Bloggang.com : ลั่นทมขาว : ตอนที่ 16 วันเวลา

ตอนที่ 16 วันเวลา

วันเวลา

อีกไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ ฉันก็ไม่ “จะ” สามสิบห้า แต่จะสามสิบห้าเต็มแล้ว (แถมเท้าข้างนึงก้าวเหยียบสามสิบหกอีกต่างหาก) เคยคิดว่าตัวเองกลัวความแก่ไหม ฮืม...อาจจะนิดหน่อย แต่ไม่เคยอายเวลาใครถามถึง อายุ ก็จะบอกไปตามจริง บางทีบวกอีกห้า (เผื่อเขาจะได้คิดว่าหน้าเด็กกว่าอายุไง) จะห่วงก็ผิวหน้ามั้ง รู้สึกผิว มันเริ่มแย่ลงตามอายุขัย แต่จะไปดึงไปเสริมอะไรคงไม่ แค่สักคิ้วก็พอแล้ว

คนอายุสามสิบห้านี่ก็นับว่าเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วเนอะ ฉันก็เป็นผู้ใหญ่มานานแล้วล่ะ แต่อย่างที่บอก หัวใจยังวัยสะรุ่นอยู่ ตุ๊กตาก็ยังเล่น การ์ตูนญี่ปุ่นที่อ่านตั้งแต่สิบขวบก็ยังอ่านอยู่ (แต่มีเพิ่มเรทบ้าง แหะๆ) ยังทำ เสียงออดอ้อนเวลาอยู่กับผู้ใหญ่ เห็นลูกโป่งก็ยังอยากจะได้ ขนาดไปยืนต่อคิวกับเด็กๆ (อายนะนั่นแต่ความอยาก ได้มากกว่า) มีแอบกระทืบเท้ายามไม่ได้ดั่งใจ (แอ๊บแบ๊วแบบปัญญาอ่อนนิดหน่อย) ก็นะหัวใจยี่สิบนี่นา

เวลาที่ผ่านมา เมื่อย้อนไปนึกถึง โอย....เรื่องมันเยอะมาก เป็นพวกประสบการณ์ล้นเหลือ (ไม่นะ...อย่า คิดยังงั้น) ประสบการณ์ชีวิตค่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนว่าอย่างนั้น แต่คนรอบข้างเป็นคนบอก แล้วประสบการณ์มัน ช่วยให้เราเก่งขึ้นไหม คำถามนี้ฉันไม่แน่ใจที่จะตอบว่า...เยส เพราะบางทีประสบการณ์ที่ว่าเยอะ แต่พอเราวนมา เจออีก เรากลับลืมว่าเราเคยเจอมาแล้ว ก็ปล่อยให้เกิดอะไรซ้ำแล้วซ้ำเล่า อะไรที่พอมันเยอะเกินไป เราก็อาจจะเผลอเรอลืมไป เหมือนเส้นผมบังภูเขา

คนนวด (นวดตัวนะคะ) พูดกับฉันวันนี้ (ขณะที่กำลังบีบกะโหลกฉันอย่างเมามัน) เธอว่าคำพูดของฉัน ช่วยให้เธอปฏิบัติกับลูกสาววัยรุ่นของเธอได้ดีขึ้น แต่เธอก็ยังห่วงในฐานะความเป็นแม่ เธอว่าเด็กฉลาดเลี้ยงยากกว่าเด็กโง่ ฉันตอบเธอไปว่า..ยังไงเราก็เป็นผู้ใหญ่มีประสบการณ์มากกว่า เป็นตัวอย่างให้เขาได้ แต่ถ้าเราไม่ สามารถเป็นตัวอย่างให้ได้ ก็ให้เราเป็นบทเรียนสำหรับเขา นั่นคือสิ่งที่ฉันพูดออกไป ฉันบอกต่อว่าความศรัทธาที่เขามีต่อเรา จะทำให้เขาเชื่อมั่นและเชื่อฟังเราง่ายขึ้น คนนวดชอบใจคำพูดของฉัน เธอว่าไม่อยากเชื่อว่า คนโสดไม่มีครอบครัวอย่างฉันจะพูดอย่างนี้ได้ ฉันก็งงเหมือนกัน เลยบอกเธอไปว่า ฉันแค่ใช้ความรู้สึกของ ตัวเองที่เคยต้องการ..อยากได้ยังไงพูดออกไปเท่านั้น

