Bloggang.com : แม่มดมีฤทธิ์ - กลิ่นแก้วกลางใจ ตอนที่ 27

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

กลิ่นแก้วกลางใจ ตอนที่ 27 - 28

ก ลิ่ น แ ก้ ว ก ล า ง ใ จ

บทประพันธ์ นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์
กมลชนก ยวดยง เรียบเรียงจากบทโทรทัศน์

ตอนที่ 27

พระพายรีบออกไปโทรศัพท์ขอคืนเวรกับเพื่อนที่รับงานนี้ไว้แต่ต้นทันที อัสนีโวยแหลก ร้องหาแต่เธอ

“เขาไปไหนของเขา เขาไม่เต็มใจพยาบาลผมใช่ไหม เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้ว เหมือนคนในครอบครัวผม แฟนผม ทุกคนทิ้งผมไปหมด ! ขนาดพยาบาลยังไม่อยากทำงานกับคนพิการอย่างผม ผมเป็นส่วนเกินในโลกใบนี้ ... “

อัสนีตีอกชกหัว พระพายที่เพิ่งกลับมาจากโทรศัพท์มองดูเขาอย่างแปลกใจ พยาบาลรุ่นพี่พระพายที่มาดูแลเขาแทนรีบบอกอัสนี

“เขามาแล้วค่ะ ฉันบอกแล้ว พยาบาลของคุณแค่มีธุระข้างนอก”

“ไม่จริง ! เขาต้องปฏิเสธงานนี้แน่ เขาไม่อยากทำงานกับผม ไม่เชื่อถามเขาสิ คุณถามเขาสิ ! “

พยาบาลรุ่นพี่รีบหันไปถามรุ่นน้องทันที สายตาของรุ่นพี่ตำหนิรุ่นน้องที่มีกิริยาผิดต่อจรรยาบรรณในวิชาชีพ

“เธอไม่อยากทำงานนี้หรือ”
“เอ้อ คือ…คือ...” พระพายอึกอัก ไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลว่าอะไรดี อัสนีแกล้งโวยต่อ

“เห็นไหม แม้แต่พยาบาลยังคิดจะลาออก ผมไม่มีที่ยืนในโลกใบนี้ ไม่มีคุณค่า ไม่มีคนต้องการ ผมจะอยู่ไปทำไม อยู่ไปทำไม ผมอยากตาย !”

อัสนีโวยวาย กระแทกมือลงที่เตียงปังๆๆ พระพายจึงจำต้องรับคำ
“ค่ะๆ ตกลง ตกลง ฉันจะทำงานนี้ ฉันจะดูแลคุณเอง”

อัสนีหยุดอาละวาดทันที
“คุณรับปากแล้วนะ”
“ค่ะ ฉันรับปากแล้ว”

อัสนียิ้มกว้าง อารมณ์ดีขึ้นทันตาเห็น พระพายมองอัสนี รู้สึกอ่อนใจ พยาบาลรุ่นพี่กำชับพระพายให้ดูแลอัสนีให้ดีก่อนจะเดินจากห้องไป พระพายยังรู้สึกเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูก อัสนีจึงถามขึ้น

“คุณชื่ออะไรครับ”
“ชื่อ เอ้อ ชื่อแก้วค่ะ ฉันชื่อแก้ว” เมื่ออัสนีจำเธอไม่ได้ เธอก็ไม่อยากเอ่ยชื่อตัวเองออกไป

อัสนีอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“ดอกแก้วหรือ ทำไมเป็นดอกแก้วล่ะครับ หรือคุณชอบ”

พระพายหน้าตื่น เธอจะมาทำหน้าที่แล้วจากไป จะไม่ข้องเกี่ยวผูกพันกับอัสนีอีก เธอรีบปฏิเสธโดยเร็ว... หล่อนนึกโกรธตัวเอง ชื่อมีเป็นล้าน ทำไมต้องไปตั้งชื่อนั้น

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่”
เมื่อเธอมองไปที่โต๊ะผู้ป่วยหัวเตียง แล้วรีบบอก “แก้ว เอ้อแก้วน้ำค่ะ”

อัสนีหัวเราะขัน “แก้วน้ำเนี่ยนะ”
“ทำไมคะ คนชื่อแก้วน้ำผิดตรงไหน”

พระพายหน้าบึ้ง อัสนีได้ยั่วพระพายสักนิดก็มีความสุข เขายิ้มแจ่มใส

“ผมชักชอบคุณแล้วสิ อย่างน้อยผมก็รู้สึกว่าโรงพยาบาลนี่น่าอยู่ขึ้น น่าอยู่ขึ้นจริงๆ !”

แล้วอัสนีก็ใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างมีความสุขจริงๆ พระพายเอาใจใส่ดูแลเขาเป็นอย่างดี อัสนีอยากภาวนาในแต่ละวันมีเวลายาวนานกว่า 24 ชั่วโมงเพื่อที่เขาจะได้อยู่ใกล้ชิดกับพระพาย

วันหนึ่ง พระพายกำลังป้อนข้าวเขา อัสนีเอาแต่จ้องหน้าพระพายแล้วยิ้มจนพระพายรู้สึกเอะใจเหมือนอัสนีจ้องตนอยู่ตลอดเวลา เธอยกมือขึ้นปัดไปมาซ้ายขวาเพื่อดูว่าอัสนีจะมองตามหรือไม่ แต่ดวงตาอัสนียังนิ่ง ดูปกติเหมือนคนตาบอดทั่วไป

“เอ้า อาหารหมดแล้วหรือ” อัสนีแกล้งถามขึ้นเมื่อเห็นพระพายหยุดป้อน
“เปล่าค่ะ... ฉันแค่รู้สึกว่าคุณกำลังมองฉันอยู่”

“มองคุณน่ะหรือ” อัสนีกลัวพระพายจับได้ แกล้งคร่ำครวญขึ้นมาทันที
“ผมขอโทษจริงๆ ขอโทษที่ดวงตาพิการทำให้คุณรำคาญ ขอโทษที่ตามองไม่เห็นทำให้คุณเข้าใจผิด ขอโทษที่เลือกเกิดไม่ได้ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ !”

อัสนีตีอกชกหัวเกินความเป็นจริง เสียงดังลั่นห้องจนพระพายตกใจรีบเข้าไปบอก
“เอ้อไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ ฉันอาจจะคิดมากไปเอง”

“ไม่หรอกครับ ไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่เป็นความผิดของผม ผมต้องปรับตัวให้เข้ากับชีวิตคนตาบอดเสียที ไม่งั้นผู้หญิงเขาจะเข้าใจผิดไปว่า ไอ้บอดมันหมายปองของสูง แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ! “

อัสนีเป็นบ้าเป็นหลังมากขึ้นเรื่อยๆ พระพายต้องเขาไปสัมผัสตัวเขาเพื่อปลอบประโลม
“ค่ะ ค่ะ ฉันเชื่อแล้ว ฉันเชื่อแล้ว”

“คุณเชื่อจริงหรือครับ” อัสนีหันถามเธออย่างเศร้าใจ และพร้อมจะคร่ำครวญต่อได้ตลอดเวลา

“เชื่อจริงๆค่ะ” พระพายยืนยันหนักแน่น เธอคิดว่าเขาอารมณ์แปรปรวน และฉุนเฉียวง่ายอย่างนี้เพราะอัสนีกำลังไม่สบาย พระพายไม่เคยโกรธหรือรำคาญเขาสักนิด

“ค่อยโล่งอกไปหน่อย “
อัสนีนอนลงอีกครั้งอย่างว่าง่าย แต่สักพักนึงเขาก็เหมือนคิดอะไรออกได้ รีบหันไปบอกเธอ

“จริงสิครับ ผมมีเรื่องหนึ่งอยากขอความช่วยเหลือ ในโลกมืดอันโดดเดี่ยว ถ้าผมจะขอของบางอย่างไว้ยึดเหนี่ยว คุณจะคิดว่าผมหยาบคายกับคุณอีกไหมครับ”

