กลับมาอีกครั้ง....พร้อมกับเทศกาล ตรุษจีน นะคะ

เฮงๆ...รวยๆ...กันทุกคนค่า...

ที่ผ่านมา...แวะเข้ามา...แต่ไม่ได้เขียนบล๊อคเลยค่ะ

เนื่องด้วยหลายปัจจัย...ทั้งงานที่ยุ่งมาก

แต่น่าแปลกนะคะ...แม้จะยุ่งแค่ไหน...แต่พอเจอนายดี..เพื่อนร่วมงานดี..

มันก็สู้สุดใจได้เหมือนกัน...

แต่พอ...เรามีเรื่องไม่สบายใจ...เรากลับนึกถึงบล๊อคนี้ขี้นมาเลยค่ะ

เหมือนกับว่า...เป็นอาณาจักร...เป็นโลกส่วนตัว...เป็นพื้นที่หนึ่ง

ที่รับความเป็นตัวเราได้...ผ่านทางตัวอักษร...ของเราเอง

ช่วงนี้...มันเกิดความรู้สึกหน่วง..ไม่ใช่เพลงนะคะ อิ อิ

แบบไม่ค่อยสบายใจ...นิดนึงอ่ะค่ะ

แบบว่า...น้องเราจะยืมรถเรา....แต่เราก็กังวลไปสารพัด...

เพราะน้องเรายังขับไม่ค่อยเก่ง...แต่จำเป็นต้องไปรับแฟน..

ตอนแรกก็ไม่ให้ยืมค่ะ..แล้วก็แบบทะเลาะ เคืองๆกัน

ทั้งๆที่..แต่ก่อนไม่เคยเลยนะคะ

มันทำให้เราพาลไม่ชอบแฟนน้องเลยค่ะ...ที่ให้น้องมายืมรถเรา

จนในที่สุด..เราก็หาทางออก โดยการปรึกษา พ่อ เรา

อืมม ท่านช่วยเราได้มากเลยค่ะ

ให้เราดูเหตุผล ว่าจำเป็นไหม ถ้าจำเป็นจริง ก็ให้ยืมไป

เราก็เลยหันมาคุยกับน้องมากขึ้น...มันก็เกรงใจเราขึ้น

จากที่ดึงดัน...จะเอาให้ได้...ก็มีเหตุผลมากขึ้น

ก็เลยตกลงกันว่า...จะให้ยืม...แต่ต้องมาขับไปเอง...ไม่ใช่ให้ขับไปให้

แม้ว่า..ในใจเรา ยังเป็นห่วง กังวลอยู่ แต่มันก็เบาไปเยอะค่ะ

ประมาณว่า...เราก็รักรถเรา..จากน้ำพักน้ำแรงเรา..

แล้วก็เป็นส่วนหนึ่งของเราค่ะ

แต่พอมองย้อนกลับไปที่น้องเรา..

อืมมมม นี่ก็น้องเรานี่...พอตอนนี้ ก็เลยรู้สึกสงสารเหมือนกันค่ะ

มันก็คงลำบากใจ...เป็นคนกลาง

เรื่องราวก็เลยดีขึ้น...แม้มันยังไม่เหมือนเดิม

แต่เมื่อเวลาผ่านไป...ยังไงก็พี่น้องกัน...ต้องรักกัน พ่อเราบอกค่ะ

เอาล่ะ ...ได้มาระบายแล้ว

ขอให้มีแต่เรื่องดีๆ....เข้ามาในชีวิตเรา...และทุกๆคนนะคะ

สวัสดีค่ะ