Bloggang.com : จโกระ&ลาชา : เล่ห์รัก...พรางหัวใจ...07

เล่ห์รัก...พรางหัวใจ...07

ใครก็ได้ช่วยบอกเขาและหล่อนทีว่านี่เป็นแค่ความฝัน...
ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองที่นอนแนบกันบนพื้นห้อง มือที่กอดรัด ขาที่เกี่ยวกระหวัด เสียงลมหายใจที่เร่าร้อน

“แพร”
ราเมศจูบไล้ไปทุกส่วนของร่างบาง จากใบหน้า อกเต่งตึง ริมฝีปากของเขาไล่ต่ำลงจนถึงส่วนล่าง ลิ้นอ่อนนุ่มแกล้งลากยาว บางครั้งก็ไล้วนสร้างความรู้สึกหฤหรรษ์ จนสร้อยฟ้าลดาวัลย์อุทานเสียงแหลม หยัดกายขึ้น นิ้วจิกไหล่ของเขาทั้งสองข้าง ชายหนุ่มทักทายกับส่วนที่ ‘คุ้นเคย’ ของหล่อนสักพัก ก่อนที่จะเลื่อนขึ้นมาจุมพิตที่ริมฝีปากนุ่ม

“แพร บอกสิว่าคุณต้องการอะไร คุณต้องการผมหรือเปล่า”
ราเมศมักจะแกล้งหล่อนอย่างนี้ทุกครั้งที่ร่วมรักกัน

“ไม่เอาน่าแพร อย่าเงียบสิ ผมเดาใจคุณไม่ออกหรอกนะ”
นิ้วร้อนๆ ของเขาเคลื่อนต่ำลง และทาบทับลงบนเนินเนื้อ หยอกเย้าสำรวจส่วนลึกลับนั้นอย่างเบามือ

“คุณต้องการอะไรหือ? คนดี”
หญิงสาวรู้สึกว่าร่างกายตัวเองกำลังร้อนระอุพร้อมจะลายเป็นน้ำ สติกำลังลางเลือนด้วยรสเสน่หาที่เขามอบให้

“แดนนี่” หล่อนอุทานเสียงกระเส่าเมื่อนิ้วนั้นเริมปฏิบัติการหนักขึ้น
“พอ...”

“อะไรนะครับแพร”
ราเมศกระซิบพร้อมกับขบเม้มที่ใบหูของหล่อน ขณะที่เจ้าของร่างเริ่มดิ้นร่า

“พูดอีกทีสิ”
ใจจริงเขาอยากจะรำลึกความหลังกับหล่อนในตอนนี้เลย แต่ชายหนุ่มอยากจะลงโทษในท่าทีที่เย็นชา หมางเมินต่อเขา คำโกหกเรื่องลูก รวมถึงที่หล่อนเกือบจะเอ่ยว่ารักผู้ชายคนอื่นให้ได้ยินด้วย

“ถ้าคุณไม่พูดผมก็ไม่รู้นะว่าคุณอยากจะให้ผมทำยังไง”
เขายั่ว ละการขยับนิ้ว กายด้านล่างเริ่มร้อนขึ้นทุกทีจนจวนเจียนจะระเบิด อารมณ์ที่พุ่งสูงของสร้อยฟ้าลดาวัลย์ค้างคาเสียดื้อๆ เพราะฤทธิ์คนเจ้าเล่ห์

“พูด!”
ราเมศต้องการได้หล่อนกลับคืนมา ...ผู้หญิงของเขา หล่อนต้องยอมมาสยบแทบเท้า

“ฉัน...” หญิงสาวเสียท่าให้เขาแล้ว ตกอยู่ในบ่วงเสน่หาหวานฉ่ำจนต้องร้องขอ
“แดนนี่ ฉันอยาก...”
คนได้ฟังยิ้มมุมปาก เขาได้หล่อนกลับคืนมาแล้ว!

