ตอนที่ 2 - ยอมรับความจริง

ตอนที่ 2 ยอมรับความจริง



วรรณณษาเล่าต่อไปว่า ช่วงเวลานั้นคือ ช่วงที่ยากที่สุดของเธอ เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะผ่านเหตุการณ์ไปให้ได้

“มิววว .. แกอยู่ไหน ฮือ ฮือ ชั้นไปหาแกได้มั้ย ??”
“เฮ้ย วรรณ แกเป็นอะไร ใครทำอะไรแก ได้ ๆ แกมาที่บ้านชั้นเลยนะ”
“ฮือ ฮือ .. แกต้องไม่เชื่อแน่ ๆ ว่า ชั้นไปเจออะไรมา มันเหมือนกับที่แกเคยบอกไว้ไม่มีผิด”
“วรรณ... แกไปเจออะไรมา แกจอดรถก่อนนะ แล้วตอนนี้แกอยู่ที่ไหน เดี๋ยวชั้นไปรับแกดีกว่า”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ชั้นไปหาแกที่บ้านนะ ตุ๊ด ตุ๊ด” สัญญาณโทรศัพท์เงียบไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับวรรณณษากันแน่นะ มิวรู้สึกเป็นห่วงวรรณณษาขึ้นมาทันที


เพื่อนรักของเธอ เป็นคนที่อาภัพในเรื่องความรัก ใช่ว่า วรรณณษาจะหน้าตาขี้เหร่ แล้วทำไม.. เธอยังจำเหตุการณ์ครั้งก่อนได้เป็นอย่างดี วรรรณณษาโทรศัพท์มาหาเธอ แล้วร้องไห้แบบครั้งนี้ เอ๊ะ .. หรือว่าเหตุการณ์มันจะซ้ำรอยเดิมอีก

วรรณณษาจับได้ว่า “แฟนหนุ่มที่คบกันมาร่วม 3 ปี เป็นเกย์” วรรณร้องไห้แทบเสียสติ เมื่อเธอตั้งใจจะจัดงานวันเกิด เซอร์ไพร์สให้กับคนรัก จึงแอบไปที่คอนโดของแฟนหนุ่ม แล้วพบว่า “แฟนของเธอกำลังมีอะไร ๆ กับผู้ชายอีกคน” วันที่มิวรู้ข่าวนี้ มิวรีบบึ่งรถไปหาวรรณณษาในทันที .. มิวพบแต่ตัวบ้านเงียบเชียบ มิวเดินขึ้นไปบนห้องนอนของวรรณแล้วพบว่า ..เพื่อนของเธอนอนหลับไม่ได้สติ อยู่บนเตียง และข้าง ๆ ตัวมีเม็ดยา ตกเกลื่อนอยู่บนเตียงนอน และโชคดีนักที่เธอพาเพื่อนรักไปส่งโรงพยาบาลทันเวลา จากคราวนั้น วรรณณษาให้สัญญาไว้ว่า จะไม่ทำร้ายตัวเอง ด้วยวิธีโง่ ๆ อีก .. เพราะสุดท้ายแล้วคนที่เสียใจไม่ใช่คนที่เธอรัก แต่เป็นคนทุกคนที่รักเธอต่างหาก



