ฟิค พี ก้อง >> เมื่อไหร่ก็รักคุณ .. ตอนที่ 15 ... เมื่อ ขอ

ตอน 15 เมื่อ ... ขอ

‘อย่าเพิ่งดิ้นสิก้อง .. เก็บแรงไว้ดิ้นตอนอื่นดีกว่านะ เพราะ ของจริง ๆ น่ะ !! ผมจัดให้หลังจากนี้ ต่างหากครับที่รัก..หึหึ’

ร่างกายที่ผมกำลังมองอย่างพิจารณาอยู่ตรงหน้าตอนนี้ มีสภาพที่เกินบรรยายจริง ๆ .. ผิวที่เคยคิดว่าก็ขาวใส กลับเห่อแดงขึ้นมาพร้อม ๆ กันทั่วตัว และสีเลือดฝาดนี้ก็เป็นแบบพิเศษอีก แบบพิเศษที่มันไม่ได้เห่อแดงสม่ำเสมอกันไปหมดทั้งตัว แต่กลับกลายเป็นว่า มีสีแดงระเรื่อเป็นสีพื้น มีหลายจุดที่แดงชัดขึ้นเป็นบริเวณกว้าง และ จ้ำแดงจัด .. อีกนับไม่ถ้วน ผมทนมองสภาพนี้ไม่ไหว ยิ่งเห็นอารมณ์ก็ยิ่งเตลิดไปกันใหญ่ ได้แต่ถอนสายตาขึ้นมาสบกับดวงตากลมโตที่พอเรามองจ้องกันและกันแล้ว หน้าทั้งหน้านั้นก็ปรับสีเป็นแดงแป๊ดดดด

หลบสายตาแทบไม่ทัน !!

“หยุด ๆ ๆ ๆ ๆ กลับมาเป็นเหมือนเลยนะ หยุดคิดนะ หยุดคิด บอกให้หยุดไง”

ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ผมจะมาทำตัวคล้าย ๆ คนมีอาการทางจิต บุคลิกแปลกแยก คุยกับตัวเองในกระจกคนเดียวแบบนี้ก็ได้ด้วย ... และยิ่งผมสำรวจเนื้อตัวของผู้ชายในกระจกมากเท่าไหร่ จะมองด้านหน้าตรง ๆ หรือ เอี้ยวตัวมองด้านหลัง ร่องรอยที่เห็น ก็ทำให้อุณหภูมิร่างกาย ทะลุจุดเดือดจนเหมือนจะระเบิดได้ทุกวินาที
.
.
"ก้อง ~" เสียงเรียกด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเบาหวิว ยังเหมือนจะได้ยิน ว่ากระซิบอยู่ที่ข้างหู.. แผ่ว ๆ

"อ๊า .. อืม... รัก ... อ๊ะ .. ก้อง .. ผม ..รัก..คุณ” คำบอกรัก ที่มาพร้อมความรู้สึกหวานล้ำในอารมณ์ที่เพิ่งเคยสัมผัส.. ยังชัดเจน

ยิ่งมอง ยิ่งคิด ยิ่ง... และถ้าผมจะรู้สึกกับร่องรอยบนร่างกายของตัวเองมากมายขนาดนี้ ก็ควรจะรีบเอาอะไรมาปิดบังสายตาตัวเองซะจะดีกว่า

“โอ๊ะ ! โอ๊ย !”

ผมเสียการควบคุมตัวเองไปมากจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ก็พอจะรู้ ว่าไม่ควรเคลื่อนไหวร่างกายเร็วเกินไป หลังจากเพิ่งผ่านเรื่องนั้นได้ไม่นาน แต่ก็ยังคิดได้ไม่ทันกับร่างกายที่เคลื่อนไปแบบสัมพันธ์กับอารมณ์ความรู้สึก มากกว่าที่จะสัมพันธ์กับเหตุผล และก็อย่างที่เห็น ทำให้ตัวเองเจ็บจนต้องร้องออกมา !