“มะม๊า...แง”
เสียงลูกชายปลุกหล่อนให้ตื่นจากภวังค์หวาน

“ตาแทน”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์ผลักร่างที่ทาบทับออกทันที เขาก็ชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงเด็กร้องลั่น

“ฉันจะไปดูลูก”
สำนึกความแม่ห่วงใยลูกกลับมา หล่อนรีบหยิบเสื้อผ้ามาสวมทั้งๆ ที่มือสั่นเทา เลี่ยงสายตาไม่ยอมสบกับชายหนุ่ม

“เดี๋ยว!”
เขาจับแขนบอบบางนั้นไว้
“ผมจะไปดูให้เอง”

“แต่ฉันจะไปดูลูกของฉันนะ”
หล่อนค้านยื้อแขนตัวเองคืนจากเขา

“แล้วคุณจะตอบคนอื่นว่ายังไงที่เราออกไปพร้อมกันในสภาพนี้ แถมออกมาจากห้องผม”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์จึงได้มองหน้าเขาตรงๆ ราเมศผมยุ่ง ใบหน้าชื้นเหงื่อ ทั้งร่างเปลือยอยู่ ส่วนหล่อนก็ยังหน้าแดงซ่านละอายกับเหตุการณ์หมิ่นเหม่ที่เกือบจะร้องขอให้เขาร่วมรักด้วยอยู่เลย

“รอผมอยู่ที่นี่ อย่าออกไปไหนนะแพร”
เขาสั่งพร้อมกับเก็บเสื้อผ้าที่เกลื่อนอยู่บนพื้นมาสวมอย่างรวดเร็ว

ต้นเสียงร้องไห้มาจากห้องของสร้อยฟ้าลดาวัลย์เอง แทนไทดิ้นพราดๆ อยู่บนพื้นห้อง โดยที่ไม่ยอมให้กฤตินอุ้ม

“แทนอย่าร้องสิลูก”
กฤตินพยายามปลอบ แต่ลูกชายกลับร้องไห้หนักขึ้น

“มีอะไรเหรอ นายตี้ แทนร้องไห้เป็นอะไร”
ราเมศในสภาพที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วรีบถามเมื่อเข้ามาในห้อง

“ก็ตาแทนนะสิครับปู่เล็ก ตื่นนอนมาไม่เห็นฟ้าก็เลยร้องโวยวายใหญ่”
เด็กน้อยมองเขา ดวงตากลมโตนั้นเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา

“ไม่รู้ฟ้าเขาไปไหน”
กฤตินพึมพำอย่างหัวเสีย เพราะโดนลูกชายทั้งหยิกทั้งข่วนไม่ยอมให้เข้าใกล้

“แทนหยุดร้องเถอะ เดี๋ยวแม่เขาก็มานะ”
ราเมศคุกเข่าพูดกับแทนไท คนตัวเล็กกว่าสะอื้นฮักๆ เดินมาซบอกเขา

“อ้าวๆ ตาแทน ไหงไปซบอกปู่เล็กอย่างนั้นล่ะ”
ผู้เป็นพ่อโวยวาย แต่ราเมศโบกมือให้เป็นทำนองว่าไม่เป็นไร

“มะมา”
พอชายหนุ่มอุ้มแทนไทขึ้น เด็กน้อยก็ส่งเสียงร้องเหมือนจะฟ้อง

“เดี๋ยวแม่เขาก็มาหาแล้วล่ะแทน”
ราเมศปลอบอย่างอ่อนโยน

“แปลกจังนะฮะปู่เล็ก ตาแทนเข้ากับคนแปลกหน้าได้แย่จะตาย ขนาดผมเป็นพ่อแท้ๆ แกยังไม่ยอมให้อุ้ม”
ฉันต่างหากล่ะที่เป็นพ่อที่แท้จริง! ...ราเมศอยากตะโกนคำนี้ใส่หน้าหลานชายเหลือเกิน แต่ก็ต้องข่มใจไว้ เพราะต้องรอผลการตรวจดีเอ็นเอก่อน ไม่อย่างนั้นคนปากแข็งอย่างแม่เจ้าหนูนี่คงไม่ยอมรับง่ายๆ

“แทน” สร้อยฟ้าลดาวัลย์ปราดเข้ามาหาลูกชาย
“เป็นอะไรไปลูก”
คนอุ้มลูกหล่อนอยู่นิ่วหน้า ส่งสายตาถามว่าทำไมถึงขัดคำสั่ง?

