Bloggang.com : ความตายสีชมพู - เดินตากฝนอีกแล้ว.....

Bloggang.com : weblog for you and your gang

บลอกของคนตัวเล็กๆ

Group Blog

All blogs

เดินตากฝนอีกแล้ว.....

ไปประชุมมาเรื่องการแสดงที่กำลังจะเล่นในวันศุร์ที่จะถึงนี้มา หนุกดี คนเยอะ ยิ้มแย้ม ดูเป็นมิตรกันดี คิดไว้ว่าเราต้องเกาะกลุ่มกันให้เหนียวแน่นไว้ เพราะเรามันคนกลุ่มเล็ก ต้องช่วยเหลือดูแลกัน วันนี่ผมตั้งใจว่าจะต้องมีเพื่อนใหม่กลับไปสัก 5 คนให้ได้ ประชุมกันไป ใจผมยังแอบหวั่น ท่ามกลางเสียงหัวเราะสนุกสนาน ผมจุดสมาธิขึ้นในใจอีกครั้ง เอ...หลังจากงานนี้เราจะเป็นยังไงต่อไปหว่า หาที่เล่นแบบผีไร้ศาล ไปอีกหรือ ทำยังไงถึงจะมีคนสนใจวงเรานะ อยากเข้าค่าย อยากได้เงิน.....

พี่ๆในโคตรอินดี้ก็แสนดี พูดจากันตรงๆ เจอคนที่มีเคมีเหมือนกันเข้าแล้ว สนุกดี พล่ากุ้งบอกว่าเสร็จงานนี้เราจะไปยังไงกันต่อ ฟังแล้วรู้สึกดีอุ่นใจ ตอนที่ต้องไปรายงานชื่อวง ผู้หญิงคนนึงตรงโต๊ะลงทะเบียนพูดขึ้นว่าชื่อวงเธอได้ยินแล้วรู้สึกเหมือน แดรี่ควีน นะ ผมพยักหน้ารับเล็กๆ

ออกมานั่งริมร้านมองดูฝนที่ยังตกพรำๆอยู่ ดูสวย บางที ก็ดูเหงาๆ .....

ประชุมเสร็จแล้วผมขึ้นรถเพื่อนเพื่อจะไปแจกใบปลิวประชาสัมพันธ์งานโคตรอินดี้ที่สยามต่อ พอขึ้นรถปุ๊ป เพื่อนผมบอกผมเลยว่าใครๆก็จำมึงได้ คงเพราะว่ามึงปากหมามั้ง ผมยิ้ม และตอบมันไปว่า คงใช่ เราตั้งใจไว้ว่าจะไปแจกใบปลิวตรงรถไฟฟ้ากัน แต่...เอ่อ ฝนมันไม่หยุดตกเลย เราเลยตัดสินใจกันว่าไม่ไปดีกว่า จึงวนรถกลับ เจอรถติดอีก ฝนก็ตกหนักมากขึ้น เพื่อนผมเริ่มอารมณ์เสียด่าโน่นด่านี่ไปตลอดทาง ด่าทุกอย่างจริงๆ ผมเริ่มรู้สึกอยากนั่งเงียบๆมากขึ้น แฟนมันที่นั่งข้างๆชวนคุยด้วย ผมรู้ว่าเธอคงต้องการทำให้บรรยากาศดีขึ้น แต่เพื่อนผมไม่ตอบรับบรรยากาศเลย ด่าฝนด่าฟ้าไปเรื่อย ผมอยากลงรถมากๆ ไปยืนตากฝนดีกว่า

ผมไม่ชอบคนขับรถเร็วเลย ผมขับรถช้าบ่อยๆ เพราะชอบดูคนที่อยู่ข้างทาง การขับรถเร็วทำให้ผมมองอะไรไม่ทันอยู่บ่อยๆ

เพื่อนผมบอกจะไปส่งผมที่บ้าน ผมบอกว่าไม่อ่ะ อยากไปกินเบียร์กับไอ้บอมมากกว่า ขอลงตรงนี้ดีกว่า มันบอกฝนตกนะเว่ย ผมบอก จอดตรง seven ไง เดี๋ยวกูเดินไปเดินมาในร้านแป๊ปนึงฝนก็หยุดแล้ว มันจอดรถให้ผมลงแต่โดยดี

เดินไปเดินมาให้ฝนมันหล่นใส่เล่นๆ มองไฟถนนสีส้มๆ แล้วก็รู้สึก.....เหงา และก็รัก และก็เหงาอีก สลับไปมา ไม่มีวันรู้จบจริงๆ

มองนาฬิกาจะ 5 ทุ่มแล้วเร็วจัง จะกลับยังไงดีนะ ไปรอรถเมลล์ดีกว่า ว่าแต่สายไหนถึงจะพาผมถึงบ้านได้เนี่ย โง่จริงเรา นั่งรอไปเรื่อยๆเห็นผู้หญิงอายุสัก 40 ปีได้ นั่งรอรถอยู่กับลูกอีก 3 คน ท่าทางรอกันมานานแล้ว ผมลงไปนั่งใกล้ๆ หยิบมือถือขึ้นมาดู พบว่ามันดับไปเฉยๆไม่รู้แบทหมดหรือเพราะตากฝนกันแน่ ช่างมัน .....

ขณะที่กำลังนั่งรออะไรเพลินๆอยู่ เสียงเด็กที่นั่งข้างๆก็พูดขึ้น แม่ รอมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ ผมหันไปมอง แม่เขายิ้ม ไม่ตอบอะไร เพิ่งสังเกตเห็นว่าเป็นเด็กชาย 2 และพี่สาวอีกหนึ่ง ทุกคนนั่งโดนมีข้าวของวางรอบๆตัว ผมหันหน้ากลับมามองรถเมล์ที่ไม่รู้จักมาเสียทีอีกครั้ง

เด็กเล็กสุดในกลุ่มพูดขึ้น "แล้ว 1 ชั่วโมงก็ผ่านไป" แล้วก็หัวเราะกัน
เด็กอีกคนพูดขึ้นบ้าง "2 ชั่วโมงก็ผ่านไปแล้ว" แล้วก็หัวเราะกันอีก

พี่สาวของเด็ก2คนนั้นเล่นด้วย เธอพูดขึ้นมาบ้าง "แล้ว 1 ปีก็ผ่านไป" แล้วก็หัวเราะกัน
ไม่ขาดคำพี่สาวไปเท่าไหร่ แม่ของเด็กทั้ง 3 ก็โพล่งพูดขึ้นเสียงดังกว่าใคร "10 ปีผ่านไป๊...... "
4 แม่ลูกหัวเราะกันสนุกสนาน ผมนั่งฟังอยู่ สุขใจจัง

ผมแอบยิ้ม นิดนึง ลุกขึ้นไปเรียกแท๊กซี่กลับบ้าน คิดในใจ ขอให้พวกเขาได้กลับบ้านกันเร็วๆ

ความรักนะ ความรัก.....

Create Date : 01 ตุลาคม 2548

Last Update : 2 ตุลาคม 2548 3:58:34 น.

1 comments

Counter : 408 Pageviews.