Bloggang.com : จโกระ&ลาชา : แวมไพร์กับคืนข้ามปี

แวมไพร์กับคืนข้ามปี

ว่างจัง…คุณว่าอย่างนั้นไหมครับ?
สำหรับพวกคุณแล้วจะมีสักกี่ปีที่ได้อยู่ฉลองคืนส่งท้ายปีอย่างเดียวดายเช่นผม
อ๊ะ! ผมรู้ว่าคุณคิดอยู่ในใจว่าก็...ฉันนี่ยังไงล่ะ
อย่าครับ ผมว่าไม่ใช่อย่างนั้นหรอก คุณลองคิดดูสิ ตั้งแต่เวลาที่คุณเกิดมาจนโตขนาดนี้
ผมเดาได้ว่ามีไม่ถึงสิบครั้งหรอกครับที่คุณจะต้องฉลองเทศกาลนี้อย่างเดียวดาย
สำหรับผมนะเหรอครับ มันผ่านมาหลายครั้งแล้ว ไม่รู้กี่ร้อยปี

ผมเป็นแวมไพร์ครับ ช่วงชีวิตผมยาวนานกว่าพวกคุณเยอะ ผมจะไปที่ไหนก็ได้
อีกอย่างผมเป็นนักชิม อาหารของผมมีอยู่ทุกที่ ก็อย่างที่คุณรู้นั่นแหละครับ
อาหารของผมคือเลือดของมนุษย์

อ๊ะ...อ๊ะ อย่าเพิ่งเมินหน้าหนีสิครับ ผมไม่ใช่ผู้บริโภคจอมตะกละเสียหน่อย
ผมเป็นพวกรักษาสุขภาพ บริโภคแต่พอดี คนใจดีที่แบ่งปันเลือดให้ผม(แม้เจ้าตัวจะไม่ตั้งใจก็เถอะ)
ผมจะให้สิ่งตอบแทนเป็นความฝันอันแสนสุข เขาจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างกายที่กระปี้กระเปร่า
มนุษย์มีระบบการสร้างเลือดหมุนเวียนอยู่แล้วนี่ครับ ตามที่พวกคุณเคยเรียนตอนประถม

แล้วสาเหตุที่ผมมาติดแหง็กอยู่ในประเทศของพวกคุณนะเหรอครับ?
เพราะอารมณ์ตัวเดียวแท้ๆเชียว ผมเกิดเบื่ออากาศอันแสนหนาวเหน็บ อยากมาสัมผัสเมืองร้อนบ้าง
แม้ว่าผมจะโดนแดดไม่ได้ก็เถอะ ขอเอาแค่บรรยากาศก็ยังดี แต่แล้วเหตุการณ์สุดวิสัยก็เกิดขึ้น
สนามบินปิดเพราะความขัดแย้ง

คุณกำลังนึกอยู่ใช่ไหมล่ะว่าผมเป็นแวมไพร์ทำไมไม่บินไป ทำอย่างนั้นน่ะมันง่าย
แต่ผมจะขาดความรื่นรมย์ในการเดินทางนะสิครับ
เดินทางคนเดียวมันไม่ค่อยน่าอภิรมย์
การมีชีวิตอยู่อย่างยาวนานสิ่งที่แลกมาคือความเหงา
เปล่าเปลี่ยวสุดขั้วหัวใจ เป็นคุณจะรู้สึกอย่างไรเมื่อคุณยังคงความหนุ่มสาว
ขณะที่คนรู้จัก คนรักค่อยๆล้มหายตายคุณไป คนตายกลับสู่พื้นดิน
แต่ความทรงจำต่างๆนั้นยังคงอยู่กับผู้มีชีวิตอมตะเช่นผม
ความเหงามันฆ่าคนได้นะครับ คุณว่าไหม?