“มิว .. มิวช่วยวรรณด้วยยย ฮือ ฮือ” วรรรณณษาโผเข้ากอดเพื่อนรักทันทีที่เจอหน้า
“พี่นัท .. พี่นัท .. เค้าเป็นเกย์ เค้าอยู่กับผู้ชายอีกคน มิว... ทำไม .. ทำไม ชั้นต้องมาเจอเรื่องเดิม ซ้ำ ๆ แบบนี้ด้วย ฮือฮือ”
“เดี๋ยวนะ วรรณ แกบอกชั้นอีกทีดิ๊ ว่าอะไรนะ พี่นัทของแก เป็นเกย์ ? ตาย ๆ ทำไม ๆๆๆ ”
“นั่นซิ แก ... ชั้นก็ไม่รู้ เค้ามีบ้านด้วยกันนะแก เค้าบอกว่า มันคือบ้านของเรา ตอนนั้นชั้นคิดว่า มันคือว่า ที่เรือนหอของชั้นกับเค้า แต่พอชั้นเข้าไป มันกลับไม่ใช่ แก .. รู้มั้ย บ้านหลังนั้น มีรูปของเค้ากับผู้ชายอีกคน เต็มไปหมด ฮือ ฮือ”
ตรู๊ด ตรู๊ด .. ตรู๊ด ตรู๊ด เสียงเรียกเข้าของวรรณณษาดังขึ้นมา
“พี่นัท รึเปล่า ยัยวรรณ ไหนเอามาดูหน่อย” มิวหยิบมาจากมือของวรรณอย่างง่ายดาย
“แก .. อย่ารับนะ ชั้นยังไม่อยากคุยกับเค้า”
“แต่ชั้นอยากรู้ ว่าเค้ามีเหตุผลอะไร ชั้นขอ.. คุยแทนแกได้ป่ะ” วรรณณษาพยักหน้า แทนคำตอบ
“สวัสดีค่ะ คุณนัทวุฒิ มีเรื่องอะไรจะโกหกเพื่อนของดิฉันอีกหรือคะ” ประโยคแรกที่มิวพูด ก็กล่าวหากันแล้ว
“สวัสดีครับ น้องมิว .. พี่ขอคุยกับน้องวรรณได้ไหมครับ”
“ไม่ได้คะ ตอนนี้ยัยวรรณไม่อยากคุยกับพี่ มีอะไรฝากไว้กับมิวได้เลย”
“ขอให้พี่ได้อธิบายได้มั้ย น้องมิว น้องวรรณ พรุ่งนี้พี่ไปพบที่บ้านนะครับ”
“ทำไมไม่มาวันนี้เลยล่ะค่ะ .. วันที่ 27 แบ่งให้เพื่อนของมิวบ้างไม่ได้หรือไงค่ะ”
“พี่ไปวันนี้ไม่ได้จริง ๆ น้องมิว พี่ขอโทษนะคะ พี่มีเหตุผลที่บอกใครไม่ได้จริง ๆ แต่พรุ่งนี้พี่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ตกลงนะคะ”

..
..

“แปลกๆ หว่ะแก ทำไมเค้าไม่หาชั้นกับแก ตอนนี้เลยว่ะ มันต้องมีอะไรแน่ๆ”
“อะไรล่ะ .. แกสงสัยอะไร”
“ชั้นก็ไม่รู้ ขี้เกียจจะเดา ว่าแต่พี่เอก ของเค้าหน้าตาเป็นไงอะแก หล่อเหมือนตาพี่นัทนี่มั้ย”
“ก็หล่อเทพ ทั้งคู่แหล่ะ เอ๊ย.. แกต้องปลอบชั้นซิ ไม่ใช่มาถามเรื่องคนอื่นแบบนี้” วรรณณษาประท้วงเพื่อนรัก
“ครั้งนี้ แกดู รับมือได้ดีนี่หว่า .. ไม่เหมือนคราว กับพี่ดนัย ครั้งนั้นแกทำชั้นตกใจไปหมด”
“ชั้นให้สัญญากับแกแล้วไง ว่า ชั้นจะไม่หุนหัน ไม่คิดอะไรสั้นๆ อีกแล้ว”
“ที่ชั้นหนีออกมา ก็เพื่อมานั่งร้องไห้กับแกให้เต็มที่นี่แหล่ะ พรุ่งนี้ชั้นจะไปฟังเหตุผลจากพี่นัท พร้อมกับแก”
“เยี่ยมมาก เพื่อนรัก ต้องให้ได้อย่างนี้ซิ” เพื่อนรักกอดกันกลม
วรรณณษาดีใจ ถึงเธอจะรู้สึกว่า ไม่มีใครจริงจังกับเธอ รักเธอซักคน แต่เธอยังมีเพื่อนรักคนนี้อยู่เคียงข้างเสมอ จริงๆ เธอไม่ได้รับมือกับมันได้ดีอย่างที่มิวบอกหรอก แต่แว๊บที่เธอจะพารถลงคูน้ำไปนั้น เธอนึกถึง “น้ำตาที่นองหน้า ตาที่บวมปูด”ของเพื่อนรักคนนี้ได้ เธอจึงตั้งสติ แล้วรีบมาให้เพื่อนสาวปลอบใจ

..
..

