ตอนที่ 1 - จุดเริ่มต้นของจุดจบ (ต่อ) สำหรับคนที่เพิ่งเข้ามาอ่านใหม่ นี่เป็นนิยาย แนวยูริ นะคะ ให้ตอนนี้ เป็นตอนที่ 1 (ต่อ) นะคะ ... “คุณวรรณ ทราบใช่มั้ยค่ะ ว่าพี่นัทเป็นเกย์?” อยู่ นันทิยาก็กล่าวขึ้นมา “ค๊ะ คุณนันรู้... ด้วยหรือคะ ?” วรรณณษาร้องถามอย่างตกใจ ทำเอาเธอต้องหยุดแล้วหันหลังไปกลับมองหน้า นันทิยาตรง ๆ อีกครั้งหนึ่ง “นัน กับพี่นัทเป็นฝาแฝด และอีกอย่างเราสนิทกันไงคะ เรื่องคุณวรรณ นันยังรู้ เรื่องที่พี่นัทเป็นเกย์ ทำไมนันจะไม่รู้ล่ะ” นันทิยาไม่เพียงแค่ตอบ แต่กลับโปรยยิ้มกว้างกลับมา รอยยิ้มนี่ ทำให้ หัวใจของวรรณเต้นแรงอีกครั้ง “ถ้าคุณวรรณไม่รังเกียจ เราไปนั่งคุยกันที่ร้านอาหารทางด้านศาลาริมน้ำ ดีมั้ยคะ?” “ไปก็ได้คะ วันนี้วรรณไม่ได้มีธุระที่ไหน” กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง .. เจ้าโมบายอันเล็กที่ถูกแขวนอยู่บริเวณศาลาริมน้ำ ส่งเสียงพอให้พื้นที่บริเวณนั้นไม่เงียบเหงาจนเกินไป แทบจะดูไม่ออกเลย ว่าจะมีร้านอาหารน่ารัก ๆ ซ่อนตัวอยุ่ใกล้ ๆ กับริมท่าน้ำแห่งนี้ นันทิยาพาเธอเดินเข้าไปในมุมที่ดูเป็นส่วนตัวของร้าน ทำไมดูเธอช่างคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เสียจริง “ลมอะไรหอบเจ้าตัวป่วนของป้ามาถึงนี่ อ้าว วันนี้พาสาวสวยมาเสียด้วย” เสียงใจดีลอยมาก่อนจะเห็นตัวคนถาม “วันนี้รับอะไรดีจ๊ะ ของโปรดเหมือนเดิมมั้ยคะคุณนัน” “ขอเป็น แกงเลียงกุ้งสด .. แต่ เอ .. นันขอเปลี่ยนเป็น ปลาช่อนแทนดีกว่า ห่อหมกปลากราย แล้วก็ไข่เจียวหมูสับฟูๆ จ๊ะป้าน้อย” นันทิยาตอบไปแบบไม่ต้องคิด แต่สิ่งนั้นกลับทำให้วรรณณษาตะลึง .. “ป้าน้อย .. นันขอ “ข้าวผัดปู” เพิ่มด้วยนะคะ เผื่อคนแถวนี้จะเก็บบันทึก” “วันนี้ ปูไม่สดเลยคุณนัน ป้าก็เลยไม่ได้เอามา ว่าแต่ บันทึกอะไรหรือคะ คุณนัน ทำไมต้องเก็บบันทึกข้าวผัดปูละคะ” ป้าน้อยอดสงสัยไม่ได้ “ว้า ... ไม่เป็นไรคะป้า งั้นเปลี่ยนเป็นข้าวสวย 2 จานนะค๊ะ” “รอซักครู่นะจ๊ะ เดี๋ยวป้าไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย” .. .. “ดูคุณนันจะคุ้นเคยกับคนที่ร้านนี้นะคะ” วรรณณษา อดถามออกไปไม่ได้จริงๆ ไหนจะเรื่องคุณป้าใจดีคนเมื่อครู่นี่ แล้วยังจะสายตาอยากรู้ อยากเห็น ของบรรดาเด็กเสิร์ฟนั่นอีก และถ้าเธอเห็นไม่ผิด เธอคิดว่าเด็กเสิร์ฟหลายคนพยายามส่งสายตาประหลาดๆ ให้กับนันทิยาอยู่บ่อยๆ “อ๋อ .. นันคุ้นเคยกับที่นี่ มาตั้งแต่สมัยนันยังเป็นเด็กๆ เลยล่ะ ป้าน้อยเป็นเหมือนญาติแท้ๆ ของนัน สมัยเวลาที่นันกับพี่นัทเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะ เราก็แอบหนีมานั่งอยู่ที่ร้านป้าน้อยเป็นประจำ” “พี่นัทเคยบอกว่า ป้าน้อยเป็นเหมือนแหล่งเติมพลัง กำลังใจ เวลาที่พวกเราหนีกันออกมา ก็ได้ป้าน้อย หาข้าวปลาให้พวกเราอิ่มท้อง แล้วยังจะคอยปลอบพวกเรา ให้พวกเราเข้าใจว่า