ตอนที่ 9 จอมวางแผน

จอมวางแผน

คนเราเนี่ยชอบคิดนะคุณว่าไหม จะคิดดี..คิดมาก..คิดหาเรื่อง..คิดเพ้อฝัน ก็สารพันจะคิดกันจริงๆ ฉันหน่ะ เป็นพวกชอบคิด คิดมาก (มากเกิน) คิดล่วงหน้าเกินคนอื่นไปเยอะ เยอะแบบเกินไปเป็นปี แบบว่าคิดการณ์ไกลไง ไกลจนเพื่อนต้องมากระตุกความคิดว่า...แกคิดแค่อาทิตย์หน้าก็พอแล้ว จะไปคิดอะไรหนักหนา ก็ฉันมันชอบคิด คิดแล้วก็วางแผน วางโปรแกรมอะไรไว้ก่อน แบบว่าวางโปรแกรมชีวิตเหมือนไดอารี่ยังไงยังงั้น

อย่างตื่นเช้ามานี่ ฉันคิด (อีกแล้ว) ว่าคุณก็เป็นเหมือนกัน จะต้องเดินไปเปิดไฟปุ่มนี้ก่อน เปิดแอร์ เปิดม่าน กดปุ่มเปิดทีวี (ซึ่งไม่ต้องเปลี่ยนช่องเพราะก่อนนอนจะเลือกช่องที่จะดูตอนเช้าเตรียมพร้อมไว้แล้ว อ้อ..ทุกเครื่อง ด้วยนะ) เปิดประตูออกไปปิดแอร์ห้องนั่งเล่น งงสิ ก็เปิดแอร์ห้องนั่งเล่นตอนกลางคืน ห้องนอนก็ไม่หนาว (แต่เจ้า ฟ้าฝนส้มสร้อย.....กรุณาย้อนกลับไปอ่านตอนที่สองนะคะ...ทั้งสี่ตัวงี้คงเหมือนอยู่เกือบขั้วโลกเหนือ) เดินกระดุ๊บๆ ต่อไปหยิบหนังสือพิมพ์ตรงประตู อ่านข่าวพาดหัวซะหน่อย (มองไม่ค่อยเห็น ยังไม่ได้ใส่แว่น) เดินผ่านกระติก น้ำร้อน กดปุ่มสวิตซ์เปิด (ที่จริงตอนเดินไปเอานอสอพอก็ผ่าน แต่ไม่กด ต้องกดขากลับ) อ้อ..ไม่ลืมกู๊ดมอร์นิ่งทั้ง สี่ตัวด้วย อะไรทำนองเนี่ย (คือมันมีอีกมากเลยขั้นตอนหลังตื่นนอน เขียนไม่ไหว แล้วคุณก็คงไม่อยากรู้หรอกใช่ม่ะ)

ถ้าวันไหนมีอะไรที่ทำให้ขั้นตอนต้องมีการเปลี่ยนแปลง (ประหนึ่งแผนงานโปรเจกต์ยักษ์) ฉันก็จะหน้ามู่ หงุดหงิดเล็กน้อย (หรือปานกลางจนถึงมาก แล้วแต่เรื่อง) รู้สึกเซ็ง แต่ก็จะแป๊บเดียวเท่านั้น เพราะสมองจะรีบสั่งการ ให้ทำการแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้า (ประหนึ่งเข้าชิงตัวประกันอยู่อีกแล้วครับท่าน) ให้กลับเข้าสู่ขั้นตอนปกติโดย เร็ว เออ....ฉันปกติดีใช่มั้ยเนี่ย

