จะต้องถอนใจ อีกสักเท่าไร โลกแห่งความเป็นจริง ไม่เคยเป็นอย่างใจ
วันและคืนเปลี่ยนหมุน ให้เราวิ่งตามเรื่อยไป โตแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไป

การเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ง่ายเลย มันไม่คุ้นไม่เคย ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจ
ไม่มีเวลาเหลือ ไว้ฟังไว้คิดถึงใคร โตแล้ว ต้องทำอย่างไร

เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ จนตัวเราเองอาจหล่นหาย
เมื่อเด็กคนหนึ่งที่อยู่ในใจ เขาไปไหน  ทำไมวันนี้เขาหายไปจากเรา

ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม  ในวันหนึ่งเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ เอาไว้

ตรงขอบฟ้านั้น มีรุ้งพาดผ่าน เมื่อความจริงความฝันได้มาบรรจบกัน ที่ดินแดนแห่งนั้น เด็กน้อยคนหนึ่งกับฉัน  จูงมือเดินไปด้วยกัน

เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ จนลืมว่าเราเคยเป็นใคร
อย่าลืมเด็กน้อย ทิ้งปล่อยเขาคอยอยู่เดียวดาย
ได้ยินใช่ไหมเสียงนั้นที่เรียกเรา

ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม  
ในวันหนึ่งเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ จะอยู่กับฉันตลอดไป

(ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ใจยังเป็นเด็ก)
อยู่กับฉันตลอด ไม่ให้ใครแย่งไป
(ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ใจยังเป็นเด็ก)

เมื่อวานนี้เป็นวันจันทร์ที่ 14 กุมภาพันธ์

ซึ่งบนหน้าปฏิทิน บอกว่าเป็นวันวาเลนไทน์ หรือวันแห่งความรัก

ที่คนรักจะมอบของขวัญ ช็อดโกเล็ต หรือช่อดอกกุหลาบ

ให้กับคนรัก และคนที่กำลังแอบรัก

คนโสดหลายๆ คนต่างรอลุ้นว่า

จะมีใครแอบเอาดอกไม้ หรือของขวัญมาให้ไหมนะ

ซึ่งจะมีใครสักกี่คนที่จะนึกถึงคนมี่สำคัญที่สุดสำหรับชีวิตเรา

คนที่รักเราโดยไม่เคยที่จะมีข้อแม้ใดๆ

อย่างเราเองเมื่อวานนี้ก็คิดว่าเป็นแค่วันธรรมดา

ที่เป็นวันทำงานวันแรกของสัปดาห์ ก็เท่านั้น

ตลอดทั้งวันของเมื่อวานก็เลยง่วนอยู่กับงานที่หัวหน้าสั่งเข้ามา

และอาจจะมีแอบปล่อยอารมณ์ไปตามบรรยากาศรอบๆบ้างนิดๆหน่อยๆ

จนเวลาประมาณ 20.30 นาฬิกา ก็มีสายโทรศัพท์สายหนึ่งเข้ามา

เบอร์ที่โชว์อยู่คือ "ม๊า" (แม่ของเรานั้นเอง) ในใจก็แค่คิดว่าคงจะนึกถึงคิดถึง

เพราะเราไม่ได้โทรหาเขาประมาน 2-3 วันได้แล้วมั้ง

จึงกดตัดสายทิ้งเพื่อให้รู้ว่าเรารู้แล้วนะเดียวจะโทรกลับ

แต่เราไม่ได้โทรกลับในทันทีเพราะกลับกำลังเดินทางกลับที่พักจึงไม่สะดวกที่จะคุย

จึงเป็นเหตุให้เขาโทรเข้ามาอีกหลายครั้ง

เราจึงตัดสินใจโทรกลับไปหา โดยไม่รอให้ถึงห้อง

แต่แล้วสิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดคือ

เสียงตอบกลับมาจากปลายสายก็คือ เขา(แม่)บอกรักเรา

ทั้งๆที่ปกติเขาไม่ค่อยจะพูดอะไรแบบนี้กับเราเท่าไหร่

แต่ในวันนี้ ที่ใครรอคอยคำบอกรักจากคนที่รัก เขากลับโทรหาเราเพียงเพื่อจะพูดคำๆนี้

"...รัก....นะ"

....ขอบคุณนะคะที่ยังรัก และห่วงใย ใส่ใจเราเสมอมา