“ของอะไรคะ” พระพายถามอย่างแปลกใจ
อัสนีทำท่าควานหามือของพระพายมาจับไว้ พระพายตกใจ พยายามจะดึงมือออกแต่อัสนีจับมือเธอไว้แน่น พร้อมบอกอย่างจริงใจ

“ความอบอุ่นของมนุษย์ ผมขอร้องล่ะครับ อย่าเข้าใจผิด อย่าคิดไปไกล ผมแค่อยากเดินผ่านคืนวันอันเลวร้าย ไม่มีจุดประสงค์อื่น”

“ เอ้อคือว่า” พระพายยังพยายามที่จะแกะมือตนเองออก
“นะครับ พอผมนอนหลับแล้วคุณค่อยดึงออกไป ถือว่าให้ทานกับสัตว์โลกตาดำๆ นะครับคุณแก้ว”

เจอลูกอ้อนเข้าไปอย่างนี้ คนใจอ่อนอย่างพระพายก็ยินยอมตามเคย เธอจับมือกับเขาจนเขานอนหลับไปถึงชักมือออกมา

อัสนีพลิกตัวตะแคงไปอีกข้าง อมยิ้มอย่างเป็นสุข ถ้ามีเธอเคียงข้างอยู่เช่นนี้เขาคงหลับฝันดีทุกคืน..

เช้าวันรุ่งขึ้น อัสนีตื่นขึ้นมาอย่างแจ่มใส พระพายเข้ามาเช็ดตัวให้ เขาอดที่จะมองใบหน้าพระพายยามเธอมาอยู่ใกล้ๆไม่ได้ พระพายรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาอีกครั้ง เมื่อเธอมองเขา เขาก็แกล้งหันหน้าหนีพร้อมร้องโวยวายทันที

“โอ๊ย ตาผม...”
“เป็นอะไรไปคะ เจ็บหรือคะ” พระพายรีบถามอย่างตกใจ

“มันมีแสงวูบๆวาบๆที่ตาผมนี่”
“จริงหรือคะ งั้นต้องรีบตามอาจารย์หมอค่ะ”

พระพายทำท่าจะวิ่งออกไป อัสนีรีบคว้าตัวพระพายมากอด
“ไม่ครับไม่ คุณอย่าทิ้งผมไป ผมกลัว อยู่กับผม อยู่กับผมก่อน ผมไม่อยากอยู่คนเดียว”

พระพายพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนอัสนี
“คุณปล่อยก่อนค่ะ คุณต้องทำใจดีๆไว้นะคะ ฉันต้องตามหมอมาดู”

“ไม่ ผมกลัวผี ถึงจะตาบอด ก็โดนผีอำได้นะคุณ”
“ผีน่ะนะ” พระพายงง

“นั่นๆ วูบอีกแล้ววูบไปมา แย่แล้วแย่แล้ว” อัสนีแกล้งกอดเธอแน่นขึ้นไปอีก

“นี่คุณฉันจะหายใจไม่ออกแล้ว ปล่อยก่อนค่ะ ปล่อย ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะกดเรียกพยาบาลคนอื่นนะ”

“ขอโทษครับขอโทษ ผมกลัวจนลืมตัวน่ะ”
พระพายเสียงเข้ม จนอัสนียอมปล่อย เธอหนีห่างจากเขาทันที อัสนีกลัวพระพายโกรธจึงแกล้งตีหน้าเศร้า คร่ำครวญ

“ฮือ ผมไม่ได้แกล้งคุณนะ สภาพอย่างผมไม่มีกะจิตกะใจไปแกล้งใครหรอก หรือว่าภาพหลอน ผมอาจจะเป็นโรคจิตไปแล้ว เฮ้อ ทำไม ทำไม”

“เอาล่ะ พอแล้ว พอแล้ว เอาเรื่องตาคุณก่อนดีกว่า คุณหมอของคุณวันนี้เข้าหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันจะไปเช็คให้” พระพายถอนใจก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว อัสนีแอบยิ้มขำมีความสุข เอาตัวรอดไปได้อีกหนึ่งวัน...

ทางด้านจิตตา...
“คนของพี่ พบหลักฐานที่น่าสนใจบางอย่าง น้องหญิงต้องดีใจแน่”
ผู้กำกับหนุ่มใหญ่ซึ่งเป็นญาติผู้พี่บอกกับจิตตาเช่นนั้น เขายื่นเอกสารให้เธอ

“ในช่วงเวลานั้น มีการแจ้งความจากคนในโรงพยาบาลที่คุณหญิงไปคลอดลูก มีลงบันทึกประจำวันไว้เห็นไหม ผู้หญิงคนหนึ่งคลอดเด็กแล้วทิ้งไว้”

“ทิ้งลูกไว้ที่โรงพยาบาลหรือคะ”
เขาเปิดแฟ้มรายงานให้เธอดู “ดูนี่สิ เด็กคลอดวันเดียวกับลูกของคุณหญิงเลย “

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ” จิตตาถามอย่างใคร่รู้
“โสเภณีคนหนึ่ง ใช้ชื่อปลอม”

“คุณพระช่วย แม่ของอาโป...”

ผู้กำกับหนุ่มพยักหน้าว่าใช่ แม่ของอาโปเป็นโสเภณี จิตตาถอนใจ...เธอไม่ได้เสียใจที่เฝ้าฟูมฟักเลี้ยงดูลูกโสเภณีมา แต่จิตตาใจหายว่า หากอาโปรู้ว่าหล่อนไม่ใช่อาโป สุรเยนทร์ แถมยังมีแม่เป็นโสเภณีเจ้าหล่อนจะรู้สึกอย่างไร

คืนนั้น จิตตารอคอยการกลับมาของอาโปทั้งคืน แต่ไร้วี่แววของอาโป ในเมื่อไม่มีอะไรทำ เจ้าหล่อนกลับไปคบกับจอนนี่อีกครั้ง โดยอ้างกับตัวเองว่า ไม่ใช่ความรักเหมือนเมื่อก่อน แต่เพราะเธอต้องการเพื่อนเที่ยวฆ่าเวลา อาโปออกเที่ยว กว่าจะกลับมาบ้าน ก็รุ่งเช้าของอีกวันพอดี

“หายไปไหนมาทั้งคืน !”
“คุณแม่ “ อาโปตกใจที่เห็นจิตตาจ้องมาทางตนเขม็ง

“สามีพิการนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนภรรยาไปเที่ยวกับชายอื่น หัวใจของเธอทำด้วยอะไร ...หา....อาโป !”

อาโปไม่สนใจคำพูดของจิตตาสักนิด เจ้าหล่อนคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ในการเลือกใช้ชีวิตด้วยตัวเอง อาโปเดินหนีจิตตาอย่างไม่สนใจ จิตตาตามไปอย่างไม่ยอมแพ้

“อาโป สุรเยนทร์ หยุดเดี๋ยวนี้ ! “
“คุณแม่ จะเอาไงกับหนูอีก” อาโปหันไปหาจิตตาอย่างหงุดหงิดใจ

“อาโป สุรเยนทร์ เธอเรียกชื่อตัวเองบ่อยๆ เธอภูมิใจกับมันมากสินะ”
“ก็มันน่าภูมิใจจริงๆนี่คะ”

“เธอมันน่าสงสาร ประมาทกับชีวิตมากเกินไปแล้ว หน้าตารูปร่าง สักวันมันก็ต้องแก่
เหี่ยว หมดอายุการใช้งาน ส่วนชื่อเสียงและเกียรติยศงั้นหรือ เธอคิดจริงๆหรือว่ามันเป็นของของเธอ”

“คุณแม่หมายความว่าไง” อาโปหันถามจิตตาอย่างไม่เข้าใจ

“ดวงตาของคุณแม่ที่มองหนูเต็มไปด้วยความเกลียดชัง คุณแม่รู้ตัวไหมคะ ! “ อาโปโพล่ง
ออกไป จิตตาชะงัก รีบปฏิเสธทันที
“ไม่จริง …”

“จริงค่ะ เมื่อก่อนคุณแม่ไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่เดี๋ยวนี้ ตั้งแต่นังพระพายเข้ามา คุณแม่ก็
เอาหนูไปเทียบกับมัน คุณแม่ไม่รักหนูแล้ว ไม่รักหนูใช่ไหม”

“พระพายไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ พอกันที ฉันจะไม่ทะเลาะกับเธออีก วันพรุ่งนี้เธอต้องไปอัสนี
ไปดูแลเขาตามหน้าที่ นี่คือคำสั่ง”

“หนูจะไม่ไปหาอัสนี หนูจะคบกับจอนนี่ ! “ อาโปเถียงเสียงดังอีกครั้งอย่างไม่กลัว
“คุณหนู ! “ นมแสงตกใจ ไม่คิดว่าอาโปจะกล้าประกาศกับจิตตาเช่นนี้

“หนูเบื่อชีวิตหลบๆซ่อนๆเต็มที ต่อไปนี้หนูควรจะมีอิสระในชีวิตของตัวเอง เพราะทั้งหมดนี้ …นายอัสนีก็ผิดด้วย ! “

จิตตานิ่วหน้าไม่เข้าใจ
“เขาน่ะหรือผิด ถูกทิ้งให้ตาบอดอยู่ตรงนั้น เขาผิดตรงไหน ไหนว่ามาซิ”

“เพราะเขารักนังพระพาย รักนังอาโปตัวปลอม ไม่ใช่อาโปตัวจริง ! “
จิตตาอึ้ง

นมแสง หน้าซีด หัวใจหล่นไปถึงตาตุ่ม
“คุณหนู ไม่ค่ะ ! “ เธอพยายามดึงอาโปกลับห้อง แต่อาโปไม่ยอม

“ปล่อยนะคะ นมแสงปล่อยอาโป … คุณแม่รู้ไว้นะคะ หนูกับอัสนีไม่เคยรักกัน อาโปน่ะใช้ให้นังพระพายไปอยู่ที่เกาะนั่น นังพระพายปลอมเป็นอาโป แล้วอัสนีก็หลงนังนั่นหัวปักหัวปำ ! “

“คุณหนูพอแล้วค่ะ พอแล้ว…”
“ปล่อยนะนม หนูจะบอกเขา …ส่วนหนูน่ะหรือคะ หนูก็ไปมีความสุขกับจอนนี่ที่พัทยา ทิ้งให้คุณแม่งมโข่งไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ที่กรุงเทพ ! “

จิตตาคลายข้อสงสัยต่างๆทั้งเรื่องบัตรเครดิตอาโปที่ถูกใช้ที่พัทยา หรือการโทรติดต่อกับอาโปไม่ได้ในหลายครั้งทันที
“แบบนี้นี่เอง เป็นแบบนี้นี่เอง”

“หมด... หมดกัน โธ่” นมแสงกลัดกลุ้ม อาโปจ้องจิตตา

“เรื่องของหนูกับนายอัสนีมันผิดที่คุณแม่นั่นล่ะ คุณแม่บังคับเราเพื่อเหตุผลทางธุรกิจ คุณแม่ไม่เคยแคร์จิตใจของหนู อาโปเกลียดคุณแม่ เกลียดคุณแม่”

จิตตาโกรธมาก ตบหน้าอาโปเปรี้ยง ตะโกนลั่น
“ลูกโสเภณี ! “

อาโปตกตะลึง ตั้งแต่เกิดมาจิตตาไม่เคยทำกับตนแบบนี้
“ลูกอะไรนะ คุณแม่ว่าลูกอะไรนะคะ”

จิตตามองอาโป โกรธถึงที่สุด
“เธอหลอกลวงฉันที่เลี้ยงดูเธอมา หลอกฉันได้เป็นเดือนๆ ไม่สำนึกบุญคุณ ไม่มีแม้ความละอาย อกตัญญูจริงๆ !”

อาโปมองหน้าจิตตาอย่างเจ็บช้ำ
“พอไม่ได้ดังใจก็ว่าหนูอกตัญญู คุณแม่ต่างหากที่สนใจแต่ตัวเอง”

แล้วอาโปก็กลับไปเป็นอาโปที่แข็งกร้าวอีกครั้ง เจ้าหล่อนประกาศกับจิตตา
“ คุณแม่ไปบอกนายอัสนีเลยนะคะ ว่าหนูจะขอหย่า อาทิตย์หน้าออกจากโรงพยาบาลแล้ว ไปเจอกันที่อำเภอ หนูจะรอเขาที่นั่น ! “

จิตตาได้แต่นิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ....คุณหญิงจิตตาเล่าเรื่องทั้งหมดให้อัสนีฟัง ซึ่งเขาก็รับฟังด้วยอาการนิ่งเฉย ไม่ตกใจแต่อย่างใด

“เธอรู้เรื่องพระพายที่อยู่บ้านกลิ่นแก้วกับเธอแล้วหรือ” จิตตาถามอย่างแปลกใจ
อัสนีพยักหน้า “แต่พระพายเขาไม่ยอมรับ ทำยังไงก็ไม่ยอม”

จิตตาถอนใจเหนื่อยหน่ายกับเรื่องที่อาโปสร้างไว้เต็มที
“อาเหนื่อยใจกับลูกคนนี้เหลือเกิน พอกันที อาจะไม่ยุ่งกับเขาอีก ...พอกันที”

“เรื่องอาโปก็เรียบร้อยแล้ว เหลือแต่เรื่องคุณอาภานุ คุณหญิงเก็บความลับเรื่องตาให้ผมก่อนนะครับ”

“นี่หมายความว่าเรื่องหย่า...”
“ผมตกลง คุณอาคุยกับกรรมการบริษัทให้เราทีนะครับ ! “

จิตตาอึ้งไป ไม่คิดว่าอัสนีจะตกลง เธอกลับบ้านอย่างกลุ้มใจที่ไม่สามารถห้ามปรามทั้งอัสนีและอาโปได้เลย

วันกลับบ้านของอัสนีมาถึง พระพายพาเขามาส่งที่รถ อัสนีดูอ้อยอิ่ง ไม่อยากกลับ...เขาไม่อยากจากพระพาย เธอเองก็อดใจหายไม่ได้เช่นกัน

“ผมกลับบ้านแล้ว จ้างคุณไปเป็นพยาบาลต่อได้ไหม”
“เสียใจด้วยค่ะ ฉันมีงานแล้ว”

“นึกแล้วว่าคุณต้องปฏิเสธ “
คนขับรถเดินมาหาอัสนี

“ทุกอย่างเรียบร้อยครับ”
อัสนีพยักหน้าเข้าใจ อัสนีหันไปคุยกับพระพายอย่างจริงจังอีกครั้ง

“ตลอดหลายวันมานี้ ในขณะที่ผมไม่เหลือใคร คุณดูแลผมดีมาก ก่อนกลับบ้าน ก่อนที่เราจะจากกัน ผมขอคุณอย่างได้ไหม”

“อะไรคะ” เธอมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ
“แถวนี้มีน้ำตกสวย ผมยังไม่เคยไป ไปเที่ยวกับผมหน่อยได้ไหมครับ”

“เที่ยวเนี่ยนะ ไม่ค่ะ เป็นไปไม่ได้”
พระพายปฏิเสธหนักแน่น

“ก็นึกไว้อีกนั่นล่ะ ว่าคุณจะตอบแบบนี้ เฮ้อ….”
อัสนีถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปสั่งคนขับรถและคนรับใช้ที่มารอรับด้วยเสียงเจ้าเล่ห์
“จัดการได้เลย”

สิ้นเสียงสั่งของอัสนี คนทั้งสองก็เข้ามาหิ้วปีกพระพายทันที พระพายโวยวายแต่ก็ไม่
สามารถดิ้นหลุดมาได้ อัสนีหัวเราะชอบใจ แท้จริงแล้วเขาวางแผนเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่แรก เขาตั้งใจจะบอกเรื่องที่เขาจะเป็นอิสระจากอาโปให้พระพายรับรู้เป็นคนแรก แต่เมื่อเป็นเรื่องพิเศษ สถานที่ที่บอกก็ควรจะพิเศษหน่อย

