*.:。✿*゚゚・✿.。.:**.:。✿*゚゚・✿.。.:* *.:。✿*゚¨✎.。* เป็นเพียงสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่า ความรู้สึก *.●
|
|||
" ถนนสายนี้มีตะพาบ 41.....(ภาพสีฟ้าน้ำทะเล)"
กลิ่นไอแดดอ่อนๆ ยามต้องน้ำค้างบนยอดหญ้า ผสมกลิ่นกาแฟคั่วบดที่ถูกชงอย่างง่ายๆแบบบ้านๆ ปลายดาวกำลังนั่งมองกระดาษใบหนึ่งที่เธอเพิ่งเจอมันเมื่อคืนที่ผ่านมานี้เอง มันร่วงหล่นมาจากหนังสือที่เธอหยิบมันมาอ่านเพื่อค่าเวลา ช่วงที่ฝนกำลังตก แล้วเธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่าการนอนอ่านหนังสือ ในตอนนั้นปลายดาวเพียงแค่หยิบมันมาดู แล้วพลิกไปพลิกมากับแสงไปที่อยู่ตรงเตียงนอน ก่อนที่เธอจะสอดมันไว้ในหนังสือหน้า 23 ดังเดิม
เช้านี้ ปลายนึกถึงกระดาษสีฟ้าน้ำทะเลแผ่นนั้น เธอจึงหยิบมันมาพร้อมกับแก้วกาแฟที่ชงเสร็จเรียบร้อย ปลายดาววางกาแฟลงอย่างกับไม่ใคร่สนใจที่จะดื่มมันมากกว่าการดมกลิ่นไอของมัน แต่สิ่งที่สนใจคือกระดาษแผ่นนี้ที่อยู่ในมือของเธอ ซึ่งดูๆไปก็คล้ายกับโปรสการ์ดใบหนึ่งที่เธอคุ้นตา ผิดแต่ตรงที่ว่ามันไม่มีทั้งที่อยู่ผู้รับและตราประทับจากปลายทางที่ส่งมา มีเพียงแค่ลายเซ็นเล็กๆที่มุมกระดาษ กับข้อความสั้นๆที่เขียนเอาไว้ด้านหลังกระดาษ เพียงปลายดาวอ่านชื่อที่เขียนเอาไว้ เธอก็จำมันมันได้ว่ามาจากไหน
กระดาษใบนี้ คือ โปรสการ์ดทำมือที่เพื่อนของเธอทำให้เป็นของที่ระลึก มันเป็นภาพทะเล ที่เธอชอบ และเป็นที่ที่ปลายดาวและเขาได้พบกันโดยบังเอิญ ตอนที่ปลายดาวกลับไปเยี่ยมบ้านเมื่อเดือนเมษา ปี่ที่แล้ว แต่เพราะอะไร โปรสการ์ดใบนี้จึงถูกเก็บเอาไว้ในหนังสือที่เธอหยิบมาอ่านเมื่อคืนนั้น ปลายดาวก็จำไม่ได้ แต่ก็ช่างเถอะ เพราะเธอคิดว่าอะไรที่เราจำมันไม่ได้ ก็ไม่ต้องพยายามนึกถึงมัน เราแค่เพียงเก็บในสิ่งที่น่าจดจำ คือเพื่อนของเธอคนนั้น ที่เธอไม่มีแม้แต่ อีเมล เบอร์โทร ที่จะสามารถติดต่อกันได้เลย ด้วยเพราะเธอและเขาคิดว่า เพื่อนที่แสนดี ต่อให้ไม่ได้เจอกันนาน ยังไงก็จะยังนึกถึงกัน ปลายดาวจึงมีแค่โปรสการ์ดใบนี้ ใบเดียวที่ทำให้ปลายดาวจะยังคงจำเขาได้ และนึกถึงเขา เวลาที่เธอเห็นภาพๆนี้ "ภาพสีฟ้าน้ำทะเล" คุยกันสักนิด** ก่อนไปลงท้ายด้วยโจทย์ประจำหลักกิโลที่ 41 ซึ่งอำนวยการสร้างโดยคุณเป็ดสวรรค์ " ถนนสายนี้มีตะพาบ 40.....(...จดหมายถึงต้นน้ำ)"
27 กันยายน ปีสองพันห้าร้อยสิบสอง
ระเบียงริมน้ำที่ๆฉัน ชอบมานั่งเล่นคนเดียว เวลาที่ฉันโกรธกับเธอ วันนี้เธอเป็นอย่างไร สบายดีไหม มีใครคอยดูแลเธอแล้วหรือยัง เธอยังคงทำงาน ไม่ยอมหยุดยอมพักผ่อน เธอยังคนตัวเธอคนเดิมอยู่ไหม หรือว่าเธอจะเจอใครที่ยอมให้เธอคิดจะปรับปรุงตัวเธอเองเพื่อเขาแล้วหรือยัง
.....................................