‘นี่ก็อีกหนึ่ง ... ที่ชัด’
ความรู้สึกปวดแปลบ ๆ ที่ ..... ยังชัดเจนมาก มากซะจน ผมไม่สามารถจะกลบเกลื่อนความรู้สึกหน้าร้อนผ่าวนี้จากความรับรู้ของตัวเองได้ ..ถ้าถึงขนาดปิดตัวเองไม่มิดแบบนี้ แล้วผมจะปกปิดอาการนี้จากสายตา คนอื่นได้ยังไงกัน !!


กว่าจะแต่งตัวเสร็จว่ายากแล้ว แต่การทำใจออกมาจากห้องน้ำแล้วเผชิญหน้ากับคนที่อยู่ข้างนี่ยากกว่าอีก ..

ปัญหาคือ ผมไม่รู้จะทำหน้าแบบไหนใส่พี ยิ่งเค้าชอบแกล้งผมอยู่เรื่อย เมื่อคืนก่อนจะ....นั่นน่ะ ยังแหย่ผมได้เลย !! แล้ว ถ้าเกิดเค้าแกล้งแหย่ผมเรื่องนี้ต่ออีก แล้วผมจะทำยังไงต่อดี ... จะเหวี่ยงจริง ๆ หรือแกล้งเหวี่ยงแบบทุกทีก็คงจะไม่เนียน หรือจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จะทำได้รึเปล่าอีก เฮ้ออ ... อยู่คนเดียว คิดคนเดียว ยังรู้สึกว่าเกินบรรยาย แล้วต่อหน้าพี !! ผมไม่อยากจะคิดเลย... รู้อย่างนี้ เมื่อคืนไม่ใจร้อนซะก็น่าจะดีกว่า..

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

บทสรุป ... ก็แค่ตอนนี้กำลังไขประตูเข้าบ้านอยู่ก็แค่นั้น ก็นะ!! เกิดไปปลุกให้คนที่หลับสนิทกอดหมอนข้างทำหน้าเปี่ยมสุขขนาดนั้นตื่นขึ้นมา เค้าก็คงไม่ยอมให้ผมกลับมาบ้านคนเดียวแน่ ๆ หรือบางทีอาจจะ...ไม่ยอมให้กลับเลย เหมือนเมื่อคืนที่คนเจ้าเล่ห์คนนั้น เกือบจะไม่ยอมหยุด

ผมไม่ได้หนีมาเพราคิดถึงเรื่องนั้นนะ ไม่ได้กลัวด้วย ไม่ได้อะไรทั้งนั้นเลย .... สรุปกับตัวเองง่าย ๆ แบบตรง ๆ .. ผมก็แค่ เขิน...

เขินมาก ๆ !! จนทำตัวไม่ถูกก็เท่านั้นเอง ...



“พี่ก้อง .. ไปไหนมาคะ พี่ปอกับพี่แก้ว มารับแม่ไปวัดกันแต่เช้าแล้ว.. เนี่ย ! ถามหาพี่ก้องกันใหญ่ แม่ฟองก็ไม่รู้ มีแต่พี่ตุ่ม กะพี่เจ๋งอะ เอาแต่อมยิ้ม จะพูดอะไรก็ไม่พูด บอกมา ๆ หนีไปเที่ยวไหนคนเดียวไม่ชวน ฮึ พี่ก้อง นัดไม่เป็นนัด ข้าวเลยอดไปด้วยเลย เห็นมั้ย”


เข้าบ้านมาไม่เจอใคร ก้าวขึ้นบันไดได้แค่สองก้าว ว่าจะรอดตัวแล้วเชียว ข้าวมาจากไหนก็ไม่รู้ มาถึงก็ถามคำถามที่ผมนึกกลัวที่จะตอบอยู่เลย ฉ่า !! หน้าแดงไปทั้งแถบแน่ ๆ ก็เมื่อวันก่อน นัดกันไว้ว่าจะพากันไปตักบาตรที่วัดให้ครบ 3 วัน นับจากวันที่พี่แก้วแต่งงาน เพื่อเสริมให้ชีวิตใหม่ของทั้งคู่มีแต่เรื่อง ดี ๆ ไม่มีอุปสรรคมากมายอย่างที่ผ่านมาอีก แต่... พีนะพี !! เพราะคุณแท้ ๆ เลย

“เปล่า .. พอดี พี่ไป..”

