เดียร์ มายลอร์ด ...จบ

“แล้วท่านดยุคช่วยชีวิตเลดี้เฟรยาทันหรือไม่คะคุณไกด์”
สาวตุ้ยนุ้ยหนึ่งในกลุ่มของผู้ยืนอยู่หน้าภาพวาดเจ้าของคฤหาสน์รุ่นที่ห้าถามเสียงกระตือรือร้นหลังจากฟังตำนานรักแล้ว


“ไม่ทันครับ เลดี้เฟรยาสิ้นใจเพราะถูกเผาไฟเสียก่อน ท่านดยุคจึงนำร่างนางมาฝังที่สุสานของตระกูลอย่างสมเกียรติแบบชนชั้นสูง ท่านไม่มีผู้หญิงคนไหนอีกเลย การกระทำครั้งนั้นทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างดยุคแห่งซอมเมอร์เซ็ทกับกษัตริย์ร้าวฉาน ถึงขนาดที่ว่าท่านดยุคสนับสนุนราชวงศ์อื่นให้ขึ้นมาเป็นกษัตริย์แทน”
มัคคุเทศก์ร่างเล็กผมเกรียนสั้นอธิบายใบหน้าเรียบนิ่ง


“น่าสงสารเลดี้เฟรยาเนอะที่ถูกใส่ความ” หลายเสียงพึมพำ
“เอาละครับ ต่อไปเราจะไปชมห้องอื่นกัน
ห้องนั่งเล่นที่มีเฟอร์นิเจอร์โบราณสวยๆ อยู่ทางนั้นครับจะมีมัคคุเทศก์อีกท่านหนึ่งรออยู่”
เขาผายมือไปตามทางเดินด้านซ้ายมือ นักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่เดินออกไปแล้ว


“คุณครับ” มัคคุเทศก์มองสาวผมดำผิวขาวร่างโปร่งที่ยังยืนนิ่งมองภาพวาดเจ้าของคฤหาสน์ อยู่ ที่ผนังตามทางเดินมีรูปเจ้าของคฤหาสน์อยู่ทุกรุ่น
ยกเว้นรุ่นปัจจุบันที่มัคคุเทศก์บอกว่ากำลังเอาภาพไปซ่อม
“เราจะไปชมห้องนั่งเล่นกันนะครับ เชิญทางนี้”
เขาเตือนอย่างสุภาพ หล่อนตวัดสายตามองแล้วถอนหายใจยาว


“ฉันบอกโทร.มาบอกจากโรงแรมแล้วนะคะ ว่าฉันต้องการพบเจ้าของคฤหาสน์ มิสเตอร์ โบฟอร์ต
เลขาฯเขาบอกให้ฉันมาที่นี่ มาเจอคุณ แล้วก็เป็นการทัวร์คฤหาสน์”
เสียงหญิงสาวรัวเร็วออกสำเนียงอเมริกันชัดเจน
“นั่นเป็นความต้องการของท่านครับ ที่ต้องการให้มัณฑนากรได้รู้รสนิยมของเจ้าของคฤหาสน์ก่อนลงมือตบแต่ง”
มัคคุเทศก์ร่างเล็กบอกหล่อนด้วยสำเนียงทุ้มต่ำในลำคอแบบชาวอังกฤษขนานแท้


“เชิญครับ”
เขาผายมืออีกครั้ง
“ขอฉันโทรศัพท์หน่อยค่ะ แล้วจะตามไป”
หญิงสาวผมดำเลี่ยงไม่อยากแสดงอาการเบื่อที่ชัดเจนให้เขาเห็น เขาผงกศีรษะแสดงอาการรับรู้
“ครับ หวังว่าเราจะได้พบกันนะครับ มิสเฟรยา”


“นี่มันอะไรกันคะอีริค”
เฟรยาแวดทันทีที่อีริคเจ้านายของตนรับสาย
“ฉันมาอยู่ที่อังกฤษสองวันแล้ว ยังไม่ได้เจอนายจ้างเลย ถ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่ ฉันขอบินกลับนิวยอร์คแล้วนะ”
เสียงหล่อนฉุนเฉียว แม้คนปลายสายพยายามปลอบให้ใจเย็น


