นิยายรัก...เรื่องแรก..(ตอนที่ 2) "กรุ๊ง....กริ๊ง...กรุ๊ง..กริ๊ง..." สายลมเย็นยามเช้า พัดละเลียดระฆังน้อยที่ห้อยอยู่ริมหน้าต่าง บ่งบอกถึงฤดูกาล ในช่วงเวลาแห่งการล่ำลาของสายฝน ต้อนรับการมาเยือนอีกครั้งของลมหนาว นี่ก็ผ่านไป 3 เดือนแล้วสินะ แต่ทำไมข้าวตูยังคงแอบจ้องมองตุ๊กตานางฟ้า ที่ห้อยอยู่บนมือถือของเธอทุกครั้งด้วยอาการเหม่อลอย จนมีบางครั้งถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ หยดน้ำตาใสๆ ถูกปาดไปบนแก้มของหญิงสาว เหลือร่องรอยเป็นทางยาวบนแก้มทั้งสองข้างของข้าวตู ชายหนุ่มคนเดิม ยังคงนั่งอยู่เบื้องหน้า สายตาคู่นั้นยังคงจ้องมองเธอด้วยความห่วงใยเหมือนเช่นเคย “ข้าวตู..ถามอะไรหน่อยสิ” ชินถามแทรกขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัด “ปริณเคยแนะนำข้าวตูกับเพื่อนของเค้า..บ้างไหมว่า . ข้าวตู เป็นแฟนของปริณ” น้ำเสียงอันอ่อนโยนของชินแฝงไปด้วยความฉงนปนความห่วง คำถามนั้น ยังคงถูกปล่อยให้ล่องลอยอยู่ในอากาศ ในสมองของข้าวตู ได้แต่ย้อนคิดถึงภาพอดีตเก่าๆ ความทรงจำทุกอย่างหวนคืนกลับคืนมาในความทรงจำ "ใช่สินะ...ปริณไม่เคยสักครั้งที่จะแนะนำว่าข้าวตูเป็นแฟนของชิน" ข้าวตูตอบคำถามของชินอยู่ภายในใจ ปริณธรจะจับมือ หรือซบไหล่ของข้าวตูเฉพาะเวลาที่อยู่กันสองคน นั่นไม่ใช่หรือคือรัก หรือนั่นเป็นเพียงความรู้สึก เหงา ของเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งข้าวตูแปลความหมายว่า มันคือความรัก เหมือนดังเช่นความรักของข้าวตู จังหวะของหัวใจข้าวตู เต้นช้าลง...ช้าลง จนเหมือนประหนึ่งจะล้าเหลือเกินที่จะเต้นต่อไป... นี่หรือคือคำตอบที่ข้าวตูไม่เคยรู้ หรือไม่พยายามที่จะรู้ ข้าวตูยังคงปล่อยให้คำถามนั้นลอยผ่านไป โดยไม่ปริปากเอ่ยคำตอบใดๆออกมา แต่ดูเหมือนว่า ไอน้ำในอากาศเช่นชินจะมีคำตอบอยู่แล้วในใจ เพียงแต่ถามออกมาเพื่อให้เธอได้คิด ได้ทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้น คำถามของชินช่วยเลื่อนม่านบางๆ ที่เคยบดบังดวงตาทั้งสองของข้าวตูให้เปิดออกรับแสงแดดอุ่น ในตอนเช้าของหน้าหนาวเช่นนี้ “ถ้ารู้คำตอบแล้ว ข้าวตูยังจะเก็บของที่ปริณให้ไว้ทำร้ายตัวเองทำไม ทำอย่างนี้ ข้าวตูก็จะไม่มีวันลืมชินได้ลงหรอกนะ” “ชินเป็นห่วง นี่ก็เทอมสุดท้ายของปีสี่แล้ว ข้าวตูมีโอกาสได้เกียรตินิยมเลยนะ ข้าวตูเป็นความหวังของชินด้วยอีกคนหนึ่งนะ” คำพูดของชิน ยังคงก้องอยู่ในหูของข้าวตูตลอดเวลาที่เดินกลับบ้าน “นั่นสินะ...เราจะเก็บของเค้าไว้ทำร้ายตัวเองทำไมกัน” ข้าวตูรำพันกับตัวเอง พร้อมกับเอื้อมมือไปยังนางฟ้าตัวน้อยที่ห้อยติดอยู่กับมือถือ มันเป็นของขวัญวันเรียนจบมัธยมปลายจากปริณธรที่ข้าวตูไม่เคยแกะมันออกเลย ข้าวตูค่อยๆ แกะเชือกออกและวางเธอลงอย่างเบาๆ รวมกับสิ่งของต่างๆ ที่เคยได้รับจากปริณ... "คลิ๊ก" “ลาก่อน...