เล่ห์รัก...พรางหัวใจ...03

แทนไทวิ่งเล่นอย่างร่าเริงในสวนสาธารณะ หล่อนมักจะพาลูกชายมาที่นี่ในตอนเช้า อากาศที่บริสูทธิ์ พื้นที่กว้างขวางจะทำให้ลูกชายสุขภาพกายและสุขภาพใจดี

“มะ...มา”
แทนไทชี้ไปที่ซุ้มขายน้ำอัดลม ดวงตากลมแป๋วบอกว่าอยากดื่มน้ำหวานแล้วเพราะเล่นจนเหนื่อย

“ไม่เอาครับแทน เดี๋ยวฟันผุต้องไปหาหมอฟันหรอก”
คนได้ฟังหน้ามุ่ย แม้จะพูดไม่ชัดแต่เข้าใจที่ผู้เป็นแม่บอกหมด

“เดี๋ยวเราแวะซุปเปอร์ซื้อส้มกันนะ แม่จะคั้นน้ำส้มให้”
เด็กชายจึงยิ้มออกได้ คอนโดที่หล่อนอาศัยอยู่นั้นตั้งอยู่กลางใจเมือง จึงมีซุปเปอร์มาร์เก็ตเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหลายร้าน แทนไทนั่งอยู่ในรถเข็นใส่ของ หล่อนหยิบส้มออกจากถุงให้เขาถือเล่นผลหนึ่ง มือป้อมเล็กลูบผลส้มไปมาอย่างสนุกสนาน

สร้อยฟ้าลดาวัลย์ซื้อของหลายอย่างกลับคอนโด แต่เมื่อไปถึงห้องก็พบว่ามีแขกมารออยู่
“คุณมีธุระอะไรเหรอคะ”
ราเมศยืนหน้าเครียดอยู่หน้าห้อง

“เรามาเรื่องต้องคุยกัน”
เขาพยักหน้าไปทางประตูเป็นทำนองว่าต้องคุยกันข้างใน
“ถ้าเป็นเรื่องตรวจเลือดล่ะก็ คุณไปถามแม่ของตี้ดีกว่า ฉันขี้เกียจยุ่ง”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่เป็นเรื่องอื่น”

“แล้วเรื่องอะไรล่ะ” หล่อนนิ่วหน้า
“ไปคุยกันในห้อง”

“มะ...มา”
แทนไทเรียกหล่อนเหมือนจะถามว่าคนที่อยู่ตรงหน้านี้คือใคร หญิงสาวจึงต้องรีบเปิดประตูเชิญเขาเข้ามาข้างใน หล่อนรีบเอาของที่ซื้อมาไปเก็บและตั้งใจจะรีบคุยกับเขาให้หมดๆ เรื่องไป

แต่ภาพที่เห็นในห้องรับแขกก็ต้องทำให้แปลกใจ แทนไทยกมอเตอร์ไซด์ของเล่นคันโปรดมาเล่นกับราเมศ ชายหนุ่มนั่งชันเข่า ทั้งสองมือจับรถทั้งหัวและท้าย ไสรถของเล่นไปมาและทำเสียงบรื้นๆ ลูกชายหล่อนหัวเราะคิกคักชอบอกชอบใจ พลอยทำให้คนไสรถยิ้มสนุกไปด้วย

น่าแปลก ...ปรกติแทนไทเข้ากับคนยาก โดยเฉพาะผู้ชาย ขนาดกฤตินยังอุ้มได้แค่แป๊บเดียวก็ร้องไห้จ้าเสียแล้ว

“คุณราเมศคะ ไหนว่าคุณมีเรื่องจะคุยกับฉันไง”
เขาจึงได้ละสายตาจากเด็กน้อยเสียที

“คุณอยู่คนเดียวเหรอ นายตี้ล่ะ”
ราเมศกลับมานั่งบนเก้าอี้รับแขกตัวตรงข้ามกับหล่อน ขณะที่แทนไทนั่งรถของเล่นคันโปรดอยู่ข้างๆ

