|
|
ตอนที่ 15 อึดอัด
อึดอัด
เจ้าฝนนอนนิ่งอยู่ก้นโหล นอนตายตาไม่หลับตามเจ้าสร้อยไป ก็ไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่ เริ่มดูอาการปลา จะท้องแตกตายเป็นแล้ว เหลืออยู่สองตัว ก็ประคับประคองกันไป พยายามคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วล่ะ แต่ก็อดคิด ไม่ได้ว่าทำบาปอยู่รึเปล่าน้า เฮ้อ...อย่างน้อยก็ให้ความรักไปเต็มที่ (รวมถึงอาหารด้วย ฮึ..ฮึ) มันคงรับรู้ได้บ้างเนอะ
ช่วงวันตรุษจีน ออกไปทานข้าวข้างนอก ผ่านแถวคลองเตย (อันที่จริงต้องเรียกว่าไปหลงมากกว่า) ยอมรับ ว่าไม่ค่อยได้มาแถวนี้ เลยไม่อาจจะช่วยบอกทางอะไรได้ จึงมีโอกาสมองผ่านหน้าต่างดูความเป็นไปข้างทาง ตลาดคลองเตย...ผู้คนมากมายเดินจับจ่ายซื้อหาของกัน พื้นถนนเฉอะแฉะ ขยะหล่นอยู่ไปทั่ว เสียงเพื่อนบ่นถึงความ สกปรก ฉันไม่ตอบ พูดเปรยๆออกไปว่า บางมุมของกรุงเทพฯ ก็ยังขาดการดูแล แต่ดูผู้คนเขาก็ยิ้มแย้มกันดีนะ บางทีเขาอาจจะยิ้มง่ายกว่าเราที่นั่งท้องร้องจ๊อกๆ แล้วรถก็ติด หลงทางหาร้านอาหารไม่เจอก็ได้
คนโบราณบอกว่าคับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยากนั้นก็คงจะจริง แต่ว่าชีวิตของคนเราสมัยนี้ มีทางเลือกได้ขนาดนั้น หรือเปล่า บางทีอาจจะอยากไปแต่เพราะความจำเป็นจึงต้องทนอยู่ เมื่อคืนดูซีรี่ย์อีอาร์ตอนสุดท้ายของซีชั่นนี้ ดอกเตอร์คาร์เตอร์ (คนโปรด) บอกลาฉากสุดท้ายที่เขาอยู่กับซีรี่ย์นี้มาถึงสิบเอ็ดปี เล่นเป็นตัวละครตัวหนึ่งถึงสิบเอ็ดปี ฉันว่าเขาคงเอาบุคลิกของคาร์เตอร์ไปใช้ในชีวิตจริงบ้างแน่ๆ และนั่นทำให้เราเห็นดาราบางคนบอกลาไปหลายต่อ หลายคน ฉันว่าเขาคงไม่ได้คับอกคับใจ (คิดว่านะ) แต่ความจำเจบางครั้งมันก็ทำให้คนเราต้องการเปลี่ยนแปลง หรือว่ามันจะทั้งสองอย่างก็ ใครจะรู้ดีไปกว่าตัวของเขาเอง
ขับรถผ่านถนนเพลิตจิตทุกเช้า บ่อยครั้งที่เห็นคนจรจัดเดินล่องลอยไปมา ฉันมองค้นหาความทุกข์จาก ใบหน้าของพวกเขา แปลก...ที่ฉันมองหาไม่เจอ แต่ในทางกลับกัน บางทีส่องกระจกดูตัวเองกลับเห็นความหม่น หมอง (และริ้วรอย) แฝงอยู่รายรอบไปหมด เรามองพวกเขา คิดเดาเอาเองว่าเขาน่าสงสาร เขาลำบาก หากตัดวัตถุ ภายนอกออก อยากถามใจเขาจังเลยว่ามีความสุขไหม คำตอบของเขาอาจจะเหมือนหรือไม่เหมือนกับที่เราคาดไว้ แล้วตัวเราเองล่ะ ถ้าถามคุณ คุณมีความสุขไหมกับสิ่งที่คุณเป็นอยู่
ทุกวันนี้เราเอาวัตถุมากำหนดความสุข คุณมีบ้านมีรถมีงานมีเงินจับจ่าย ผู้คนรอบข้างมองคุณแล้วบอกว่า คุณดูมีความสุขดีเนอะ แล้วทุกวันคุณตื่นขึ้นมากับรอยยิ้ม กับความรู้สึกมั่นคง (ที่นอกเหนือจากการเงิน) หรือเปล่า ความสุขคือความมั่นคงของสถานะทางสังคมที่ใครไม่รู้จัดตั้งขึ้นมายังงั้นหรือ ถ้างั้นทำไมบางทีเราเห็นคนนั่งอยู่ในรถ คันหรูแต่ปาดน้ำตาปอยๆ คนที่มีบ้านอยู่ใหญ่โตแต่แขวนคอตายในห้องน้ำ พวกเขาควรจะมีความสุขอย่างที่สังคม กำหนดว่าเอาไว้ไม่ใช่หรือ
ไม่ใช่เพราะความสุขที่คนเราแสวงหาหรอกรึไง ที่ผลักดันให้เราต่างต้องดิ้นรน จนบางทีก็ต้องเหยียบคนอื่น เพื่อก้าวไปให้ถึงจุดที่ต้องการ แล้วทำไมบางคนทิ้งหน้าที่การงานที่ (เขาว่า) ดีไปเป็นครูอาสาสมัครในที่ที่ห่างไกล ความสุขทางใจคือที่สุดของความสุขที่คนเราแสวงหาใช่ไหม นี่ฉันกำลังเขียนเรื่องราวอะไรอยู่เนี่ย