“นันน้องรัก .. ทำอะไรอยู่ เกิดเรื่องใหญ่แล้วหว่ะ” นัทวุฒิเรียกโปรแกรมไป เพื่อคุยกับน้องสาว พร้อมกับทำหน้าเครียด
“เครียดเลยหรอ พี่นัท .. เกิดอะไรขึ้นอ่ะ ไปปล้ำคุณวรรณ หรือโดนคุณวรรณปล้ำมาหรอพี่ชาย”
“ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะนัน” นัทวุฒิเครียดหนักเข้าไปอีก .. ให้วรรณณษาปล้ำเขายังดีกว่า เข้าไปเห็นรูปพวกนั้น ที่บ้านหลังนั้น
“เกิดอะไรขึ้น พี่ชาย เล่ามาโดยด่วนนน เป็นห่วงนะเนี่ย”
“น้องวรรณ แอบตามพี่ ตอนที่พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่เอก หน่ะซิ นัน .. ตอนนี้ไม่ยอมพูดกับพี่ด้วย”
“บรรลัย แล้วไง พี่ชาย ... คุณวรรณเห็นหมดเลยหรอพี่นัท”
“อืม ..”
“พี่จะทำยังไงกับเรื่องนี้ ต่อไป .. นันถามจริงๆ นะ ตกลงว่า พี่รู้สึกรักคุณวรรณ บ้างรึยัง”
“รัก .. แต่มันรักแบบที่พี่รักแก อ่ะนัน ไม่ได้มากไปกว่านั้น”
“บรรลัย.. จริงๆ เฮ้ย ไม่ต้องทำดุใส่นันขนาดนี้ รู้ตัว ว่าพูดไม่เพราะ พี่นัท ไปที่นั่นอีกทำไม”
“พี่แค่ไปอยู่เป็นเพื่อนเอก .. เอก อยู่คนเดียวนะนัน เอกเหงา แต่แกดูซิ พี่ยังมีแก มีน้องวรรณ มีคุณแม่ เอก..ไม่มีใคร แกเข้าใจมั้ย”
“แต่พี่เอก ตายแล้วนะพี่นัท พี่นัทต้องยอมรับความจริง ข้อนี้ให้ได้ ถึงเวลาที่พี่นัทต้องเริ่มต้นใหม่ กับใครซักคนแล้วนะพี่”
“เอก ยังไม่ตาย .. เอกยังอยู่ .. เอก รอพี่อยู่ที่บ้านของเรา นันอย่าพูดแบบนี้อีก มันทำให้พี่เสียใจ ที่แม้แต่น้องสาวตัวเองก็ไม่ยอมเข้าใจ” นัทวุฒิที่แสนจะอบอุ่น แต่มีบาดแผลด้านความรักที่ฉกรรจ์นัก เวลานี้นัทวุฒิกำลังเสียใจมาก ที่ไม่มีใครเข้าใจ และยังทำให้ วรรณณษาเสียใจมากขนาดนั้น

จริงๆ แล้วเขาต้องการที่จะเก็บเอกรัตน์ไว้ที่มุมลึกที่สุดของหัวใจ การได้กลับไปที่บ้านของเราเป็นสิ่งเดียวที่นัทคิดว่าจะทำให้เอกคลายเหงาได้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเอกรัตน์เจากเขาไปแล้ว เพียงแต่สถานที่นั้น มันยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความทรงจำต่าง ๆ ที่ทำให้นัทวุฒิไม่กล้าที่จะยอมรับว่า เอกรัตน์จากเขาไปและจะไม่มีวันกลับมาอีก ใครจะไปเชื่อว่าคนที่รักการออกกีฬาเป็นชีวิตจิตใจ เหล้าไม่ดื่ม บุหรี่ไม่สูบ เข้านอนแต่หัวค่ำ แบบเอกรัตน์จะต้องมาจบชีวิตด้วย โรคร้ายอย่าง มะเร็งโพรงจมูก ถ้าเพียงแต่เขาเอะใจสักหน่อย ก็คงจะทำการรักษาได้ทัน นัทวุฒิไม่ยอมให้ใครเข้ามาที่บ้านหลังนั้นอีก จะมีเพียง รปภ. ที่ทำหน้าที่เขาจ้างวานให้ดูแลต้นไม้รอบ ๆ บ้านเพียงเท่านั้น

..
..



ป.ล. ตอนที่ 2 ยังไม่จบนะคะ

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2554		3 comments
Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2554 21:40:36 น.
Counter : 812 Pageviews.
Share Tweet