แวมไพร์หลายตนจึงเริ่มคิดถึงความตาย เมื่อนั้นเขาจะรู้ทันทีถึงคำสาป
เขาจะตายได้ก็ต่อเมื่อถูกตอกหัวใจด้วยลิ่มหรือกระสุนเงิน แต่สิ่งหนึ่งที่เขาต้องแบกรับก็คือการลงทัณฑ์ในนรก
ขอโทษนะครับที่ผมไม่สามารถบอกพวกคุณได้ว่านรกเหมือนกับที่พวกคุณเคยเห็นในหนังสือหรือเปล่า
เพราะผมไม่เคยไป…

การมีชีวิตอยู่ยาวนานและต้องแฝงตัวอยู่ในสังคมทำให้ผมติดนิสัยแบบพวกคุณมาหลายอย่าง
อย่างหนึ่งก็คือการใช้ชีวิตอย่างรื่นรมย์ เที่ยว พักผ่อน หิวเมื่อไรก็กินอาหาร ผมชอบที่ๆที่มีคนอยู่เยอะๆ
การมองดูผู้คนใช้ชีวิตตะเกียกตะกายดิ้นรนผมว่าเป็นเรื่องน่าสนุกนะ คุณว่าอย่างนั้นไหมครับ?

เอ…ผมเล่าถึงไหนแล้วล่ะ ใช่! สนามบินปิด ผมถอนหายใจเล็กๆเมื่อรู้ข่าว ความขัดแย้งในอุดมการณ์ที่ต่างกันมีทุกยุคทุกสมัย นักปราชญ์ของพวกคุณก็เคยกล่าวเอาไว้นี่ครับว่าการเมืองจะเริ่มต้นเมื่อมีคนสองคน
วันที่เหลือผมจึงว่าง อารมณ์รื่นรมย์ที่จะออกเดินทางไปประเทศอื่นของผมหมดแล้วครับ
แม้ว่าสนามบินจะเปิดใหม่อีกครั้งก็ตาม ผมจึงมาเดินเตร็ดเตร่อยู่ในคืนนี้ไง

สาวนักเที่ยวยิ้มหวานเชิญชวนผม ความจริงหล่อนก็ดูอวบอัดเซ็กซี่ดีนะครับ
แต่ไม่ใช่แบบที่ผมชอบ ผมเป็นนักบริโภคที่เรื่องมากสักหน่อย ชอบบริโภคแบบรื่นรมย์
ถ้าจะให้ดื่มเลือดปนรสเหล้าล่ะก็ ผมไม่นิยม

ทันใดนั้น ผมก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นอาหารอันโอชะ…ผมยืนสูดกลิ่นที่ลอยมาตามลม กลิ่นมาจากที่สูง
ตึกระฟ้าข้างหน้าโน่น ผมหามุมมืดแล้วแปลงร่างบินไปยังที่หมาย
ประตูกระจกเปิดอยู่ เหมือนเชิญชวนให้เข้าไป
ห้องนั้นเป็นคอนโดตกแต่งแบบทันสมัย ที่พวกคุณบอกว่าน้อยแต่มากนั่นแหละ
โต๊ะอาหารมีขวดเหล้าและแก้วทรงสูงทิ้งเกลื่อน เสียงเพลงแจ๊ซแซ็กโซโฟนแว่วหวานดังแผ่วๆ

ผมเดินตามกลิ่นอาหารเข้าไป ในห้องน้ำตกแต่งโทนขาวดำ ผู้หญิงผมยาวในชุดแซกสีขาวแต่เปรอะด้วยสีแดงของอาหารนั่งระทดระทวย คอและแขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนอ่างอาบน้ำ ของเหลวสีแดงไหลรินออกจากข้อมือ
เอาละสิ ผมมาเจอคนฆ่าตัวตายเข้าแล้ว แม้ว่าอาหารจะอยู่ตรงหน้า แต่ถ้าจัดแต่งไม่ดี ผมก็ไม่รับ
อีกอย่างการดูดดื่มขณะที่อีกฝ่ายหายใจระรวยรินอย่างนี้เป็นการเอาเปรียบเกินไป
โดยเฉพาะเป็นผู้หญิงด้วยแล้ว ผมเป็นสุภาพบุรุษเสมอ...