นางฟ้าน้อย เราคงได้เจอกัน เมื่อข้าวตูตัดใจจากปริณได้” ความมืดมิดค่อยๆ มาเยือนสิ่งของในกล่องที่บรรจุความทรงจำมากมายเกี่ยวกับปริณ เมื่อข้าวตูปิดฝากล่องใบนั้นลง ตอนนี้เป็นเวลาที่ข้าวตูจะทุ่มเทให้กับการทำงานในวิชาเรียนตัวสุดท้าย ซึ่งข้าวตูและเอ็มเลือกทำโปรเจคที่ฟาร์มแห่งหนึ่งอยู่ไม่ไกลกรุงเทพมหานคร ข้าวตูนำเสื้อผ้าและสิ่งของจำเป็นใส่กระเป๋า พร้อมกับมือถือที่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้วนางฟ้าน้อยที่คอยไหวไปมาขณะคุยโทรศัพท์ "ลาก่อน นางฟ้าน้อย...ลาก่อนปริณธร คนที่อยู่ในใจของฉันเสมอมา" ในช่วงเวลาของการรักษาหัวใจ ข้าวตูได้ใช้เวลาที่มีกับการทำงานตั้งแต่ตื่นนอนตอนเช้า จวบจนเย็นของทุกๆ วัน จะมีบางวันเท่านั้น ที่ข้าวตูและเอ็มติดรถของ"พี่แทน" สัตวแพทย์หนุ่มประจำฟาร์มออกไปเที่ยวเล่นในเมือง แทน สัตวแพทย์จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันกับข้าวตูและเอ็ม อยู่ประจำฟาร์มแห่งนี้มาได้ 2 ปีแล้ว แทนเป็นชายหนุ่มที่มีอารมณ์ขัน ใช้ชีวิตเรียบง่าย ในเวลาหลังเลิกงาน บ่อยครั้งแทนจะไปนั่งฟังเพลงแจ๊สเบาๆ อยู่เพียงลำพัง คืนหนึ่งเอ็มออกไปนอกฟาร์มตั้งแต่ตอนเย็น เพื่อนคนหนึ่งแวะมาเยี่ยมและพาเอ็มออกไปทานอาหารข้างนอก "ข้าวตู ไม่ไปด้วยกันจริงๆ เหรอ" ยายเอ็มตัวดีเริ่มเซ้าซี้ "ไม่ล่ะ เอ็มไปเถอะ..ข้าวตูไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนเอ็ม เดี๋ยวทำให้งานกร่อยนะ อีกอย่าง...ข้าวตูอยากดูละครทีวีด้วยคืนนี้" ข้าวตูบอกปัดเพื่อนรักไปอย่างมีเหตุผล "แล้วเอ็มจะรีบกลับนะจ๊ะ..บาย" "ปึง!" ประตูห้องถูกปิดลง ข้าวตูเริ่มรู้สึกถึงความเหงาที่เข้ามาเยือนอีกครั้งหนึ่ง "แปลกจัง ความเหงาทำไมช่างมาหาทุกครั้ง เวลาที่เราอยู่คนเดียว" ข้าวตูคิดตั้งคำถามกับตัวเอง "ก๊อกๆๆๆ" เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้ง ความเหงา เพื่อนสนิทของข้าวตูหายไปพร้อมๆ กับความเงียบ "พี่แทน!" ข้าวตูร้องทักอย่างคุ้นเคยกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้อง "พี่มาชวนเราสองคนออกไปในเมืองน่ะ" "อยากจะชวนไปฟังเพลง" แทนเอ่ย "ยายเอ็มเพิ่งออกไปเมื่อกี้เองค่ะ...แล้วข้าวตูก็กำลังจะดูทีวี..." "อืม...พอดีวันนี้วันเกิดพี่" แทนตอบกลับก่อนที่ข้าวตูจะเสนอเหตุผลใดๆ อีกมากมาย "งั้นพี่แทนรอแป๊บนึงนะคะ ข้าวตูไปเตรียมตัวก่อน แล้วจะลงไปเจอพี่แทนที่รถ" ข้าวตูตอบรับอย่างน่าเอ็นดู แทนยิ้มอย่างปลื้มใจ กับการตอบรับคำเชิญของข้าวตู ความสดใสของหญิงสาวทำให้โลกที่ดูแสนธรรมดาของแทนกลับดูมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น ตั้งแต่ค่ำคืนที่ข้าวตูและแทนออกไปฟังเพลงด้วยกัน ได้พูดคุยและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในเรื่องต่างๆ ข้าวตูและแทนก็เริ่มเรียนรู้ซึ่งกันและกัน เหมือนดังเช่นการอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ที่ยิ่งเปิดอ่านก็ยิ่งน่าติดตาม เค้าทั้งสองคนเรียนรู้ที่จะทำความรู้จัก เรียนรู้ถึงความรักและการปลอบโยนซึ่งกันและกัน