“ค่ะ คุณจะถามทำไมในเมื่อทนายของคุณคงสืบประวัติฉันหมดแล้ว คุณให้เขามาเจรจาเสนอเงินเพื่อให้เลิกกับตี้ไม่ใช่เหรอ”
ชายหนุ่มสะอึก ข้อนั้นเขาไม่เถียง แต่มันเป็นเรื่องซึ่งเกิดก่อนที่เขาจะรู้ว่าผู้หญิงที่มีลูกกับหลานชายคือหล่อน

ราเมศแทบจะไม่สนใจหล่อนด้วยซ้ำ ได้แต่สั่งให้ทนายจัดการ เพราะหลานชายเขาหลายคนที่มีพฤติกรรมนอกลู่นอกทางเช่นนี้ การตามล้างตามเช็ดเรื่องเลือดเนื้อเชื้อไขเถื่อนนี่ก็ถือเป็นอีกหน้าที่หนึ่งในฐานะปู่ ...ผู้มีอำนาจสูงสุดของตระกูล

“เอาล่ะเราจะไม่มาพูดเรื่องเก่ากัน ตอนนี้ตอบคำถามผมมาก่อน คุณมีลูกกับหลานผมได้ยังไง”
ใบแสดงผลการตรวจดีเอ็นเอเขาได้มาแล้ว พร้อมกับอาการแปลบในอกเมื่อผลการตรวจออกมาว่าแทนไทเป็นลูกของกฤตินจริงๆ

“ก็มีเหมือนที่ฉันทำกับคุณนั่นแหละ”
หล่อนตีรวนเขาขึ้นมาเสียเฉยๆ ไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาให้มากความกว่านี้

“แพร!”
ราเมศเค้นเสียง หล่อนกำลังกลับเป็นสาวจอมยียวนสติแตกที่เขาในเกาะช้าง

“ฉันชื่อฟ้าค่ะ เรียกให้ถูกด้วย”

“เอาเถอะ คุณจะชื่ออะไรก็ตาม จะฟ้าจะแพร จะเป็นนางร้อยชื่อพันชื่อก็ตามตอนนี้ผมขอถามคำถามเดียว นายตี้รู้เรื่องว่าเราเคย...คบ กันไหม”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์แทบไม่เชื่อหูที่ได้ยินราเมศพูดว่าเขาและหล่อนเคย ‘คบ’ กัน เพราะท่าทีเขาในตอนนั้นดูไม่จริงจังอะไรเลย

“ เราไม่เคยคบกันหรอกค่ะ คุณราเมศ เราก็แค่คนเหงามาเจอกัน บรรยากาศเป็นใจ สถานที่เป็นใจ”
หล่อนเสไปมองแทนไท ไม่อยากให้เขาเห็นแววหวั่นไหวในดวงตาเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

“แต่ผมเป็นคนแรกของคุณนะ”

“คุณราเมศ!” สร้อยฟ้าลดาวัลย์เน้นเสียงจ้องหน้าเขาเขม็ง ใจอยากให้แขกไม่ได้รับเชิญรีบออกจากห้องนี้ไปเร็วๆ
“คุณจะเป็นคนแรกของฉันหรือคนที่หนึ่งร้อยสิบก็ช่างเถอะค่ะ มีพูดอะไรก็รีบๆ พูดมา ฉันมีเรื่องต้องทำนะคะ”

คนได้ฟังขบกรามจนปวดหนึบ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่หล่อนแสดงปฏิกิริยาต่อต้านเขา เมื่อคืนก็ตอนที่ปิดเครื่องหนี คราวนี้ก็เร่งให้พูดเพื่อจะได้ไล่ออกจากห้อง ทั้งๆ ที่หล่อนเคยร้องเรียกให้เขาปรนเปรอเรื่องบนเตียงให้ทุกคืน