ตอนอยู่ไกลบ้าน ต้องทำอาหารทานเอง ก็คิดหนัก (เพราะทำไม่ค่อยเป็น) เอาว่ะ (พูดไม่เพราะอย่าทำตาม) คิดอีกแล้วครับท่าน วันจันทร์ทานนี่ ไม่หมดต่อวันอังคาร กลางวันทานนี่ ตอนเย็นไม่ต้องคิดมาก สลัดทุกมื้อ (รักษา หุ่นสุดฤทธิ์ กลับมาเผละเมืองไทยนี่แหละ) เขียนลงกระดาษแปะไว้ข้างๆโต๊ะ ก็นะ...คิดแค่หนเดียว ไม่ต้องเปลือง สมอง (และเวลา) ตลอดอาทิตย์เชียวนะ ใครมาหาก็ค่อยว่ากัน ส่วนมากจะดีเพราะเขาจะมาทำอะไรให้ทาน คงไม่ค่อย กล้าทานของเรา หน้าตามันแปลกๆ ก็แบบเอาเครื่องแกงกะเพรามาทำผัดเผ็ดประยุกต์ คนทานยังไม่รู้เลยว่าเป็น เครื่องกะเพรา เก่งใช่ม้า...เฮอๆ

สมัยก่อนนู้น (นานมากแล้ว) เวลาจะสอบ ฉันไม่เคยเดือดร้อนเลย จริงจริ๊ง...ไม่ได้เรียนเก่งหรอกนะ แต่ เพราะฉันทำตารางดูหนังสืออย่างน้อยสองเดือนก่อนสอบปลายภาค ก็แบบรู้ตัวว่าไม่ค่อยฉลาด ถ้ามาอ่านหนังสือ ใกล้ๆคงเรียนไม่จบแน่ๆ คนอื่นเขาอ่านหนังสือตอนกลางคืนกันเข้าสมอง ฉันก็เข้า...เข้าสู่นิทรารมย์ เวลาเหมาะต้อง ตอนกลางวันเท่านั้น แล้วต้องเงียบ เพราะจะได้อ่านดังๆเข้าหู เหมือนนกแก้วนกขุนทองไง เป็นวิธีจำตำราของฉันที่ คนในบ้านจะหนวกหูมาก (เขาคงคิดว่าดีแล้วที่มันอ่านกลางวัน) ตารางดูหนังสือจะกำหนดเวลาไว้อย่างชัดเจน อาทิเช่น อ่านหนึ่งชั่วโมงพักไปดูการ์ตูน (อย่าบอก นะว่าไม่เคยดูการ์ตูนช่องเก้าเช้าวันเสาร์กะอาทิตย์ วัยฉันนี่ฮิต มากๆเลย) มีพักนอนกลางวันด้วย ก็เด็กอายุสิบห้า มันก็คิดได้แค่นี้แหละ อย่างน้อยวิธีนี้มันก็ทำให้ฉันเรียนจบโดยที่ ไม่เคยมีใคร(ในบ้าน) มาถามว่าอ่านหนังสือสอบรึยัง ก็มันท่องซะดังลั่นบ้านยังงั้น
วันหยุดแต่ละอาทิตย์จะวางแผนไว้เสมอว่าต้องทำอะไรเป็นหลัก จะออกไปไหนก็ต้องคิดเสื้อผ้าไว้ตั้งแต่ วันอังคารวันพุธ ไม่ได้บ้าเห่อ เพราะชอบเปลี่ยนใจตามอารมณ์ ต้องเตรียมไว้หลายๆชุดหน่อย ก็คิดมันไปจนกว่าจะ ถึงวันนั่นแหละ แล้วประเภทใครโทรมาชวนไปไหน อีกชั่วโมงสองชั่วโมงเจอกันนี่...ฝันเลยนะ เพราะคนเราต้องมี การเตรียมตัว (จะไปออกรบรึไงย่ะ) แค่ข้ามวันเนี่ยบางทียังคิดหนัก เพื่อนสนิทก็จะเข้าใจ แต่ถ้าอยู่บ้าน (ห้องเหลี่ยมๆ นี่แหละ) จะมาก็มา เพราะไม่ต้องอาบน้ำแต่งตัวไง