“อ้าว...ฟ้า ไปไหนมาละเนี่ยตาแทนตื่นมาไม่เห็นฟ้าเลยร้องบ้านแทบแตก”
“ฉันไปเดินเล่นที่สวนมาน่ะตี้” หญิงสาวแย่งลูกมาจากราเมศได้ก็รีบอุ้มแกไปอีกทาง

“เหรอ งั้นเดี๋ยวผมจะอาบน้ำนะ เมื่อกี้ปล้ำกับตาแทนจนเหงื่ออกเลย ลูกเรานี่ยิ่งร้องไห้หรือโมโห ยิ่งแรงดี”
กฤตินปลดกระดุมเสื้อเตรียมจะเดินไปเข้าห้องน้ำ

“ตี้ นายจะนอนที่นี่เหรอ”
ญาติผู้ใหญ่ของเขามองไปที่เตียงนอนสลับกับหญิงสาวที่อุ้มลูกอยู่

“ฮะ ก็ผมนอนกับลูกแล้วก็ฟ้าไง”
กฤตินยิ้มยิงฟัน โดยที่ไม่รู้เลยว่าทำให้ใจของใครบางคนร้อนจนจวนเจียนจะระเบิด

เย็นวันนั้นชายหนุ่มก็ได้รับคำสั่งด่วนจากราเมศให้พาคนของเขาที่จะเข้ามาช่วยบริหารผับไปดูงาน
“เฮ้อ จริงๆ เลยนะ ปู่เล็กเนี่ย ชอบสั่งอะไรปุ๊บปั๊บ ดูงานเอกสารของผับตอนกลางวันแล้วยังจะให้พาไปดูลูกค้าตอนกลางคืนอีก”
กฤตินบ่นให้หล่อนฟังก่อนที่จะแต่งตัวหล่อออกไป

สร้อยฟ้าลดาวัลย์กอดลูกชายไว้แนบอก เหตุการณ์ในวันนี้ระหว่างหล่อนและราเมศยังแจ่มชัดอยู่ เขาจงใจจะยั่วหล่อนให้เพริศไปกับรสเสน่หาเหมือนครั้งเมื่อก่อน ซึ่งก็เกือบสำเร็จหากไม่ได้ยินเสียงของแทนไทเสียก่อน

หญิงสาวเกลียดทั้งเขาเกลียดทั้งตัวเอง
เกลียดเขาที่ช่างยั่วและเล้าโลมโดยไม่คำนึงถึงศีลธรรมว่าหล่อนอยู่ในสถานะแม่ของหลาน
เกลียดตัวเองที่แว่บหนึ่งหลงมีความสุขและเกือบจะเอ่ยปากเรียกร้องให้เขาปรนเปรออีก
ชายกับหญิงอยู่ใกล้กันแล้วเหมือนน้ำมันกับไฟ สร้อยฟ้าลดาวัลย์เพิ่งซึ้งใจในวันนี้นี่เอง...

ราเมศกำลังต่อสู้กับตัวเองอย่างหนัก
ใจหนึ่งอยากจะไปเคาะประตูห้องเรียกสร้อยฟ้าลดาวัลย์มาคุยกันให้รู้เรื่อง ว่าจะเอายังไงเรื่องความสัมพันธ์กับเขา ส่วนอีกใจก็บอกว่าหล่อนเป็นเมียของหลาน ...แต่หล่อนก็มีลูกกับเขา

ชายหนุ่มรู้สึกปวดหัวหนึบเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากฤตินจะมานอนเตียงเดียวกับหล่อน จึงสั่งงานให้หลานชายไปทำกะทันหัน แล้วตัวเองก็ต้องมานั่งปวดหัวต่อว่าทำให้เหตุการณ์นี้จบอย่างไรดี
ศีลธรรมและความปรารถนาตีกันสับสนวุ่นวาย

เหตุการณ์วันนี้แค่‘เกือบ’จะมีอะไรกัน แล้ววันต่อๆ ไปล่ะ? ศีลธรรมในใจของราเมศร้องถาม
เขาจะอดใจไม่ชิมขนมหวานที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นของตนเลยหรือ...