รถของอัสนีแล่นออกไป.... พระพายยังคงดิ้นรนโวยวาย เธอไม่รู้จริงๆว่าเขาจะพาเธอไปยังสถานที่แห่งใด

ก ลิ่ น แ ก้ ว ก ล า ง ใ จ

บทประพันธ์ นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์
กมลชนก ยวดยง เรียบเรียงจากบทโทรทัศน์

ตอนที่ 28

สองหนุ่มสาวเดินเล่นอยู่ที่โขดหินกว้างริมน้ำตก สถานที่เที่ยวใกล้กับโรงพยาบาล เสียงนกร้องและละอองน้ำที่กระเซ็นจากสายน้ำที่อยู่เบื้องหน้า ทำให้อัสนีอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เขาหันมองสาวคนรักที่ยังหน้าบึ้งตึง โกรธที่ถูกเขาจับมาไม่หาย

“คุณยิ้มหรือยัง ยิ้มหน่อยสิ”
อัสนีถามพระพายอย่างเอาอกเอาใจ เจ้าหล่อนยอมให้เขาเกาะแขนมาเดินเล่นอย่างนี้ก็น่าจะหายโกรธไประดับหนึ่งแล้ว

พระพายหน้างอ จ้องอัสนีตาขุ่น
“ถ้าเย็นนี้ คุณไม่กลับไปส่งฉัน ฉันเอาเรื่องคุณแน่”

“เล่าให้ฟังหน่อยสิ เล่าให้ผมฟังที....บรรยากาศที่นี่น่ะครับ”
“ท้องฟ้ามีเมฆมาก ฝนดำตั้งเค้าทะมึน ลำธารเล็กๆ มีหมาเน่าลอยมา ! “
พระพายว่าไปเรื่อย ยังไม่ยอมลงรอยกับเขาง่ายๆ

อัสนียิ้มขำ
“เหรอ แล้วหมาเน่าลอยมาใกล้หรือยัง”

“ใกล้แล้ว”
“งั้นหรือ งั้นลงไปสิ”

พูดจบปุ๊บอัสนีก็แกล้งผลักพระพายลงไปในน้ำเบาๆ พระพายเสียหลักเซตกลงไปในน้ำ พระพายร้องวี้ด “คุณนี่บ้าจริง เปียกเลยดูสิ ขึ้นข้างบนดีกว่า”

พระพายค้อนอัสนีก่อนจะเดินหนีออกไป แต่พอเดินไปได้สองก้าวก็คิดอยากเอาคืนบ้าง เธอถอยกลับมาผลักอัสนีลงไปในน้ำแทน แต่เขารู้แกว ขืนตัวไว้ เขาเกาะพระพายไว้แน่น
“โอ๊ยนี่แกล้งผมหรือ”

“ช่วยไม่ได้คุณแกล้งฉันก่อนทำไม...ปล่อยฉันนะ”
“ปล่อยก็กลัวสิ” อัสนีออกแรงดึงพระพายอีกครั้ง แล้วทั้งสองก็ตกไปอยู่ในน้ำทั้งคู่

“คนบ้า แกล้งฉันเหรอ นี่แน่ะ..” พระพายวักน้ำใส่เขา อัสนีมั่ววาดแขนสาดน้ำไปเรื่อยๆตามเสียง พระพายร้องวี้ดว้าย แต่ก็หัวเราะออกมาเพราะเริ่มสนุก ทั้งสองเล่นน้ำด้วยกันอย่างสนุกสนาน

“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหมคะ เดี๋ยวไม่สบาย”
สาวใช้ของอัสนีส่งเสื้อผ้าให้พระพายที่เดินกลับขึ้นมากับอัสนีอย่างเปียกปอน พระพายมองมุมปิกนิกที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างสวยงาม อย่างประหลาดใจ

“เตรียมมาพร้อมขนาดนี้เชียวหรือนี่” แล้วเธอก็กวาดสายตาไปรอบๆ “แถวนี้ไม่มีห้องน้ำนี่นา”
“เปลี่ยนแถวนี้ก็ได้มั้งคะ พวกเราจะไปรอที่รถ”

คนขับรถและคนใช้เอาอีกชุดหนึ่งให้อัสนีเปลี่ยน แล้วเดินจากไป พระพายมองไปรอบๆ น้ำตกเล็กๆ ดูเงียบสงบในวันธรรมดาไม่มีคนมาเที่ยว เธอตัดสินใจหลบไปเปลี่ยนชุดที่หลังโขดหิน

อัสนียิ้มกรุ้มกริ่มแอบมอง....เธอไม่สนใจเขาสักนิดเพราะเข้าใจว่าอัสนีตาบอด
“คุณคะ...ถ้าได้ยินสียงคนเดินมาบอกด้วยนะคะ” เธอบอกกับเขาระหว่างที่เปลี่ยนเสื้อผ้า

“ครับ ทำตัวตามสบายเถอะ คุณอยู่กับคนที่ปลอดภัยที่สุดในโลก !”
อัสนีตอบอย่างกรุ้มกริ่ม พระพายไม่รู้สึกเอะใจสักนิดกับคำพูดของคนเจ้าเล่ห์อย่างอัสนี

เขาแอบมองไปทางร่างสวยๆที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หลังโขดหิน
เขานึกในใจ คนเราไม่ต้องรักษาคำพูดตลอดเวลาก็ได้

เมื่อเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเสร็จ ทั้งสองก็มานั่งพักผ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ริมน้ำตก สาวใช้ของอัสนีเตรียมขนมว่างและเครื่องดื่มไว้พร้อม พระพายมองบรรยากาศสวยงามรอบตัวอย่างมีความสุข

“คุณชวนฉันมาที่นี่ทำไม” เธอถามเขาอย่างอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้ว
“ผมมีเรื่องจะปรึกษา ในฐานะที่คุณเป็นผู้หญิง”

“ปรึกษาหรือคะ” พระพายทำหน้างง
“ผมมีผู้หญิงที่ผูกพันมากคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้เขาปฏิเสธผมอย่างไม่ใยดี เวลาที่คนเราปฏิเสธใครสักคนนี่ มีเหตุผลกี่อย่างนะ”

อัสนีพูดอ้อมๆ แต่พระพายรู้ดีว่าเขาหมายถึงเธอ หญิงสาวรีบบ่ายเบี่ยงทันที
“เอ้อ ฉันไม่ถนัดเรื่องพวกนี้”

อัสนียังว่าไปเรื่อย
“ผมว่าที่เขาปฏิเสธผม เหตุผลมีสองข้อ ข้อที่ 1 ผมมีพันธะอยู่ ข้อที่ 2 เธอคนนั้นไม่ได้รักผม”
“เอ้อ คุณคะ...” พระพายพยายามบ่ายเบี่ยง แต่อัสนีทำเหมือนไม่ได้ยิน

“ผมกำลังจะหย่า เหตุผลข้อที่ 1 หมดไปเหลือแต่ข้อที่ 2 ผมจะรู้คำตอบนั้นได้ไง คุณช่วยผมคิดหน่อยสิ ”

พระพายฟังอย่างแปลกใจ อัสนีกับอาโปจะหย่ากันงั้นเหรอ ....เป็นไปได้อย่างไร พระพายพยายามตัดใจ ไม่ขอยุ่งเกี่ยวเรื่องของเขาอีกต่อไป

“ฉันช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอกค่ะ” เธอบอกเขาไปเช่นนั้น
อัสนีมองตรงไปข้างหน้า พูดอย่างจริงจัง

“คุณจำคำผมไว้นะ เมื่อไหร่ที่ผมหมดพันธะกลับมาเป็นอิสระอีกครั้ง ผมจะมารอเขาที่นี่ทุกวัน จะรอจนกว่าเขาจะมาบอกผมว่า เขาคิดยังไงกับผม จำเอาไว้ ! “

พระพายอึ้งไปทันที นี่เขาจะพูดกับตนในฐานะแก้วหรือในฐานะพระพาย เขารู้มาตลอดว่าเป็นเธอหรือเขาแค่บอกเฉยๆกันแน่ ...เขาและเธอไม่พูดอะไรกันอีกเลยจนอัสนีมาส่งพระพายที่โรงพยาบาล

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับ....คุณแก้ว” เขาย้ำกับเธอเช่นนั้นก่อนจะลาจากไป พระพายมองตามรถของอัสนีไปอย่างหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ...เขาตาบอดจริงไหมนะ?