แค่อยากจะถาม เธอจะเป็นอย่างไรในวันที่ไม่มีฉัน เธอจะมีอาการแสดงยามที่หวั่นไหวบ้างหรือเปล่า ตอนที่เธอเหงาเธอคิดถึงใคร กาลเวลาจะทำอะไรให้เปลี่ยนไปไหม ฉันจะได้ยินได้ฟังเสียงเธออีกไหม.... แค่ครั้งเดียว ตอบคำถามให้ฉันมั่นใจ อยากรู้เธอมีใครใหม่หรือยัง..(กับ.."คำถาม")
จะโลกนี้ โลกหน้าหรือโลกไหน ระหว่างเราจะมันจะเป็นอะไร ยังคงเป็นดังเดิม หรือแปรเปลี่ยนไป 1 ปี, 10 ปี ก่อนหน้านี้ เราต่างเป็นอย่างไร อีก 1 ปี 10 ปี หรือ 100 ปี 100 วันเวลาข้างหน้านั้น เรายังพอจะมองเห็นกันและกันอีกไหม หรือ เราต่างมองเห็นในมุมของเรา ที่เวลาต่างก็หมุนและห่างกันไปไกลแสนไกล จนไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยของความทรงจำ
.
.
.
ลงท้าย...ปลายดาว(ผู้หญิงคนเดิม) คุยกันสักนิด** " ถนนสายนี้มีตะพาบ 39.....(...ปลายดาว...งาน...ทัศนคติ)"
"...ปลายดาว...งาน...ทัศนคติ"
22.40 น. นาฬิกามุมขวาล่างจอคอมพิวเตอร์ บอกเวลาดึกดื่นค่อนคืนเข้าไปแล้ว ปลายดาวยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานอยู่กับโน้ตบุ๊คคู่ใจ เพียงชั่วขณะที่สายตาของปลายดาวเหลือบไปเห็นเวลา ความคิดเธอก็ล่องลอยไป ............................... เมื่อสองสามวันก่อนปลายเพิ่งจะโดนหัวหน้างานตำหนิอย่างแรง กับงานที่ทำแล้วออกมาไม่ถูกใจ ไม่น้ำเสียงไหนว่า หัวหน้าเธอจะรักษาน้ำใจเธอ ในฐานะที่เธอ อดหลับอดนอนเพื่อเร่งงานชิ้นนี้ให้เสร็จทันเสนอในที่ประชุมอีกสองสามวันข้างหน้า ปลายเสียกำลังใจต่อการทำงานชิ้นนี้อย่างมาก เพราะตั้งแต่เธอได้รับคำสั่งมาเมืออาทิตย๋ก่อนโน้น เธอก็รีบเร่งรวบรวมข้อมูล เพื่อเอามาประกอบการทำงานชิ้นนี้ และทำงานชิ้นออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่เวลาจะเอื้ออำนวย ........................................
