:: ถนนสายนี้..มีตะพาบ กม.8 - แค่ชีวิต ::
ณ หาดโอ้โหทะเลงาม ... ชื่อนี้ได้แต่ใดมา วรรณฉวีสงสัย แต่ก็ไม่แปลกใจเลยกับชื่อนี้ เพราะยิ่งหาดนี้ได้ชื่อนี้มา เวลาที่คน อ่านออกเสียงมันก็เหมาะสมดีอยู่แล้ว เพราว่าหาดโอ้โหทะเลงาม มันก็งามสมชื่อจริงๆ
สำหรับวรรณฉวี สาว 24 วัยกระเตาะ ผู้หญิงเมืองกรุงหน้าตาธรรมดา มีชิวิตที่เรียบง่าย ไม่กระสันต์หาสิ่งตื่นเต้นเร้าใจ .. มาหาดนี้ แค่เพียงครั้งแรกก็ติดใจในบรรยากาศแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ เธออยากมาพักหัวใจ เติมพลัง จากการทำงานติดต่อกัน อย่างไม่ได้หยุด ไมได้หย่อนตลอด 3 เดือนที่ผ่านมา พอเธอเอ่ยปาก กับเจ้านายว่าขอพักบ้าง เจ้านายเลยไฟเขียวผ่านให้เธอมาหยุด พักผ่อนได้โดยไม่อิดออด แถมยังให้บัดเจ็ดเธอติดตัวมาเที่ยวอีกด้วย
ชีวิตหน้าที่การงานของวรรณฉวีค่อนข้างไปได้ดี เพราะเธอ ทำงานเก่ง รับผิดชอบได้ดี เจ้านายรัก และไว้วางใจ เธอเลยไม่มี ปัญหาอะไรกับที่ทำงานนัก ยกเว้นแต่เฉพาะว่าวันไหนที่ โปรเจ็คใหญ่ๆ มา เธอก็จะไม่ได้หลับไม่ได้นอนติดต่อกันหลายคืน อย่างเช่นครั้งนี้ กว่างานจะเสร็จพร้อมส่งให้ลูกค้าพอใจ ก็เล่นเอาวรรณฉวีแทบจะไม่ได้กลับไปบ้าน สงสัยว่า ยัยแป้งร่ำ หมาที่บ้านจะออกอาการแปลกหน้าเมื่อเธอกลับบ้านไปแต่ละที
วรรณฉวีเดินไปเรื่อยเปื่อยตามชายหาดยามเช้า ... ด้วยอารมณ์เรื่อยๆ สบายๆ แต่แล้วจู่ๆ เธอก็สะดุ้งสุดตัว เมื่อเธอเหลือไปเห็นร่างของชายคนหนึ่ง ...
ครั้งแรกเธอนึกว่า เขา แอบมานอนอิงโขดหินริมทะเลแบบเพลินๆ แต่เมือเธอจ้องมองไปที่ เขา อีกที เธอก็เห็นที่ท้องของชายคนนี้ มีเลือดด้วย ... เลือด เลือด เลือด....
โอ้ย ... เลือด ที่วรรณฉวีเห็นคราใด ไม่ว่าจะน้อย จะมาก ก็เล่นทำเอาท้องไส้ของเธอปั่นป่วนเหมือนคลื่นพายุ ในท้องทะเล แต่ยามนี้ไม่ได้การแล้วล่ะ ถ้าหากว่าเธอ จะมาเป็นลมตอนนี้เห็นทีว่าชายคนนี้ ... จะไม่รอดแน่ ... และแล้ว วรรณฉวีก็เดินเข้าไปดู เขา ใกล้ๆ ... เมื่อเห็นว่า เขานอนนิ่งไม่ไหวติง เธอก็รีบคว้าโทรศัพท์มือถือออกมา กดเบอร์โทรฉุกเฉินไป .... ไม่ได้ เขาต้องไปโรงพยาบาล ...
ผ่านไปเกือบชั่วโมง ตอนนี้วรรณฉวีมานั่งอยู่ที่ รพ. ประจำอำเภอ เธอนั่งรถฉุกเฉินของ รพ. มากับชายที่เธอเจอที่ริมหาด ... ทุกคนถามเธอว่า เขา เป็นอะไรหรือว่าโดนอะไรมาเหรอ และเธอเป็นอะไรกับ เขา ...