“นายตี้รู้เรื่องระหว่างคุณกับผมไหม”
ราเมศพยายามบังคับเสียงให้นิ่งเพื่อดับอารมณ์ขุ่นในใจ

“ตี้เขาไม่ถามเรื่องนั้นหรอกค่ะ อีกอย่างฉันก็ไม่เห็นเหตุจำเป็นว่าควรเล่า คุณถามจบแล้วใช่ไหมคะ เชิญกลับเถอะค่ะ ฉันมีธุระต้องทำ”

“อีกข้อเดียวที่ผมจะถาม ทำไมคุณถึงเลือกนายตี้”
...ทำไมถึงไม่เป็นผม เขาอยากจะต่อท้ายด้วยประโยคนี้ แต่ความละอายต่อศีลข้อกาเมฯเข้ามายับยั้งเสียก่อน
สร้อยฟ้าลดาวัลย์เงียบไปครู่ คนฟังก็นิ่งรอคำตอบด้วย
“เพราะฉัน...”

“มะ...มา”
แทนไทเรียกหล่อนและร้องไห้จ้า

“มะ...มา เจ๊...เจ๊”
คนตัวเล็กล้วงมือเข้าไปในเสื้อ แล้วเกา ใบหน้ามีน้ำหูน้ำตาไหลเต็มไปหมด
“อะไรเป็นอะไรไปน่ะแทน”

“เสื้อ! มีอะไรอยู่ในเสื้อหรือเปล่า”
ราเมศสังเกตจากที่เด็กชายล้วงมือเข้าไป เขารีบถอดเสื้อออกจากตัวแทนไท ผึ้งตัวหนึ่งบินหนีออกมา ชายหนุ่มรีบคว้าสิ่งของแถวนั้นมาตบ เจ้าผึ้งโชคร้ายจึงนอนตายอยู่บนพื้นห้อง แทนไทยังร้องไห้ไม่หยุด
สร้อยฟ้าลดาวัลย์อุ้มลูกชายไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลจากผนังมาหาขี้ผึ้งทา

“ผึ้งมันเข้ามาในเสื้อได้ยังไงเนี่ย คุณพาลูกไปไหนมา”
เขาแซะซากผึ้งที่บี้ตายขึ้นมาดู ผึ้งตัวใหญ่เสียด้วย

“ฉันพาแทนไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะมาน่ะ ผึ้งมันคงจะติดมาตอนนั้น โอ๋ๆ แทนแม่ขอโทษนะครับลูก หยุดร้องนะ”
นิ้วเรียวบางทาขี้ผึ้งรอยแดงซึ่งโดนต่อยของแทนไท

“สะเพร่าจริงๆ ไปที่ๆ มีต้นไม้เยอะๆ อย่างนั้นต้องระวังเรื่องแมลงมีพิษให้ดี คุณเป็นแม่ภาษาอะไร”
ราเมศดุ

“ก็ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่าผึ้งมันเกาะเสื้อตาแทนมา มันเป็นอุบัติเหตุนะ”
บอกเขาไปแล้วก็อยากจะร้องไห้ หล่อนสะเพร่าจริงๆ นั่นแหละ ไม่ได้ดูลูกเท่าที่ควร เพราะมัวแต่ว้าวุ่นคิดเรื่องอื่น

“ไป! พาลูกไปหาหมอ”
เขาสั่งแค่นั้น แล้วมาช้อนอุ้มตัวลูกชายหล่อนเดินลิ้วๆ ออกจากห้องไปทันที


“หมอคงต้องให้แกอยู่โรงพยาบาลสักคืนนะครับ รอดูอาการก่อนว่ามีอาการแพ้หรือช็อคหรือเปล่า คุณพ่อคุณแม่ควรอยู่เฝ้าน้อง ช่วยดูอาการด้วยนะครับ”
หมอสูงวัยยิ้มละไม เมื่อตรวจแทนไทเสร็จ เด็กน้อยยังอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่อยู่