ชีวิตของผู้ใหญ่มันมีเงื่อนไข ข้อแม้ มากมาย ตอนนั้น นันไม่ค่อยได้คิดตามหรอกนะคะ แค่รู้สึกอบอุ่นที่ได้ กินอาหารถูกปาก ได้ฟังเสียงใจดี ๆ ของป้าน้อยเท่านั้นเอง ” นันทิยาเล่าด้วยสีหน้าเป็นสุข “เป็นเพราะ สายลมหรือแสงแดด หรืออะไรกันนะที่ทำให้คนตรงหน้าเธอ ดูมีชีวิตชีวาได้ขนาดนี้ “ วรรณณษาถามตัวเองอยู่ในใจ “อาหารมาแล้วค่า” เสียงนี่เองที่ทำให้ คนทั้งสอง หลุดออกภวังค์ “นี่คะ คุณวรรณ แกงเลียงปลาช่อน ไม่ใส่กุ้ง รับรองว่า ไม่แพ้ ไม่คัน” นันทิยาตักอาหารใส่จานให้เธอ “คุณนัน รู้ได้ยังไง ว่า วรรณแพ้กุ้ง” “นันไม่บอกหรอก เอาเป็นว่า นันมีความสามารถพิเศษ ที่จะเลือกมาแต่ของโปรดของคุณวรรณก็พอแล้วนะคะ” .. .. “คุณนันคะ .. ตกลงว่า คุณนันรู้จักวรรณเมื่อไหร่ รู้จักได้ยังไงกัน แล้วเรื่องพี่นัทเป็นเกย์นั่นก็ด้วย” “นันเล่าแล้วนี่คะ ว่า นันกับพี่นัทสนิทกันมาก” .. .. “นันเริ่มรู้จักคุณวรรณเมื่อไหร่ ??” “พี่นัท .. ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังพี่ คือใครกัน ? ทำไมนันไม่รู้จักล่ะ” เป็นประจำที่ 2 พี่น้องคู่นี่จะเปิดกล้องคุยกัน และครั้งนี้นันเห็นสิ่งที่ผิดแปลกไป “เฮ้ย .. นัน แกบอกมานะ ว่าแกเห็นอะไร” นัทวุฒิผวา “ก็ผู้หญิงในกรอบรูป ข้างหลังพี่ นั่นไง แหมพี่นัทก็นะ .. โตจนป่านนี้ ยังกลัวผีอยู่อีก” “ปัทโธ่ นึกว่าอะไร ก็นี่ไง น้องวรรณที่พี่เล่าให้ฟังบ่อยๆ” “นัท .. ขอเราดูใกล้ๆ ได้ป่ะ” “ได้ไงกัน ผู้หญิงของพี่นะเว๊ย” “พี่นัทคร๊าบบบ ... นันขอดูรูปหน่อยน๊า นันอยากเห็นว่าที่พี่สะใภ้” “เออ เดี๋ยวส่งรูปไปให้แกดู” “เจ้านันมันเป็นอะไรไป พอได้รับรูปจากเขาแล้วเงียบไป มันเป็นอะไรของมันเจ้าน้องคนนี้ .. เงียบไปอย่างเดียวไม่พอ มันยังปิดโปรแกรมที่ใช้มองเห็นกันไปเสียอีก กดเรียกไป มันก็ไม่ตอบรับเสียแล้ว” “ตาโตจังเลยน๊า แก้มป่อง ๆ นั่นอีก ทำไมมันน่าหยิกอย่างนี้ .. โอ๊ย ทำไมคุณวรรณถึงได้น่ารักขนาดนี้ มันจะดีแค่ไหนกันน๊า ถ้านันจะเป็นเจ้าของรอยยิ้มนี้” “ผู้หญิงคนนี้หรอเนี่ย ที่ก๋ากั่น ขนาดขอพี่ชายของเราเป็นแฟน เพราะดวงตาที่ดูรั้นแบบนี้นี่เอง” “เอ๊ .. ตอนนั้นที่เธอโดนกระชากกระเป๋า เธอจะต้องเจ็บมากแน่ ๆ เลย ดูตัวเธอเล็กแค่นี้ เทียบกับตานัท ไม่ได้เลยจริงๆ” “แล้วนี่เราเป็นบ้าอะไรไป ?? ทำไมต้องมานั่งยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ กับรูปพวกนี้ด้วย เดี๋ยวเจ้านัทรู้ ปิดโปรแกรมดีกว่า” “เรากำลังหลงรัก ผู้หญิงของพี่ชายตัวเอง หรือนี่ ??” นันทิยาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา .. .. เดี๋ยวมาต่อ บทที่ 2 ยาว ๆ พรุ่งนี้ น๊า   Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2554 10 comments Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2554 16:41:15 น. Counter : 1032 Pageviews. Share Tweet

