.... ลวงใจ .... (บทที่ 9)

บทที่ 9





“ยังติดต่อคุณจรไม่ได้ทำยังไงดีล่ะแหม่ม” ลุงยงโทรฯ กลับกรุงเทพฯ หลังจากพยายามกดหาจรนับสิบหน


“ที่นี่กำลังวุ่นวายมาก..” เสียงป้าแหม่ม “ทั้งตำรวจทั้งนักข่าวเต็มบ้านไปหมด..เจ้าของบ้านไม่อยู่ฉันไม่รู้จะให้การอย่างไร”

“จะลองไปที่บ้านผู้ใหญ่ ถามพี่ชายของคนที่พาคุณจรหายไป เขาอาจรู้ว่าไปไหนกัน”

“เร็วเข้านะลุงอย่าให้ข้ามวันฉันใจไม่ดีไม่รู้จะทำอย่างไร”



ลุงยงตรงไปที่บ้านผู้ใหญ่ ลังเลอยู่นานเพราะความเงียบที่ครอบคลุมอยู่

“มีใครอยู่บ้างไหมครับ..” เงียบ “คุณชัยชนะ..” ตัดสินใจตบประตูเรียก..แน่ใจว่าชัยชนะอยู่ในบ้านเพราะเมื่อคืนยังพบกัน “คุณชัยชนะครับผมมีเรื่องเดือดร้อนให้ช่วยเหลือ”

“เอ๊ะ!..” ลุงยงมองฝ่ามือเลอะฝุ่น..ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเศษผงร่วงและแมลงสาบสองสามตัววิ่งลอดประตูออกมา

“คุณชัยชนะช่วยบอกคุณจรที่น้องชายคุณพาไปไหนสักแห่งว่ามีเรื่องสำคัญที่กรุงเทพฯ ผมจำเป็นต้องกลับไปด่วน..โทรฯ หาเท่าไหร่ไม่ติด และฝากคุณชัยชนะช่วยดูแลคุณจรด้วยครับ” ลุงยงเขียนข้อความบนเศษกระดาษที่หล่นเกลื่อนอยู่แล้วเสียบไว้ที่ซอกประตู “บ้านรกจัง” อดคิดในใจไม่ได้

“แปะ!..” กระดาษที่เสียบไว้ร่วงลงพื้น

“ฮึ!..ก็ว่ายัดแน่นแล้วนา” หยิบถุงบะหมี่สำเร็จรูปที่ร่วงอยู่ม้วนเสริมกับกระดาษข้อความยัดเข้าไปใหม่

“คุณจร..บ้านที่กรุงเทพฯ มีปัญหาผมต้องรีบกลับไปจัดการ..โทรฯ หาคุณเท่าไหร่ไม่ได้..ฝากคุณชัยชนะช่วยดูแลคุณแล้ว คุณมังกรอีกคนคงช่วยได้..จะรีบกลับมารับครับ” ลุงยงเขียนข้อความไว้ที่ผ้าประตูเต็นท์ระดับสายตา จรเห็นได้ชัดเมื่อมาถึง




ไม่น่าเชื่อว่าอีกไม่ถึงสามชั่วโมงต่อมาลุงยงอยู่ในห้องของจร

“คุณตำรวจถ่ายรูปและเก็บหลักฐานสำคัญไว้แล้ว..” ป้าแหม่มยังสั่นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ฉันก็ให้การไปตามความเป็นจริง รอคุณจรกลับมาเป็นเจ้าทุกข์”

“เรื่องเป็นอย่างไร?” ลุงยงเดินสำรวจรอบห้อง..และอีกห้องหนึ่งที่เพิ่งเปิดเผยออกมา

“ที่จริงฉันก็มีความผิดเหมือนกัน..” ป้าแหม่มเริ่มเล่า “หลับเป็นตาย..ตื่นขึ้นมาเมื่อมีเสียงโครมครามในห้องคุณจร จะเข้าก็เข้าไม่ได้ติดกุญแจ กลัวด้วย แต่พอได้สติจึงโทรฯ ไปแจ้งความ..กว่าจะมาได้เจ้าหัวขโมยโดดหน้าต่างหนีไปแล้ว”

“แล้วมันเข้ามาทางไหน?”