จิตตาเดินทางมายังโรงพยาบาลที่เธอมาคลอดลูกอีกครั้ง ตำรวจบอกกับเธอว่า ลูกของเธอที่สลับตัวกับลูกของหญิงโสเภณีคนนั้นถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล ตามหลักการแล้ว เด็กต้องถูกส่งไปสถานสงเคราะห์ เธอจึงมาสอบถามกับทางโรงพยาบาลว่า ส่งลูกสาวของเธอไปยังสถานสงเคราะห์แห่งใด

“ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ เราจะส่งเด็กที่ถูกทิ้งไปที่สถานสงเคราะห์เด็กภายในจังหวัด
หรือในจังหวัดใกล้เคียง ซึ่งมีทั้งหมดสามแห่งค่ะ”

“สามแห่งหรือคะ”
“เรื่องเกิดขึ้นเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว คุณคงต้องลองสืบดูทีละแห่งว่ามีประวัติที่ตรงกันไหม”

จิตตาไม่รอช้าที่จะเดินทางไปสถานสงเคราะห์เด็กแห่งแรก เธอตื่นเต้นอย่างมากเมื่อคิดว่าจะได้ทราบข้อมูลของลูก จิตตารวบรวมความกล้าเข้าไปถามเจ้าหน้าที่

“ฉันอยากทราบประวัติของเด็กกำพร้าที่คุณรับมาเลี้ยงในปีพ.ศ.2528ค่ะ”
เจ้าหน้าที่ให้ความช่วยเหลือในการค้นหาประวัติของเด็กเป็นอย่างดี แต่แล้วจิตตาก็ต้องผิดหวัง
“ดิฉันเช็คหมดแล้ว เราไม่ได้รับเด็กในปีนั้นเลย”
“แน่ใจหรือคะ”
“แน่ใจค่ะ” เจ้าหน้าที่ยื่นเอกสารให้จิตตาดูเป็นการยืนยัน

จิตตาถอนใจ หน้าเศร้า แต่เธอยังไม่หมดหวัง จิตตาเดินทางไปยังสถานสงเคราะห์เด็กแห่ง
ที่สองทันที เจ้าหน้าที่ของสถานสงเคราะห์แห่งนี้บอกให้เธอทำจดหมายขออนุญาตถึงผู้อำนวยการก่อน มีคำสั่งลงมาเมื่อไหร่ฝ่ายทะเบียนถึงจะค้นหาประวัติเด็กให้จิตตาได้

จิตตาถอนใจ....ทำไมถึงต้องยุ่งผ่านหลายขั้นตอนเช่นนี้ แต่เพื่อให้ได้เจอลูกน้อย จิตตายินดี เธอรีบร่างจดหมายส่งไปยังสถานสงเคราะห์แห่งนั้นและรอคอยคำตอบอย่างกระวนกระวาย เจ้าหน้าบอกให้เธอกลับไปรอฟังเรื่องนี้ที่บ้าน พวกเขาจะแฟ็กซ์จดหมายตอบไปให้ที่กรุงเทพฯ

จิตตากลับมาถึงบ้านด้วยท่าทางอิดโรย เหนื่อยอ่อน อาโปแกล้งเข้าไปเอาใจจิตตา เพราะหลังจากวันที่เธอประกาศว่าจะหย่ากับอัสนี จิตตาก็ไม่ยอมพูดคุยกับเธออีกเลย

“กลับมาแล้วหรือคะคุณแม่”
จิตตายังงอนอาโปเรื่องอัสนี ไม่ยอมพูดด้วย ทำเหมือนอาโปไม่มีตัวตน

“เหนื่อยไหมคะ”
จิตตาคอแข็งเดินต่อไปไม่ตอบ อาโปค้อนขวับไม่พอใจ นมแสงที่ลอบสังเกตท่าทีที่เปลี่ยนไปของจิตตาอยู่แล้วมองตามอย่างครุ่นคิด...คุณหญิงจิตตาต้องมีเรื่องอะไรปกปิดอาโปและตนอยู่แน่นอน

แล้วความสงสัยของนมแสงก็กระจ่างเมื่อทางสถานสงเคราะห์แห่งที่สองส่งแฟกซ์มาถึงจิตตาที่บ้าน

“ตามที่ท่านสงสัยว่า จะเกิดการผิดพลาดในโรงพยาบาลขณะคลอดบุตร ทำให้มีการสลับตัวบุตรสาวกับเด็กคนอื่นเมื่อปี พ.ศ. 2528 และสงสัยว่าเด็กจะถูกส่งตัวมายังสถานสงเคราะห์ของเรานั้น ทางเราได้ทำการตรวจเช็คข้อมูลแล้วพบว่าในปีพ.ศ.2528 เรารับเด็กชายมาเพียงสองคน ไม่มีเด็กหญิงเลย ทางศูนย์ขอแสดงความเสียใจด้วย และจะปกปิดเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความลับตามที่คุณต้องการ...”

นมแสงได้เห็นจดหมายนี้ก่อนใครเพื่อน หล่อนหน้าซีดเผือดเมื่อรู้ว่าอาโปไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของสุรเยนทร์ ...มีการสลับตัวเด็กเกิดขึ้นเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วงั้นหรือ เป็นไปได้อย่างไร

“เป็นอะไรไปคะนม” เสียงอาโปที่ดังขึ้นทำให้นมแสงได้สติ หล่อนมองอาโปอย่างสงสารจับใจ จะต้องไม่ให้อาโปรู้เรื่องนี้เด็ดขาด แสงรีบวางกระดาษลงที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไม่มีอะไรค่ะ คุณหนูอยากออกไปช้อปปิ้งไม่ใช่หรือคะ เราไปกันเถอะค่ะ”
อาโปมองท่าทีแปลกๆของนมแสงอย่างครุ่นคิด แล้วก็ทำเหมือนไม่ติดใจอะไรเดินออกจากห้องตาม

นมแสงไป แต่พอแสงเดินห่างไป อาโปก็วิ่งกลับไปดูเอกสารนั้นด้วยท่าทางร่าเริง
“ซ่อนอะไรน่ะ เสร็จอาโปแน่”

“ไม่ ! “ แสงหันไปจะคว้ากระดาษมาจากอาโปแต่ก็ไม่สามารถทำได้ อาโปได้อ่านข้อความในจดหมายแล้วได้แต่เงียบไปพักใหญ่ก่อนจะกรี๊ดสนั่นออกมา
“ไม่ .... ไม่จริง !! “ อาโปโยนจดหมายนั้นทิ้งแล้ววิ่งออกไป

“คุณหนู ... “ นมแสงวิ่งตามอาโปไปโดยไม่ลืมที่จะเก็บกระดาษแฟ็กซ์นั้นวางไว้ที่เดิมเพื่อไม่ให้มีใครสงสัย

อาโปขับรถออกจากบ้านคลาดกับจิตตาที่รีบกลับมาดูจดหมายตอบจากสถานสงเคราะห์ จิตตาไม่รู้เลยว่าอาโปได้รับรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว เธออ่านแฟ็กซ์อย่างอ่อนใจ

“สถานเลี้ยงเด็กแห่งที่สองไม่ใช่ เหลือที่สุดท้าย เฮ้อ....” จิตตารีบสะสางงาน เพื่อเดินทางไปต่างจังหวัดอีกรอบทันที

ระหว่างนี้ อาโปประสบอุบัติเหตุขับรถชนเสาไฟฟ้าข้างทางแต่ไม่เป็นอะไรมาก เจ้าหล่อนสติแตกอย่างมากที่รู้ว่าตนเองไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของสุรเยนทร์ ไม่ได้เป็นลูกสาวของหม่อมราชวงศ์หญิงจิตตาผู้สูงศักดิ์อีกต่อไป อาโปเข้าใจแล้วว่าทำไมพักหลัง จิตตาถึงได้มีคำพูดแปลกๆและทำท่าเหมือนเกลียดเธอขนาดนี้

