ลมหนาว..หรือลมเหงา... ส่วนใหญ่แล้ว ค่ำคืนวันศุกร์ ก็มักจะเป็นคืนแห่งความสุขที่ทุกคนรอคอย ตั้งแต่เด็กๆวัยเรียน ถึงผู้ใหญ่วัยทำงาน เป็นคืนที่เหมาะจะไปเที่ยว เลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนฝูงอย่างเต็มที่ โดยไม่มีเรื่องให้ห่วงหน้าพะวงหลัง เป็นการพักผ่อนหย่อนหัวใจ ที่ตึงเครียดมาทั้งสัปดาห์อยู่ในที สังเกตได้จากความคึกคักของร้านรวงและแหล่งที่เที่ยวต่างๆ ยิ่งเป็นวันศุกร์ในช่วงฤดูหนาวแบบนี้ด้วย... บรรยากาศเย็นๆของสายลม ช่างกระตุ้นให้เราอยากเอาหัวใจไปซุกไว้กับใครสักคนยิ่งนัก บ้างก็ใช้ไออุ่นจากคนรัก บ้างใช้มิตรภาพระหว่างเพื่อนฝูงเติมเชื้อไฟ ขับไล่ความหนาวเหน็บ .....ผู้ใหญ่สักหน่อยหลายคนอาจไปนั่งตามร้านอาหารดีๆ หรือลานเบียร์ ดื่มด่ำเสียงหัวเราะปนแอลกอฮอล์ เพื่อแก้เพลียหัวใจ วัยรุ่นหน่อย ก็อาจจะไปผับเธคร้านโปรด เพื่อออกทั้งกำลังกายและกำลังใจด้วยเสียงดนตรีที่ชื่นชอบ....จะวิธีไหน ก็ช่างเป็นเวลาที่......ฟังดูดีจังนะครับ... แต่ผมเชื่อว่ายังมีมนุษย์อีกจำพวก ที่ไม่ได้รู้สึกจดจ่อรอคอยวันศุกร์เท่าไรนัก......... ใครบางคนบอกว่า มนุษย์เราแบ่งออกได้เป็น 2พวก คือพวกชอบทำอะไรเดิมๆ และพวกที่ชอบอะไรใหม่ๆ...กลุ่มหนึ่ง เลือกที่จะทำตัวทันโลก ติดตามแฟชั่น และเทคโนโลยีใหม่ๆไม่ให้คลาดสายตา ชอบความเปลี่ยนแปลง ความตื่นเต้น และแน่นอนเบื่อความซ้ำซากจำเจเป็นที่สุด....อีกกลุ่มกลับเป็นพวกที่ชอบอะไรแบบเดิมๆ ทานอาหารเดิมๆ ที่ร้านเดิมๆ ไปในที่เดิมๆ ใส่เสื้อผ้าตัวเดิมๆ ...ดำเนินชีวิตแบบเดิมๆทุกๆวัน และความเปลี่ยนแปลงเป็นเหมือนแค่คนรู้จัก...ไม่ใช่เพื่อนสนิทแบบพวกแรก....ผมเป็นแบบพวกหลังครับ.... และไม่รู้ว่าคนที่เป็นจำพวกหลังนี้จะมีจุดนึงที่คล้ายกับผมรึเปล่า นั่นคือ ค่อนข้างจะมีเพื่อนน้อย.....อย่างวันศุกร์ที่ผ่านมาก็เป็นอีกศุกร์ ที่ผมเลือกทำอะไรเดิมๆ เลิกงานแล้วไปทานข้าวคนเดียว ก่อนจะกลับบ้านไปนั่งเป็นเพื่อนกับตัวเองหน้าคอมพิวเตอร์ แต่อาจจะเป็นด้วยบรรยากาศของลมหนาว ที่ดูเหมือนจะทำหน้าที่เป็น “ลมเหงา”ด้วยทำให้ศุกร์นี้ ผมรู้สึกอ้างว้างอย่างบอกๆไม่ถูก ทั้งที่ปกติผมไม่ใช่คนขี้เหงานักหรอกครับ..... จะไปโทษการอยู่คนเดียวโดยไม่มีคนรู้ใจ ก็ไม่น่าใช่ เพราะก็อยู่มาหลายปีแล้วจนไม่ควรจะนำมาเป็นข้ออ้าง.... แม้การกอดกันจะทำให้อุ่นไปถึงข้างใน แต่ก็ใช่ว่าผมไม่เคยกอดตัวเอง...เพียงแต่วันนี้ผมกลับเดินไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย ยังไม่อยากกลับบ้าน แต่ไม่รู้จะไปไหน ...ปกติแล้วที่ๆหนึ่งที่ผมมักจะไปเป็นประจำทุกวันคือร้านหนังสือครับ และวันนี้ก็เช่นกัน เดินวนเวียนอยู่ในร้าน จับแล้ววาง จับแล้ววาง ไม่รู้จะซื้อทำไม ที่ซื้อไปยังอ่านไม่จบเลย.....มองไปรอบๆ ก็เจอคนเดินกันเป็นคู่ซะส่วนใหญ่ และในขณะที่ความเหงากำลังเติบโตแข็งแรงอยู่ในตัวผมครับ ผมก็ได้เห็นภาพประทับใจ.......เป็นภาพครอบครัว พ่อแม่ลูก เดินช่วยกันเลือกซื้อหนังสืออยู่ในร้านนั้น... พ่อและแม่นั้น อายุไม่น่าจะต่ำกว่า 50 ปีแล้ว มากับลูกชายที่กำลังอยู่ในวัยรุ่น คุณพ่อ คอยปรึกษาคุณแม่ ว่าเล่มนั้นดีไหม เล่มนี้ดีไหม โดยมีคุณลูกคอยเดินตามช่วยถือของที่ค่อนข้างพะรุงพะรัง และคอยออกความเห็น พยักหน้าบ้างและยิ้มบ้าง เท่าที่ดูคุณลูกค่อนข้างเห็นดีเห็นงามกับคุณพ่อคุณแม่พอสมควร.... ......... ฟังดูก็เป็นเรื่องธรรมดา ที่พบเห็นออกบ่อยไป ไม่ได้น่าประทับใจอะไรมากมายใช่ไหมครับ ผมก็คงคิดแบบนั้น ถ้า ลูกชายคนนั้น เค้าไม่ได้เป็น “ดาวน์ ซินโดรม” ....ครับ...หรือที่เราเข้าใจกันแบบชาวบ้านว่า เด็กที่มีกลุ่มอาการสมองช้ากว่าปกติ คล้ายๆกับคุณ สายัณห์ ดอกสะเดานั่นล่ะครับ...แต่ดูท่าทางน้องคนนี้รู้เรื่องน้อยกว่า คุณสายัณห์เยอะ.......ที่น่าประทับใจก็คือ การที่พ่อแม่ พาคุณลูกออกมาใช้ชีวิตปกติอย่างไม่อายใคร และให้ความรัก ให้ส่วนร่วมในกิจกรรมของครอบครัว โดยไม่สนว่าเค้าจะเข้าใจรึไม่ การให้ลูกที่มีสภาพแบบนั้นเลือกหนังสือ ยากๆสักเล่ม ผมว่าเค้าอาจจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าเลือก แต่เค้า “เข้าใจ” ในสิ่งที่พ่อแม่สื่อสารแน่นอนครับ .... ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แล้วหวนนึกถึงความจริงที่ว่า ความรักไหนหนอ จะเป็นรักแท้ เท่าความรักของพ่อแม่...ผมเฝ้าแต่รู้สึก ว่าเหงา ที่ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนรู้ใจ ไม่มีใครๆที่จะ “ร่วมสุข”....ทั้งที่จริงๆ เรายังมีคนที่พร้อมจะ “ร่วมทุกข์”..รออยู่ที่บ้าน.......เฝ้ารอคอยใครสักคนที่เพิ่งรูจักกันไม่นาน หรือยังไม่ได้รู้จักด้วยซ้ำ ทั้งๆที่คนที่รู้จักเราตั้งแต่ลมหายใจแรก รอคอยเราอยู่ .....ผมว่าเรายังโชคดีกว่าอีกหลายๆคน ที่ไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีใครที่รอคอยเค้าอยู่จริงๆ......แล้วทำไมเราต้องทำตัวเองให้ เหงา เกินกว่าเหตุด้วย จริงไหมครับ..... . . . .......อยากบอกหลายๆคนที่รู้สึก เหงา ในช่วงอากาศหนาวๆ แบบนี้ว่า ทุกครั้งที่เรา “เหงา”เพราะไม่มีใคร...อาจมีใครบางคนกำลัง “เหงา”เพราะไม่มีเรา ครับ......... . . แถมอมยิ้มครับ....คือตอนที่คุณพ่อ คุณแม่ น้องเค้าจ่ายเงินเสร็จ และกำลังจะเดินออกจากร้าน ผมเห็นน้องคนนั้นสะกิดคุณพ่อ แล้วหยิบ VCD “เมืองไทยรายสัปดาห์” ยื่นให้เหมือนว่าจะให้ซื้อด้วยครับ....... ไม่รู้ว่า บังเอิญเกินไปรึเปล่า...อิอิ   Create Date : 26 พฤศจิกายน 2548 21 comments Last Update : 17 มกราคม 2549 0:39:21 น. Counter : 443 Pageviews. Share Tweet