วรรณฉวีตอบทุกคนไปว่า เปล่าเป็น ... แค่เจอชายคนนี้ นอนอยู่ที่ริมหาดช่วงที่เธอเดินเล่นเท่านั้นเอง และด้วยคำตอบ นั้นเองที่ทำเอาทุกคนก็แปลกใจว่า ก็แล้วทำไมวรรณฉวี ถึงจะต้องได้ถ่อนั่งรถมากับชายคนนี้เหมือนว่าเป็นญาติหรือว่า คนรู้จักเลยเชียว ....
ทำไมวรรณฉวีจะไม่รู้ ... เธอเองก็ประหลาดใจ ทำไมล่ะ ทำไม แน่นอนว่าอาจจะเป็นเพราะหน้าตาของชายคนนี้ ที่ดูคมเข้ม คล้ายๆ คนรักของเธอเมื่อหลายปีก่อน ... ชานนท์ ... ชายที่ทิ้งเธอไป เขาทิ้งเธอไปกับคนรักคนใหม่ที่เขาคิดว่านั่นเป็นรักแท้ แต่ชายคนนี้ .. ถึงแม้ว่าจะทำให้เธอคิดถึงชานนท์ แต่มันก็แค่ เพียงภาพหลอนทีบังเอิญเกิดแค่ช่วงสั้นๆ เพราะจะว่าไปแล้ว ชายคนนี้ไมเหมือนอะไรกับชายคนรักของเธอมากนักหรอก โดยเฉพาะกับหลังของเขา ... ใช่แล้ว ... ชายคนนี้ เป็นชายหลังค่อม ...
แต่ก็เป็นชายหลังค่อมหน้าตาหล่อใช้ได้ทีเดียวนะ ... วรรณฉวีคิด
วรรณฉวีนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัด เพื่อรอฟังว่า ชายหลังค่อมคนนั้น จะเป็นยังไงบ้าง ... เขาเป็นยังไงบ้าง ??? จนเมื่อ 2 ชั่วโมงผ่านไป ... หมอที่ทำการรักษาเขา ก็ออกมาบอกกล่าวแค่ว่า ..
ชายคนนี้ถูกแทงมาครับ ... แผลไม่ลึกมากเท่าไหร่แต่ก็ต้องเย็บกันหลายเข็ม
วรรณฉวีคิด .. และคิด ... ถูกแทง .... แบบนี้เค้าจะเป็นคนดีหรือเปล่า ?? ทำอะไรเขาถึงถูกแทง ??? เธอเก็บความสงสัยเอาไว้ ... แล้วก็คิดว่า เธอมีสิทธิ์ อยากรู้และต้องรู้เพราะว่าเธอเองช่วยชีวิตชายหลังค่อม คนนี้เอาไว้ เดี๋ยวเธอจะรอจนกว่าชายคนนี้ฟื้นแล้วค่อยถามดู ก็คงได้
ผ่านไปเกือบถึงเย็น .... วรรณฉวีก็ยังนั่งรอ เพื่อจะได้สอบถาม ถึงสาเหตุที่ชายหลังค่อมถูกแทง เธอนั่งรอ เดินไปเดินมา รอ รอ รอ และก็รอ ... จนในที่สุด ชายหลั่งคอมลืมตา ฟื้นขึ้นมา ... เธอจึงแนะนำตัวและบอกกับเขาว่าเกิดอะไรขึ้น ชายหลังค่อมกระพริบตาถี่ๆ ... ฟังไปและก็ถอนหายใจไป ... สุดท้ายเมื่อวรรณฉวีเล่าเรื่องราวจบแล้วจึงได้ถามชายคนนี้ ว่าทำไมเขาถึงถูกแทง
ชายหลังค่อมหลับตาพักหนึ่ง แล้วก็ค่อยๆ ลืมตาก่อนจะบอกเล่า เก้าสิบให้กับวรรณฉวีว่า
ผมเป็นคนหาเช้ากินค่ำ ได้เงินมารายวันก็ต้องเอาซื้อข้าวปลาอาหาร .. ตอนนี้มีแต่โรครุมเร้า ไม่ว่าจะเป็นโรคหัวใจ เบาหวาน และแถมยังเคยมาตรวจกับหมอที่ รพ. เจอตัวเองเป็นต่อมลูกหมากโต ก็ยังไม่ได้ผ่าตัดเพราะว่าไม่มีปัญญา เพราะมีเงินก็ต้องเอาไปดูแล ลูกชายที่กำลังโตอยู่ในวัย 5 ขวบ ... 3 วันก่อน เมียผม เค้าหนีไปกับชายเมืองกรุงที่พวกนี้เค้ามาหาผู้หญิงไปทำงาน ที่เมืองหลวง ผมเองก็ไม่อยากให้มันไป แต่มันก็บอกว่า มันอยากมีอนาคตก้าวหน้า ผมไม่รู้จะทำยังไงก็พยายามจะห้ามปราม จนวันนี้ .. ผมเข้าไปห้ามก่อนเมียผมมันจะเดินทาง แต่คนที่ จะพาเมียไปเค้าก็เข้ามาห้ามผม เราก็เลยทะเลาะกันไปๆมาๆ ก็เลยโดนแทงเอาแบบนี้"