“คงทางหน้าต่างนั่นแหละ”

“คุณจรก็ละน้า..ให้เอาเหล็กดัดออกเพราะอยากเห็นวิวสวนชัดๆ..” ลุงยงมองกระจกที่แตกคาอยู่บนหน้าต่าง “ต้องเรียกช่างมาใส่ตามเดิม”

“แล้วกระจก..” ป้าแหม่มมองกรอบกระจกเงาบานสูงเท่าตัวคนไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะมันกลายเป็นช่องประตูเข้าสู่อีกห้องหนึ่ง

“มันขโมยอะไรไปบ้าง..” ลุงยงก้าวเข้าไปในห้องนั้น

“ในห้องคุณจรไม่เห็นมีอะไรหาย แต่ในลิ้นชักในตู้ฉันไม่รู้หรอกว่าอะไรหายบ้าง..” ชะโงกเข้าไปในห้องลึกลับ “ห้องนี้..อื๋อ..น่ากลัว..มีอะไรหายป่าว”

“ไม่รู้เหมือนกันว่าห้องนี้เคยมีอะไรอยู่..” ลุงยงหาสวิชไฟจนพบ “ถูกรื้อกระจายยิ่งกว่าห้องคุณจรอีก..ขโมย..ไม่ใช่สิ..นายคนนั้นคงต้องการหาอะไรสักอย่างในนี้”

“รูปใครน่ะ?..” ป้าแหม่มเหลือบเห็นรูปถ่ายสามสี่รูปบนพื้น อดไม่ได้เข้าไปดู “วางเรียงเป็นระเบียบหลังจากทุบตู้ทุบลิ้นชักของเขาแล้ว”

“แปลก!..” ลุงยงหยิบรูปจากพื้นห้องขึ้นพิจารณา “เด็กผู้ชายนอนอยู่บนเตียงคนป่วย..สายเลือดสายน้ำเกลือพร้อม”

“คุ้นๆ นะ..บางรูปมีคุณแม่ยังสาวนั่งอยู่ด้วย” ป้าแหม่มตั้งข้อสังเกต

“ไม่รู้จัก..” ความจริงลุงยงจำได้แม่นว่าเด็กชายในรูปคือคุณจร

“สมุด..” ป้าแหม่มเปิดสมุดในลิ้นชักที่อ้าอยู่ “สมุดบันทึก”

“อย่ายุ่ง!..” ลุงยงดึงสมุดเล่มนั้นจากมือป้าแหม่มใส่ลิ้นชักตามเดิม..แน่ใจว่ามีเนื้อหาเกี่ยวกับคุณจรและคุณผกาแม่ของคุณจรอยู่ในนั้น “เสียมารยาท..อุ๊ป!..” แต่แล้วกลายเป็นผู้เสียมารยาทเองเมื่อแอบหยิบรูปที่หล่นมาจากสมุด..แก้ตัวในใจว่าไม่อยากให้ป้าแหม่มเห็น

“จะจัดการอย่างไรต่อไปกับสองห้องนี้?” ป้าแหม่มถามขึ้น

“ติดเหล็กดัด เปลี่ยนกระจก เก็บกวาดสิ่งแตกหัก นอกนั้นรอคุณจรมาตัดสินใจ..” หยิบมือถือมากด “เฮ้อ!..ยังติดต่อไม่ได้เลย”



รูปที่ลุงยงซ่อนไม่ให้ป้าแหม่มเห็น ที่แท้ไม่ใช่รูปของคุณผกาแต่เป็นรูปของหญิงต่างชาติคนหนึ่งที่ตัดมาจากนิตยสาร..เธอกำลังอุ้มลูกแฝด หญิงหนึ่งชายหนึ่ง..ไม่น่าแปลกถ้าเด็กทั้งสองไม่มีช่วงลำตัวติดกัน!

อีกรูป..เป็นรูปโรงพยาบาลและกรรมวิธีบางอย่าง..ถึงแม้จะไม่สันทัดภาษาต่างประเทศแต่ลุงยงก็พอเดาได้ว่าเป็นภาพการผสมเทียมด้วยอสุจิจากสามีหรือชายอื่นจาก..มุมหนึ่งของภาพ..ธนาคารอสุจิ

รูปทั้งหมดโดยเฉพาะสองรูปสุดท้ายมีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณผกาหรือไม่อย่างไร..ถ้าจะให้รู้แน่ชัดลุงยงต้องเสียมารยาทอีกครั้งด้วยการอ่านสมุดบันทึกเล่มนั้น


ภาพแรกไม่แน่ใจ แต่ภาพที่สองอาจเกี่ยวแน่นอนเพราะเท่าที่รู้..คำนำหน้านามของคุณผกาคือ “นางสาว”

Create Date : 25 พฤศจิกายน 2555		2 comments
Last Update : 25 พฤศจิกายน 2555 9:35:45 น.
Counter : 1594 Pageviews.
Share Tweet