“ภัทร นี่ฉันเองนะวะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ ฉันจะพานายตี้แล้วก็ครอบครัวไปตรวจดีเอ็นเอ เออ...แกเตรียมทุกอย่างไว้ให้พร้อม”
เขาโทร.หาตัวช่วยที่จะสามารถแก้ปัญหาได้ ให้เรื่องผลการตรวจเลือดของแทนไทกระจ่างก่อน แล้วหลังจากนั้นเขาค่อยตัดสินใจว่าจะเอายังไง

กฤตินรับมือกับคนของราเมศจนเหนื่อย เพราะต้องคอยตอบคำถามโน่น...นี่...นั่น สาระพัดเกี่ยวกับผับโดยมีผู้จัดการคอยเป็นลูกคู่ คนของราเมศเขี้ยวเหมือนตัวเจ้านายและมีนิสัยอยากรู้ไปทุกเรื่อง

“เฮ้ย! อะไรกันวะ ไหงจะให้คนของปู่แกมาบริหารด้วยเหรอ”
เพื่อนเขาซึ่งเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนโวยวาย

“ทำยังไงได้ละวะ ถ้าไม่ทำอย่างนั้นปู่เล็กก็ไม่ให้เงินมาบริหาร”
กฤตินกระซิบบอกเพื่อนยามที่ลับตาจากคนของราเมศ

“ปู่เล็กของนายคนที่บอกว่าเขี้ยวๆ เป็นนายธนาคารใช่ไหม”
“เออ...นั่นแหละ”

ราเมศเป็นหนุ่มชื่อดังในวงสังคม นอกจากทำงานเก่ง รวย บุคลิกดีแล้ว เขายังเคยได้รับโหวตเป็นหนุ่มโสดในฝันของนิตยสารผู้หญิงหัวนอกหลายฉบับด้วย

“แล้วจะเอายังไงวะเนี่ย พวกฉันไม่อยากทำอะไรที่เกี่ยวกับธนาคารเลย น่าเบื่อ กฎเกณเยอะ หน้าเงิน”
เพื่อนบ่นอุบ

“เอาน่า เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไม่ต้องห่วง”
กฤตินรับปากไปอย่างนั้นเอง เพราะเขาก็ยังหาหนทางเลี่ยงจาการควบคุมของราเมศไม่ได้เลย ชายหนุ่มสั่งให้ผู้จัดการผับเชิญคนของราเมศไปดื่มในห้องวีไอพีเพื่อยุติการตรวจผับในคืนนี้

“บอกเขาว่าเป็นอภินันทนาการจากฉัน ไหนๆ ก็จะมาเป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้ว”
กฤตินฝากผู้จัดการไปบอกคนในห้องวีไอพี
“แล้วคุณตี้ไม่เข้าไปแจมหน่อยเหรอครับ”

“ไม่ละ ฉันขี้เกียจ เดี๋ยวดูสาวๆ แถวนี้ดีกว่า”
เขากลั้วหัวเราะครื้นเครง สอดส่ายสายตาดูสาว ที่มาเที่ยวผับ แต่ละนางแต่งตัววับแวม อวดเนื้อหนังกันเต็มที่ หลายคนมองมาที่ชายหนุ่มแล้วก็ยิ้ม ส่งสายตายั่วยวน

...แต่ไม่ละ คืนนี้กฤตินดื่มหนักไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้ราเมศนัดคุยธุระตอนเช้า เขาไม่อยากโดนญาติว่าเรื่องเมาค้าง ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ สายตาก็พบกับแผ่นหลังเนียนขาว เสื้อคล้องคอสีดำที่สวมอยู่นั้นยิ่งขับให้ผิวผ่อง เจ้าของร่างบิดกายส่ายศีรษะไปตามเสียงเพลงที่ร้อนแรง หนุ่มหลายคนเตร่เข้ามาเต้นด้วย แต่ดูเหมือนหล่อนจะส่ายศีรษะปฏิเสธ

กฤตินรู้สึกคุ้นเคยกับรูปร่างนี้อย่างบอกไม่ถูก
แว่บหนึ่งที่หล่อนหันมาชายหนุ่มถึงกับเลือดในกายเย็นเฉียบโดยพลัน พีรยา!
เขาวิ่งเข้าไปท่ามกลางผู้คนที่กำลังเต้นไปตามจังหวะเพลง ไขว่คว้าหาร่างนั้น เจ้าของดวงตาสีน้ำผึ้งที่เขาทั้งรักทั้งแค้น

“บ้าเอ๊ย!”
เขาสถบเมื่อหล่อนหายไปจากสายตา กฤตินขบกรามแน่น พีรยา! ...ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องหาหล่อนให้เจอ ต่อให้สุดหล้าฟ้าเขียว เขาก็ต้องเอาหล่อนกลับคืนมาให้ได้ หล่อนต้องชดใช้สิ่งที่ทำกับเขา!