อาโปผิดหวังกับชีวิตถึงขนาดจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย โชคดีที่เมษาและภานุมาเยี่ยมพอดีจึงเข้าไปเกลี้ยกล่อมและช่วยพาตัวอาโปลงมาได้อย่างปลอดภัย

นมแสงโปเข้าไปกอดอาโปอย่างรักใคร่.... เธอไม่ได้รักอาโปที่ความเป็นสุรเยนทร์ แต่เธอรักอาโปด้วยทั้งหมดของหัวใจ ไม่ว่าอาโปจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของสุรเยนทร์หรือไม่ นมแสงก็ยังยืนยันที่จะรักอาโปอยู่ดี

ภานุเป็นผู้เล่าเรื่องน่าตกใจของอาโปให้เมษาฟัง ภานุงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างมาก
“เรื่องทั้งหมดนี่มันบ้ามากๆเลยนะ สลับลูกที่โรงพยาบาลหรือ แล้วทายาทตัวจริงของสมบัติร้อยล้าน ป่านนี้มันไปอยู่ไหนวะ”
เมษาไม่ตอบ หล่อนกำลังวิตกที่ จิตตารู้ความจริงแล้ว

เมษารีบโทรศัพท์ไปหาสา เด็กในบ้านของจิตตาที่เธอจ้างไว้ให้คอยรายงานทุกอย่างแก่เธอ
“นังสา เจ้านายแกวันนี้ออกไปที่ต่างจังหวัดอีกหรือเปล่า”

“วันนี้มีประชุมสำคัญตอนเช้าค่ะ แต่ตอนนี้น่าจะประชุมเสร็จแล้ว ไม่รู้ไปไหนต่อหรือเปล่านะคะ”

เมษาวางโทรศัพท์อย่างหงุดหงิดใจ จิตตาไม่กลับบ้าน หรือว่าจะไปสืบเรื่องพระพายที่สถานสงเคราะห์ฯ จิตตาหน้าเครียด รีบหันมาเร่งภานุ ที่วันนี้อาสามาขับรถให้หล่อน เขากำลังเดินนำเมษาไปที่รถ

“นี่เร็วๆหน่อยได้ไหม ฉันต้องไปขวางมันให้ได้ ให้มันไปถึงที่ศูนย์เลี้ยงเด็กไม่ได้ ไม่งั้นฉันแย่แน่”
“ทำไมต้องแย่ด้วย คุณไปเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้หา “ ภานุบ่นอย่างไม่เข้าใจ แต่แล้วก็ชะงักหยุดเดิน เมื่อเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้

“พระพาย ! คุณเคยบอกว่าเอามาจาก ...นี่อย่าบอกนะว่าเด็กคนนั้นก็คือพระพาย ! “
“ และสามีของฉันก็คืออรชุน ! คราวนี้ชัดเจนหรือยัง ! “ เมษาบอกทุกอย่างแก่ภานุอย่างรวดเร็ว
“อรชุน คุณคือภรรยาหลวงของอรชุน ! “

“และนังจิตตาคือชู้ ที่มาแย่งผัวฉันไป ! “ เมษาบอกด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น เธอรีบให้ภานุพาเธอไปรับแตง แม่บ้านที่ไปรับตัวพระพายมาจากสถานเลี้ยงเด็กแห่งนั้น

“ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้ พาไปไม่ได้!! “ แตงบอกกับเมษาเช่นนั้น ทั้งภานุและเมษามองหน้าแตงอย่างแปลกใจ

“ทำไมล่ะ” เมษาถามอย่างหงุดหงิดใจ
“สถานเลี้ยงเด็กนั่นเป็นของเอกชน เขาหาทุนมาทำต่อไม่ได้ ก็เลยปิดตัวไปตั้งหลายปีแล้วน่ะสิคะ”

“ หมายความว่า เอกสารต่างๆ....”
“ใครจะเก็บให้ล่ะคะ เก่าแก่เป็น20ปีแล้วนะคะ”

เมษาได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะร่า สะใจที่จิตตาหมดหนทางรู้ว่าพระพายคือลูกสาวของตนเอง
“ หาให้ตายก็หาไม่เจอ !!”

จิตตาเป็นดังที่เมษาว่า เมื่อไปถึงสถานเลี้ยงเด็กแห่งสุดท้าย ....ความหวังสุดท้าย เธอก็ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้โฮ เสียใจอย่างยิ่งที่ความหวังสุดท้ายปิดตัวลงแล้ว
เรื่องพระพายเป็นลูกที่แท้ของจิตตา ยังคงเป็นความลับสำหรับจิตตา !

วันต่อมา เมษาเล่าเรื่องนี้ให้อาโปและนมแสงฟังอย่างอารมณ์ดี
“หมายความว่าไงคะ คุณแม่หาเด็กคนนั้นไม่เจอหรือคะ”
“ไม่เจอและไม่มีทางเจออีกแล้ว !”

เมษาตอบอย่างมั่นใจจนนมแสงชักจะสงสัย
“แล้วคุณรู้ได้ยังไง ว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน ขนาดคุณจิตตายังต้องใช้เวลาเป็นเดือนๆ”

เมษาหน้าเครียดขึ้นมาทันที กลัวคนอื่นจับได้
“ก็ฉันฉลาดน่ะมีอะไรไหม “

เมษาหันไปย้ำกับอาโปอีกครั้ง
“อาโป แม่เธอยังไม่รู้นะว่าเธอน่ะรู้ความจริงแล้ว นมแสงของเธอน่ะฉลาดมาก ปกปิดทุกอย่างไว้อย่างดี ที่เธอต้องทำคือ กลับบ้าน ไปใช้ชีวิตเหมือนที่ผ่านมา”

แล้วอาโปก็กังวลขึ้นมาอีกครั้งเมื่ออัสนีโทรมานัดแนะเรื่องหย่า
“บอกเขาไป พรุ่งนี้คุณอาโปจะไปพบเขา เก้าโมง”

เมษาตัดสินใจแทนเธอ
“หนูน่ะหรือคะ” อาโปไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่เหมือนอาโปคนเดิมสักนิด แต่ก็ตัดสินใจบอกอัสนีตามที่เมษากำกับ

“ไม่มีเวลาอ่อนแอ ชีวิตต้องเดินหน้า ทำตามที่ฉันบอกแล้ว ชีวิตหนูจะดีขึ้น เชื่อฉัน !” อาโปจึงตัดสินใจบอกกับอัสนี
“วันพรุ่งนี้เก้าโมง คุณอาโปจะไปพบคุณ เตรียมตัวไว้แล้วกันค่ะ”
อัสนีวางโทรศัพท์ ยิ้มพอใจ อีกไม่นานเขาจะเป็นอิสระและได้กลับไปหาผู้หญิงที่เขารักเต็มหัวใจ
“พระพาย คุณรอผมนะครับ…”

แต่แล้วเรื่องราวก็ต้องกลับตาลปัตร กลายเป็นว่าอาโปหลอกเขาไปแถลงข่าวยืนยันความรักมั่นคง แม้ว่าอัสนีจะป่วยพิการตาบอด
เขาไม่ได้จดทะเบียนหย่า !