“ก้อง !! กลับมาแล้วเหรอลูก ดูซิเนี่ย ลืมนัดแม่ ลืมนัดพี่แก้ว เหลวไหลใหญ่แล้ว ลูกคนนี้” ผมได้แต่ส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้แม่ แล้วเลยไปยัง พี่แก้วกับพี่ปอก็เดินสมทบมาจากด้านหลังด้วย


พร้อมหน้าจนรู้สึกบอกไม่ถูก ... ถึงจะบอกตัวเองตลอดทางที่นั่งรถกลับมาบ้านคนเดียว ว่าผมก็ผู้ชาย ... ทำเรื่องแบบนี้ก็คงไม่ผิดอะไรหรอก ไม่ผิด.. ใช่ .. ไม่ผิด แต่พอเห็นหน้าแม่ คำว่า “ชิงสุกก่อนห่าม” ก็ผุดขึ้นมาในสมอง ถึงอีกใจจะคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชาย มันคงไม่ใช่อะไร ที่ตรงกับสุภาษิตนี้หรอก แต่ในใจลึก ๆ ผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี..


“ก้อง .. ไป..”

.
.

“ว้าย !! น้องก้อง กลับมาซะสายโด่งเชียว .. น้องพี ไม่ยอมให้ลุกล่ะซี๊ ...ใช่มะ ใช่มะ ..”

เหมือนโดนเบรกสุดตัว .. ผมกำลังตัดสินใจ จะเลี่ยงโกหกคำโตกับแม่ .. พี่ตุ่มก็ช่างถือตะกร้าผ้าลงมาจากชั้นสอง ร้องทักได้แบบไม่สังเกตสิ่งแวดล้อมอย่างอื่นเลยซักนิด


“อุ้ย!! อกกะเทยจะกลิ้งลงบันได ..ป้า .. กลับมาแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย”

อกพี่ตุ่มจะกลิ้งลงบนได แต่ผมสิ หัวใจเต้นแรง แล้วตอนนี้ก็ย้ายลงไปอยู่ตาตุ่มแล้ว ... สายตาสี่คู่ ที่มองมา ให้ความรู้สึกต่างกันมาก



คู่หนึ่งขอโทษที่ปากไว จนทำให้ผมทำหน้าเหมือนกินยาขมอยู่ตอนนี้ !


สองคู่ มองมาเหมือนจะแปลกใจในนาทีแรก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาของความเข้าใจ และให้กำลังใจ !


และ ... สองคู่ ที่มองตรงมาอย่างคาดคั้น และต้องการคำตอบ !!



ผมไม่รู้ว่าธรรมดา คนอื่น ที่ทำเรื่อง.. อย่างที่ผมทำ จะรู้สึกยังไง ตอนเผชิญหน้ากับบุพการี แต่กับผม ผมรู้สึกผิดจนหน่วงในอกไปหมด ..

ไม่ใช่แค่เรื่องที่ทำ แต่เป็นว่า รู้สึกผิดกับความไว้วางใจของแม่ ผมรู้ว่าแม่เชื่อใจผมกับพี แต่ที่ผ่านมา ก็เหมือนจะห้ามผมทำ สิ่งที่ผมทำไปแล้ว อยู่อย่างกลาย ๆ ... ไม่งั้นบ้านหลังเล็ก ๆ อย่างบ้านของเรา มีห้องแค่ไม่กี่ห้อง แม่ยังจัดห้องใหม่ให้พีอยู่ และห้องนั้นก็ไม่ได้ไกล้กับห้องนอนผมด้วย .. ถึงแม่ไม่เคยห้ามถ้าผมจะไปหาพีที่คอนโด .. แต่ตั้งแต่กลับมามองเห็น ทุกครั้งที่พีจะชวนผมไปค้าง ไม่ว่าผมจะอยากไปหรือไม่ แม่ก็จะพูดให้พีเปลี่ยนใจกลับมานอนที่บ้านนี้ทุกครั้ง ...

ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็น ด.ช.ก้องบดินทร์ อีกครั้ง ลูกชายคนเล็กของบ้าน ที่ทั้งถูกโอ๋ และถูกตามใจ แต่แม่ก็ฉลาดที่จะห้ามไม่ให้เด็กผู้ชายคนนั้นทำความผิด ด้วยคำคำเดียวว่า ‘แม่ไว้ใจ’

แล้วเด็กชายเล็ก ๆ คนนั้นควรจะทำไงดี จะให้โกหกแม่ ผมก็พูดไม่ออก .. ให้บอกไปตามความจริง ก็ยิ่งพูดไม่ได้เข้าไปใหญ่... ทั้งกดดัน ทั้งหาคำพูดตัวเองไม่เจอ ... ผมจะทำยังไงดี


พี.. ผมควรจะทำยังไงดี !!
.
.

“ก้อง ..”

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ !!


ที่ทุกครั้งที่ผมรู้สึกไม่รู้จะทำยังไงดี ทุกครั้งที่รู้สึกสับสนเหมือนคนหลงทางหาทางออกไม่เจอ ทุกครั้ง ที่ ... ผมมองหาความช่วยเหลือ .. ได้กลายมาเป็นทุกครั้งที่ผม คิดเสมอว่า คน ๆ นี้จะมายืนอยู่ข้าง ๆ และช่วยผมให้หายกลัวสิ่งเหล่านั้นได้


“พี..”


อุ่น .. ผมคงจะไม่รู้สึกว่ามือผมเย็นเฉียบ ถ้าไม่มีมืออุ่น ๆ อีกข้าง เข้ามากระชับแนบแน่น.. คนที่ผมหนีมาเพราะไม่กล้าจะสู้หน้าด้วย กลับตามมาทำให้ผมยิ้ม และมีความกล้ามากขึ้น


“แม่ครับ .. คือว่าเมื่อคืนก้อง ไป..”


“แม่ฟองครับ .. ผมขออนุญาต เป็นคนพูดเรื่องนี้เองนะครับ ได้มั้ย” ผมยังพูดไม่ทันจบ คนข้าง ๆ ที่มือยังจับกันไม่ปล่อย ก็แทรกขึ้นมาซ่ะก่อนผมหันไปมองก็เห็ฯพี่แก้วยิ้มให้กำลังใจ ส่วนแม่ก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนเดินเลี่ยงไปที่โซฟา ผมกับพี เดินตามหลังแม่ไป เห็นจากหางตา พี่ปอ กำลังต้อนให้คนที่เหลือออกไปข้างนอก


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>



“แม่ฟองครับ... ผมรู้ว่าเรื่องของผมกับก้อง ไม่ใช่เรื่องที่จะสามารถให้ใครมาร่วมยินดี หรือว่า มาร่วมเป็นสักขีพยานได้อย่างงานแต่งงานของพี่แก้วกับพี่ปอ แต่ถึงจะทำแบบนั้นไม่ได้ ผมก็ไม่ควรจะแอบทำอะไรก้อง ลับหลังโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราวก่อน ผมขอโทษครับ!!”



เร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน!! เพราะยังไม่ทันที่พวกเราจะนั่งลงบนโซฟาให้เรียบร้อย หรือยังไม่ทันที่บรรยากาศอึมครึมที่ผมนึกกลัวจะเกิดขึ้น คุณพี เค้าก็เปิดฉากสนทนา แบบตรงไปตรงมาตรง .. จนผมทำหน้าไม่ถูก แอบชำเลืองดูแม่ ก็เห็นเหมือนจะมีแววอึ้ง ๆ อยู่ เหมือน ๆ กัน


“ผม มี.. พี่พัทธ ... เป็นญาติที่เหลืออยู่แค่คนเดียว และเค้าคงไม่สามารถเป็นญาติผู้ใหญ่ที่แม่จะรับประกันให้ผมได้ แต่แม่ครับ.. ผมขอเอาตัวของผม และความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีให้กับลูกชายของแม่มาเป็นตัวแทน วันนี้ .. ผมจะไม่ขออนุญาตแม่ฟองให้ผมได้รักกับก้อง ให้ผมได้ดูแลก้อง เพราะว่าแม่ฟองเคยอนุญาตผมแล้ว แต่ ผมจะ ‘ขอ ก้องบดินทร์’ ให้มาเป็นคนที่จะอยู่ข้าง ๆ กันกับผมเสมอไป ให้มาเป็นคนที่จะร่วมแบ่งปันทุก ๆ อย่าง ทุก ๆ ช่วงเวลาของชีวิตนับจากวันนี้ ให้เราได้ ‘อยู่ด้วยกัน’ ตลอดไป ได้มั้ยครับ”