“ค่ะ งั้นก็ฝากให้คุณลองโทร.ติดต่อเลขาฯของมิสเตอร์ โบฟอร์ต อีกทีก็แล้วกัน หรือไม่ก็เช็คจากเอเย่นที่โน่น
ฉันทำงานกับคนอังกฤษมาก็หลายคนแล้ว ยังไม่เคยเจอคนเจ้ายศเจ้าอย่างแบบลูกค้ารายนี้เลย”
หล่อนโกหกไปเพื่อแสดงให้เห็นว่าไม่พอใจมาก เฟรยาไม่อยากทำงานตกแต่งวิลล่าที่โดเนวิลล์สำหรับเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้กับเจ้าสาวเลยนะสิ
ทำไมนะหรือ...ก็แค่ เจ้าของคฤหาสน์มีชื่อเดียวกับ ผู้ชายในใบทะเบียนสมรสกับหล่อน เดวิส โบฟอร์ต


ลาสเวกัสช่างมีเวทย์มนต์ประหลาด ไปเที่ยวครั้งแรกก็เกิดเรื่อง...
เฟรยาเพิ่งรู้ซึ้ง ก็ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตนเองนอนเดียวดายเมาค้างอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องสวีทหรูของโรงแรมซึ่งราคาแพงระยับ
...พร้อมกับใบทะเบียนสมรสระบุชื่อสามีคือ เดวิส โบฟอร์ต


หล่อนจำเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นไม่ได้ เท่าที่เค้นความทรงจำจากสมองได้คือผู้ชายตัวสูง ผมทอง ตาสีเขียว
เฟรยาพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ แต่ก็กลับพบแต่ทัวร์คฤหาสน์และตำนานรักระหว่างดยุคแห่งซอมเมอร์เซ็ทที่สามกับเลดี้เฟรยา
หล่อนคิดว่านั่นเป็นเรื่องบังเอิญแล้วนะ ที่หล่อนกับเลดี้คนนั้นมีชื่อเดียวกัน แต่ยังมีบางอย่างที่บังเอิญยิ่งกว่า


‘มิสเตอร์ โบฟอร์ต ขุนนางจากเกาะอังกฤษต้องการให้เธอไปออกแบบวิลล่าสำหรับฮันนีมูนให้จ้ะเฟรยา’
หลังฟังคำเล่าบอกจากอีริค เฟรยาก็ได้แต่นึกครางในใจ พระเจ้า! ทุกอย่างลงล็อคจนน่าหวั่นใจ แม้จะพยายามปัด พยายามบอกว่ามีงานอื่น
แต่ก็ยังโดนส่งมาที่นี่จนได้ แต่ก็ดีเหมือน ...หล่อนจะได้คุยกับเขาเรื่องทะเบียนสมรส หากว่าเขาเป็นคนเดียวกับเจ้าของคฤหาสน์


เมื่อเฟรยากลับเข้าไปในคฤหาสน์ก็ดูเหมือนว่ากลุ่มทัวร์จะไปไกลเสียแล้ว หล่อนจึงเดินชมห้องในคฤหาสน์เองโดยเดินไปชั้นบน
ห้องแรกที่เข้าไปชมคือห้องที่เขียนบนแท่นให้ข้อมูลว่า ‘ห้องเลดี้เฟรยา’ ห้องนั้นประกอบด้วยเตียงนอน
เก้าอี้และโต๊ะตัวขนาดย่อมซึ่งอยู่ชิดหน้าต่าง บนโต๊ะมีกระดาษวางอยู่พร้อมปากกาขนนกวางอยู่ข้างๆ
นั่นยิ่งย้ำเรื่องที่เลดี้เฟรยาชอบเขียนจดหมายถึงท่านดยุคเข้าไปใหญ่