เหงามันทุกฤดูกาล 38'C ยังเหงาได้ ปล. วันนี้ไม่ค่อยหนาวแล้วนะคะ   โดย: Thebrightestsunisthepurestgun 26 พฤศจิกายน 2548 20:56:57 น.

บางคนสามารถหาอะไรทำไม่ให้เหงาจนเกินไปเองได้ ในขณะที่บางคนนั่งอยู่ในคนหมู่มากก็อาจรู้สึกเหงาอยู่ดี   โดย: d:r:e:a:m:e:r 26 พฤศจิกายน 2548 22:54:15 น.

ความเหงาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคนเรา...   โดย: zeasky IP: 203.144.249.9 26 พฤศจิกายน 2548 23:41:21 น.

ผมก็เป็นบุคคลประเภทหลังเหมือนกันครับ คุณสาหร่าย ชีวิตผมนั้น ไม่เคยต้องการๆห้อมล้อมจากเพื่อนๆมากมายเลย ผมยินดีที่จะมีเพื่อนเพียงคนเดียว เเต่เป็นคนที่ผมรู้สึกได้ในทุกเเง่มุม ผมทำอะไรเดิมๆ ประจำ ชินกับสิ่งเก่าๆ ของใหม่อะไรผมก็ไม่ทันครับ ฟังเพลงก็ฟังเพลงเก่าๆ เพื่อนๆถามถึงเพลงใหม่ นั่งอึ้งตอบไม่ได้ครับ ชีวิตผมเลยเหมือนอยู่ตัวคนเดียวโดยเเท้ เเต่ก็ไม่เสียใจครับ เหมือนเราอยู่ในจุดที่เราเป็น เเละเราจัดการกับความเหงาได้ก็ไม่มี ปัญหา เเต่ยอมรับครับในเรื่องของปัญหาหัวใจเป็นเรื่องที่เรา อยู่นอกเหนือจากการควบคุมจริงๆ ชีวิต เราไม่ได้ถูกสร้าง มาให้สมบูรณ์เเบบนี่เอง ผมถึงได้เข้าใจในจุดนี้น้อยเกินไป ในสมัยก่อน เเต่เดี๋ยวนี้ดีขึ้นมากเลยครับ ความรักของคนในครอบครัวเป็นความรักที่อบอุ่นจริงครับ ขอบคุณที่นำเเง่มุมดีๆของชีวิตมาฝากนะครับ   โดย: โก๋ดาร์ค IP: 58.9.7.30 27 พฤศจิกายน 2548 1:16:00 น.