“งั้นผมขอให้แกอยู่ห้องพิเศษนะครับ ขอพยาบาลเฝ้าด้วยหนึ่งคน”
“ฉันเฝ้าลูกของฉันเองได้น่ะ”
สร้อยฟ้าลดาวัลย์ค้านเมื่อได้ยินราเมศพูดกับหมอ

“เพราะคุณไม่ใช่เหรอที่ทำให้ลูกต้องมานอนโรงพยาบาลน่ะ มีพยาบาลเฝ้านั่นแหละดีแล้ว คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก”
ชายหนุ่มให้เหตุผลพร้อมทำตาดุใส่หล่อน

“คุณโทร.บอกพ่อของตาแทนหรือยัง”
“คะ”
หญิงสาวทวนคำงงๆ ระหว่างอยู่ในลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังพักผู้ป่วย แทนไทไม่ยอมนั่งรถเข็นท่าเดียว เด็กน้อยเกาะอกผู้เป็นแม่ไว้แน่นหนึบ

“ก็นายตี้ไง ลูกเข้าโรงพยาบาลขนาดนี้ คนเป็นพ่อก็ต้องสมควรรู้สิ”
หล่อนจึงล้วงกระเป๋าสะพายหาโทรศัพท์มือถืออย่างทุลักทุเล เพราะอุ้มลูกอยู่ด้วย

“เอาตาแทนมา เดียวผมอุ้มเอง”
มือใหญ่มาช้อนตัวลูกชายหล่อนออกจากอก แทนที่เด็กน้อยจะร้อง กลับมองหน้าเขาเฉยๆ แล้วก้มหน้าซบกับอกแกร่ง

“ว่าง่ายนะเราน่ะ” เขาหัวเราะฮึ ...ไม่ดื้อดึงดันเหมือนแม่ ประโยคนี้เขาคิดในใจไม่กล้าพูดออกมา และต้องย้ำตัวเองเสมอว่าเด็กที่อุ้มอยู่นี้คือเหลน ส่วนคนที่ยืนโทรศัพท์อยู่ข้างๆ คือภรรยาของหลาน แม้ว่าหล่อนจะเคยเป็นของเขามาก่อนก็ตาม

“นายตี้จะมาเมื่อไหร่ล่ะ”
เขาถามเมื่อวางแทนไทลงบนเตียงแล้ว แต่เด็กน้อยกลับลุกขึ้นนั่งกอดแขนเขาแน่นเพราะแปลกที่

“โทร.ไม่ติด เดี๋ยวจะโทร.ใหม่ค่ะ”
เป็นอันรู้กันดีในหมู่เครือญาติว่ากฤตินปราดเปรียวเพียงใด เรื่องจะตามตัวเขานั้นก็ยากประมาณเดียวกับจับปลาไหลด้วยมือเปล่า เวลาอยากจะเจอเจ้าหลานชายคนนี้ต้องใช้คำสั่งเด็ดขาดเท่านั้นถึงจะยอมเข้าพบเขา
“ขอบคุณนะคะที่พาตาแทนมาส่งโรงพยาบาล”

เขาพยักหน้าแล้วขอตัวกลับในเวลาต่อมา

“ภัทร นายว่าผลการตรวจดีเอ็นเอมันมีโอกาสคลาดเคลื่อนไหม”
ราเมศนัดกลุ่มเพื่อนสนิทสองสามคนดื่มเหล้าที่บาร์ประจำแห่งหนึ่ง ร้านนี้เพื่อนของเขาเป็นเจ้าของเอง

“ทุกอย่างในเชิงการแพททย์ไม่มีคำว่าร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกว่ะหลง มันขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่าง”
นายแพทย์ภัทรนันต์ร่ายและเรียกชื่อเล่นภาษาจีนของเขา