วันเวลา...กับเรื่องราวมากมาย บางทีก็ทุกข์เหลือที่จะทน หลายครั้งก็สุขจนแอบหวั่นเกรงว่ามันจะอยู่ กับเรานานแค่ไหน ฉันว่าฉันแก่ได้ที่ทีเดียว การนั่งมองฟ้าปล่อยใจล่องลอยไปกับเรื่องนั่นเรื่องนี้ที่ผ่านมา คิดๆไปแล้วฉันก็เก่งเหมือนกันแฮะ (โหมดหลงตัวเอง) แต่ว่าไอ้ที่พลาดก็เพียบ แล้วบางทีพลาดแล้วยังพลาดอีก จนอยากจะเขกหัวตัวเอง แต่ตอนนี้ หน้าแลบทอปคู่ใจ...ฉันนั่งอมยิ้มกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ การเขียนเรื่องราว ที่เราคิดออกมาเป็นตัวหนังสือ การได้เข้าไปอ่านเรื่องราวของคนอื่นๆ เห็นมุมมองที่ใกล้เคียงหรือแตกต่าง รอยยิ้มจากคอมเมนท์ของเพื่อนหรือใครที่บังเอิญเข้ามาอ่านเรื่องราวของฉัน ไม่อยากจะเชื่อว่าเมื่อสามวันก่อนฉัน ร้องไห้เศร้าได้อย่างเป็นบ้าเป็นหลังถึงสามวันเต็มๆโดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร (เพื่อนรักบอก อารมณ์ติสท์แตก กำเริบ) ไม่หรอกฉันรู้สาเหตุ แต่เพราะมันเป็นเหตุผลเก่าๆที่เราไม่เคยกำจัดมันไปได้ นั่นแหละ...ที่ประสบการณ์ ไม่ช่วยอะไรเลย

ในยุคที่รีโทรฮิตเหลือเกิน การรวมตัวของคนในยุคนึงที่เคยแสนโด่งดัง (ก็ยุคฉันนั่นแหละ แต่เออ. ..ชาตรีกะดิ อิมพอสสิเบิ้ลนี่ไม่ทันนะ) วันเวลาที่ผ่านไป นักร้องหนุ่มตอนที่คุณใส่กระโปรงนักเรียนจีบรอบตัว ไปยืนกรี๊ดอยู่หน้าเวที เขากลับมาพร้อมรอยตีนกาและพุงนิดหน่อย แต่เราก็ยังมองเห็นภาพเขากับรอยยิ้มแสนเท่ อยู่ร่ำไป วันเวลาที่ผ่านไปก็ไม่ได้ลบความรู้สึกดีดีไปหมดหรอกใช่ไหม เพลงที่ร้องเมื่อยี่สิบปีก่อน ถึงวันนี้เนื้ออาจไม่เป๊ะๆ แต่ก็ดำไปได้ตลอดจนจบ วันเวลาของแต่ละคนอาจมีเรื่องราวที่แตกต่างกันไป แต่ในวันเวลาของคุณของฉันมันก็มีบางอย่างร่วมกัน มีเรื่องราวที่ทำให้คนมากกว่าหนึ่งคนยิ้มพร้อมกันได้ มันดีจริงๆเลย...ว่ามั้ย