“ คุณมาแล้วเหรอ คุณมาหาฉันแล้วใช่ไหม “
ผู้หญิงที่นั่งบนพื้นห้องน้ำพึมพำด้วยเสียงหอบโหย พยายามยันกายอันไร้เรี่ยวแรงมาทางผม
“ คุณมาหาฉันแล้วใช่ไหม คุณจะไม่ทิ้งฉันไปแล้วใช่ไหม “
น้ำตาของเธอปริ่มเบ้าตาอย่างหน้าสงสาร
ว้า…แล้วอย่างนี้สุภาพบุรุษอย่างผมจะทิ้งสุภาพสตรีไปได้อย่างไร

“ ขอโทษครับ คุณคงจำคนผิด “
ผมยิ้มเย็นให้เธอ น้ำตาของเธอไหลเป็นสาย โอ๊ะ…โอ ผมแพ้น้ำตาของผู้หญิงเสียด้วยสิ
“ เช็ดน้ำตาเสียสิครับ ผู้หญิงเหมาะกับใบหน้ายิ้มแย้มมากกว่า “
ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอซับน้ำตา

“ คุณเป็นใคร มาที่นี่ได้ยังไง “
เธอยกมือที่เต็มไปด้วยน้ำสีแดงไหลหยดย้อยขึ้น สีแดงไหลหยดลงพื้นดังติ๋งๆ น่ากินชะมัด…
อ๊ะ! ผมขอโทษ เราไม่ควรทานอาหารที่ตกลงพื้น ถูกต้องไหมครับ
ดูเหมือนเธอจะรู้ตัว มองแขนข้างนั้นสลับกับมองหน้าผม

“ ฉันตายไปแล้ว ใช่ไหม งั้นคุณก็คงเป็นยมทูต “
เธอหัวเราะเสียงขื่น ตอนนี้สติเธอคงกำลังพร่าเลือนจนมองไม่เห็นความน่าแปลกใจในการเข้ามาของผม
คนธรรมดาเขาคงขึ้นมาห้องนี้ทางหน้าต่างไม่ได้หรอก
“ ดีเลย ฉันตายแล้ว กลายเป็นผี แต่ก่อนอื่นนะคุณยมทูต คุณช่วยรอฉันหน่อยได้ไหม ขอไปแก้แค้นคนหน่อย “
มีการดีใจที่ตัวเองเป็นผีด้วย แปลกพึลึกแฮะผู้หญิงคนนี้

“ ฉันจะไปแก้แค้นคนที่มันทิ้งฉัน ไม่ถึงตายหรอก เอาแค่ให้จำจนตาย “
เสียงเธอเข่นเขี้ยว
เอากับผู้หญิงสิ…เรื่องอารมณ์แปรปรวนนี่มีกันทุกคนตั้งแต่ราชินีผู้เลอโฉมยันนางทาสต่ำต้อย
โดยมากจะเรื่องเดียว ผู้ชาย…

“ การแก้แค้น อาฆาต พยาบาทเป็นสิ่งไม่ดีนะครับ “
“ แล้วคุณเคยได้ยินคำว่าตาต่อตาฟันต่อฟันหรือเปล่าล่ะ “
เธอกลับไปพาดคอที่ขอบอ่างอาบน้ำอีกแล้ว ใบหน้านั้นขาวซีดยิ้มเซียวๆ
ผมคิดว่าถ้าเธอรู้จักคำพูดที่ว่านั่นจริงๆคงไม่มานั่งอยู่อย่างนี้หรอก

“ คุณยมทูต ทางไปนรกไกลไหม “
ผมได้แต่ยิ้มแทนคำตอบ หล่อนคงจะอยู่ในอาการช็อคจนเกิดอาการหลอน
อีกอย่างคำถามนั่นผมก็ตอบเธอไม่ได้
บอกแล้วยังไงครับว่าผมไม่เคยไปนรก