เป็นคนชอบดูหนัง จะไปโรงไหนก็จะสอดส่องจดจำว่าที่นั่งไหนมันสบาย (คนมันขายาว) โรงนี้แถวนี้เบอร์ นี้ดี เบอร์นี้คนนั่งเยอะ เก้าอี้เริ่มย้วยแล้วเนี่ยก็จดจำใสสมองน้อยๆ (แต่คิดสองร้อยไง) เวลาจะโทรไปจอง (เกลียด ระบบอัตโนมัติมาก) ก็จะบอกฉอดๆว่าเอาแถวนี้เบอร์นี้ แบบรู้ดีไปหมด (น่ากลัวแทนคนรับสาย) ดังนั้นหากใคร อยากไปดูหนัง ก็มักจะ...(สงวนนาม) จองดิ .....รู้ดีที่สุด (ชมหรือหลอกใช้ฟ่ะ) บางทีไปไม่ชวนเราแล้วยังมาให้จอง ให้อีก เฮ้อ...ปวดใจ

แล้วถ้าคุณหิวขณะนั่งรถไปกับฉันเนี่ยขอรับประกันความสะดวกสบายนะคะ ในรถมีขนมรองท้อง (ใคร ทานหกจะ โดนสายตามาดร้ายปะทะอย่างรุนแรง) จะไปร้านไหนไม่ต้องกลัวจะรอนาน มีเบอร์เมมไว้ นอกจากจะ โทรจองโต๊ะ (ที่รู้มุมดีอีกเช่นกัน) แล้ว ใกล้ถึงจะมีการโทรไปสั่งอาหารจานโปรดรอเลย ประมาณว่าก้าวเท้าเข้าปั๊บ หย่อนก้นปุ๊บ อาหารพร้อมรับประทาน แต่ถ้าซวย...รถติด อาหารเย็นจะมาว่ากันไม่ได้นะเฟ้ย นอกเหนือการ จัดการนะ

ถ้าถามว่าฉันเบื่อไหมกับการวางแผนชีวิตทุกอย่าง ก็มีนะที่รู้สึกเหนื่อยกับความคิดวางแผนไปหมดของ ตัวเอง แต่ยังดีที่ไม่ไปจุ้นจ้านจัดการวางแผนชีวิตคนอื่น เพราะมันคงจะแย่นะ ขนาดฉันบางทีเซ็งๆ ก็ไม่ทำอะไรเลย ปล่อยไปวันๆ (ส่วนมากไม่เกินหนึ่งวัน) นอนพังพาบ ไปเรื่อยๆ หรือขับรถออกไปโดยไม่มีจุดหมาย หรือลองทำ อะไรปัจจุบันทันด่วนบ้าง มันก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ แต่มันก็จะวนกลับมาในแผนที่ฉันวางไว้อยู่ดี เพราะชีวิตประจำ วันมันก็ต้องดำเนินต่อไปทุกๆวัน ยังไงก็หนีไม่พ้น อะไรแปลกใหม่ก็ถือเป็นน้ำจิ้มให้กับชีวิตของสาว (ใกล้จะ) สามสิบห้าคนนี้

แต่มองในแง่ดี มันก็ทำให้ฉันดำเนินชีวิตแบบคนคิดมากได้ง่ายขึ้น เพราะถ้ายังคิดมากแล้วชีวิตก็วุ่นวายด้วย เกรงว่าตัวเองจะกลายเป็นปัญหาของสังคมไปซะ ฮืม...คิดเข้าข้างตัวเองได้ไม่เลวแฮะ ว่าแต่เดี๋ยวต้องไปหาร้านดอกไม้ ซะหน่อย น้องชายโทรทางไกลมาแต่เช้า เตรียมจะส่งดอกไม้ให้แฟน วันวาเลนไทน์ กำหนดดอกไม้มาเสร็จสรรพ มองการณ์ไกลได้พี่จริงๆน้องคนนี้ ไม่เสียแรงอบรมกันมาเนอะ

***************************

ชาราบูน

Create Date : 30 มกราคม 2550		6 comments
Last Update : 30 มกราคม 2550 11:49:46 น.
Counter : 638 Pageviews.
Share Tweet