกฎาคม 2553 เวลา:8:06:52 น.  

 
 
 
^^ แบบว่า เพิ่งมาได้มาน่ะค่ะ
อ่านสองตอนแรกก้รุสึกชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮ่าๆๆๆ หวานได้อีกค่ะ
อยากให้แต่งต่อไปเรื่อยๆนะค่ะ ขอบคุนค่ะ
 
 

โดย: ลูกอมหนึ่งเม็ด IP: 110.49.235.37 วันที่: 31 มีนาคม 2554 เวลา:15:27:27 น.  

 
 
 
เอ่อ สำหรับตอนนี้ บอกได้คำเดียว "หวานจัดหนัก "เลยนะคะ คุณพี่พี แอนด์ คุณน้องก้อง โอย!!!!!เบาหวานคนอ่านกำเริบ ณ จุดนี้........อิๆๆๆๆ^____^".
 
 

โดย: lek^lek. IP: 223.204.11.31 วันที่: 14 มิถุนายน 2554 เวลา:17:34:00 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

ยังคงรักจะยืนอยู่ตรงนี้
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]

[Add ยังคงรักจะยืนอยู่ตรงนี้'s blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com