“ ระหว่างทางที่จะพาฉันไปนรก คุณจะลองฟังเรื่องน้ำเน่าของผู้หญิงโง่ๆสักคนไหม “
ผมเลิกคิ้วแล้วก็พยักหน้า ตอนนี้คุณคงนึกต่อว่าผมอยู่ในใจแล้วใช่ไหมครับ ว่าทำไมไม่เรียกรถพยาบาล
ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ เพราะเป็นการตัดสินใจของเธอเอง ผมขัดไม่ได้
สุภาพบุรุษที่ดีไม่ควรขัดความต้องการของหญิงสาว มาตรฐานของคุณกับผมใช้ร่วมกันไม่ได้
อย่าลืมสิครับว่าผมเป็นแวมไพร์

“ ฉันรัก รักเขามาก “
นิยายรักในคืนสิ้นปีหลุดมาจากริมฝีปากซีดของเธอ
“ รักมากที่สุด ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อเขา เปลี่ยนตัวเอง ทำตัวให้สวยไฮโซเพื่อเขา “
ผู้หญิงตรงหน้ายังพรรณนาไม่เลิก
“ แต่สุดท้าย เขาก็ทิ้งฉันไปกับคนที่รวยกว่า สาวกว่า บัดซบที่สุด “
เสียงสถบนั้นระคนกับเสียงสะอึกสะอื้น
ความรักนี่แหละเป็นสาเหตุอันดับต้นๆของการปลิดชีวิตตนเอง

“ ทำไม ฉันผิดอะไร ฉันทุ่มเทให้เขาทุกอย่าง “
น้ำตาเธอยังไหลริน และหยดลงพื้นเจือกับหยดของอาหาร
“ คุณตอบหน่อยสิ ยมทูต ฉันทำผิดอะไร “
หล่อนโผมาทางผม ดูดีๆผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้อายุมากอะไร ถ้าเทียบกับอายุผมนะครับ
แล้วผมจะตอบเธออย่างไรดีล่ะ
“ ยมทูต คุณเคยเป็นมนุษย์มาก่อนใช่ไหม คุณเคยรักใครหรือเปล่า “
เป็นคำถามที่ตอบยากมาก ความทรงจำเกี่ยวกับความรักของผมครั้งสุดท้ายก็สมัยวิคเตอเรี่ยนโน่น
สาวสูงศักดิ์ที่สุดท้ายก็ตัดสินใจยิงกระสุนเงินใส่อกตัวเองตาย

“ ทำไมเขาถึงทำอย่างนี้กับฉัน ทำไม ฉันทำอะไรผิด ฉันทำอะไรผิด “
ผมมองดูผู้หญิงตรงหน้าแล้วนึกสะท้อนภาพใครบางคนเมื่อหลายร้อยปีก่อน
ใครบางคนที่ต่อสู้กับคำถามว่าทำไม
และเพราะอะไรเธอในยุควิคเตอเรี่ยนจึงทิ้งผมไป

“ ผมไม่รู้สิ ผมไม่รู้ บางทีอันอาจจะเป็นเรื่องที่ยากเกินจะหาคำตอบ “
คำตอบที่ผมเคยตอบตัวเอง ผมก็เคยถามตัวเองอย่างนี้เหมือนกัน จนคร้านที่จะหาคำตอบแล้ว
“ ฉันเกลียดความรัก เพราะรักฉันถึงต้องเสียใจแบบนี้ “
เธอคร่ำครวญเสียงโหย ผมก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน
สิ่งที่ผมคิดว่าน่ากลัวที่สุดในหีบแพนโดร่าที่เปิดออกก็คือ
ความรัก คลั่งไคล้ ไหลหลง หญิงคลั่งในรัก ชายคลั่งในหญิงสาว
สิ่งนี้น่ากลัวกว่าอำนาจการทำลายล้างใด