ผ่านมาสามสิบกว่าปี ฉันก็ยังชอบเอามือเล่นติ่งหูตัวเองอยู่เสมอๆ ฉันยังอุ้มลูกชาย (ที่คุณๆเรียกว่า ตุ๊กตา) ไปไหนต่อไหน แถมยังคุยกันอย่างเป็นตุเป็นตะ วันเวลาไม่สามารถจะเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างได้ ฉันเชื่อว่า ถ้าสิ่งที่คุณทำคุณอยู่แล้วคุณมีความสุข คุณจะเปลี่ยนมันทำไม โลกมันสวยงามทั้งหมดหรือ...ก็ไม่ใช่ เราน่าจะอยู่กับวันเวลาที่เราจะสามารถยิ้มกับมันได้ และสร้างวันเวลาที่ดีขึ้นมาในทุกๆวัน มันไม่ง่าย...ฉันรู้ ฉันรู้ดีทีเดียวแหละ

มองผ่านช่วงวันเวลา มีบางเวลาที่ฉันเสียดาย แต่...ทำไงได้ล่ะ มันผ่านมาแล้ว ต่อให้จะร้องไห้เสียใจ มันก็คงจะเป็นอย่างนั้นทุกครั้งไปเมื่อนึกถึง มันก็ดีเวลาเราอยากจะเศร้า เอาไว้นึกถึงให้มันบ้ากันไปข้างนึง แต่ต้องลุกนะ..เพราะเวลามันหมุนไปข้างหน้าตลอด เมื่อพรุ่งนี้มาถึง คุณจะนึกถึงเมื่อวันวานที่คุณจมกับน้ำตา เพราะวันเวลาในอดีต แล้วส่ายหัวกับเวลาที่น่าเสียดายซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันเวลาไม่ควรซ้อนทับเป็นเทปซ้ำอย่างนั้น วันเวลาคือคุณค่าของชีวิต ขอบคุณวันเวลาเกือบจะสามสิบห้าปีของฉันจริงๆ

**************************

ชาราบูน

Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2550

Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2550 11:12:27 น.

2 comments

Counter : 707 Pageviews.

พี่นัท เขียนเก่งจังอ่ะ อ่านหนุก(หนาน)เพลินดีค่ะ พี่นัท...ยังไม่ได้ทำ cd ภาพให้เลยค่ะ ขอโทษด้วยอ่ะ เครื่องคอมฯ ยุ เจ้าช่องใส่ cd มันกดแล้วไม่ยอมเด้งเข้าเด้งออกอ่ะพี่ ไว้จะจัดการให้อ่ะ รับรองไม่ถึงตรุษจีนหน้าอ่ะ 555
*** สุขสันต์วันเกิดพี่นัท ล่วงหน้าเลยนะคะ ไม่ทราบวันอ่ะ แต่ขออวยพรล่วงหน้านะคะ ขอให้ปลอดจากโรคภัยไข้เจ็บทุกประการเจ้าค่ะ ***

โดย: ยุ IP: 158.108.97.25 วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:21:34:11 น.

อ่านมานานเพิ่งรู้สึกว่าพี่จะสามสิบห้าจริง ๆ ดูเป็นผู้ใหญ่มาก เหมือนนั่งอ่าน a day คิดถึงวันชื่นคืนสุขที่แสนหวาน นึกถึงปุยฝ้าย คีรีบูน สาว ๆ ๆ และคำสาปฟาโรห์ (เรื่องพวกนี้แม่เล่าให้ฟังครับ ผมไม่ทันยุคนั้นหรอก) บางครั้งมันก็ดูเหงา ๆ เหมือนอยู่คนเดียวในโลก แต่พอเปิดประตูห้องออกมาความทรงจำก็ส่งเสียงดังอื้ออึงจนความเหงาจางหายไป

โดย: ชัย (http://lepidopterans.blogspot.com/) IP: 203.144.189.194 วันที่: 13 มีนาคม 2550 เวลา:9:46:21 น.