ความในใจของผู้เขียน

นิยายรัก "เรื่องแรก" ตอนที่ 1 สายวันหนึ่งใน"แม็กโดนัล" ร้านอาหารสะดวกซื้อ ใจกลางเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพมหานคร สถานที่ๆ ยอดนิยมของวัยรุ่นในขณะนั้น เสียงสัญญาณเล็กๆ ดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอันวุ่นวายภายในร้าน “ตื้อ..ตือ..ตือ..ดึด...ตึด..ตื้อ..” ยังไม่ทันที่เสียงสัญญาณจะดังขึ้นเป็นรอบที่สอง สาวน้อยเจ้าของเครื่องหยิบโทรศัพท์มือถือ ที่กำลังดังอยู่นั้นขึ้นมาพิจารณาชื่อที่ขึ้นอยู่หน้าจอ “ฮัลโหล ยายเอ็ม ...อยู่ไหนแล้ว เรากับชินอยู่ในแม็กแล้วนะ” ข้าวตูกรอกเสียงใสๆ ผ่านมือถือที่มีตุ๊กตาเจ้าหญิงตัวน้อย ห้อยไหวไปมาตามองศาการหันหน้าของเจ้าของเครื่อง “จริงเลยเธอนี่ เรานั่งรอกันนานแล้ว รีบมาด้วย โอเค แล้วเจอกัน” ข้าวตูวางสายลง พร้อมส่ายหน้ายิ้มๆ และหันมาทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบื้องหน้า “ชิน...รอหน่อยนะ ยายเอ็มกับแอ๊ด เพิ่งขึ้นรถไฟฟ้าเอง กว่าจะถึงสถานีสยาม เป็นชั่วโมงแน่ๆ เลย” ชิน...ชายหนุ่มผู้ที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับหญิงสาว ยิ้มอย่างเอ็นดูและถ่ายทอดความห่วงใยไปพร้อมกับคำถาม “ข้าวตูหิวหรือยังทานอะไรหน่อยไหม ชินจะไปซื้อมาให้” ข้าวตูตอบคำถามทันที “ยังไม่หิวเลย แล้วชินล่ะ.. เออ ข้าวตูไปซื้อน้ำมาให้ดีกว่านะ” สาวน้อยลุกพรวดพราดไปอย่างไม่รอฟังคำตอบ กริยาอันรีบร้อนของเธอประหนึ่งดังว่าเธอพยายามหลีกเลี่ยงสถานการณ์บางอย่างอยู่ ณ ขณะนั้น --------------------------------------------------------------------------------- "อ๊ะ! นี่ชิน ข้าวตูซื้อน้ำโค้กมาให้ชินนะ" สาวน้อยวางถาดรองอาหารด้วยมือทั้งสองข้างอย่างเบาๆ ทันทีที่หญิงสาวเบือนสายตาทั้งคู่สู่ชายหนุ่มผู้นั้น “ข้าวตู...ชินชอบข้าวตูนะ” เสียงนุ่มๆ ของชินถ่ายทอดความในใจที่เอ่อล้นออกมาอย่างไม่ทันให้ข้าวตูได้ตั้งตัวกับประโยคที่ได้ยิน จะมีใครคาดคิดบ้างว่า บทสนทนาบนโต๊ะอาหารโต๊ะใดโต๊ะหนึ่งในใจกลางห้างสรรพสินค้าใหญ่ จะถ่ายทอดเรื่องราวที่สำคัญขนาดนี้ ช่างน่าแปลกที่ผู้คนรอบข้างยังคงเดินกันขวักไขว่ เสียงเพลงในร้านยังคงดังคลออยู่เบาๆ แต่บนโต๊ะของชินและข้าวตูกลับไม่มีความเคลื่อนไหวใดเกิดขึ้น เวลาของทั้งคู่ ณ ขณะนั้น เดินผ่านไปอย่างช้าๆ ...ตอก ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ตอก... น้ำอัดลมสีดำในแก้วทั้งสอง ยังคงเต็มอยู่เหมือนเดิม หยดน้ำเล็กๆ ข้างแก้วผุดขึ้นเพื่อแสดงร่องรอยของระยะเวลาที่ถูกปล่อยให้ผ่านเลยไป เสียงใสๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบบนโต๊ะอาหารนั้น “ชิน...