ผมไม่ได้ตอบอะไรเธอ เรานั่งกันเงียบๆอยู่ในห้องน้ำ น้ำสีแดงจากตัวเธอไหลออกมาเรื่อยๆ
“ คุณยมทูต เมื่อไหร่จะเอาตัวฉันไปสักที “
ดวงตาของเธอเริ่มจะอ่อนแสงลง
“ ฉันหนาวแล้ว “
“ บางทีที่ๆคุณจะไปอาจจะหนาวกว่านี้ก็ได้ “
ผมหัวเราะหึๆเสียงเพลงแจ๊ชดังมาแผ่วๆ ห้องในตึกสูง สิ่งมีชีวิตที่ดำรงอยู่เหมือนตายแล้ว กับคนที่ไฟชีวิตกำลังจะมอดดับ

“ ไปกันไหม “
“ คะ “
“ ไปแก้แค้นอย่างไงล่ะ “
ผมรวบร่าเธอขึ้น พาบินไปท่ามกลางแสงสีอันพร่างพรายของเมืองหลวง ราวกับท้องฟ้าเป็นวงกลมลูกเดียวกัน
บนฟ้ามีดาว ด้านล่างมีดวงไฟเทียม การหาใครสักคนไม่ใช่เรื่องยากโดยเฉพาะถ้ามีผู้นำทางชั้นดี
สักพักจึงมาถึงบ้านหลังหนึ่ง ผมกับเธอยืนมองการนับถอยหลังปีใหม่อยู่ที่ข้างหน้าต่าง
เธอซบศรีษะบนไหล่ผมตลอด

“ ไหนว่าคุณจะแก้แค้นยังไงล่ะ “
เธอเงียบดวงตาเลื่อนลอย
“ เขาอยู่ตรงหน้าคุณแล้วนะ คืนนี้เป็นคืนสิ้นปี ผมเลยให้สิทธิพิเศษ “
เธอหัวเราะขื่นจนร่างซีดนั้นสั่นไหว
“ ทีแรกฉันกะจะแก้แค้นนะ ระหว่างที่คุณพาฉันมา ฉันคิดมาตลอดว่าจะทำยังไง จะหลอกให้ตกใจจนฉี่ราด
หัวโกร๋น หรือแกล้งให้ตกบันได “

“ แล้วคุณจะเลือกวิธีไหนล่ะ “
สายตาผมยังมองไปที่หน้าต่างซึ่งกั้นความมืดมิดยามรามราตรีอันหนาวเหน็บและบรรยากาศอบอุ่นเปี่ยมสุขแห่งการฉลองในบ้านหลังนั้น
“ ไม่รู้สิ พอฉันเห็นเขายิ้ม แล้วก็...”
“ ใจอ่อน “
ผมพึมพำ เธอส่ายศีรษะปฏิเสธ

“ เปล่าหรอก เพียงแต่พอเห็นเขายิ้มแล้ว...”
เสียงนั้นอึกอักในลำคอ ก่อนที่เธอจะระบายลมหายใจยาว
“ เขายังยิ้มสวยเหมือนเดิม ยิ้มเหมือนผู้ชายที่ฉันเคยหลงรัก “
ผมรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่เปียกชื้นบริเวณหน้าอก
“ ฉันเลยไม่รู้จะทำยังไงดี “
เฮ้อ! ก็บอกแล้วยังไงครับว่าผู้หญิงน่ะอารมณ์แปรปรวน

“ โทษทีนะคะคุณยมทูต ที่ต้องมาทำงานในวันสิ้นปีอย่างนี้ “
เธอบอกผมขณะที่อยู่ในอ้อมกอด
“ ไม่เป็นไรหรอกครับถือว่าเป็นบริการพิเศษ “
ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ เพราะปรกติผมไม่ทำอะไรแปลกๆอย่างนี้หรอก
“ ฉันทำให้คุณลำบากนะเนี่ย อยากให้ของขวัญคุณจังที่ทนความเอาแต่ใจของฉัน “