จบคำพูด ที่รัวเร็ว แต่ก็เต็มไปด้วยความหนักแน่นมั่นใจของพี เหมือนทุกอย่างรอบตัวผมจะนิ่งไปหมด ไม่รู้แม่ จะว่ายังไงบ้าง อยากจะหันไปมอง แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองเหมือนจะนุ่มฟู เหมือนจะลอยได้ ความรู้สึกที่อิ่มเอมไปทั่วทั้งใจ

“ได้สิลูก ... พี ก้อง”

จบคำพูดอ่อนโยนของแม่ ผมกับพี ประสานสายตากัน แล้วลงไปก้มกราบเท้าของแม่ ผมรู้สึกเหมือนน้ำตาตัวเองจะไหลออกมาอยู่แล้ว


“แม่... ไม่โกรธก้อง ใช่มั้ย”
ผมเงยหน้าขึ้นถาม ได้รับรอยยิ้มอ่อนโยนขอแม่ตอบกลับมาอีกครั้ง


“ไม่หรอกก้อง แม่เข้าใจ .. รู้ว่าวันหนึ่งวันนี้ก็ต้องมาถึง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ โอ้ยยตาย !! เมื่อคืนนี้ ลูกของแม่ก็เป็นฝั่งเป็นฝา มีครอบครัวไปพร้อม ๆ กันทั้งสองคนแล้วล่ะสินะ ...”


ถึงจะไม่พูดตรงตัว แต่คำพูดที่เหมือนเข้าใจทุกอย่างทะลุปรุโปร่งของแม่ก็ทำให้ผมหน้าร้อนวาบขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากหยุดแดงไปเพราะวิกฤติการณ์ เมื่อครู่นี้


“แล้ว..แม่ไม่ตกใจเหรอครับ” ยังไงก็อดถามไม่ได้ ถึงแม่จะยอมรับให้เราคบกันมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว แต่คำพูดเหมือนจะ เอ่อ เหมือนจะ 'สู่ขอ' แบบตรง ๆ ของพี ขนาดตัวผมเองยังตกใจเลย แล้วแม่จะไม่ตกใจ งั้นเหรอ !!


“ไม่มีอะไรที่จะทำให้แม่รู้สึกเหมือนหัวใจจะวายได้เหมือนวันที่ พี เดินมาบอกแม่ ว่า ‘พีรักก้อง’ ได้อีกแล้วล่ะลูก”


“แม่ไปอาบน้ำ พักเอาแรงก่อน บ้านเราวันนี้คงต้องมีงานฉลองอีกงานแล้ว แม่คงต้องเหนื่อยอีกวัน ตุ่มเอ๊ย ทำอะไรอยู่ ขึ้นไปนวดให้ป้าหน่อย มันปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว”

แม่เรียกหาพี่ตุ่มแล้วเดินออกไป ทำให้ทั้งห้องเหลือแค่คนสองคน .. แค่เราสองคน

“พี .. ที่แม่บอกน่ะ จริงเหรอ ตอนคุณบอกแม่ คุณเดินมาพูดแบบนั้นเลยเหรอ”

คำถามของผมออกจากปากไปเอง เพราะแม่ไม่ตกใจ แต่ผมกำลังตกใจ เพราะคิดมาตลอดว่า พีคงจะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ที่จะต้องค่อย ๆ บอกแม่ว่าเราเป็นอะไรกัน ไม่เคยคิดเลย ... ว่าความจริง มันจะเป็นแบบนี้ !!