วรรณฉวีได้ฟังเรื่องราวแล้วก็เลยสงสาร ... เมียของชายหลังค่อมนี่ ก็เกินไป .. ทรามวัยใจโฉดเหมือนในละครน้ำเน่าเป๊ะเลยเชียว หลังจากที่ เธอได้ฟังเรื่องราวแล้ว ก็เลยรับเป็นเจ้าของไข้ทั้งหมด เพราะรู้สึกถูกชะตากับหนุ่มหลังค่อมคนนี้มาก . .. . .
วันเวลาผ่านไปหลายเดือน ... หลังจากที่วรรณฉวีเดินทาง กลับมาเมืองกรุงแล้วก็ไม่ได้ติดต่อกับชายหลังค่อมอีกเลยแต่ว่า เธอก็มีแผน .. แผนที่จะกลับไป หาดโอ้โหทะเลงาม ... เหมือนครั้งก่อน และแน่นอน เธอซื้อของไปฝากชายหลังค่อม อีกด้วย
ณ วันนี้ ... วรรณฉวียืนอยู่ที่หาดแล้ว แต่ก็ไม่เห็นชายหลังค่อมอีกเลย ... เดินดูก็แล้ว ถามหา จากคนแถวนั้นก็แล้ว ไม่มีใครเห็นชายหลังค่อม อีกเลย จนวรรณฉวีแทบจะถอดใจว่าสงสัยไม่ได้เจอเสียแล้ว แต่จังหวะที่เธอกำลังจะหันหลังเดินกลับที่พัก เธอก็เจอ เข้ากับชายชราคนหนึ่ง ก็เลยตัดสินใจว่าลองถาม อีกสักคนดีกว่า เผื่อว่าจะได้เรื่องมาบ้าง ...
ลุงค่ะ รบกวนถามหน่อยค่ะว่า ลุงเคยได้เจอชายหลังค่อม อายุประมาณไม่เกิน 40 อยู่แถวนี้ไม๊ค่ะ .. เพราะหนูเคยเจอเขามาก่อน เมื่อหลายเดือนแล้ว ครั้งก่อนเขาถูกแทงแล้วหนูพาเขาไป รพ. แตก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยหลังจากนั้นน่ะค่ะ " วรรณฉวีถาม
ชายชรามองหน้าวรรณฉวี ... ด้วยดวงตาเศร้าสร้อย พร้อมกับถอนหายใจ และบอกเล่าเรื่องราวของหนุ่มหลังค่อม ให้ฟัง
อ้อ คุณนั่นเอง ที่เป็นคนช่วยไอ้ค่อมเอาไว้ ... ตอนนี้ไอ้ค่อมตายแล้วครับ เพราะว่าหลังจากที่มันรักษาตัว อยู่ใน รพ. แล้วมันก็ออกมา พาลูกชายไปตามหาเมียมัน ที่เมืองหลวง เมื่อก่อนมันก็พอเคยไปอยู่บ้าง แต่ว่าตอนนี้คุณก็รู้ เมืองหลวงมันไม่เหมือนเดิม อันตรายรอบด้านจริงๆ
คือ งี้ครับ .. ไอ้ค่อมมันไปตามหาเมียมันที่ร้านอาหาร ที่เมียมันเคยบอกว่าจะไปทำ มันก็ดั้นด้นตามไปหาจนได้ จนมันเจอ ทีนี้ไอ้พวกที่มันพาผู้หญิงจากหมู่บ้านไป มันก็คงคิดว่าไอ้ค่อมไปหาเรื่อง มันก็เลยรุมกระทืบไอ้ค่อมจนมันตาย แล้วก็เอาศพมันไปทิ้งน้ำ ... จนตำรวจเค้าตามหาจนเจอและก็รู้ว่า ไอ้ค่อมมันอยู่ไหน ผมเลยรู้ว่ามันตายแล้ว ..