อืม บล้อกนี้ เหมือนเอาบล้อกคุณดาร์ค( Friday night )กับบล้อกคุณ M12 อันใหม่มารวมกันเลยครับ 555 โหย คุณแร้ฯหัวหมอ 555 ผมชอบเพลงของ Swing out sister เพลงนึงครับ (คุณแร้คงไม่เคยฟังอยุ่แล้วล่ะครับ 55) ที่เค้าบอกว่า Somewhere in the world , someone's thinking of you แม้เป็นการคิดในแง่บวก แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงครับ ตัวเราอาจไม่รู้ตัวว่า เราอาจทำให้คนอื่นเหงา (อย่างที่คุณบอก)และอาจคลายเหงาให้คนอื่นด้วยในเวลาเดียวกัน แต่ผมว่าส่วนดีของความเหงาก็มีนาครับ คือมันทำให้เราสร้างสรรค์งานเจ๋งๆตั้งเยอะแยะ แต่ตอนมีความสุข ไม่รู้ความคิดสร้างสรรค์มันหนีไปไหนหมด เอ่ะ อันนี้ถือว่าคิดในแง่บวกรึป่าว   โดย: คูต้าว IP: 203.151.111.60 27 พฤศจิกายน 2548 1:36:44 น.

บล๊อกวันนี้มีอะไรให้คิดอีกแล้ว... เมื่อก่อนนี้วันศุกร์ก้อเหมือนวันปล่อยผีเหมือนกันค่ะ กิน....เที่ยว...เล่น เฮฮาปาร์ตี้ได้ตลอด แต่พอเวลาผ่านไป...ด้วยภาระหน้าที่ที่เพิ่มขึ้น การทำงานตลอดเจ็ดวันทั้งอาทิตย์ ทำให้วันศุกร์ไม่ใช่วันสุขอีกต่อไป เราเป็นคนจำพวกอยากให้โลกเดินช้าเหมือนกัน บางทีมองความเปลี่ยนแปลงรอบตัวแล้วเหนื่อย อยากจะถามว่า...จะรีบไปไหน บางทีเงินทองและสิ่งอำนวยความสะดวกก้อไม่ใช่คำตอบของความสุขในชีวิตเสมอไป ทุกวันนี้เราเริ่มตัดเพื่อนกลุ่มใหญ่ออกไปทีละคนๆ โดยไม่รู้ตัว ด้วยการไม่รับโทรศัพท์บ้าง...นิสัยเสียจิงๆ ค่ะ หรือการบอกปัดการนัดเจอกันบ้าง เพียงเพราะอยากให้เวลาว่างทั้งหมดที่มีกับคนสำคัญที่รอเราอยู่ที่บ้าน สุดท้าย...ครอบครัวก้อเป็นความรักที่จริงใจที่สุดจริงๆ บทความวันนี้ซาบซึ้งมากค่ะ   โดย: กี๋พกแป้ง 27 พฤศจิกายน 2548 2:21:08 น.

วันๆ เวลาหมดไปเร็วมาก จนไม่รู้สึกเหงาค่ะ ว่างก็ไปเที่ยว ออกกำลังกาย ดูลมหายใจตัวเอง อิอิ ดูรายการทีวีทางเน็ต ดูข่าว ว่างๆจะดูเมืองไทยรายสัปดาห์เหมียนกัน   โดย: กิ่งไม้ไทย 27 พฤศจิกายน 2548 3:41:40 น.