ข้าวตู...ไม่ได้... ไม่ได้..รู้สึกแบบนั้นกับชิน” “เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม” เสียงใสๆ ของข้าวตูนั้น ทำไมมันช่างบาดลึก กรีดให้หัวใจของชินเกิดร่องรอยของความเจ็บปวดได้ขนาดนี้ ชินเอ่ยปากรับคำขอร้องของหญิงสาวอันเป็นที่รัก ที่จะคงสถานะความเป็นเพื่อน ทั้งที่ในใจของชินนั้นไม่ได้รู้สึกเลยสักนิด ชินหักห้ามความรู้สึกรัก ห่วงหา อาลัย กับหญิงสาวที่นั่งอยู่เบื้องหน้าของเขา ณ ตอนนี้ไม่ได้จริงๆ แต่อย่างน้อยการยังได้อยู่ข้างๆ คอยรับรู้ ปลอบโยน ให้กำลังใจ ผู้หญิงคนหนึ่งที่เรารู้สึกดีด้วย ยังดีกว่าการไม่ได้เป็นอะไรเลย... ชินยอมเป็นเพียงความชื้นในอากาศที่แม้จะไม่สามารถรับรู้รสสัมผัสผิวกายใสๆ ของข้าวตู แต่ก็พึงพอใจที่จะทำให้ข้าวตูจะรู้สึกเย็นสบายทุกครั้งเมื่อยามร้อนรน --------------------------------------------------------------------------------- หลังจากวันเวลาผ่านไป นับจากวันนั้น ชินและข้าวตูก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอมา ชินเคยปฏิบัติอย่างไร ก็ยังคงปฏิบัติอย่างนั้นกับข้าวตู เคยเป็นเพื่อนที่ดี ชินก็ยังคงความดีของเพื่อนคนหนึ่งให้กับข้าวตูอย่างไม่ขาดไม่เกิน ถึงแม้ในใจของชิน อยากจะครอบครองหัวใจดวงน้อยของข้าวตูใจจะขาด ส่วนข้าวตู ก็ยังคงรัก และห่วงใย ชิน ชายหนุ่มผู้แสนดี อย่างเพื่อนธรรมดาคนหนึ่ง คนที่คอยอยู่ข้างๆ ข้าวตูตลอดเวลา หลังเลิกเรียน ข้าวตูจะรีบร้อนกลับบ้าน น้อยครั้งนักจะไปไหนมาไหนกับเพื่อนในกลุ่ม บางครั้งข้าวตูก็นั่งรถโดยสารออกนอกเมืองไปไกล กว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ำแล้ว ทำให้ชายหนุ่มผู้เฝ้ารออย่างชิน ชายหนุ่มที่คอยโทรหาเธอเพื่อให้มั่นใจว่าเธอกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยเป็นห่วงหลายต่อหลายครั้ง "พื้นที่อันห่างไกลนั้น มีใครอเธออยู่หรือข้าวตู" ชินแอบสงสัยอยู่เบื้องลึกของหัวใจ แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะตั้งคำถามให้ข้าวตูรู้สึกกังวลในคำตอบนั้น จนกระทั่งวันหนึ่ง "ข้าวตู..มีคนมาหาน่ะ" เอ็มเรียกข้าวตูออกไปพบแขกที่มารอพบอยู่หน้าห้องพักนิสิต ประตูที่ข้าวตูเปิดตอนเดินออกไป ไม่ทันปิดสนิทดี เมื่อชินเหลือบสายตาขึ้นจึงมองเห็นแขกของข้าวตูได้ชัดเจน ชายหนุ่มผิวสีเข้ม หน้าตาคม รูปร่างสูงโปร่งยืนรอข้าวตูอยู่หลังประตูบานนั้น "เฮ้ย! ฉันว่า แฟนข้าวตูแหงๆ เลย" เอ็มส่งเสียงเจื้อยแจ้ว "เธอรู้ได้ยังไง ว่าเค้าเป็นแฟนกัน" แอ๊ดถาม เอ็มป้องปาก กระซิบเบาๆ ในกลุ่มเพื่อนทั้งสองคน "ฉันเคยแอบเห็น รูปถ่ายในกระเป๋าสตางค์ของยายข้าวตู" บทสนทนาของเอ็มและแอ๊ด