ความรักที่ซาบซึ้งละเมียดละไมผ่านตัวอักษรของคนในสมัยโบราณ ถ้าเป็นในสมัยนี้คงจะเป็นความรักผ่านอีเมล์เป็นแน่
ระหว่างที่หล่อนกำลังคิดเรื่องของเจ้าของห้องอยู่นั้นก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนเดินหลังไป เฟรยารีบหันมามอง
ผู้ชาย...ตัวสูง...ผมทองหวีเรียบแปล้ สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าเดินอยู่ตรงทางเดิน


“เดี๋ยวค่ะคุณ เดี๋ยว!”
หล่อนร้อง ความทรงจำลึกๆ ในค่ำคืนที่ลาสเวกัสบอกหล่อนว่า ใช่ล่ะ...ใช่แล้ว ผู้ชายคนนั้น!
“คุณ!”
ร่างนั้นเดินไปเรื่อยๆ ราวกับไม่ได้ยินเสียงหล่อน


“คุณเดี๋ยวก่อน!”
เฟรยาเดินไม่ทันเขาเลย หล่อนจึงเปลี่ยนมาเป็นวิ่ง แต่กระนั้นก็ยังไม่ทันอยู่ดี
“คุณ!”
หญิงสาวเรียกครั้งสุดท้ายขณะที่เขาเดินลับหายไปบริเวณทางเลี้ยว ร่างสูงผมทองหายไปราวกับล่องหน
หล่อนยืนเคว้งอยู่ที่ทางเดิน ห้องทุกห้องปิดประตูสนิท บรรยากาศเงียบสงบเหมือนกับมีหล่อนอยู่เพียงคนเดียว
เฟรยาเห็นภาพหลอนไปหรือย่างไร


“แกร็-ก”
หล่อนหันขวับไปทันที ต้นเสียงมาจากห้องๆ หนึ่ง เฟรยาผลักประตูเข้าไป ห้องมีเพียงแสงลอดผ่านหน้าต่างสลัวๆ และเงาตะคุ่มๆ ของบางสิ่ง
...สูงตรงและดำสนิท หล่อนปรับสายตาครู่หนึ่งก่อนที่จะพบว่ามันคือชั้นหนังสือที่เรียงรายอยู่ หลายชั้น มีช่องให้คนเดินเข้าไปเลือกได้เหมือนห้องสมุด
“แกร๊-ก”
เฟรยาหูผึ่งอีกครั้งกับเสียงนี้ หล่อนคลำหาสวิชท์ไฟที่ผนัง ...เปิดมันขึ้น ไฟสว่างพรึ่บพร้อมกับเสียง


“บ๊อก”
โกล์ดเดนทรีฟเวอร์ตัวใหญ่พุ่งเข้ามาหาหล่อนทันที
“บ๊อกๆ”
มันเห่าทักทาย เฟรยาถอนหายใจอย่างโล่งอก
เจ้าตัวขนสีทองคลอเคลียอยู่ที่ขา มันทำเหมือนคุ้นกับหล่อนเสียเหลือเกิน
มือบางลูบศีรษะมันเบาๆ ดูเหมือนเจ้าตัวนี้จะชอบมาก แล่บลิ้นมาเลียมือหล่อนอีก


ป้ายที่ปลอกคอเจ้าขนสีทองมีโลหะพิมพ์นูนว่า ‘แอนโดรเมด้า’ หญิงสาวเล่นกับสุนัขสักครู่ก่อนที่จะแลกวาดไปทั่วห้อง
ที่นี่คงจะเป็นห้องหนังสือ เฟรยาชอบหนังสืออยู่แล้ว อพาร์ทเม้นท์หล่อนในนิวยอร์คก็มีหนังสือเยอะ
หล่อนชอบอ่านหนังสือตั้งแต่เด็ก ยังเคยคิดเลยว่าหากไม่ทำอาชีพมัณฑนากรก็คงจะต้องเป็นบรรณารักษ์แน่
การชอบหนังสือพลอยทำให้ชอบเข้าห้องสมุดไปด้วย ห้องสมุดแต่ละที่มักตกแต่งอย่างโบราณสวยงามและเคร่งขรึม
มีไม่กี่ที่ๆ เป็นห้องสมุดในสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ ตอนสมัยวัยรุ่นหล่อนก็กลายเป็นคนมีความฝันว่าจะสร้างบ้านแล้วตกแต่งห้องสมุดให้สวยๆ
จึงเลือกเรียนมัณฑนากร