พระพายมองภาพข่าวในหนังสือพิมพ์ที่อาโปหอมแก้มอัสนี มีคำบรรยายใต้ภาพนั้น
“ รักมั่นอาโป อัสนี ความพิการมิอาจพราก”

พระพายอ่านข่าวนั้นอย่างคนหัวใจสลาย
“ในที่สุด คุณก็มาที่นี่ไม่ได้ คุณมาตามนัดไม่ได้ มีแต่ฉัน มีแต่ฉัน...ที่มาที่นี่คนเดียว”

พระพายน้ำตาไหลริน สมน้ำหน้าตัวเองที่หลงเชื่ออัสนีมารอเขาที่น้ำตกแห่งนี้อย่างมีความหวัง เธอปล่อยหนังสือพิมพ์นั้นลงน้ำตกให้มันลอยไปกับสายน้ำ

กระแสน้ำพัดหนังสือพิมพ์นั้นลอยมายังอัสนีที่แอบมองเธออยู่...อัสนีมองพระพายอย่างอย่างเศร้าสร้อย เขาอยากจะเข้าไปอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เธอเข้าใจเหลือเกิน แต่เมื่อเขาผิดคำพูด เขาจะกล้าเข้าไปได้อย่างไร....น้ำตาของพระพายทำให้เขาเหมือนใจจะขาดตามไปด้วย อัสนีโกรธตัวเองที่ทำให้หญิงที่ตนรักต้องเสียใจ เขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก

“ลาก่อนสายลม นับจากนี้ เมื่อไม่มีคุณ สายฟ้าคงอ่อนแรง ตลอดกาล.....”
อัสนีต้องบังคับตัวเองสุดความสามารถให้ละสายตาจากพระพายและเดินจากไป....
ฤาคนรักทั้งสองจะต้องแยกจากกันตลอดกาล.....

Create Date : 24 กรกฎาคม 2550

Last Update : 24 กรกฎาคม 2550 21:54:27 น.

52 comments

Counter : 917 Pageviews.

ว้าวสนุกจริงๆ มิเสียแรงอยู่รอ จริงๆ ง่วงนอนมากเลย
แต่ทำงัยได้ ติดงอมแงม

ขอบคุณคุณแม่มดใจดีน่ะค่ะ สนุกมากๆ อ่านไปยิ้มไป

โดย: md IP: 124.121.50.222 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:09:21 น.

ดีใจจังอ่านเป็นคนแรก

โดย: เตย IP: 124.121.91.61 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:13:16 น.

ขอบคุณมากคร้าพี่ขา...

โดย: arknos IP: 58.9.153.41 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:15:54 น.

โดย: ammataya

วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:18:41 น.

ขอบคุณค่ะ สมใจแล้ววันนี้

โดย: คนใหม่ IP: 203.113.76.71 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:20:10 น.

สนุกมากๆ ค่ะ

ว่าแล้วก็รอตอนต่อไป หุๆ

โดย: รักแฟน IP: 124.120.189.67 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:33:59 น.

ขอบคุณ คุณบ๋วยที่รักษาสัญญากับพวกเราน่ะค่ะ วันที่เข้มข้นจริง ๆ สนุกมาก ๆ

โดย: นุ่น IP: 125.26.39.25 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:36:43 น.

โห พี่บ๊วยขา จะบีบหัวใจคนอ่านไปถึงไหนเนี่ย สงสารพระพายจิงๆ เลยอ่ะ

โดย: เลขาตัวซน

วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:37:00 น.

สนุกจังเลย ได้รู้ตอนต่อไปแล้ว จาไปเล่าต่อให้เพื่อนๆแบบบอกต่ออะ สงสัยคงรู้กันทั้งแก๊งแล้ว เพราะเพื่อนๆก้ออ่านเหมียนกัลล์ค่ะ ขอบคุณพี่บ๊วยมั่กๆนะคะ จารออ่านตอนต่อไปค่ะ อยากรู้ตอนจบจัง

โดย: กุง IP: 58.64.40.48 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:46:11 น.

รอเหมือนกัน ...มัวแต่เข้าเวปอื่น ขอบคุณนะ อ่านแล้วจะนอนแล้ว ง่วงจัง

โดย: ปอ IP: 202.28.181.7 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:48:41 น.

สนุกมากๆเลย ตอนนี้สงสารพระพายมากก้าบๆ

อัพต่ออีกนะๆๆๆๆสนุกมากๆๆๆค่า

โดย: เดกใหม่ IP: 124.121.3.36 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:50:57 น.

สุดท้ายก็ได้อ่าน...
สมกับการอคอย สนุกจังเลยค่ะ

โดย: เค็กมะพร้าว IP: 124.157.139.2 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:51:32 น.

และแล้วก็ค่ำซะที อิอิ

โดย: ข้าวปั้น IP: 125.25.160.16 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:57:44 น.

สนุกมากค่ะ รอดูทีวี รออ่านบล๊อกทุกวันเลย

โดย: พระเพลิง (ดอกซากุระบานแค่เจ็ดวัน

) วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:14:45 น.

ทำไม โชคชะตาช่างกลั่นแกล้งคุณหญิงเช่นนี้

โดย: ข้าวปั้น IP: 125.25.160.16 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:25:44 น.

เข้ามากรี๊ดก่อนอ่าน

โดย: กระจุกน้อย IP: 124.120.189.249 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:26:33 น.

Thank you so much for your kindness. I am now addicted to your story. Please update soon na ka

โดย: Hua IP: 124.120.57.249 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:26:45 น.

น่าสงสารคุณหญิงกะพระพายจัง
สนุกมากๆเลยค่า

โดย: miki23 IP: 124.120.139.218 วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:57:48 น.

อ๊ากกกกกกก ได้อ่านแล้ววววว
แล้วก็จบตรงค้างคา โฮกกกกกก จะขาดใจเจ้าค่ะ
เฝ้ารอตอนต่อไป ไม่เป็นอันทำงานทำการ 555

ปล ซุ่มอ่านมาประมานสองอาทิตย์แล้ว วันนี้ขอโผล่มาทักทายหน่อยนะคะ จะติดตามตลอดเลยค่า สู้ๆนะคะพี่บ๊วย

โดย: คิมอินยอน IP: 124.120.238.25 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:0:14:50 น.

เข้ามาตามนัดค่ะ
ตอนนี้สนุกมากๆเลย

เด๋วพรุ่งนี้ก็จะเข้ามาดูใหม่นะคะ

โดย: เออช่าย IP: 222.123.173.149 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:0:19:09 น.

เฮ้อ ..

โดย: Angelv IP: 125.24.9.241 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:1:01:38 น.

เฮ้อ...น่าสงสารจริงๆ

เอ้าคุณบ๊วย อยากใด้scripละครใหม่ไหมคะ หากอยากใด้กรุณาทิ้งemailไว้ให้ด้วยเน้อ ไม่ใด้หลอกขอemailนะคะนี่พูดจริงๆ เรื่องนี้base onชีวิตจริง จะไปดัดแปลงยังไงไม่ว่ากันหรอก ขออย่างเีดียว เมื่อใด้ทำเป็นละครขอให้เอามาลงที่pantipให้ใด้อ่านมั่งเพราะ ดิฉันอยู่ไกลจากเมืองไทยตั้งครึ่งโลก

โดย: mo IP: 4.252.31.85 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:1:51:48 น.

ติดงอมแงมเลยค่ะ พระเอก นางเอก อาโป จิตตรา เมษษ แสดงดีหมดเลยทุกคน.

โดย: p IP: 222.123.170.55 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:6:19:33 น.

ติดงอมแงมเลยค่ะ พระเอก นางเอก อาโป จิตตรา เมษษ แสดงดีหมดเลยทุกคน.

โดย: p IP: 222.123.170.55 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:6:22:16 น.

ความรักไม่เคยปราณีใครเลย แม้แต่พระพาย เฮ้อ เศร้า

โดย: ความรัก IP: 125.24.130.148 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:7:43:07 น.

เก่งจังทำให้เราติดละครได้ขนาดนี้
พระพายน่าสงสารจัง
แต่คุณอัสนีน่ารักจัง 555
เมื่อวานอยากตบนมแสงที่สุดเลย

โดย: memorable IP: 206.73.209.94 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:8:11:10 น.

และแล้วก็ได้อ่าน ขอบคุณคะเมื่อคืนกว่าจะนอนหลับได้แทบแย่เพราะรออ่านจนเลิกงานก็ยังไม่เห็นมาต้องกลับบ้านก่อน ตอนเช้ารีบมาทำงานเลยนะนี่ เพื่อนๆ สงสัยวันนี้นู๋นิมาทำงานแต่เช้า ที่ไหนได้รีบมาหาคุณอัสนีกับพระพายตะหากจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ

โดย: นู๋นิ IP: 203.154.169.133 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:8:40:03 น.