บาดลึกในความรู้สึกของชายหนุ่มที่นั่งฟังอย่างไม่ปริปากอย่างชิน ยังไม่ทันความรู้สึกเจ็บนั้นจะจางไป ข้าวตูก็เปิดประตูเข้ามา หยิบกระเป๋าและสัมภาระเพื่อออกไปข้างนอกกับชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นั้น "ฝากจดเลคเชอร์ด้วยนะเพื่อนๆ" ข้าวตูฝากวิชาที่จะเรียนในช่วงบ่ายไว้กับเพื่อนด้วยใบหน้าเหลือบสีชมพู "แหม จะไม่แนะนำให้รู้จักกันก่อนไปเหรอ ..ข้าวตู" เอ็มเอ่ยแซวเพื่อนสาว ข้าวตูเปิดประตูออกไปพร้อมเรียกชายหนุ่มที่ยืนรอเข้ามาแนะนำตัว "ปริณธร เพื่อนของข้าวตูสมัยเรียนมัธยม..." "แล้วนี่ก็ เอ็ม แอ๊ด และก็..ชิน ...เพื่อนสนิทข้าวตูเอง" "สวัสดีครับ..ทุกคน" ปริณธรทักทายด้วยใบหน้าอันแสนอบอุ่น "ขอโทษทุกคนด้วยนะครับ พอดีที่มหาวิทยาลัยผมมีการแข่งขันการประกวดหุ่นยนต์ ผมส่งโปรเจคเข้าร่วมกับเพื่อนๆ เลยตั้งใจจะมารับข้าวตูไปดูด้วยกัน" ปริณธรบอกวัตถุประสงค์ของการพาข้าวตูออกไปในวันนั้น "ไม่เป็นไรค่ะ เอาไปแล้ว พาข้าวตูไปส่งบ้านด้วยนะคะ กลับเย็นๆ อันตราย" เอ็มเอ่ยขอเชิงแซวเขาทั้งคู่ คำถามที่ชินอยากรู้ แต่ไม่เคยคิดจะถาม ได้ถูกตอบลงในวันนี้ ชายหนุ่นในดินแดนอันแสนไกล คือปริณธรคนนี้เองหรือ คนนี้เหรอที่ทำให้สายโทรศัพท์บ้านของข้าวตูไม่ว่างเวลาที่ชินพยายามโทรหา...เขาดูเหนือกว่าชินทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา รูปร่าง หรือความสนิทสนมกับข้าวตู ---------------------------------------------------------------------------- หลังจากวันที่ทุกคนได้รู้จักปริณธรไม่นานนัก ข้าวตูยังคงโทรคุยกับ ปริณธรทุกวันเหมือนปกติ แต่วันนี้ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป “ข้าวตู ปริณรักข้าวตูไม่ได้” ปริณธรเอ่ยขึ้นระหว่างบทสนทนาอันไม่ปกติ "ปริณรู้...รู้ว่าข้าวตูรู้สึกอย่างไร" เสียงนุ่มๆ ของชายหนุ่มหน้าเข้ม ทำให้หัวใจที่เคยพองโตของข้าวตูอ่อนกำลังลงทันใด “ความรักที่เรามีให้กัน มันเกินกว่าคำว่าเพื่อนไม่ได้จริงๆ” ถ้อยคำของปริณ แม้ไม่มีคำพูดรุนแรงใดๆแฝงอยู่ แต่เมื่อถูกร้อยเรียงเป็นประโยคออกมาจากปากของปริณ ทำไมช่างโหดร้ายกับข้าวตูได้ถึงเพียงนี้ สาวน้อยนั่งนิ่ง หูข้างหนึ่งยังคงแนบนิ่งกับโทรศัพท์เช่นเดิม ในสมองมีแต่ภาพวันวาน ในสมัยเรียนม. 4 เธอเริ่มเข้าเรียนในโรงเรียนชายแห่งนี้เป็นครั้งแรก ...ข้าวตูเปรียบเหมือนกวางน้อยที่พลัดหลงเข้ามาในป่า ความลาดโผนโจนทะยานของเพื่อนร่วมชั้น คอยสะกิดให้น้ำตาข้าวตูไหลออกมาอยู่บ่อยครั้ง จะมีก็แต่สิงโตหนุ่มอย่างปริณธรที่ไม่เคยทำร้ายเธอเลย มีแต่คอยช่วยเหลือทุกครั้งที่มีปัญหา เค้าจึงกลายมาเป็นคนพิเศษในหัวใจของข้าวตู.... ความทรงจำในอดีตนั้นไม่มีความหมายใดๆ กับความรู้สึกของปริณเลยเหรอ หรือว่า... เป็นแค่ข้าวตูเท่านั้นที่คิดไปเองฝ่ายเดียว น้ำตาที่เอ่อล้น รอหยดอยู่ริมขอบตา เริ่มไหลรินลงอาบแก้มใสๆ ของข้าวตู ไม่มีเสียงใดๆ หลุดออกจากปากของข้าวตูสู่ปลายสาย “คลิ๊ก...ตู๊ด..ตู๊ด..ตู๊ด...” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ปริณได้ยิน ปริณรับรู้ทันทีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาอธิบายใดๆ ข้าวตูต้องการเพียง...เวลา...เพื่อทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและปริณธร --------------------------------------------------------------------------------- “ฮือๆๆ...ชิน” ไม่มีแม้เสียงทักทายใดๆ มีเพียงแต่เสียงแห่งความเจ็บช้ำของสาวน้อยหน้าใส ที่ชินไม่เคยลืม หากแต่วันนี้อารมณ์ของต้นเสียงแตกต่างไปจากวันรับน้องใหม่ของมหาวิทยาลัยที่ชินเจอกับข้าวตูเป็นวันแรก “ชิน เธอชื่อชิน ใช่ไหม เราชื่อข้าวตูนะ” น้ำเสียงนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวใจและมีความหมายต่อความรู้สึกของชินเสมอมาจนวันนี้ “ข้าวตู....ใจเย็นๆ ก่อน...ร้องไห้ซะให้พอ พร้อมเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้ชินฟัง ชินอยู่ตรงนี้คอยฟังข้าวตูตลอดเวลา” ชินเงียบรอจนเสียงสะอึกสะอื้นเงียบหายไป “ทำไมล่ะชิน..ข้าวตูไม่เข้าใจเลย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างข้าวตูกับปริณ ไม่มีค่าอะไรกับเค้าเลยหรือ ข้าวตูทำอะไรผิด ทำไมปริณถึงทำร้ายข้าวตูแบบนี้” เสียงสะอื้นนั้นยิ่งบาดลึกลงในหัวใจของชินที่ยังคงมีร่องรอยแห่งความเจ็บปวด เสียงปลายสายอย่างชินยังคงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความชุ่มชื้นสู่ความรู้สึกของข้าวตู “ชินว่า ปริณคงอยากรักษาความเป็นเพื่อนกับข้าวตูไว้ ความรู้สึกของคนเรามันเปลี่ยนกันยาก ข้าวตูต้องทำใจ ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นนะ” คำพูดของชินทำให้ข้าวตูใจเย็นลงมาก ไม่แปลกเลยที่ข้าวตูจะชอบคุยกับชิน โดยเฉพาะเวลาที่มีปัญหา ซึ่งชินเองไม่เคยแสดงอาการท้อแท้กับการเป็นความชื้นในอากาศให้กับข้าวตูเลยสักครั้ง --------------------------------------------------------------------------------- มาเม้นท์กันก่อน แล้วค่อยติดตามตอนต่อไปนะคะ ------------------------------------------------------------------------------ ขอบพระคุณ bg โดนใจ คลาสสิคแบบนี้จากคุณ lovelovelovely ที่นี่เลยค่ะ Create Date : 25 สิงหาคม 2550 Last Update : 29 สิงหาคม 2550 11:43:17 น. 9 comments Counter : 274 Pageviews. Share Tweet