เฟรยาเดินไปตามชั้นหนังสือแต่ละชั้น หล่อนสะดุดตากับหนังสือเกี่ยวกับพืชในปกรณัม เช่น นาซิสซัส อิดาซิล หรือแม้แต่แมนดราโกร่า
ตัวหนังสือเป็นภาษาโบราณอ่านแทบไม่ออก แต่รูปภาพในหนังสือนั้นมีเสน่ห์ คนในสมัยโบราณวาดรูปตามความเข้าใจและคำบอกเล่า
รูปบางรูปจึงประหลาดน่าขัน


พลันหล่อนก็รู้สึกเหมือนมีคนมายืนอยู่ใกล้ ปลายสายตาเห็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าไหวๆ
หญิงสาวนึกหวั่นในใจว่าที่นี่เป็นเขตหวงห้ามของคฤหาสน์หรือเปล่า หล่อนถือวิสาสะเดินเข้ามาเองตามเสียงเจ้าตัวขนสีทอง
“ขอโทษค่ะ ฉัน...”
ประโยคต่อไปดูเหมือนจะหายไปในลำคอเมื่อหล่อนเห็นใครเจ้าของเสื้อเชิ้ตฟ้าเต็มตา
คนตรงหน้าตัวสูง ผมทองตาสีเขียว เขายิ้มให้หล่อน เจ้าตัวขนทองรีบเข้ามาคลอเคลียใกล้ๆ พลางเห่า
“ชู่ว์...เบาๆ สิแอนโดรเมด้า”
เขาเอ็ดสัตว์เลี้ยงเสียงไม่จริงจังนัก


“ยินดีต้อนรับนะเฟรยา สู่คฤหาสน์ซอมเมอร์เซ็ท”
ดวงตาสีเขียวเป็นประกายระยิบระยับ
“การเดินทางเป็นอย่างไรบ้าง ขอโทษที่ผมไม่ได้ส่งคนไปรับที่สนามบิน”
ชายหนุ่มพูดไปเรื่อยๆ ไม่สนใจอาการอ้าปากค้างตกตะลึงของหล่อนเลย


“ส่วนวิลล่าที่เราจะฮันนีมูนเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยขับรถไปดู”
เขาเฉลยออกมาหมดว่าเป็นใคร ...เดวิส โบฟอร์ต นายจ้างและผู้ชายในทะเบียนสมรส
“ฉันมาที่นี่เพื่อทำงาน ไม่ใช่! ฉันมาเจรจาเรื่องทะเบียนสมรสกับการหย่า”
หล่อนที่เรียกสติกลับคืนมาได้บอกเขาเสียงเรียบ แม้จะหัวใจจะสั่นไหวแปลกๆ ก็ตาม


“สาเหตุของการหย่าละครับ เฟรยา ผมทำผิดอะไรคุณถึงมาขอหย่า หรือคุณโกรธที่เช้าวันนั้นผมออกจากโรงแรมก่อนคุณ
แต่ผมก็ส่งดอกไม้ไปขอโทษคุณแล้วนะ”
เขาส่งดอกไม้มาจริงแล้วเฟรยาก็จดจำทุกถ้อยคำในการ์ดที่แนบมากับช่อดอกไม้นั่นได้ด้วย
“เราไม่รู้จักกันเลยนะคะ สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความผิดพลาด”
หล่อนจำเรื่องในคืนนั้นไม่ได้เอาเสียเลย รู้แต่ดื่มเหล้าไปหลายขวดแล้วก็เต้นรำอย่างสุดเหวี่ยง


