Bismillahir Rahmanir Raheem

“ไอ้เปี้ยก ตื่นได้แล้ว สายจนตะวันจะส่องตูดอยู่แล้ว จะต้องให้แม่ปลุกอีกซักกี่ครั้งกัน วันนี้เราต้องไปกันเช้าหน่อย เพราะวันพระใหญ่ คนเค้ามาทำบุญกันแต่เช้า”

โธ่ ช่างน่าเบื่ออะไรเช่นนี้ ผมได้แต่คิดในใจว่าแล้วมันจะต้องเป็นเช่นนี้ด้วยหรือ ชีวิตประจำวันอันแสนจะซ้ำซากจำเจของผมหมุนเวียนเป็นอยู่อย่างนี้ เริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยเสียงปลุกแบบเดิมๆ กินมื้อเช้า ออกจากบ้านไปทำสิ่งที่คนเขาเรียกกันว่างาน เพื่อแลกกับอาหารประทังชีวิต

หน้าที่ของผมคือการไปนั่งบริเวณใกล้กับแม่น้ำที่ไหลผ่านหน้าวัดแห่งหนึ่ง พร้อมกับป้ายอันโตที่มีข้อความเขียนติดไว้ว่า “โปรดสัตว์ได้บุญ”

โดยปกติแล้ววันธรรมดา คนไม่เยอะเท่าไหร่นัก ผมก็ไม่ต้องเหนื่อยมาก แต่วันนี้เป็นวันพระใหญ่ ผู้คนจึงหลั่งไหลกันมาทำบุญอย่างไม่ขาดสาย หลังจากเสร็จกิจจากการทำบุญตักบาตร ฟังเทศน์กันแล้วต่างก็แวะเวียนกันมาเลือกซื้อนกน้อยในกรง หรือปลาไหล หรือตะพาบน้ำตัวน้อยๆ ไปปล่อยตามใจชอบ ผู้คนที่พลุกพล่านและแสงตะวันที่ร้อนแรงราวกับจะแผดเผาทุกอย่างให้มอดไหม้เช่นวันนี้ ทำเอาผมอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปเลยทีเดียว

ตะวันผ่านคล้อย ผู้คนเริ่มบางตา ยามเย็นเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาเป็นสัญญาณที่ทำให้ผมดีใจที่ไกล้จะได้เวลากลับไปพักผ่อนเสียที  

มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินเข้ามาเลือกซื้อตะพาบน้ำไปสองตัว จากนั้นทั้งสองก็เดินตรงไปยังท่าน้ำ เลือกทำเลที่เหมาะสมนั่งลง ตั้งจิตอธิษฐาน ซึ่งหากสังเกตให้ดีจะพบว่าบริเวณรอบๆ ตัวพวกเขาในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยปลาไหลและเหล่าตะพาบน้ำตัวน้อยที่ถูกปล่อยไปตั้งแต่เช้า พวกมันต่างพากันตะเกียกตะกายใช้ทุกส่วนที่มีของร่างกายไม่ว่าจะเป็นครีบ หางหรือแม้แต่ฟัน ในการยึดเกาะติดกับบรรไดท่าน้ำ เพื่อไม่ให้ถูกพัดพาไปตามกระแสน้ำอันเชี่ยวกราด

พออธิษฐานเสร็จ สองหนุ่มสาวก็ค่อยๆ หย่อนตะพาบน้ำลงในน้ำ ทันใดนั้นเองผมก็รู้สึกได้ถึงความเย็นจับขั้วหัวใจและพลังของกระแสน้ำอันเชี่ยวกราดที่กำลังพัดพาร่างกายผมออกจากฝั่ง

ผมตะโกนสุดเสียง ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย ผมว่ายน้ำไม่เป็น (แต่เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน ใครจะได้ยินล่ะ ผมเป็นตะพาบน้ำนี่นา) ความหวาดกลัวแล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจผม ผมพยายามกวาดแขนขาสั้นๆ ของผมเพื่อตะเกียกตะกายเข้าสู่ฝั่ง แต่กระแสน้ำอันบ้าคลั่งนี่รุนแรงเกินกว่าจะต้านทานไหว

ผมเริ่มอ่อนแรง หมดกำลังที่จะต้านทานต่อไป ผมคงจะถูกมันพัดพาไปอย่างไร้จุดหมาย จุดสิ้นสุดของชีวิตผมคงมาถึงแล้วเป็นแน่

และแล้ว “ไอ้เปี้ยกกกกกกกกกกกกกกกก ตื่นโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย โตเป็นควายแล้วยังเยี่ยวรดที่นอนอีกนะมึง” มือของแม่หิ้วหูผมไว้ข้างหนึ่ง พร้อมกับหน้าตาอันบูดบึ้ง แสดงถึงความโกรธสุดขีด เนื้อตัวและที่นอนของผมเย็นเฉียบ เปียกปอนไปหมด  อ่ะนะ ผมดันฝันบ้าๆ ว่าผมกลายเป็นตะพาบน้ำซะงั้น ไอ้กระแสน้ำเย็นเฉียบในฝันนั้นมันคงเป็นฉี่ของผมเอง

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2553
Last Update : 1 มีนาคม 2553 13:37:21 น.		23 comments
Counter : 473 Pageviews.
Share Tweet