มาขอบคุณที่แวะไปเยี่ยม blog นะค่ะ..เลยพลอยทำให้ได้รับเรื่องราวดี ดี แต่เช้า ...ความเหงาชอบแวะเวียนมาถามถึงอยู่เสมอ...อาจด้วยความยัง ไม่ ชินซะที...ทั้ง ทั้ง ที่ถึงเวลาอันควรแล้ว... ...ที่ผ่านมาก็ไม่ได้มีเวลาว่างเพราะเอา เวลา ในช่วงที่ผ่านมา จะ 2ปีละ มาใส่ใจกับสิ่งที่...เติม...ความคิด...เติมโลกกว้าง...ให้กับตัวเอง ด้วยการกลับมาเป็นนักเรียนอีกรอบ......เวลาจึงหมดไปอย่างเร็ว...เนื่องจากเป็นโอกาสดี ดี และในเวลาเดียวกันก็...ไม่ยอมปล่อยให้ความเหงาเข้ามาทำร้ายกัน....มากเกินไป...แค่ให้มาทวงถามไถ่ทุกข์ สุข กันบ้างพอประมาณ.... ...เรียนรู้อยู่กับเหงา...ได้อย่างไม่ทำร้ายตัวเองค่ะ... ...และวันนี้...ก็กำลังจะไปหาคนที่เหงา เพราะรอเรา... ...กำลังจะไป เติมความ"คิดถึง"...ให้กับคนที่เค้ารอเราให้มาอยู่ใกล้ๆ กัน ตลอดเวลา..... ...กลับบ้านค่ะ... ...ไปเที่ยวบางแสนกันมั้ยคะ....   โดย: Life or something like this 27 พฤศจิกายน 2548 8:57:51 น.

ขอบคุณที่แวะไปชมนูโน่ค่ะ อ่านแล้วนึกไปถึงตัวเองมากเลยค่ะ เป็นคนพวกทำอะไรเดิมๆเหมือนกัน บางครั้งก็เหงาบ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วจะชอบอยู่คนเดียวนะ ไปไหนคนเดียวประจำและสบายใจกว่า ตอนนี้ให้เวลากับครอบครัวมากกว่าเพื่อน เพราะพ่อแม่ก็แก่แล้ว ไม่รู้จะอยู่กันได้นานแค่ไหน ไม่อยากมานั่งเสียใจภายภาคหน้า   โดย: keyzer 27 พฤศจิกายน 2548 11:05:23 น.

ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจัดเป็นพวกไหนกันแน่ น่าจะลูกผสม 70/30 ระหว่างพวกแรกกะพวกหลัง เพราะส่วนใหญ่แล้วก็ใช้ชีวิตแบบเดิมๆ กินที่เดิมๆ ขี้เกียจแบบเดิมๆ ไปร้านซีดีร้านเดิมๆ (แต่ขยันหาเพลงไม่เดิมมาฟัง แต่เพลงเดิมๆ ก็ยังฟัง หลายใจ) เป็นพวกถวิลหาวันศุกร์เหมือนกัน ทั้งๆ ที่วันศุกร์ส่วนใหญ่ก็นั่งจุ้มปุ๊กอยู่หน้าคอม แต่นานๆ ได้ไปเฮฮากะเพื่อนฝูงบ้างก็ดีเหมือนกัน เช่นวันศุกร์ที่ผ่านมา แต่พอไปเฮแล้ว วันรุ่งขึ้นมันจะเกิดอาการเหงาเฉียบพลันตามมาอยู่เรื่อย เฮ้อ ต่อเนื่องมาถึงวันอาทิตย์เลยเนี่ย   โดย: Together In 80s Dream 27 พฤศจิกายน 2548 20:03:06 น.

ความเหงาในช่วงอากาศเย็นๆ ปลายปี มันก้เปนความเหงาที่สุขได้เหมือนกันนะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แบบว่าชอบอะ ใกล้หนาวแล้ว ได้เหงาอีกแล้ว เฮ... ลป.แล้วเราจะรู้ได้ไงละ ว่ามีใครมั่งที่เหงาเพราะไม่มีเรา   โดย: 5150_b 28 พฤศจิกายน 2548 6:38:20 น.