“ผมรู้คุณชอบหนังสือ ชอบห้องสมุด เกลียดอาหารประเภทเนื้อ ชอบปลา คออ่อน เมาแล้วชอบร้องเพลงแล้วก็ทำอะไรระห่ำๆ
อย่างการขอผมแต่งงานทันทีที่ผมบอกว่ามาจากอังกฤษ คุณบอกผมเองว่ายายคุณที่เป็นยิปซีทำนายว่าคุณจะได้มาอยู่ที่อังกฤษตลอดไป”
เขาร่ายนิสัยหล่อนด้วยเสียงรื่นเริง แถมยังรู้เรื่องยายหล่อนเสียอีกแน่ะ


“คุณเป็นคนบอกผมเองทุกอย่าง”
หญิงสาวพูดไม่ออก เพราะรู้ดีว่าตัวเองเมาแล้วชอบทำอะไรประหลาดๆ เช่น พูดพล่ามไปเรื่อย ร้องเพลงคาราโอเกะด้วยเสียงเหมือนไก่งวง
หรือแอบเอาน้ำส้มแอปเปิ้ลเทลงขวดไวน์แล้วหลอกให้พ่อดื่ม
“เอ่อ...ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าถือการกระทำของคนเมาเลยนะ ฉันไม่มีสติตอนนั้นน่ะ เราหย่ากันเถอะคิดเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
เขามองหล่อนนิ่ง สีหน้าอ่านไม่ออก เฟรยาคิดว่าในบรรดาเจ้าของคฤหาสน์ซอมเมอร์เซ็ตทุกรุ่นที่เห็นรูปมา เขาดูดีที่สุด


“คุณมีคนรักแล้วหรือยัง”
“หือ...อะไรนะคะ”
หล่อนทวนคำ
“ผมถามคุณว่า คุณมีคนรักแล้วหรือยังครับ”
ผู้ชายนัยน์ตาสีเขียวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนหล่อนได้กลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนๆ
“ตอบครับ”


“ยะ...ยัง”
ตอบไปแล้วก็นึกอยากกัดลิ้นตัวเองเสียให้ขาด เฟรยาน่าจะโกหกว่ามีคนรักแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่เราจะหย่ากัน”
“แต่เราสองคนไม่ได้รักกัน เราเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน”
หล่อนค้านเสียงหลง
“อีกอย่างคุณคงไม่บอกว่าตกหลุมรักฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหรอกนะ”


เขาหัวเราะหึๆ เจ้าแอนโดรเมด้าก็พลอยเห่าบ๊อกๆ ไปด้วย
“กุสตาฟคงเล่าให้คุณฟังแล้วเรื่องระหว่างบรรพบุรุษผม เดวิสกับเลดี้เฟรยา นั่นน่ะเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีเกี่ยวกับอานุภาพของความรัก”
“นั่นมันเป็นนิทานนี่”
“เรื่องจริงต่างหากละครับ”
เขาค้านเสียงจริงจัง
“ตระกูลผมมีกระทั่งบันทึกเก่าๆ ของเดวิสเลย คุณจะดูไหม ตอนนี้คุณดูได้แล้วนะเพราะคุณเป็นคุณผู้หญิงของที่นี่แล้ว”


“ยังไงก็แล้วแต่ ฉันก็ต้องการจะหย่าค่ะ”
กระนั้นหล่อนก็ยังยืนยันความคิดเดิม เขาไม่ตอบว่าอะไร ร่างสูงเดินนำหล่อนไป เจ้าแอนโดรเมด้าก็วิ่งตามไปด้วย
“เดี๋ยวสิคุณ เดี๋ยว!”
เฟรยาร้องเรียกเสียงหลง พยายามเดินตามขายาวๆ นั่นให้ทัน เขาชะงักไปครู่และลอบยิ้มที่เห็นหล่อนกระหืดกระหอบตามมา


“มาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน”
หญิงสาววิ่งมาขวางหน้าเขาไว้
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน!”
“เราจะไม่คุยกันเรื่องนี้จนกว่าวิลล่าที่โดเนวิลล์จะเสร็จ”
“ไม่!”