ฉันคงกำลังมองหาความสุขอยู่ด้วยมั้ง บางทีมันอาจจะอยู่ข้างๆเรา แต่เราเองที่เผลอตาไปมองอะไรๆที่มัน ส่งแสงระยิบระยับล่อตาล่อใจ แต่พอเข้าไปใกล้กับไม่รู้สึกว่ามันสวยอย่างที่คิด บางทีก็หลวมตัวเอามาไว้กับตัวจน หนักอึ้งไปหมด จะถอดก็ไม่มีปัญญา เพราะลืมเรียนรู้ที่จะปลดปล่อยมัน ต้องผ่านไปสักหน่อยพอมีประสบการณ์ แล้วนั่นแหละถึงได้รู้ว่ามันก็ไม่ได้ยากนัก แต่ก็มีอะไรๆที่เราจำต้องสวมมันไว้อย่างนั้น หรือต้องยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งๆที่เห็นประตูมันแง้มรออยู่ แต่ก็ยังไม่กล้าพอจะเดินไปเปิดมันแล้วก้าวออกไป ปล่อยให้อะไรๆมันคับอกคับใจ อึดอัดจนเจ้าตัวความสุขที่แสวงหายังเบื่อที่จะรอ ขอตัวไปพักร้อนก็บ่อยไป
เมื่อเช้าเจ้าส้มลงไปนอนเล่นก้นโหล มีแต่ยัยฟ้าระเริงร่าหม่ำๆ บางทีตัวที่เข็มแข็งอาจไม่พอ ต้องรู้จักปรับ ตัวกับสภาพที่ต้อง (ทน) อยู่ให้ได้ล่ะมั้ง แล้วถ้าไม่เข็มแข็งแล้วยังปรับตัวไม่เก่งจะเหมือนเจ้าสร้อยกับเจ้าฝนที่จากไป ก่อนรึเปล่า
ยอมรับว่าเขียนไปด้วยความรู้สึกอึดอัดของตัวเอง (เออ...ไม่ได้อึดอัดไขมันตามร่างกายนะ) ที่บางทีไม่ต้อง ทำอะไร อารมณ์..ความรู้สึกมันก็ไปไหนไม่ได้ อัดอยู่ตรงนี้ (เอามือจิ้มที่หัวใจ) สงสัยจะเริ่มเข้าโอลด์เมทแล้วมั้งเรา หายใจก็ไม่ถนัด (น้ำมูกมันเยอะ) นอนหลับไม่สนิท (ตื่นมาเป็นหมีแพนด้า...หมีแพนด้านะหมีแพนด้า) ก็นะ...กำลัง คิดว่าจะเดินไปเปิดประตูแล้วก้าวออกไปดีไหม ไอ้ที่ว่ากล้า บางเรื่องก็ยังปอดๆอยู่ เอานะ...ไว้วันไหนก้าวออกไปได้ จะมาเล่าให้อ่านกัน
*******************************
ชาราบูน
| Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2550 |
| Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2550 16:27:25 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 548 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: *ProuD*  วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:19:12:01 น. |
|
|
|
| โดย: ฝน IP: 203.113.50.141 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:21:20:24 น. |
|
|
|
| โดย: ฝน ครับพี่นัท IP: 203.113.50.141 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:21:28:12 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
ก็อ่านไปสองสามตอนแล้ว รู้สึกว่า คุณช่างคิดจังค่ะ
สะกิดให้สังเกตความพิเศษในสิ่งรอบตัวเราที่เห็นเสียจนเคยจนดูเป็นของธรรมดา ๆ ไป
ดิฉันเอง ชอบคิดนู่นนี่ เรื่อยเปื่อย (เพื่อนเรียกเฟื่อง เพราะเฟื่องจริงๆ ค่ะ)
แต่ไม่ค่อยมีความอุตสาหะในการนำมาเขียนลงบล็อกได้อย่างคุณ
อ่านดูแล้ว ก็รู้สึกว่า น่ารักดี คิดอะไรบางอย่างคล้าย ๆ กัน
(ดิฉันเป็นคนเบื่อง่าย แต่ชอบอะไรชอบจริงจังเหมือนกันค่ะ
อะไรที่ชอบจริงๆ จะไม่เบื่อเลย
ให้กินของชอบเป็นเดือนๆ ก็กินได้)
อ่านแล้วสบายใจดีค่ะ
คุณชาราบูน คงไม่ใช่คนขี้เหงานะคะ
เพราะดูเหมือนว่า คุณจะเป็นเพื่อนที่ดีของตัวเองได้
และรู้จักตัวเองดีมากๆ
คงขยันสำรวจใจตัวเองอย่างนี้นี่เอง
ไว้ว่าง ๆ จะแวะเข้ามาอ่านอีกค่ะ เล็งชื่อตอนที่ชอบๆ ไว้แล้วค่ะ