มนุษย์ขี้เหงา อีกคนหนึ่ง แวะมาเยี่ยมค่ะ   โดย: My Memory 28 พฤศจิกายน 2548 14:56:10 น.

- นั่นจิครับคุณ Thebrightestsunisthepurestgun เหงานี่ไม่ค่อยเลือกฤดูกาลเรยนิ - เห็นด้วยครับคุณ d:r:e:a:m:e:r คุณ zeasky ถึงเหงาเราก็ไม่ได้ไม่มีความสุขนี่นา - ว้าว คุณ Dark สงสัยจะอกหักบ่อย อุอุ - พี่ คูต้าว เห็นด้วยครับ เวลาอารมณื เหงาๆ เศร้าๆ นี่เราสร้างสรรค์อะไรออกเยอะจิงๆ คงเพราะข้างในมันล้นน่ะ - ขอบคุณครับ คุณ กี๋.... ครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญจริงๆครับ แต่หลายๆคนชอบมองข้าม - หวัดดีคุณ กิ่งไม้ไทย คุณ Life or something like this เที่ยวให้สนุกนะครับ เตรียมพร้อมรับมือกับความทุกข์หากมันผ่านมา เข้มแข็งๆๆๆ - หวัดดี ครับคุณ keyzer อยู่คนเดียวรึกี่คน...มันอยู่ที่อยู่กับใคร...จริงไหมครนับ - หวัดดีคุร Together In 80s Dream "เหงาเฉีบพลัน" ...อุอุ อาการนี้อันตรายแฮะ... - หวัดดี พี่ 5 คุณ My Memory...มาเยี่ยม blog กันแบบนี้ ผมไม่เหงาเรยครับ อิอิ   โดย: สาหร่าย รึ แร้ไฟ ก็ใจเดียวกัน (แร้ไฟ ) 28 พฤศจิกายน 2548 15:38:29 น.

หวัดดีคับคุงพี่สาหร่าย   โดย: 5150 IP: 58.8.183.2 29 พฤศจิกายน 2548 9:04:12 น.

ขี้เหงากันทุกคนเลยนิ ผมเป็นซี้กันครับ ไอ้เหงานี่สนิทกันที่สุดเลย นาน ๆ จะจากันสักทีนึง แต่ก็แค่ช่วงสั้น ๆ เอง   โดย: StrayBird 29 พฤศจิกายน 2548 11:21:24 น.

วันนี้ยังเหงาอยู่ป่าวคะ   โดย: rebel 29 พฤศจิกายน 2548 11:23:29 น.

มาเยือนถิ่นคนเหงาคับ ว่าแล้วก็นั่งกอดขวดเบียร์ ดีกว่าเรา   โดย: M121 IP: 61.91.146.207 29 พฤศจิกายน 2548 21:28:58 น.

เป็นพวกหลังเหมือนกัน ทำอะไรซ้ำๆ แบบเดิมๆ ไม่ชอบอะไรที่วุ่นวาย ถึงแม้จะเป็นเพื่อนกันมานาน แต่ก็ยังไม่ชินกับความเหงาสักที.. เมื่อไหร่กันนะที่จะเข้ากับเพื่อนคนนี้ได้..   โดย: Ragazza 29 พฤศจิกายน 2548 23:30:38 น.

ตอนนี้ชักจะเปนลมร้อนสะแล้วพี่ เลิกเหงากันชั่วคราวก่อน รอลมหนาวอีกรอบ   โดย: 5150_b 30 พฤศจิกายน 2548 7:39:07 น.

หายเหงาหรือยังครับ คุณสาหร่าย เเต่ผมเหงาอยู่เนี่ย เจ๊กี๋หาย ไม่มีคนขัดคอเหงาไงไม่รู้   โดย: Dark Secret 30 พฤศจิกายน 2548 23:19:49 น.

ความเหงามันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ นะ   โดย: โหลยาดอง IP: 58.10.208.137 1 ธันวาคม 2548 13:51:45 น.