แป๊ะก่อนเดี๋ยวดึกๆ กลับมาอ่าน..ได้เวลาเดินสายอีกแล้ว..   โดย: พระจันทร์กลางแดด 24 กุมภาพันธ์ 2554 16:55:05 น.

โอ๊ย อ่านแล้วอยากกินข้าวผัดปู ว่าแล้วก็ต้องไปกิน   โดย: is_ninja 24 กุมภาพันธ์ 2554 18:12:48 น.

เอ๊ะ เขียนเก่งนะเนี่ย ........ ชวนติดตามด้วย .... รออ่านต่อนะคะ   โดย: ดวงลดา 24 กุมภาพันธ์ 2554 19:44:29 น.

แอร์... ไอ้ตัวเล็ก ๆ แก้มป่อง ๆ เนี่ยมันคุ้นๆว่ะ (แอบจิ้นเป็นตัวเอง ว๊ะฮ่าๆๆๆ )   โดย: witch@thedog 24 กุมภาพันธ์ 2554 21:57:23 น.

มีนนึกว่าน้องแอร์เอาชีวิตจริงมาเขียน... แถมค้างไว้ช่วงสำคัญ...ให้รออีก แง้มมมมมมม   โดย: พระจันทร์กลางแดด 25 กุมภาพันธ์ 2554 0:27:32 น.

พี่มีน - นึกว่าจะไม่กลับมาซะแล้ววว คุณจา - ถือว่า แอร์ประสบความสำเร็จนะเนี่ย ทำให้คุณจาอยากกินข้าวผัดปูซะงั้น สรุปว่าได้กินข้าวไข่เจียวนิคะ คุณเจ้ - อย่า ยอ น้อง .. พี่มด - ฮ่าๆๆ อาจจะเหมือนแค่บางเรื่องม๊างงงง ป.ล. ขอบคุณทุกคนที่ตามมาอ่านนะค๊า แล้วก็ทิ้งคอมเม้นไว้ให้ .. เนื้อเรื่องอาจจะ งง ๆ บ้าง สะดุดบ้าง อยากให้แก้ไขเพิ่มเติม บอกได้เลยค่า   โดย: ฟ้าสีหม่น คืนไร้ดาว 25 กุมภาพันธ์ 2554 9:24:52 น.

แอร์ - อ้าว เขียนนิยายตามใจคนอ่าน ไม่ดีม๊างง ... เขียนตามจินฯ คนเขียนดิ่ค๊า แต่แบบว่า ไอ้ที่คุ้น ๆ อ่ะ 2 คำนั้นล่ะค่ะ อย่างอื่นไม่เหมือนแน่นอน   โดย: witch@thedog 25 กุมภาพันธ์ 2554 9:44:00 น.

ฮ่าๆๆ พี่มด เดี๋ยวบ่ายนี้ ลงตอนต่อไป แล้วคะ ..   โดย: ฟ้าสีหม่น คืนไร้ดาว 25 กุมภาพันธ์ 2554 11:55:42 น.

มาแปะ ไว้ทุกวันเลยนะคะ เพราะทำให้เราติดแล้ว 55   โดย: ck_naka 26 กุมภาพันธ์ 2554 18:50:34 น.

เพิ่งมาเริ่มอ่านนะพี่แอร์ เห็นว่าวันนี้วันเสาร์ เดี๋ยวเอมหวานเหมาหมดเข่งเลยค่า ฮ่าๆ ชวนติดตามจริงๆด้วยละ เขียนอีกนะคะ   โดย: ชะเอมหวาน 7 พฤษภาคม 2554 23:05:58 น.