“แล้วอย่างเคสตรวจดีเอ็นเอล่ะ มันจะมีพลาดไหม”
“ทำไมวะหลง นายเผลอไปพลาดทำใครเขาท้องล่ะ นายธนาคารรวยๆ อย่างนายเลี้ยงลูกได้อยู่แล้วนี่นา”
วิสูตรเจ้าของโรงแรมหลายสาขาและเป็นเจ้าของบาร์แห่งนี้แซว

“ไม่ใช่ว่ะ แค่สงสัย เพราะเกี่ยวกับ เอ่อ...นายตี้น่ะ”
ราเมศเอาชื่อกฤตินมาอ้าง เพราะเขาเคยเล่าให้เพื่อนฟังแล้วเรื่องกฤตินไปแอบมีลูกไว้

“เฮ่ย! อย่าคิดมากเลยว่ะเพื่อน ไหนๆ ก็มีเหลนแล้ว ควรจะดีใจต่างหาก หลานสะใภ้จะเป็นคนยังไงก็อย่าไปคิดมากเลย”
พิทยาทายาทคนเดียวของบริษัทค้าเหล็กระดับประเทศหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี

“แต่ฉันอยากรู้จริงๆ นะเว้ยภัทร”
ภัทรนันต์นิ่งสักครู่ก่อนที่จะเอ่ย

“เปอร์เซ็นต์ความคล้ายคลึงกันมันมีได้ ถ้าเลือดคนที่ตรวจนั่นมีสายเลือดเดียวกัน เพราะการตรวจมันไม่ได้เจาะจงว่าใครเป็นพ่อแม่ลูกกัน มันระบุได้แค่ว่าน่าจะเป็นเครือญาติ”

“ต้องเป็นสายเลือดเดียวกันแบบไหนว่ะ ชั้นลูก หลาน เหลน โหลน”
ใจเขาเต้นระรัวเร็ว รอฟังคำตอบจากเพื่อนอย่างใจจดใจจ่อ

“ก็ญาติกันทั่วๆ ไปนั่นแหละว่ะ แต่ต้องมาดูความใกล้เคียงของการตรวจเลือดอีกที เคสที่คล้ายๆ กันก็คือพี่น้อง พ่อแม่”
...แล้วถ้าเป็นปู่ล่ะ คำถามนี้ราเมศอยากถามใจจะขาด แต่จำต้องเก็บเอาไว้ก่อน รอเวลาให้อยู่ตามลำพังกับนายแพทย์หนุ่มก่อน

“อ๊า...”
แทนไทร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นกลุ่มเพื่อนหล่อนทยอยเข้ามากันในห้อง
“ไงจ้ะแทนของสวีท”
คำหวานรีบวิ่งไปหอมแก้มคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง

“เจ็บไหม แม่เขาบอกว่าโดนผึ้งต่อยเหรอ มามะ...มาให้สวีทเป่าให้เดี๋ยวเดียวก็หาย”
ลูกชายหัวเราะคิกคักทันทีเมื่อโดนเป่าลมจากพริตตี้สาว

“เฮ้อ...สร้อยเอ๊ย! ไม่ปลอดภัยเลยจริงๆ เดี๋ยวนี้ แค่ไปเดินเล่นสวนสาธารณะก็โดนผึ้งต่อยเสียแล้ว โชคร้ายจริงๆ นะตาแทน”
พงษ์ประภาบ่นเบาๆ พลางยื่นถุงขนมให้หล่อน เมื่อยามอยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิทชื่อเล่นของสร้อยฟ้าลดาวัลย์ก็กลายเป็น...สร้อย

“ขอบใจที่มาเยี่ยมนะพวกแก พงษ์วันนี้ไหนแกบอกว่าจะไปหาลูกความไง ตอนฉันชวนแกไปซื้อหนังสือแกบอกไม่ว่างนี่”