ในช่วงเวลานั้น แผลลึกในหัวใจของข้าวตู ก็เริ่มตื้นขึ้นๆ สัตวแพทย์หนุ่มประจำฟาร์มอย่างแทนเข้ามาช่วยทำให้ ความเจ็บช้ำของข้าวตูเลือนหายไปได้อย่างรวดเร็ว ------------------------------------------------------------------- “A-G-G-I-E ..Ge .Gee .Gee..la la la...Zimba la ree weeed...Boom!” เสียงบูมดังๆ ของน้องปี1 ขณะล้อมวงรุ่นพี่บัณฑิต เป็นสัญลักษณ์ของวันจบการศึกษาที่กระทำสืบต่อกันมาในรั้วมหาวิทยาลัย ภาพรองเท้าสีขาวเกือบสิบคู่ ล้อมวงอยู่รอบตัวของข้าวตู ทำให้เธอหวนคิดถึงวันที่ข้าวตู เอ็ม แอ๊ดและชินบูมให้พี่บัณฑิตตอนปีหนึ่ง หลังจากแจกซองให้น้องๆ ตามธรรมเนียมปฏิบัติแล้ว เอ็มเพื่อนสาวก็ขอตัวออกจากวงสนทนา “ข้าวตู ...เอ็มต้องไปถ่ายรูปกับญาติก่อนนะ แล้วจะกลับมาใหม่” เอ็มเอ่ยกับข้าวตู “นี่ชิน..อย่าไปไหนนะ.ฉันฝากถือของก่อน เดี๋ยวจะกลับมา เธอสองคนรอตรงนี้นะ จะได้ถ่ายรูปด้วยกัน” เอ็มหันหน้ามาทางชินพร้อมกับเอ่ยคำกำชับกับคนทั้งคู่พร้อมกับวิ่งหันหลังไปทันทีอย่างไม่รอช้า ข้าวตูส่ายหัวนิดๆ พร้อมรอยยิ้มอย่างรู้นิสัยเพื่อนรักเป็นอย่างดี จากนั้นจึงชวนชินเข้าไปนั่งรอในซุ้มของคณะ ชินหยิบซีดีแผ่นหนึ่งในกระเป๋าส่งให้กับข้าวตู พร้อมบอกว่า “ยินดีด้วยนะ สำหรับบัณฑิตเกียรตินิยม” ข้าวตูยิ้มรับ พร้อมกับยื่นการ์ดใบเล็กๆ ที่มีรูปหยดน้ำใจดี ชื่อว่า “ชิน” ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับสาวน้อย “ข้าวตู” ขี้แย พร้อมกับข้อความว่า “ขอบใจนะชิน ที่เป็นไอน้ำใจดีให้กับข้าวตูมาตลอด Congratulation จ๊ะ” วันนี้ความชื้นได้รับรู้ถึงผิวกายอันละมุนของสาวน้อยข้าวตูเป็นครั้งแรก เป็นความรู้สึกที่มีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ ....ในใจชินมีคำอีกมากมายอยากถ่ายทอดออกมา ณ วินาทีนั้น.... “ข้าวตู ชิน...เอ็มไปไหนแล้วล่ะ เค้าเรียกคณะเราขึ้นถ่ายรูปบนสแตนด์แล้ว” เสียงแอ๊ดดังขึ้น ชินและข้าวตูรีบเก็บของขวัญที่แลกกันลงกระเป๋า ข้าวตูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเรียกเพื่อนตัวแสบให้กลับมาที่คณะทันที ในช่วงเวลาอันเร่งรีบขณะนั้น --------------------------------------------------------------------------------- แสงแดดยามสาย ส่องกระทบชุดครุยสีดำของกลุ่มบัณฑิตใหม่ ทำให้ภาพถ่ายร่วมกันบนสแตนด์ดูสมบูรณ์ สวยงามเหมือนดั่งต้องมนต์ เสียดายเพียงแต่ภาพถ่ายนั้นบันทึกมุมที่ชินยืนอยู่ แยกห่างไกลออกไปจากมุมของข้าวตู หลังถ่ายรูปเสร็จ บัณฑิตทุกคนต่างแยกย้ายกัน ทำให้เกิดความชุลมุนวุ่นวาย สายตาชินที่จดจ้องไปที่มุมของข้าวตูเลือนหายไป “ข้าวตู...” เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลังทำให้ข้าวตูและเอ็มหันหน้าไปหาต้นเสียงพร้อมๆ กัน “พี่แทน!” ทั้งคู่เรียกชื่อสัตวแพทย์หนุ่มออกมาพร้อมกัน “แหม! นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว โอโห มีหมาน้อยมาด้วยนะ แล้วของเอ็มล่ะไม่มีเหรอ” เอ็มเอ่ยปาก “นี่ไง” พี่แทนยื่นของขวัญกล่องเล็กให้กับเอ็ม จากนั้นหันมาทางข้าวตู พร้อมยื่นเจ้าลูกหมาน้อย ขนปุยในตะกร้า ที่แทนนำมาแทนของขวัญในวันสำคัญวันนี้ “พี่เอาลูกหมาที่ข้าวตูบอกว่าอยากได้มาให้ Congratulation จ๊ะ” พี่แทนยิ้ม “ ข้าวตูนึกว่าพี่แทนจะไม่มาแล้วไหนบอกว่าไม่อยากให้ข้าวตูเลี้ยงไงคะ” ข้าวตูถามพร้อมเอื้อมมือคว้าเจ้าหมาน้อยมากอดในอ้อมอก “อ้าว ไม่อย่างนั้นจะเป็นการ Surprise เหรอจ๊ะ ไป..เอาไปฝากคุณแม่ก่อนนะ” แทนเอ่ย ข้าวตูและแทน เดินเคียงคู่กันไป ผ่านสายตาคู่หนึ่งของชิน ความชื้นในอากาศที่กำลังจะระเหยกลายเป็นไออีกครั้ง แสงแดดที่ส่องผ่านเข้ามา เริ่มแผ่ความอบอุ่นให้กับชีวิตของข้าวตูแล้ว ตอนนี้ข้าวตูคงไม่ต้องการความชื้นในอากาศอย่างชินแล้วสินะ -------------------------------------------------------------------------------- “ตึง ตึ้ง ตึ่ง....ตือ..ตึง..ตึ่ง...ตึ่ง..ตึ่ง... เกิดคำถามขึ้นมาในใจ ว่าทำไมฉันจึงห่วงหา... กับความรักจริง....ที่มีรักเดียว กับความรักผู้ชายคนหนึ่ง.. ที่มีใจให้เธอเสมอ..อยากรู้ข้างในหัวใจ เมื่อเจอเธอนั้นคือคำตอบ เกิดความรักขึ้นในหัวใจ ...... (สร้อย) อยากบอกว่ารักเธอ จะโกรธไหม บอกว่าคิดถึงเธอ...แทบขาดใจ อยากให้เธอรู้ว่ามีคนนี้ ที่ห่วงใย ...รักและจริงใจกับเธอ...” ............................................................ น้ำเสียงที่ชุ่มชื้นคลอเคลียเสียงกีตาร์ ดังลอดจากเครื่องเล่นซีดี ถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดที่อยู่ในหัวใจของชินออกมากับบทเพลงนั้น ...น้ำตา..ของข้าวตู หลั่งไหลออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ น้ำตาดูสีต่างไปจากที่เคยไหลเมื่อครั้งที่ปริณจากเธอไป --------------------------------------------------------------------------------- “ฮัลโหล..ชิน..ข้าวตูเองนะ” “ครับ” เสียงของความชื้น เบาราวกับว่ากำลังจะจางหายไป “ข้าวตู ฟังเพลงของชินแล้ว...แต่...ข้าวตูคบกับพี่แทนอยู่...” “ไม่ต้องอธิบายหรอกข้าวตู ชินเข้าใจ ชินอยากขอแค่..” “ชินอยากขออะไรล่ะ...ถ้าข้าวตูให้ได้ ข้าวตูจะให้ชิน” “ชินขอเป็นไอน้ำใจดีให้กับข้าวตูตลอดไปได้ไหม... และขอแค่ให้ข้าวตูนึกถึงไอน้ำคนนี้เป็นคนแรก เมื่อไหร่ก็ตามที่ข้าวตูผิดหวังจากพี่แทน” “ได้สิ...ชิน...ข้าวตูสัญญา” “ชินอยากให้ข้าวตูรู้ว่า ชินอยู่กับข้าวตูเสมอนะ” ชินย้ำความมั่นคงของความรู้สึกที่มีให้กับข้าวตู --------------------------------------------------------------------------------- วันนี้พอก่อนแค่นี้เนอะ เดี๋ยวอ่านกันไม่หมด คราวหน้าจะเอาตอนต่อไปมานะจ๊ะเพื่อนๆ ขอเม้นท์ด้วยน้า ขอบพระคุณ bg โดนใจ คลาสสิคแบบนี้จากคุณ lovelovelovely ที่นี่เลยค่ะ Create Date : 26 สิงหาคม 2550 Last Update : 29 สิงหาคม 2550 11:42:14 น. 5 comments Counter : 280 Pageviews. Share Tweet