โลกวันนี้มีเพียงคนเดียว เดินไปตามถนนเหงา ๆ
ดึกแล้วหนาแก้วตาคงหลับ เธอยังคงยังคว้างยังคอยรอ
รอเวลาที่ดินฟ้าบันดาล รอการลงทัณฑ์จากคนถึงทำลายไปทั้งเป็น ๆ เห็น ๆกันอยู่
โอ้ชีวิตแหล่ะความหวัง ดั่งเปลวเทียนดวงน้อย
ที่หลุดคว้างล่องลอย โต้สายลมแรง
ก็อยากจะเห็นเพื่อนใจสักคน บนความเป็นจริงแห่งชีวิตแท้ ๆ
ฝ่าไปในฝูงสายตาเย็นชา กาลเวลาดับลงแล้วหรือไร
นาฬิกาเปื่อยไหลลงดิน ธรนินทร์แห้งแล้งเป็นทราย ทะเลหายไปหมด
ก่อนจะเป็นอย่างนี้ โลกยังดูว่าดี
แต่บัดนี้ทำไมใคร ๆ เขาพากันเมิน
โอ้ชีวิตคิดสั้นทำไม ทางยังไกลก็ยังเกิดความหวัง
อาจจะไร้ใจคนดูแลจงผันแปรกลับฟื้นเป็นพลัง
กลืนน้ำตาเพื่อรักษาหัวใจ กินลงไปตราบที่มันไหลริน กินทุก ๆ หยด
หากได้ฟังเพลงนี้ มอบพลีเป็นหวัง
ให้ความรักคืนมา.... ท้าทายความชัง
เปิดเพลงนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ.......
สำหรับเช้าวันอากาศขมุกขมัว ขออย่ายอมแพ้กับชีวิตที่ต้องฝ่ามรสุมแห่งปัญหา ขอให้มีพลังในการก้าวเดินหน้าและหวังว่า ในไม่ช้า อะไร ๆ จะสดใสขึ้น
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