“อะไรนะ! เราจะไปโรงพยาบาลกันอีกทำไม”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์ร้องเสียงหลงเมื่อกฤตินหน้าตาตื่นมาบอกว่าราเมศให้ไปโรงพยาบาล

“ปู่เล็กบอกว่าจะให้เราไปตรวดีเอ็นเอเดี๋ยวนี้ ที่โรงพยาบาลของหมอภัทร”
ชายหนุ่มรู้สึกว่าหลายชั่วโมงมานี้หัวใจของเขาทำงานหนักเต็มที ตั้งแต่พบกับพีรยากฤตินก็นอนไม่หลับเพราะคิดเรื่องหล่อนจนปวดหัว แล้วในตอนเช้ายังมาเจอคำสั่งฟ้าผ่าจากราเมศอีก
“เราจะทำยังไงกันดีล่ะ”

“เดี๋ยวใจเย็นๆ”
หญิงสาวปลอบแล้วรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะข้างเตียงนอน
“โรงพยาบาลหมอภัทรเพื่อนปู่คุณน่ะชื่อโรงพยาบาลอะไร”
กฤตินบอกชื่อโรงพยาบาล สร้อยฟ้าลดาวัลย์กดโทรศัพท์มือถือหาใครคนหนึ่งทันที

“บัวนี่ฉันเองนะ เออ...มีเรื่องให้ช่วย เหมือนเมื่อคราวก่อนเรื่องผลตรวจเลือด”
“อะไรวะ ครั้งที่แล้วก็ให้ทำผลตรวจปลอมไปทีนึงแล้วนะ”
บัวบูชาโวยวายมาในสาย วิศกรคนนี้ใช้ชีวิตมาอย่างโลดโผนตั้งแต่สมัยวัยรุ่น จึงรู้จักคนหลายวงการ รวมถึงคนในวงการใต้ดินที่รับทำงานผิดกฏหมาย

“อย่าเสียงดังไปซิวะบัว ครั้งนี้มันฉุกเฉิน เลือดที่ฉันส่งไปให้คราวก่อนยังอยู่ดีไหม”
ครั้งที่แล้วที่ผลตรวจดีเอ็นเอของแทนไทออกมาเป็นเช่นนี้ก็เป็นผลงานจากการติดต่อผ่านบัวบูชา

“เออ ฉันให้เขาแช่ไว้อย่างดี คนตรวจมันบอก สังหรณ์ใจว่าจะได้ตรวจอีกรอบ”
เพื่อนเล่าเสียงเหนื่อยหน่าย
“งั้นเอางี้ไม่ต้องตรวจแค่เอาเลือดมาเปลี่ยน ที่โรงพยาบาล...”

“เฮ้ย! คุกนะเว้ย ฐานขโมยปลอมแปลงเอกสารนะนั่น”
สาวห้าวแซวพลางหัวเราะก๊าก
“ครั้งที่แล้วกับครั้งนี้มันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ เพราะเป็นเลือดชุดเดียวกัน แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ฉันจะไม่ให้ตาแทนต้องเจ็บตัวเพราะเจาะเลือดอีกแล้ว”

“ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะบอกให้เขาจัดการให้ แต่งานร้อนแบบนี้ค่าใช้จ่ายสูงนะ”
“แล้วแกส่งบิลมาเลยนะบัว เท่าไหร่ฉันก็ยอมจ่าย”
หล่อนค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยที่จัดการกับปัญหาได้

หากพงษ์ประภาเป็นคนที่เชื่อใจได้ในเรื่องทางด้านความซื่อสัตย์ถูกต้องเที่ยงธรรม
บัวบูชาก็เชื่อใจได้เหมือนกัน ...ในแง่ของความร้ายกาจทำทุกวิถีทางไม่ว่าจะดีหรือร้ายเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย

“จ้า แม่ยอดคุณแม่ แม่เมียคนรวย”
เพื่อนประชดแบบขำๆ ก่อนที่จะตัดสายไป

“เรียบร้อยแล้วล่ะตี้ เราไปโรงพยาบาลกันได้เลย”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์ยิ้มเย็นหันมาบอกชายหนุ่ม
“ไว้ใจได้เลยว่าผลการตรวจจะต้องเหมือนเดิม”

**************

Create Date : 20 มกราคม 2553

Last Update : 20 มกราคม 2553 17:05:04 น.

0 comments

Counter : 393 Pageviews.