สุดท้ายก็ต้องเลิกรา
ครั้งนึงเราเริ่มรู้สึกดีกับเขานะ ตอนเขาที่ดีๆ กับเรา เพราะตอนนั้นเราไม่มีใครด้วยไงหลายเดือนแล้ว เราก็ไปๆ มาๆ ภูเก็ต จากที่เป็นคนร่าเริง กลายเป็นคนเก็บตัว อายอ่ะ เราเดินกับเขาเรารู้สึก ไม่เหมาะสมเลย เพราะที่ผ่านมาเจอแต่ทอม แต่ละคนแต่งตัวกันจัดเต็ม เรารังเกียจตัวเองมากเลยนะ ยิ่งเวลาเรามาเจอเพื่อน ก็จะบอกเพื่อนว่านี่ลูกค้านะ
พอเราจะบอกกับแม่ตรงๆ ว่าเราจะคบคนนี้นะ (จะมีคนเลี้ยงนะ) แม่เราไม่ห้ามเราเลย จุดนั้นเรางงมาก แต่เราก็พยามเข้าใจว่าเค้าคงเหน็ดเหนื่อยกับความลำบากมาทั้งชีวิตแล้วจริงๆ มันมีเหตุการณ์ที่เราต้องจำจนวันตาย คือหนึ่งในเด็กของเค้ารู้ว่าเค้าแอบมีเรา เค้าก็โทรมาหาเรา โดยที่ไม่ได้นัดไม่ได้เตี๊ยมกะเราเลย พอเรารับสาย เค้าพูดว่า
..เค้าเลือก (ชื่อเด็กเค้าอีกคน) แล้วเค้าก้อวางสายไป
เราเหวอ ช็อก งงเป็นไก่ตาแตกว่าเกิดอะไรขึ้น เฮ้ย ระหว่างเรากับเค้ามันไม่ใช่ความรักแน่นอน มันคือเรื่องเงินล้วนๆแต่ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มาก รู้สึกว่าเรามาทำอะไรที่นี่ เรายังหลงเหลือศักดิ์ศรีของความเป็นคนอยู่มั้ย!?!
เราบินกลับกรุงเทพฯ ทันที!!! เค้าพยายามขอโทษขอโพยเราทุกสิ่งในเรื่องที่เกิดขึ้นว่าฝั่งนั้นขู่ด้วยการกรีดข้อมือ และเอามีดจ่อคอตัวเอง เราให้เค้าชดใช้ความผิดด้วยการโอนเงินมาให้เราก้อนหนึ่งเพื่อเช่าคอนโดใหม่และเปิดร้านเสื้อผ้าให้เรา เค้าตอบตกลงทันที