ผมยิ้มเย็น สบตากับดวงตาเศร้าสร้อยของคนในอ้อมกอด
“ ไม่เป็นไรครับ คุณให้ของขวัญผมแล้ว ผมได้ฟังเรื่องรักในคืนนี้ “
“ รักรันทดล่ะสิ “
“ แล้วคุณละครับ อยากได้อะไรเป็นของขวัญปีใหม่ “
เธอนิ่วหน้างงๆ
“ ฉันมีสิทธิ์ได้ด้วยเหรอคะ “

ผมยิ้มแทนคำตอบ เธอผ่อนลมหายใจยาว ยิ้มกว้างให้ผม เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเธอยิ้มสวย
“ งั้นเอาเป็นชาติหน้า ขอให้ฉันเจอกับผู้ชายที่จริงใจ หอบดอกกุหลาบขาวช่อใหญ่มาให้ก็แล้วกันนะคะ “
ลมหนาวของยามราตรีเสียดสีผิวเนื้อ พร้อมกับเสียงที่เงียบไปของคนในอ้อมแขน
เวลามาถึงเร็วกว่าที่คิด…

“ ว๊าว! “
ผู้ที่เข้ามาเยี่ยมผู้ป่วยพิเศษมักจะอุทานคล้ายๆกันเมื่อเห็นกุหลาบขาวช่อใหญ่บนโต๊ะหัวเตียง การ์ดสีดำตัวอักษรสีทองหรูหราห้อยอยู่ที่ช่อดอกไม้
“ ชาติหน้ามาเร็วกว่าที่คิดนะครับ “
หญิงสาวในชุดผู้ป่วยยิ้มบางๆเมื่อมีคนถามถึงตัวคนให้
“ ผู้ชายดีๆจ๊ะ “
เธอตอบเพียงแค่นั้น ผู้ชายดีๆที่เธอคิดว่าเป็นยมทูต แต่เมื่อเห็นรอยคมเขี้ยวหล่อนก็รู้เลยว่าไม่ใช่...
ผู้ชายดีๆที่พาหล่อนมาทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล พร้อมของขวัญปีใหม่

ผมมองเธอจากดาดฟ้าของโรงพยาบาลยามเย็น อาการเธอดีขึ้นมาก ใบหน้าสดใส
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงตัดสินใจช่วยเธอเอาไว้ สงสัยผมคงจะติดอาการอารมณ์แปรปรวนจากผู้หญิงเป็นแน่
บางทีนี่อาจจะเป็นความรื่นรมย์อย่างหนึ่งในชีวิตที่แสนยาวนานของผมก็ได้
ไม่เป็นไร การเลี้ยง ทำให้มีสุขภาพดี ผิวพรรณเปล่งปลั่ง
อาจจะเป็นอาหารรสเลิศ ชวนให้ลิ้มลอง ที่รอการมาชิมของผมก็ได้
บอกแล้วอย่างไรละครับว่าผมเป็นนักบริโภคที่ชอบความรื่นรมย์…
สวัสดีปีใหม่นะครับ…

++++++++++++

Create Date : 03 มกราคม 2552

Last Update : 3 มกราคม 2552 0:51:27 น.

2 comments

Counter : 487 Pageviews.

[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]

โดย: beautyswan

วันที่: 3 มกราคม 2552 เวลา:2:38:18 น.

เนื่องในวาระดิถีขึ้นปีใหม่
ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย
จงปกปักรักษา
คุ้มครองให้ท่านและครอบครัว
มีความสุขความเจริญ
ด้วยอายุ วรรณะ สุขะ พละ
ปฏิภาณ ธนสารสมบัติ
ปรารถนาสิ่งใด
ที่เป็นไปด้วยความชอบธรรม
ขอให้สำเร็จสมความปรารถนา
ทุกประการ เทอญ

จากใจ...โสดในซอย

โดย: โสดในซอย

วันที่: 3 มกราคม 2552 เวลา:13:07:39 น.