สนุกมากเลย รออ่านอยู่ เพราะว่าดูในทีวีวันเดียวเองแล้วไม่มีเวลาได้ดูเลย ก็เลยอ่านเอา ขอบคุณมากที่มาเขียนให้อ่าน

โดย: speed IP: 125.25.204.63 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:8:40:38 น.

ขอบคุณครับ

โดย: Sebio_Sebastian IP: 222.123.144.241 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:8:44:58 น.

Thank you...........

โดย: inn IP: 222.123.37.241 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:8:57:24 น.

ขอบคุณมากจริง ๆ ชอบมากที่ได้อ่าน 2 ตอนควบ หวังว่าจะเป็นเช่นนี้อีก รอลุ้นอยู่ว่าจะได้อ่านอีกเมื่อใด

โดย: นิค IP: 203.155.122.14 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:13:46 น.

เอาอีก เอาอีก เอากอีก

โดย: วุ้นเส้นย้อมสี IP: 203.149.12.234 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:24:02 น.

สมกับที่รออ่านเลยค่ะพี่ ช่วยลงตอนต่อไปเร็ว ๆ นะค่ะ
เพราะติดมาก ๆ เลยค่ะ อ่านแล้วยังต้องกลับไปดูอีกนะ
ทำไงได้ชอบทั้ง พระพายและคุณอัสนีเลยค่ะ
ลงตอนใหม่เร็ว ๆ นะค่ะ เด็ก ๆ รออ่านอยู่ค่ะพี่

โดย: แก้มกิ่ง IP: 203.121.179.141 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:40:49 น.

กำลังเข้มข้นเลย อ่านไปยิ้มไป แต่ตอนท้ายเนี่ยสิ.. สลดใจ มะไหร่จะสมหวังซะทีน้อพระพายเอ้ยยย..

โดย: นางฟ้าสาธุ.. IP: 158.108.210.234 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:43:06 น.

เข้มข้นขึ้นทุกที ใกล้จะจบแล้วสินะ จะรอตอนต่อไปนะคะ มาไว ๆ นะนะ

โดย: aoy IP: 125.27.82.118 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:10:14:44 น.

ขอบคุณนะคะที่เอามาให้อ่าน ตอนนี้เราติดเรื่องมากๆ อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ

โดย: Gypsie IP: 124.120.217.107 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:10:39:15 น.

สนุกจริง แล้วมาอ่านทีไรกรี๊ดๆทุกที มันมาก ลงตอนใหม่ไวๆนะคะ รออยู่เจ้าค่ะ

โดย: หนูจ๋า IP: 124.157.237.206 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:10:44:16 น.

เพิ่งเห็นมารยาของพระเอกก็ตอน27นี่แหล่ะ เฮ้อ ในที่สุดจิตตาก็ยังไม่รู้ความจริง แต่ยอมรับเลยว่าเมษานี่เป็นจอมวางแผนจริงๆ เศร้ามากๆเลยค่ะตอน28นี่ รออ่านอยู่นะคะ หวังว่าอัสนีคงจะไม่เดินซ้ำรอยกับอรชุนนะ เรื่องนี้อีกกี่ตอนจบคะ

โดย: นวล IP: 125.24.238.26 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:10:46:32 น.

ขอบคุณมากค่ะพี่บ๊วยสนุกมากเลย จะรออ่านตอนต่อไปน่ะค่ะ หวังว่าคงไม่นานเกินรอ ยารีสจะรอน่ะค่ะ

โดย: ยารีส IP: 203.151.46.130 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:10:51:36 น.

หนีมาตามอ่านที่นี่ค่ะเพราะได้อ่านเร็วกว่าเวปโน้น แหะ แหะ กำลังสนุกค่ะพี่บ๊วย รออ่านตอนต่อไปนะคะ

โดย: เหน่ง IP: 58.136.229.134 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:11:00:11 น.

มาอัพต่อเร็ว ๆ นะคะ

โดย: ปอชิโอ้ IP: 203.107.146.131 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:11:05:18 น.

อ่านไปด้วย ฟังเพลงไปด้วย
อิน ซ้าาาาาา.....

รอดูละครตอนเย็นด้วย ใจบินไปนั่งอยู่ที่บ้านเรียบร้อยแล้ววว

โดย: ติดตามอยู่ IP: 203.151.10.61 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:11:27:41 น.

ชอบที่สุดเลย

โดย: Pookie IP: 203.156.91.65 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:11:47:48 น.

เห็นว่าอัพถึงตอนอวสาน เลยดีใจอย่างลิงโลด แต่อดสงสารพระพายกับอัสนีไม่ได้จริงๆค่ะ แง..

โดย: ชะเอม IP: 124.120.171.149 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:15:11:13 น.

สนุกม๊าก ๆ อ่านต่อ ๆ

โดย: นาคี IP: 125.27.156.156 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:15:24:36 น.

อ่า....
อารมณ์ค้างอ่ะ เมื่อไรจะมาอัพค่ะ
จะจบแล้วด้วยเนี่ย...

โดย: แก้วใส IP: 203.153.172.171 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:36:25 น.

ขอบคุณมากคับ สำหรับบทละครดีๆ ถ้าไม่ได้อ่านนอนไม่หลับแน่ๆ

โดย: 1 IP: 203.155.224.253 วันที่: 30 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:46:19 น.

แม่ผมชอบมาก

โดย: พีค IP: 125.26.32.238 วันที่: 30 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:47:59 น.

สนุกมากๆ นางเอกสวย พระเอกก็ดูดี จะรอดูเรื่องอื่นอีกคะ

โดย: ดาวMU IP: 202.28.180.201 วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:13:01:22 น.

นางเอกสวยมากกกกกกกกกกกเลยค่ะ นางเอกขนาดเดินก้อยังสวย แต่ว่าจะจบอยู่แล้ว

โดย: น้องนาเดีย IP: 124.120.208.141 วันที่: 16 ตุลาคม 2551 เวลา:18:08:58 น.

หน้าจะมีไห้ดูเป็นตอนๆไม่ไช้ไห้อ่านอย่างนั้นคนที่สายตาสั้นก็ไม่รู้เรื่องสิ

โดย: ออม IP: 180.180.98.99 วันที่: 12 เมษายน 2553 เวลา:15:33:44 น.

ถ้าไห้ความคิดเห็นอะไรไว้ก็ทำด้วยนะ คะ

โดย: เเก้ว IP: 180.180.98.99 วันที่: 12 เมษายน 2553 เวลา:15:38:11 น.

แม่มดมีฤทธิ์

Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [?]

นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์ (บ๊วย)
นักเขียนบทละครโทรทัศน์

เจ้าของบทประพันธ์...>>>>>
ทาสรัก สวรรค์สร้าง
เพลงรักข้ามภพ
สู่แสงตะวัน อธิษฐานรัก
ดั่งดวงตะวัน เพียงผืนฟ้า
กลิ่นแก้วกลางใจ เปลวไฟในฝัน

ผลงานเขียนบท...>>>>>
บ่วง ทวิภพ สาปภูษา
ดั่งดวงตะวัน กลิ่นแก้วกลางใจ
เปลวไฟในฝัน หัวใจช็อคโกแล็ต
คลื่นรักสีคราม เล่ห์รตี

ผลงานกับละลิตา ฉันทศาสตร์โกศล ...>>>>>
ทางผ่านกามเทพ สามีตีตรา สายรุ้ง
ยอดชีวัน สามี บังเกิดเกล้า
หนึ่งในดวงใจคือเธอ สี่ไม้คาน
เลื่อมสลับลาย พรหมไม่ได้ลิขิต
ก้านกฤษณา ปลาหนีน้ำ ฯลฯ

ผลงานกับ ช่างปั้นเรื่อง...>>>>>
รักในม่านเมฆ เพียงผืนฟ้า ปิ่นมุก พลิกดินสู่ดาว อุ่นไอรัก
เบญจาคีตาความรัก รุ่งทิพย์ ต่างฟ้าตะวันเดียว
ปิ่นไพร ฯลฯ

Friends' blogs

[Add แม่มดมีฤทธิ์'s blog to your web]

Links

BlogGang.com