“ไม่ต้องห่วง” เพื่อนที่มีอาชีพเป็นทนายหัวเราะหึๆ “ลูกความฉันเขาเด๊ดสะเมอเร่ไปแล้ว ตอนนี้ญาติๆ กำลังชิงสมบัติกันเต็มที่ รอให้จัดงานศพเสร็จก่อนค่อยเปิดพินัยกรรม สบายหูไปอีกหลายวันเลยฉัน ไม่โดนลูกความโทร.จิก ตอนนี้ว่าง พอโทร.หาแกแล้วรู้ว่าแทนป่วยถึงมากับสวีทได้ทันทีไง”

“โธ่เอ๊ย!”
เสียงบ่นดังแว่วมาพร้อมกับเสียงเปิดประตู สาวผมสั้นในเสื้อเชิ้ตลายทางกางเกงยีนส์สีมอๆ เดินหน้ามุ่ยเข้ามา

“อ้าว...ไปกัดกับหมอหน้าตี๋ที่ไหนมาอีกล่ะบัว”
พงษ์ประภาทักยิ้มๆ เพราะรู้กันในกลุ่มว่าบัวบูชาวิศวกรสาวเกลียดผู้ชายขนาดไหน

“ไม่ใช่หมอ แต่เป็นคนทั้งโรงพยาบาลต่างหาก ตั้งแต่รปภ.ชั้นล่าง ยันญาติคนไข้บนชั้นนี้ มองฉันแปลกๆ ทำไมล่ะ ก็คนเพิ่งมาจากไซต์งานก่อสร้างมันก็ต้องมอมอย่างนี้แหละ มองกันอยู่ได้”
เพื่อนฉุนเฉียว

“ไม่ใช่ว่าแกขับอีแก่มาด้วยเหรอ ถ้าขับมันมาล่ะก็คนเขามองตั้งแต่อยู่บนถนนั่นแหละ”
คำหวานแซว มือยังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับแทนไทอยู่เลย สร้อยฟ้าลดาวัลย์กับพงษ์ประภาสบตากันแล้วก็ยิ้มเมื่อนึกถึง ‘อีแก่’ รถคู่บารมีของบัวบูชา ที่เจ้าตัวขับมาตั้งแต่สมัยเข้ามาหาวิทยาลัย สภาพเก่าจนคำหวานบ่นบ่อยๆ ว่าน่าจะเอาไปปลูกสระแหน่

“ยังไงอีแก่มันก็ยังวิ่งได้ล่ะกันน่ะนังหวาน ฉันไม่ชอบคนที่มองคนอื่นแต่ภายนอกหรอกเว้ย”

“ตายแล้ว! นังบัว”
คำหวานยกสองมือปิดหูแทนไท

“พูดจาไม่สุภาพเรียกชื่อคนอื่นเป็นนัง แถมยังพูดวะๆ เว้ยๆ อีก เดี๋ยวหลานก็จำเอาไปใช้หรอก เกิดหลานฉันพูดจาไม่เป็นสุภาพบุรุษล่ะจะทำยังไง”
กฎข้อหนึ่งที่สร้อยฟ้าลดาวัลย์ขอกับเพื่อนๆ ก็คือ อยู่ต่อหน้าแทนไท ต้องพูดจาสุภาพ

“อ๊ะ...พี่บัวโทษทีนะแทน พี่ลืมตัวไปหน่อย”
บัวบูชาฉีกยิ้มให้หลาน เด็กน้อยตบมือให้แปะๆ

“แล้วอีกอย่างนะฉันบอกแล้วไงว่าให้เรียกฉันว่าสวีท ชื่อหวานน่ะมันเชย”
พริตตี้สาวจีบปากจีบคอพูด สาวห้าวส่ายศีรษะบ่นอุบอิบ
“ไม่รู้มันจะเปลี่ยนทำไม ชื่อเล่นไทยก็ดีอยู่แล้ว”

+++++++++++++++++++

Create Date : 14 มกราคม 2553		4 comments
Last Update : 14 มกราคม 2553 17:16:15 น.
Counter : 329 Pageviews.
Share Tweet