“ใช่ครับผม.. หึ หึ” พี ตอบรับแบบเรียบร้อยผิดปกติ แต่ก็หลุดหัวเราะมาในตอนท้าย


จะโกรธก็ฝืนความรู้สึกตัวเองเกินไป เพราะแบบนี้แหละ .. .ถึงจะสมกับเป็นวิธีการของเค้ามากที่สุด ... ตาพีรวิชญ์ ตัวจริง เสียงจริง


“ก้อง .. ก้อง”

“ว่า .. มีอะไร เรียกทำไมพี ผมจะขึ้นไปข้างบนแล้ว” พอผมขยับตัวลุกบ้าง พีก็เรียกผมไว้ ถามก็ไม่ตอบอีกนะ ได้แต่เงยหน้า มองผมยิ้ม ๆ


“มีอะไรครับคุณพี ผมจะขึ้นไปข้างบนแล้ววว”


“ยินดีต้อนรับนะ”

“หือ!”

“ก็ยินดีต้อนรับ ‘ก้องบดินทร์ กิตติวรรณ’ ไงครับ”


เอาจนได้ ... ว่าแล้วว่าคน ๆ นี้ ต้องหาเรื่องแกล้งผมไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง และถ้าจะอยู่กับคนเจ้าเลห์แบบพีให้ปลอดภัย ก็ต้องข่มความอาย แล้วทำตัวให้เจ้าเล่ห์ยิ่งกว่า

“ไม่เห็นจะยินดีเลย ก้องบดินทร์ กิตติวรรณ”

“อ้าว ทำไมล่ะคุณ ก็ ‘คนของผม’ ไง”

คนที่เงยหน้ายิ้มให้ผมลุกขึ้นมายืนเผชิญหน้า แขนอบอุ่นโอบกอดผมเอาไว้แนบแน่น คางผมเกยลงกับบ่าของพี แล้วยิ้มให้ตัวเอง

“ก็จริง ๆ นี่พี ผมต่างหาก ต้องพูด ยินดีต้อนรับครับ ‘พีรวิชญ์ บุญรักษา’ คน .. ของ ..ผม ”
.
.

“อ้อ .... เหรอคร้าบบบบ ยินดีที่สุดในชีวิตผมเลยล่ะครับ ก้อง”


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> TBC


ไม่เป็นไปตามที่หลายคนคิดไว้ใช่มั้ยคะ .. ขอโทษด้วย .. จาคิดหนักกับตอนนี้นะ ว่าจะเอายังไงดี แล้วคำตอบสุดท้ายคือ “ไม่เปลี่ยน” เขียนไปแบบเดิม ตามที่วางไว้แต่แรกดีกว่า แหะ แหะ .. คือคิดจะลองสลับตอน ให้เป็น NC เอาใจคนอ่านแล้ว แต่ผลปรากฎว่า ถ้าเป็นแบบนั้น ตอนต่อไปที่จะเขียนมันแลดูรวนไปหมด ก็ต้องขอโทษอีกที สำหรับคนที่ตั้งตารอ ยกโทษให้มือสมัครเล่นที่ไม่มีความสามารถพอที่จะแก้ฟิคที่ตัวเองเขียนได้ แป่ววว สำหรับใครที่อยากอ่านครั้งแรกของพีก้อง เวอร์ชั่นของจาจริง ๆ เด้วจาจะทำพยายามทำเป็นตอนพิเศษมาให้ หลังจากตอนหน้านะคะ ... และแจ้งไว้อีกเรื่องนึง นับถอยหลังอีก 5 ตอน ตอนที่ 20 จะเป็นตอนจบค่า เวิ่นมาปีกว่า ได้แค่ 15 ตอน ช้ามากมาย เอ๊ะ หรือจะมีคนแอบคิดว่าเมิงน่าจะจบไปนานแล้ว เหอะ ๆ แต่สุดท้ายมันก็ใกล้จะจบจริง ๆ ได้เสียที ดีใจ และ เหมือนจะใจหายไปพร้อม ๆ กัน
ขอบคุณทุกคนที่อ่านอีกครั้งค่ะ

ลงดึกมาก ไม่อ่านใหม่ ไม่แก้ไขแล้วค่ะ ไม่ไหว วันนี้เหนื่อยมาก เพราะเที่ยว 555

Create Date : 27 มิถุนายน 2554		18 comments
Last Update : 27 มิถุนายน 2554 10:04:29 น.
Counter : 1102 Pageviews.
Share Tweet