ชี วิ ต
มันเป็นแบบนี้หรอกหรือเวลามันจะหมด มันก็หมดลงอย่างง่ายดาย ... เวลามันจะอยู่ ก็อยู่กันอย่าง ยากลำบาก
แล้วแบบนี้เราจะหวังอะไรกับการได้ มีชีวิตอยู่กันล่ะ ????? วรรณฉวีคิด ... อยู่กันไปทุกวัน ... บนโลกใบนี้ เพื่ออะไร เป็นยังไง และจะทำยังไงต่อไป ...
มันต้องมีทางของมัน ... จริงไม๊
..
สำหรับงานเขียนในโครงการวันนี้ ต้องขอบอกว่า ตั้งโจทย์ได้ขุดหลุดฆ่าตัวเองมาก เพราะว่าตั้งไปด้วยใจสนุก แต่ว่าก็มาทุกข์ตอนต้องเขียน เห็นแล้วก็ได้แต่ขำๆ ฮาๆ ว่าทำไม๊ไม่ตั้งให้มันง่าย แต่เหมือนเหตุบังเอิญ เพราะว่า เรื่องนี้เขียนเพราะมีเรื่องพอดี
เรื่องที่ว่าก็คือ เพิ่งกลับจากงานมงคลของน้องชายมา ก็มาเจอกับเรื่องแย่ของน้องชายที่รู้จักอีกคน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ รู้จักกันมากมายแต่ก็ได้พูดคุย พูดจาพาทีกันมาก่อนหน้านี้ บ้าง กลับมาเจอว่าเค้าเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุช่วงเวลา ที่ฉันกับครอบครัวกลับมาจากการเดินทางวันอาทิตย์ เมื่อได้ยินข่าวแล้วก็รู้สึกแย่ไปเหมือนกันค่ะ แม้ว่าจะเป็นเรื่องราว ของอุบัติเหตุที่ใครต่างก็ไม่อยากให้เกิดแต่มันก็เกิด ก็รู้สึกแย่ ยิ่งมารู้ว่าน้องชายคนนี้อนาคตกำลังรุ่งโรจน์ด้วยแล้ว และก็ กำลังจะบวชแทนคุณให้กับคุณพ่อคุณแม่ด้วยแล้วก็ยิ่ง ไปกันใหญ่ค่ะ พอบรรยากาศรอบตัวมันโหมแบบนี้ ก็เลยคิดพล็อตเรื่องและตอนจบเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยขอจบ เอาดื้อๆ แบบนี้ล่ะค่ะว่า ชีวิต เราคาดหวังอะไร ไม่ได้เลยจริงๆ ...
งานงวดหน้าเป็นรอบของคุณก๋าแล้ว .. แน่นอนว่าได้คิดกัน หัวหมุนเป็นลูกข่างอีกรอบแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ พอมีเวลา คิกๆ จะส่งงานให้ทันนะค่ะ
Create Date : 03 มิถุนายน 2553 |
|
59 comments |
Last Update : 3 มิถุนายน 2553 7:03:41 น. |
Counter : 856 Pageviews. |
|
|
เอาเอด้ามาฝากก่อนจ้า...
สองมือล้วงกระเป๋า..สองเท้าก้าวเข้ามา
เล่นของเล่นที่บ้านหนูกันม้ัยค่ะ.....อิอิ