“เฟรยา คุณเป็นมัณฑนากรมืออาชีพไม่ใช่เหรอครับ รับงานมาแล้วก็ต้องทำให้เสร็จ วิลล่าที่โดเนวิลล์เสร็จเมื่อไรเราค่อยคุยเรื่องนี้กันใหม่”
เดวิสเสียงเข้มนิ่วหน้าเหมือนผู้ใหญ่กำลังดุเด็ก
“เอาล่ะครับ เวลาน้ำชาแล้วเดี๋ยวเราจะไปดื่มน้ำชากัน เย็นนี้ผมจะให้คนไปขนข้าวของคุณจากโรงแรมมาไว้ที่นี่ พรุ่งนี้เราจะไปโดเนวิลล์
เราต้องคุยรายละเอียดเรื่องการตกแต่งวิลล่ากันอีกเยอะ”
ว่าแล้วเขาก็เดินหลบหล่อนไปพร้อมกับสัตว์เลี้ยงคู่ใจ


“แต่ว่าฉัน...”
เฟรยายังไม่ยอมแพ้รีบซอยเท้ามาเดินเคียงร่างสูง หล่อนรู้สึกไปเองหรือเปล่า เขาเดินช้าลงมาก...


“ถ้าคุณอยากพูดถึงรายละเอียดของงาน เราจะคุยกันตอนเวลาน้ำชา ป่านนี้กุสตาฟคงรอเราอยู่แล้ว คุณจะตกแต่งวิลล่ายังไงผมไม่ว่าหรอกนะเฟรยา ขอแค่ทุกวันคุณเขียนอีเมล์มาถึงผมรายงานเรื่องการทำงาน”
ดวงตาสีเขียวนั้นส่องประกายระยิบระยับยามทอดมองหล่อน


“ผมขอให้คุณขึ้นต้นจดหมายถึงผมว่าเดียร์...เท่านั้นก็พอครับ”
หญิงสาวโล่งอกที่เขาขออะไรง่ายๆ พลางนึกในใจว่าจะรีบทำงานนี้ให้เสร็จเร็วๆ แล้วก็คุยกับเขาให้ชัดเจนเรื่องการหย่า


แต่เดวิสกลับคิดไปอีกทาง เขาจะหาทางถ่วงให้หล่อนทำงานเสร็จช้าที่สุด
ที่หล่อนยังไม่รู้อย่างแรกก็คือวิลล่าที่โดเนวิลล์ยังเป็นโครงการบน แผ่นกระดาษอยู่เลย อย่างที่สองคือชายหนุ่มไม่มีทางหย่ากับหล่อนเด็ดขาด


เหมือนที่บรรพบุรุษผู้มีชื่อกับเขียนเอาไว้ก่อนตาย
‘หากพระเจ้ามีจริง...หรือว่าซาตานก็ได้ ข้าขอโอกาสที่จะได้พบเฟรยาสักครั้ง ...แค่ครั้งเดียว หากโอกาสนั้นมีจริงข้าจะจับนางไว้ไม่ปล่อยจนชั่วชีวิต’
เดวิสไม่รู้ว่าโอกาสนั้นจะมาถึงบรรพบุรุษหรือเปล่า


แต่วินาทีที่เขาสบตากับเฟรยาในโรงแรมที่ลาสเวกัสนั้นเป็นเรื่องจริง
โลกเคลื่อนไหวช้าลง
ลมหายใจเหมือนจะหยุดแน่นิ่ง
มึนงงเหมือนโดนฤทธิ์สุรา
ภาพรอบข้างพร่ามัว ที่ชัดเจนมีเพียงรอยยิ้มกระจ่างใสของหล่อน


เดวิสไม่รู้ว่าบรรพบุรุษเขา ดยุคแห่งซอมเมอร์เซ็ทที่สามเมื่อหลายร้อยปีก่อนยามพบกับเลดี้เฟรยาครั้งแรกจะเป็นอย่างไร
...รู้แต่ว่าผู้ชายชื่อเดวิส โบฟอร์ตอย่างเขาไม่อาจปล่อยมือจากเฟรยาคนนี้ได้แน่...ชั่วชีวิต

+++++++++ FIN++++++++

Create Date : 16 มีนาคม 2553		13 comments
Last Update : 16 มีนาคม 2553 19:27:48 น.
Counter : 1375 Pageviews.
Share Tweet