ก่อนหน้านี้ปลายดาวเคยตั้งหน้าตาตาว่าเธอจะเข้ามาทำงานในสำนักแห่งหนึ่งให้ได้ เพราะเธอเชื่อว่าถ้าคนเราได้ทำในงานที่ที่ตัวเองรัก ก็จะมีศักยภาพต่อการทำงานได้ดีกว่า เพราะถ้าเรารู้สึกรักต่อสิ่งใด เราก็จะทุ่มเททำมันให้ออกมาอย่างดีที่สุด 1 ปี เต็มกับการทำงานอยู่ที่นี่ เธอได้เรียนรู้ ได้สังคม ได้เพื่อนร่วมงาน ที่หลากหลาย และประการณ์ 1ปีเต็ม ทำให้เธอรู้ว่า แม้จะอยู่กับงานอันเป็นที่รัก แต่ต้องอยู่ในแววล้อมเพื่อนร่วมงาน สังคมที่มันไม่เข้ากับเธอนั้นมันช่างยากต่อการจะทำงานให้ดีได้ 1 ปี ย่างเข้า ปีที่2 งานที่เธอเคยทำแล้วดูดีในสายตาผู้ใหญ่ กลับเริ่มจะไร้ค่าไร้ผลงานใดๆ งานของเธอเพิ่มขึ้นจากปีก่อนอย่างมาก แต่ผลงานของเธอก็ไม่เคยที่จะถูกใจเพื่อนร่วมงานเลยสักครั้ง ทั้งๆที่ งานแต่ละชิ้นปลายดาวจะเป็นทำงานสะ 50-70% ก็ตามที ................................ ปลายดาว กลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง หลังจากเผลอปล่อยให้ความคิดความรู้สกล่องลอยออกไปไกล กลับมาสู่ ความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้า นั้นคืองานชิ้นสำคัญที่เธอจะต้องแก้ไขให้เสร็จทันวันประชุม หลังจากที่เธองาน ที่เกือบจะเสร็จไปแล้วประมาณ 80 % แล้วถูกบอกให้แก้ไขปรับปรุงเกือบทั้งหมด ปลายดาว...เธอก็ได้เอางานกลับมาแก้ไขตามคำสั่ง โดยจะมั่วปล่อยเวลาให้หมดไปกับการโต้แย้งนั่นคงจะไม่ใช่ เธอยังรับผิดชอบงานที่อยู่ในส่วนหน้าที่เธออย่างเต็มที่ และพยายามทำออกมาอย่างดีที่สุด เพื่อว่าสักวัน ที่เธอต้องเดินออกจากที่ทำงานแห่งนี้ ใครหลายๆคนจะได้นึกถึงเธอเวลาทำงาน
*โจทย์คราวนี้เป็นคำสั้นๆ ที่น่าจะง่ายต่อการสร้างเรื่องๆหนึ่ง |
เจ็บแต่ตอนหายใจ
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เจ็บแต่ตอนหายใจ มาจาก เพลงๆ หนึ่ง ที่บังเอิญฟังแล้วมันใช่ โดนใจ เพราะตราบใดที่..เรายังมีลมหายใจอยู่ เราก็ยังรู้สึก และรับรู้ สิ่งต่างๆ และนั้นคือเหตุผลของการเป็นตัวเรา พูดถึงล็อกอิน "เจ็บแต่ตอนหายใจ" หรือคุณเจ็บ ที่เพื่อนบางคนที่เรียกเรา คุณเจ็บ ก็คือ.... ...ผู้หญิงคนหนึ่งที่ แอบมีโลกส่วนตัวอยู่บ้างบางเวลา ...ชอบที่จะนอนอ่านหนังสือที่ชอบ ฟังเพลง เพราะๆ มากกว่าออกไปเดินเบียดเสียดกับคนข้างนอก ...เป็นคนง่ายๆ แต่เหมือนจะเยอะในความคิด ...เป็นคนที่อ่อนไหวกับเรื่องราวง่ายๆ และแอบเหงาอยู่บ่อยๆทั้งที่ไม่ได้อยู่คนเดียว ...เป็นคนที่คิดว่าเข้ากับคนง่าย ถ้าเขาฟัง และพูดคุยกับเรารู้เรื่อง ....และน้องเล็กของบ้าน แต่ต้องคอยรับรู้เรื่องราวของครอบครัวมากกว่าพี่สาวคนโต -*-*-*-*-*-*-*-*-*-*- *★*...Time 's the best answer...*★* |
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |