Bloggang.com : Minie' - ความรู้สึกระหว่างบำบัดมะเร็ง -- ปางตาย

Bloggang.com : weblog for you and your gang

:: How Do I Enjoy Life while "Living with Cancer" ::

Group Blog

All blogs

ความรู้สึกระหว่างบำบัดมะเร็ง -- ปางตาย

ปลายเดือนพฤศจิกายน หลังเทศกาลลอยกระทง อากาศเย็นลงบ้าง มีลมหนาวพัดเบาๆ ตอนเช้า สัมผัสได้ว่า ย่างเข้าฤดูหนาวแล้ว... นับได้สิบวันพอดี หลังการให้เคมีบำบัดครั้งที่ 3 มีแผลร้อนในที่ลิ้นและในริมฝีปาก ในช่องปากร้อนไปหมด รวมถึงปวดเมื่อยตามตัว... ตอนให้เคมีบำบัดสองครั้งก่อน ไม่อยากกินอาหาร คลื่นใส้ ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อและกระดูก เพียงแค่หกวัน แต่คราวนี้..เนิ่นนานมาจนถึงสิบวันแล้ว ยังไม่หายเลย... แปลกจัง

ตอนมื้ออาหารกลางวัน กินยากมากๆ เพราะปากร้อนไปหมด ยังดีที่เดี๋ยวนี้ กินอาหารรสจัดน้อยลงกว่าเดิมมาก มื้อนี้ทำอุด้งน้ำซุปผัก... ก็ค่อยๆ เคี้ยวจนหมดชาม... ตามด้วยน้ำเต้าหู้ไม่ใส่น้ำตาลอีกถ้วยหนึ่ง กินไปด้วยนั่งหายใจหอบไปด้วย... “ไม่อยากเชื่อว่า แค่เคี้ยวข้าวก็เหนื่อยขนาดนี้..”

เมื่อตอนตรวจเลือดหลังการให้คีโมครั้งก่อน หมอเจ้าของไข้บอกว่าเม็ดเลือดขาวต่ำมาก และปริมาณไม่เพิ่มขึ้นสักเท่าไรในช่วงสองสัปดาห์หลังที่เป็นช่วงฟื้นฟู หมอเลยถามว่า “จำกัดปริมาณโปรตีนหรือเปล่า? ให้กินปลาบ้างนะ” หมอถามเรา เพราะว่าหมอรู้ว่าเราใช้ธรรมชาติบำบัดมาจำกัดชนิดและปริมาณอาหาร...
จากสูตรธรรมชาติบำบัดอาหารต้านมะเร็ง ให้กินข้าวกล้องให้ได้ 5 ทัพพีต่อวัน ข้าวโพด มันเทศ ฟักทอง ผักสด ผลไม้ไม่หวานจัดชนิดต่างๆ... แต่ย้อนกลับไปดู พักหลังเบื่ออาหาร กินได้น้อย ข้าวกล้องที่เป็นอาหารหลักไม่ได้ถึง 5 ทัพพีแน่ๆ ก็เลยต้องจัดอาหารต้านมะเร็งแบบพวกเบื่ออาหาร คือเสริมด้วยไข่ต้มกินเฉพาะไข่ขาว เต้าหู้ น้ำเต้าหู้ และปลา...

รู้สึกมึนหัว เลยไปนั่งโซฟาบุผ้าตัวหนา เอนนอนได้ มีที่รองวางขาด้วย โซฟาตัวนี้ วางไว้ที่ห้องโถงลมเอื่อยๆ พัดผ่านมุ้งลวดเข้ามา แม้จะเป็นช่วงบ่าย แต่อากาศข้างนอกไม่ร้อนนัก.. นอนอยู่สักครู่ ยังคงมึนหัวตึ๊บ และร้อนในปากมากๆ เลยลุกขึ้น ไปเอาเทอร์โมมิเตอร์มาวัดอุณหภูมิดีกว่า...

หยิบเทอร์โมมิเตอร์อันสีฟ้ามาอมไว้ในปากสักครู่หนึ่ง... เอาออกมาดู ปรอทเคลื่อนตัวขึ้นไปถึงระดับ 39 องศา... “ปรอทอันนี้มันเสียหรือเปล่าเนี่ย?” เราพูดขึ้นมาดังๆ น้องสาวของเราก็เลยวิ่งไปหยิบปรอทอันใหม่มาอีก 2 อัน “วัดใหม่นะ แต่ล้างก่อนดีกว่า” น้องเอาปรอทสองอันไปล้าง เช็ดแล้วสะบัดๆ ให้ระดับปรอทลดลง แล้วใส่ปากอมใต้ลิ้นไว้... ผลออกมา 38.7 องศา ก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ “สงสัยว่า มันเป็นแผลร้อนในปากมันเลยร้อนผิดปกติมั๊ง”

ลองใหม่ เอาอีกอันหนีบไว้ที่รักแร้.. ผลออกมา 38.6 องศา “ออ..มีไข้” ก็เลยเอาผ้าชุบน้ำเย็นเช็ดตัว แล้วก็เอา Cold Pack ออกมาจากช่องน้ำแข็งมาประคบหัวไว้
จากนั้นก็โทรหาคุณสามี ให้ติดต่อหมอเจ้าของไข้ทางโทรศัพท์มือถือ... หมอปิดมือถือ “คงจะผ่าตัดอยู่ เดี๋ยวจะโทรให้ใหม่นะ” คุณสามีบอกแบบนั้น โทรเจอหมอก็หนึ่งทุ่มแล้ว ระหว่างคุณสามีเผ่นกลับบ้าน ก็โทรบอกเราว่า “ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวจะมารับ จะไปตรวจเลือดที่โรงพยาบาลใกล้ที่สุด”

ตอนนั่งรถกันไปโรงพยาบาล คุณสามีอธิบายให้เราฟัง “หมอบอกว่า ให้ตรวจระดับเม็ดเลือดขาวนะ อย่างที่เคยบอกไว้ ถ้ามันต่ำกว่า 1,000 หน่วยให้ไปหาหมอไง แต่ว่าตอนนี้ เป็นไข้ด้วย ก็ต้องตรวจแล้ว เดี๋ยวโทรหาหมอทันทีที่ได้ผลเลือด”
ถึงโรงพยาบาลเราก็แจ้งว่าตรวจ CBC (Complete Blood Cells) โดยจะไม่พบหมอ... พยาบาลเจาะเลือดแล้วให้คอย 30 นาที พวกเรานั่งคอยตรงม้านั่งที่คนไม่เยอะ

เราเองคิดในใจว่า เม็ดเลือดขาวต้องต่ำมากๆ แน่เลย เพราะมันอยู่ในระหว่างเจ็ดถึงสิบสี่วัน ซึ่งคีโมกับเม็ดเลือดขาวมันช่วยกันตลุมบอนในสงครามฆ่าล้างเซลล์มะเร็ง จนเม็ดเลือดขาวตายไปเยอะ แล้วคีโมก็ยังกดไขสันหลังไม่ไห้มีการสร้างเม็ดเลือดขาวเม็ดเลือดแดงอีกด้วย

ผลตรวจเลือดออกมาแล้ว ตอนสามทุ่มครึ่ง เม็ดเลือดขาวมีปริมาณ 1,510 หน่วย ดูเหมือนจะยังมากพอ แต่ว่า Neutrophils มีแค่ 3 % ก็เอามาคูณกัน ทำให้ ANC มีแค่ 45 หน่วย !!!!!!//www.medterms.com/script/main/art.asp?articlekey=20030 จากข้อมูล ANC ต้องมี 500 – 1,500 จึงจะปลอดภัย

โอยยยยย..แบบนี้ มีโอกาสติดเชื้อได้มาก ตอนนี้ สงสัยเป็นไข้หวัดแล้วล่ะ คุณสามีโทรหาหมอ หมอบอกให้ไปเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล ก็ที่เดิมคือราชวิถี ให้ไปห้องฉุกเฉิน เดี๋ยวหมอจะโทรประสานงานไว้ให้..

พวกเราไปถึงที่ราชวิถี หมอที่อยู่เวรห้องฉุกเฉินมาตรวจในปากและคอให้ ถึงตอนนี้ ตรงคอเริ่มเจ็บมากตอนกลืนน้ำลาย และเจ็บเวลาเอามือไปคลำโดนก้อนแข็งๆที่คอ ระหว่างคอยขั้นตอนต่อไป เราเอาเสื้อแจ็คเก็ตผ้าฝ้ายที่สวมมาขึ้นปิดจมูก ด้วยความที่ห้องฉุกเฉินนั้น มีกลิ่นฉุนของยา..

คงพวกยาฆ่าเชื้อ พวกแอลกอฮอลล์ทำแผลพวกนั้น กลิ่นนี้เป็นกลิ่นที่เราเกลียดและทำให้เกิดอาการกลัวโรงพยาบาล เวลาได้กลิ่นแบบนี้ เราเป็น “โรคกลัวโรงพยาบาล” ตอนมาเยี่ยมใครก็ตามที่โรงพยาบาล เราจะรู้สึกว่าเราป่วยขึ้นมาในทันที

วันนี้ ก็เช่นกัน “ต้องอดทน” เราบอกกับตัวเอง “อีกเดี๋ยวก็จะย้ายไปที่ห้องพักผู้ป่วยแล้วนะ” นอกจากฉุนกลิ่นยา ยังมีผู้ป่วยคนอื่นๆ อีกหลายคน หน้าตาซีดเซียว เสียงถกกันระหว่างคู่สามีภรรยาเกี่ยวกับอาการและการรักษา เสียงหมอซักถามประวัติคนไข้ ผู้ป่วยคนหนึ่งพยายามลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล

หมอตะโกนถาม “ลุงจะไปไหน จะกลับบ้านหรือ? ญาติคนไข้อยู่ไหนเนี่ย?” พยาบาลบอกว่า “คนนี้ไม่มีญาติให้ติดต่อเลย” หมอบอกลุงว่า “ลุงนอนพักอักสักหน่อย ลุงเมานะ จะกลับเองได้เหรอ” ลุงลุกลงมาจากเตียงกำลังใส่รองเท้าผ้าใบขณะที่ตัวเอียงไปมาด้วยความเมายังไม่สร่าง “ลุงมีกล้ามเนื้ออักเสบตรงซี่โครงนะ ต้องรอเดี๋ยว เอายาไปกิน” หมอยังคงพูดเสียงดังมาจากโต๊ะตรวจ

พยาบาลถามเพิ่ม “ลุงมีเงินติดตัวไหมค่ายาน่ะ” ลุงส่ายหน้า “แล้วมีสัก 30 บาทไหม” พยาบาลถามต่อ คงจะให้สมัครบัตรสุขภาพ 30 บาทแทนค่ายา แบบช่วยกัน.... ดูเหมือนเราไม่อยากฟัง แต่ก็ต้องฟัง เราระวังตัวอยู่ตลอด เพราะลุงเมาคนนั้นอยู่ใกล้เรามาก แม้ว่าเราจะมีบอดี้การ์ดอยู่ใกล้ตัว แต่เราก็ไม่อยากมีอะไรเข้ามาวุ่นวายอีก กับสภาพร่างกายของเราที่ดูเหมือนจะอ่อนแอสุดๆ ตอนนั้น....

เรายังนั่งอยู่บนรถเข็น แล้วเอาเสื้อแจ็คเก็ตปิดปากปิดจมูกอยู่..... มีผู้ป่วยนอนบนเตียงเข้ามาอีกคน พร้อมกับคนป่วยที่เดินมาอีก 3 คน ดูเหมือนจะมาด้วยกัน... เราสังเกตเห็นผู้หญิงคนที่นอนบนเตียง ผิวซีด มีรอยด่างๆ สีออกเทาเข้ม ไปทั่วตัว ดูจะเป็นโรคผิวหนัง...

ภูมิคุ้มกันเราต่ำมากๆ เรารู้สึกกลัวโรคติดต่อ ไหล่เราห่อเข้ามา เหมือนหนาว.... พอดีกับ พยาบาลถือเอกสารมาแล้วบอกว่า “จะต้องเจาะเลือดอีก เพราะต้องตรวจหลายอย่าง” แล้วเลื่อนรถเข็นไป อีกมุมหนึ่งของห้อง

เรารู้สึกโล่งอกระหว่างที่พยาบาลเข็นรถเข็นไป แต่แล้วก็รู้สึกแย่ๆๆ ในทันทีที่พยาบาลบอกว่า เราจะให้น้ำเกลือกัน เจาะเลือด แล้วอีกครึ่งชั่วโมงต้องเจาะเลือดอีก... “ที่นี่น่ะหรือ ในห้องนี้เหรอ? ไม่ได้นะ ตัวเองแพ้โรงพยาบาลมาก ถ้าอยู่ห้องนี้ต่อไปต้องป่วยมากแน่ๆ” เราพูดกับพยาบาล

เธอก็บอกว่า “เจาะเลือดตรวจที่แลปห้องนี้ มันเจาะสองทีแน่ะ” เรามองหน้าเธอ ตอนนั้น น้ำตาเราก็ไหลออกมาอาบแก้ม แล้วก็รู้สึกตัวสั่น... พยาบาลเห็นแบบนั้น เลยพูดต่อว่า “ก็ได้ๆ งั้นขึ้นไปที่ห้องพักผู้ป่วยก่อน”

เราพยักหน้า แต่ยังน้ำตาไหลไม่หยุด คุณสามีเข้ามาใกล้ๆ จับมือเราไว้แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วย เมื่อกี้ผมน่าจะต่อรองกับเค้าให้ออกจากห้องนี้ไปเร็วที่สุดให้เรียบร้อย” เราพูดกับคุณสามีว่า “ไม่เป็นไรหรอก ความกลัวของเราไม่เท่ากัน”

เราพูดไปแล้วก้มหน้าลง เราไม่อยากเห็นไม่อยากได้ยินเสียงคนป่วยคนอื่นๆ ไม่อยากได้ยินเสียงหมอคุยกับคนไข้.......

เจ้าหน้าที่เข็นรถเข็นพาพวกเราไปจากตึกฉุกเฉิน เดินเลาะไปที่ ตึกสิรินธร คุณสามีขอแวะซื้อกระดาษทิชชู เพราะไม่ได้เตรียมของมาค้างคืนเลย จากนั้น เราก็ขึ้นไปชั้น 7 ถึงตอนนี้ ก็เที่ยงคืนพอดี.....

พยาบาลเข้ามาทักทายอย่างคนคุ้นเคย... เราเหนื่อยและยังมีไข้อยู่ ก็เลยไม่ได้ยิ้มออกไป... “ให้เป็นเตียงเดิมนะคะ ที่เคยมา เตียงหมายเลข 20” เตียงนั้นอยู่ตรงริมหน้าต่าง ห้องนี้มีทั้งหมด 5 เตียง มีผู้ป่วยอื่นนอนอยู่เพียง 2 เตียง คุณสามีเข้ามาในห้องด้วย...

พอเรานอนบนเตียงเรียบร้อย เราก็พูดกับคุณสามี “ดึกแล้ว เค้าไม่ให้ญาติเฝ้า คุณกลับเถอะค่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่นะ” พยาบาลเสริมว่า “คุณหมอสั่งยาฆ่าเชื้อให้ฉีดคุมไว้ตั้งแต่คืนนี้ แล้วที่เจาะเลือดนั่นเอาไปเพาะเชื้อดูว่า มีติดเชื้อในกระแสโลหิตมั้ย? ตอนนี้ มีไข้นะ 38.5 แต่ความดันปกติ”
คุณสามีกลับไปแล้ว พยาบาลก็มาให้น้ำเกลือ เส้นเลือดไม่ขึ้นเลย เราสังเกตว่าตอนไหนที่ป่วยมากๆ เส้นเลือดจะเหี่ยวหายไปหมด เข็มน้ำเกลือแทงเข้าไปน้ำเกลือไม่เข้า “เอาออกเถอะ ให้เจาะใหม่ เจ็บตอนแทงดีกว่า ไม่ชอบให้มันปวดตอนน้ำเกลือไม่ไหล”

พยาบาลอีกคนเลยอาสามาทำให้แทงเอาน้ำเกลือเข้าไปได้ ค่อยๆ หยด แต่เอาเลือดออกมาไม่ได้ เลยต้องเจาะเลือดตรงข้อพับแขนอีกหนึ่งจุด ยังดีที่เราได้ทำใจยอมรับการแทงของเข็มเหล่านั้นได้แล้ว เลยไม่ทำให้ภาวะจิตใจย่ำแย่ จากการกลัวเข็ม.....

ก่อนหน้านี้ เราเคยมาค้างคืนที่โรงพยาบาลแห่งนี้ 3 ครั้งแล้ว ครั้งละ 2 วัน 1 คืน ตอนที่มาให้คีโม... เรารู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ความรู้สึกเลยออกจะอุ่นใจอยู่สักหน่อยว่าใกล้หมอ แม้ว่าเราจะกลัวการป่วยที่เกิดการติดเชื้อ เพราะหมอเคยบอกไว้เรื่องการดูแลตัวเองเมื่อกลับมาอยู่บ้านว่า “ให้ระวังการติดเชื้อทุกชนิด การเป็นหวัดธรรมดานี่แหละ อาจทำให้ถึงตายได้..”

ดึกมากแล้ว แต่ยังนอนไม่หลับ การกลืนน้ำลายแต่ละครั้งนั้น ทำให้คอที่อักเสบรู้สึกเจ็บ ทำให้ตื่นตลอดเวลา วัดไข้กันอีกครั้งตอนตี 2 ยังมีไข้อยู่ที่ 39 องศา ตอนตี 3 เหงื่อออกเต็มตัว เปียกชุ่มไปหมดทั้งเสื้อ ที่นอน ผ้าห่มและหมอน กลับหมอน แล้วนอนตะแคงไปด้านหนึ่งที่ผ้าปูเตียงไม่เปียก สักพักใหญ่ ผ้าที่เปียกนั้นก็แห้งลง

นอกหน้าต่างนั่น ฟ้ายังมืดสนิท แต่มีเสียงรถราขักไขว่ตลอดทั้งคืน ก็ที่นี่อยู่ติดกับอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ....

ฟ้าสาง เช้าแล้ว พยาบาลเข้ามาวัดไข้ วัดความดัน และชีพจร... หกโมงเช้า ไม่มีไข้แล้ว... หมอประจำบ้านด้านนรีเวชเข้ามา เราอยู่ในห้องผู้ป่วยตึกนรีเวช อาการที่มา คือการเป็นไข้ เพราะระดับเม็ดเลือดขาวต่ำจากการให้คีโม

หมอสอบถามอาการทั่วๆ ไป แจ้งว่าให้ยาฆ่าเชื้ออยู่ แล้วก็ออกไป หกโมงครึ่ง เรามีอาการหนาวสะท้านตรงหน้าอกและท้อง จนต้องเอามือมากอดที่อกไว้และตัวสั่น...

ระหว่างนั้นมีอาหารมาเสริฟ เรากินอะไรไม่ได้นอกจากแคนตาลูป เดี๋ยวตอนสายๆ เข้าเยี่ยมได้ คุณสามีจะเอาอะไรมาให้ทาน.... เรายังรู้สึกหนาวอยู่ เป็นแบบนั้นอยู่สักชั่วโมงหนึ่งได้ แล้วอาการหนาวก็คลายลง แต่เจ็บคอมากขึ้น

ตอนนี้ เจ็บคอทั้งสองข้าง รวมถึงลิ้นก็เป็นแผลมากขึ้น มีฝ้าสีขาวเต็มลิ้นไปหมด หมอมากันสามคน เราบอกหมอว่าเราเพิ่งมีอาการหนาวสะท้าน...

หมอคนที่มาเมื่อเช้ารายงานอาการให้อาจารย์หมอฟัง อาจารย์หมอสั่งให้เพิ่มปริมาณยาและเพิ่มประเภทของยาอีกตัวหนึ่ง “ระดับเม็ดเลือดขาวต่ำมากขนาดนี้ ต้องให้ยาฆ่าเชื้อคุมไว้ให้มาก อัดไว้ก่อน จนกว่าจะรู้ว่ามีการติดเชื้อในกระแสเลือดหรือไม่”

ฟังจากหมอว่าที่เจาะเลือดอีกครั้งเมื่อคืน เม็ดเลือดขาว 2,800 หน่วย แต่ว่า Neutrophils แค่ 1% เท่ากับเรามี ANC แค่ 28!!

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา เราอยากเข้าห้องน้ำ และต้องเก็บตัวอย่างปัสสาวะเอาไปเพาะเชื้อ ลงจากเตียงแล้ว ดันเสาน้ำเกลือไปข้างหน้า เปิดประตูห้องน้ำ ไม่สะดวกเลย เข้าห้องน้ำเสร็จ ก็คิดว่าน่าจะเช็ดตัวสักหน่อย

เราเดินออกไปหน้าห้องมองหา โต๊ะที่วางชุดผู้ป่วยที่จะวางไว้หน้าห้องให้ผู้ป่วยหรือญาติไปหยิบเอง หัวหน้าพยาบาลพูดกับเราด้วยเสียงดังว่า “คุณออกมาทำไม มีไข้แบบนี้ เดี๋ยวล้มได้ อยากได้อะไรให้เรียกพยาบาล” เราจึงบอกว่า “อยากได้ชุดเปลี่ยน” แล้วเราก็กลับมาที่เตียง

ได้ยินเสียงไล่ตามหลังเรามา หัวหน้าพยาบาลพูดกับพยาบาลคนอื่นๆ “ต้องบอกคนไข้นะ จะปล่อยให้มาเดินไปเดินมาไม่ได้ ถ้าล้มไปแล้วจะยุ่ง”

อีกสักพักพยาบาลเอาชุดมาให้เรา แล้วให้เช็ดตัวที่เตียง ต่อมา เรารู้สึกร้อนในปาก ในคอ และร้อนผ่าวที่หน้า กลืนน้ำลายเจ็บคอมากๆ คงจะมีไข้อีกแล้ว ทรมาณจัง เรารู้สึกแย่เอามากๆ กดออดเรียกพยาบาล “คิดว่ามีไข้สูงนะ วัดไข้ให้หน่อยได้ไหม” พยาบาลรีบบอกว่า “กำลังวุ่นเจาะเลือดอีกคนหนึ่งอยู่ รอครึ่งชั่วโมงนะ จะถึงเวลาวัดไข้พอดี”

เราน้ำตาไหลรินอาบแก้ม ในใจกลัวว่าจะช็อคหรือชัก เป็นความกลัว และความกังวลที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกที่ไม่อยากอดทนอีกต่อไป... น้ำตาไหลไม่ยอมหยุด

หัวหน้าพยาบาลคงจะได้รับการรายงาน จึงเดินเข้ามาแล้วอธิบายว่า “อยากให้นอนเฉยๆ เพราะเวลาไข้สูงแล้วจะทำให้เสียการทรงตัว อาจล้มในห้องน้ำได้ อยากได้อะไรไม่ต้องเกรงใจ ให้กดออกเรียกพยาบาล”

แล้วพยาบาลคนอื่นๆ ก็มีท่าทีที่เปลี่ยนไป ดูจะระมัดระวังมากขึ้น คงเพราะที่ผ่านมาเราเข้มแข็งเสมอมา 3 ครั้งที่ให้คีโม พยาบาลไม่เคยเห็นเราร้องไห้ และแต่ละครั้งถ้าเราเจอคนอื่นที่กลัวการผ่าตัด กลัวการให้เคมี หรือแม้แต่คนที่ได้รับการดูแลแบบผู้ป่วยขั้นสุดท้าย เราจะเป็นคนไปคุยด้วยให้กำลังใจเสมอ

ถึงเวลาวัดไข้ ปรอทสูงไปที่ 40 องศา ไม่รู้สึกหนาว ก็เลยให้เอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัว แล้วก็ cold pack มาประคบหัว เราปวดหัวด้วยตอนนี้ พยาบาลให้ยาทางสายน้ำเกลือ 8 ชั่วโมงให้ 1 ครั้ง

คุณสามีมาแล้ว พร้อมกับน้ำเต้าหู้ ดื่มน้ำเต้าหู้ แล้วก็นอน... งีบไปได้สักพัก เหงื่อออกอีกแล้ว ชุ่มไปหมด พยาบาลมาบอกว่า จะย้ายเราไปห้องพัดลมธรรมดา ห้องนั้นไม่มีใครอยู่เลย จะเป็นห้องที่ให้เราอยู่คนเดียว ป้องกันการติดเชื้อ

แล้วพยาบาลก็เอาป้ายมาติดหน้าห้องด้วยว่า “ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต” พี่สาวเราเอาอาหารมาให้ พยาบาลบอกให้ไปล้างมือก่อน

จากนั้นพี่สาวเราก็ไปซื้อรองเท้าฟองน้ำ น้ำยาฆ่าเชื้อล้างมือ และผ้าปิดปาก แล้วกำชับว่า “ถ้าใครมาให้เปลี่ยนรองเท้า ไปล้างมือแล้วก็ปิดผ้าปิดปากด้วย” ตอนบ่ายแก่ๆ หนาวอีกแล้วสะท้านเหมือนเดิม แล้วก็ไข้ขึ้น ทีนี้ 40.5 องศา หัวใจเต้น 112 แล้วก็เหงื่อท่วมตัว อาการเจ็บคอไม่ดีขึ้นเลย

หมอสั่งยาให้อมก่อนกลืนเพื่อเคลือบทางเดินอาหารจากปากไปกระเพาะจนถึงลำไส้เล็ก ให้น้ำเกลือบ้วนปากหลังอาหาร และยาทางแผลในปาก ตอนหกโมงเย็น ให้ยาฆ่าเชื้อทางสายน้ำเกลืออีก 2 ตัว ตอนหัวค่ำ รู้สึกว่าคลื่นใส้ เพราะน้ำลายเป็นฟอง บ้วนน้ำลายทิ้งไม่ยอมกลืน แต่ก็ไม่อาเจียน...

บอกพยาบาลให้ติดต่อหมอ เราขอยานอนหลับ ไม่ได้หลับมาวันหนึงเต็มๆ แล้ว เราจำเป็นต้องได้พักผ่อน เม็ดเลือดขาวจะถูกสร้างก็ต่อเมื่อเราได้พักผ่อนนอนหลับ ดูเหมือนคอยอยู่นานมาก.... แล้วพยาบาลก็เอายาเข้ามาเม็ดเล็กๆ บอกว่า หมอจะต้องมาสั่งยาด้วยตัวเอง......

หลับได้เป็นช่วงๆ ได้มากขึ้น แต่ต้องตื่น มีเหงื่อออกชุ่ม 3 ครั้งเห็นจะได้

เช้าวันรุ่งขึ้น มีไข้ 38 องศา ความดันลดลง 90/60 หัวใจเต้น 102 ทั้งๆ ที่นอนอยู่เฉยๆ ไม่ค่อยดีเท่าไร ตอนสายมีคนลากเอาเครื่องเอกซ์เรย์อันใหญ่เบ้อเริ่มเข้ามาในห้อง

คุณสามีเราเดินเข้ามาเห็นเครื่องแล้วทำหน้าตาตกใจมาก เพราะไม่รู้เป็นเครื่องอะไร รีบเดินออกไปโทรหาหมอเจ้าของไข้ แล้วก็ไปคุยกับหัวหน้าพยาบาลด้วย เค้ามาบอกทีหลังว่า “กลัวมาก นึกว่าเป็นอะไรมาก แต่หมอบอกว่า ก็เอ็กซเรย์ดูว่ามีอะไรไหม เอาเครื่องมือมาถึงห้องเพราะไม่อยากให้ไปติดเชื้ออะไรจากห้องเอ็กซเรย์”

นอกจากนี้ มีการฉีดยากระตุ้นไขสันหลังให้ผลิตเม็ดเลือดขาว ทั้งหมด 3 เข็ม ฉีดทุก 8 ชั่วโมง แล้วก็ เจาะเลือดไปตรวจ ในวันถัดมา เม็ดเลือดขาวขึ้นไปที่ 8,000 หน่วย และ Neutrophils 28% ในช่วงสองสามวัน ต่อมา ไข้ลดลงแล้ว ไม่มีไข้อีกเลย

ผลการเพาะเชื้อ ทั้งจากเลือด และปัสสาวะ ออกมาดี คือไม่มีการติดเชื้อ เอ็กซเรย์ปอดก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ แต่ก็ต้องให้ยาฆ่าเชื้อทุก 8 ชั่วโมงต่อไป

หกวันผ่านไป แผลในปาก อาการเจ็บคอหมดไปแล้ว กินข้าวได้มาก หมอเลยสั่งให้หยุดการให้น้ำเกลือ แต่ยังต้องให้ยาต่อไปอีก ก็มีการเปลี่ยนจุกที่ให้ยา ให้เจาะใหม่ แม้ว่าน้ำเกลือจะยังไหลเข้าได้ดี เพราะรู้สึกเริ่มปวด และไม่ยากให้มันถูกเจาะอยู่นานเกินไป

ถึงตอนนี้ ก็อยากกลับบ้านมากๆ พยาบาลบอกว่าเป็นแบบนี้ทุกคน พอเริ่มอาการดีขึ้น ก็อยากกลับบ้าน.... ยังดีที่อากาศเย็นลง การอยู่ห้องพัดลมห้องนี้ มีอากาศถ่ายเทได้ดี และไม่ร้อน ตอนช่วงเช้า ในห้องนี้ออกจะเย็นด้วยซ้ำต้องห่มผ้าห่ม.....

วันที่แปดหมออายุรกรรม เปลี่ยนยาให้เป็นยากิน แล้วอนุญาตให้กลับบ้าน (หลังจากไม่มีไข้มา 5 วัน)

ตอนนี้ อยู่บ้านมาสามวันแล้ว ถึงได้มีแรงมานั่งพิมพ์นี่ คุณสามีบอกว่าให้เขียนบันทึกส่งอีเมล์รายงานให้เพื่อนๆ ทราบด้วยหัวข้อเรื่อง “เกือบตาย” แต่เราคิดว่า “ประสบการณ์..เฉียด” อาจจะดีกว่า หรือว่าชื่ออะไรดี.........ถ้าวันนั้นไม่ได้ วัดไข้ ไม่ได้ไปตรวจเลือด ก็มีโอกาส “ไป” เหมือนกัน

หมายเหตุ:
กรณีของเรา มีปัญหาที่เม็ดเลือดขาว และเรากลัวตาย เพราะการติดเชื้อ

จากการให้คีโมครั้งที่สอง เม็ดเลือดขาวไม่ขึ้นเลย ไม่มากพอที่จะให้คีโมครั้งที่สาม ต้องกระตุ้น 1 เข็ม ปรากฏขึ้นมาทันที 20,000 หน่วย แต่พอให้เคมีไป มันก็ลดฮวบฮาบ หายไปเกือบหมดเนี่ยล่ะ

หมอทางธรรมชาติบำบัดบอกว่า การกระตุ้นให้ไขสันหลังปล่อยเอาเม็ดเลือดขาวออกมา กระตุ้นบ่อยๆ ไม่ดี เพราะเม็ดเลือดขาวที่ออกมายังเป็นตัวอ่อน... ออกมาก็ตายหมด เห็นจะจริง.... ก็เราไม่มีทางเลือกอื่นนี่นา...

เคยได้ยินเพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่ง รักษามะเร็งต่อมน้ำเหลือง ที่ต้องใช้คีโมชนิดที่ถือว่ารุนแรงมากที่สุด บอกว่า เค้าเคยเม็ดเลือดขาวต่ำเป็น 0 อยู่ตั้งหลายครั้ง ก็เลยโทรไปคุยด้วย ระหว่างที่เรากำลังให้ยากระตุ้นเม็ดเลือดขาวเข็มแรก

เสียงจากปลายสายทางโน้นบอกว่า “ก็อยู่กับหมอไม่ต้องกังวลหรอก ของเรานะ อยู่โรงพยาบาล ตั้ง 3 เดือน ในห้องไอซียูปลอดเชื้อ เพราะว่าเม็ดเลือดขาวไม่เคยขึ้นมาเกิน 200 หน่วย สี่วันหลังจากให้คีโม ก็ต้องฉีดยากระตุ้นเม็ดเลือดขาวติดต่อกัน 14 วันเลย” ข้อมูลที่ได้ ทำให้คลายกังวลใจไปเยอะ.... “เอาวะ... เป็นไงเป็นกัน”

คุณสามีถามว่า “กลัวตายไหม?” เราบอกว่า “ไม่กลัวตาย กลัวเจ็บปวด แล้วก็กลัวว่าคุณภาพชีวิตก่อนตายไม่ดี”

แต่ตอนนี้ เราเปลี่ยนคำตอบใหม่แล้ว ว่า “กลัวตาย เพราะว่าตอนไหนก็ตามที่เรายังรักษาตัวอยู่ เราจะได้รักตัวเองและรักชีวิต รวมถึงสร้างกำลังใจให้ตัวเอง แทนที่จะหมดอาลัย คอยความตาย”

ต้องให้คีโมอีก 3 ครั้ง เพื่อให้ครบ 6 ครั้ง ก็แอบหวังว่าจะไม่ต้องอยู่ในภาวะแบบที่เล่าให้ฟังนี่อีกค่ะ

ขอบคุณคุณหมอ และพยาบาลที่โรงพยาบาลราชวิถีค่ะ
........อ่านแล้ว ช่วยตั้งชื่อเรื่องให้ด้วยสิคะ........

Create Date : 08 มกราคม 2548

Last Update : 8 มกราคม 2548 16:36:06 น.

31 comments

Counter : 9026 Pageviews.

เข้มแข็งคับ
รักษาสุขภาพให้มาก ๆ
ถ้าวันไหนอาการแย่ ๆ ก็รีบไปหาหมอน๊ะคับ
ปลอบใจคนไม่เก่งซ๊ะด้วยสิ
เอาเป็นว่าหายไว ๆ น๊ะคับ

อย่าไปท้อฮะ...อย่าไปท้อ
ใครที่อกหักมาพักบ้านนี้

โดย: นางมารร้าย

วันที่: 8 มกราคม 2548 เวลา:17:58:04 น.

แวะมาอ่านและเป็นกำลังใจ ขอให้แข็งแรงนะครับ

โดย: joblovenuk (joblovenuk

) วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:13:23:24 น.

เป็นคนหนึ่งที่ต่อสู้กับมันมาแล้ว สู่สู้นะ

โดย: พี่เป็ด IP: 124.157.180.120 วันที่: 15 ตุลาคม 2549 เวลา:18:37:40 น.

เป็นกำลังใจให้ครับ ผมก็กำลังสู้กับมันเหมือนกัน เข้าใจสภาพการให้ยาที่โรงพยาบาลเลยครับ ว่าอยากกลับบ้านขนาดไหน

ผมยังไม่เคยเม็ดเลือดขาวต่ำขนาดนี้นะครับ ถือว่าผมโชคดีมาก แต่ก็ต้องระวังการติดเชื้อเหมือนกันครับ

โดย: Hematite

วันที่: 20 พฤษภาคม 2550 เวลา:19:21:15 น.

เข้าใจและเห็นใจมากเป็นกำลังใจให้อย่ายอมแพ้กับโรคภัย ขอใจท่เป็นสุขและยิ้มสู้ทุกสภาวะ ทุกคนแม้แต่คนท่คิดว่าชีวิตนี้ไม่มีความทุกข์เลยอาจจะลืมว่ามีลมหายใจสุดท้ายเช่นกัน........

โดย: เกษศิรินทร์ IP: 58.8.83.254 วันที่: 25 มกราคม 2551 เวลา:4:57:26 น.

ขอบคุณทุกกำลังใจ....

แม้ว่าจะผ่านเวลา ปางตาย มา 3 ปีแล้ว
แต่ก็จำได้เพราะมันเป็นประสบการณ์

ทั้งนี้ ความกลัวและความเจ็บปวด
จางหายไปบ้างแล้ว...

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

โดย: Minie'

วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:14:40:02 น.

ตอนนี้คุณแม่กำลังเตรียมตัวสำหรับการให้คีโมครั้งแรกเป็นกังวลมากๆค่ะเพราะท่านอายุ59แล้วเป็นมะเร็งเต้านมผ่าตัดเรียบร้ยอยากจะขอกำลังใจและคำแนะนำจากเจ้าของเรื่องด้วยค่ะเพื่อว่าคุณแม่จะได้มีกำลังใจและข้อปฏิบัตตนดีๆก่อนรับคีโม วันที่29กุมภานี้ค่ะ mail นะคะsalisa_air@hotmail.com รบกวนด้วยค่ะ

โดย: แอ IP: 118.173.251.95 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:14:31:13 น.

คุณแอ,

ขอโทษด้วยค่ะ ไม่ได้เข้าเน็ตเลย เดินทางตลอด
กว่าจะมาตอบคุณแม่คงจะรับคีโมแล้ว
แต่ก็ยังไม่สายนะคะ เดี๋ยวจะเมล์ไปหาค่ะ

โดย: Minie'

วันที่: 29 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:20:05:07 น.

สวัสดีค่ะ พี่กวาง...เว็บพี่ดีจังเลย ตอนนี้พี่สาวของหนูพบเนื้อร้าย เป็นมะเร็งรังไข่ เหมือนพี่เลย คุณหมอกำลังนัดให้ครีโมคะ เพิ่งตรวจเจอเอง อยากให้พี่สาวหนูสู้แบบพี่จังเลย ตอนนี้เขามีกำลังใจขึ้นเยอะ คนในครอบครัว และ ญาติ ๆๆ ให้กำลังใจกันมาก ๆๆ เลย อยากขอข้อแนะนำด้วยค่ะเพื่อว่าพี่สาวจะได้มีกำลังใจ และข้อปฏิบัตดีๆก่อนรับคีโม เหมือนคนที่แล้วเลย เมล์มาหน่อยนะคะ donly_jaja@hotmail.com

โดย: Donly IP: 125.25.231.138 วันที่: 7 เมษายน 2551 เวลา:22:46:54 น.

คุณ Donly,
ตอบเมล์ เป็นกำลังใจให้จ้า

โดย: Minie'

วันที่: 10 เมษายน 2551 เวลา:20:38:07 น.

เวลาทานคีโมแล้วอาการข้างเคียงเป็นอย่างไรบ้างค่ะ มีน้องสาวพูดไม่ได้ จะต้องรับคีโมอาทิตย์หน้า กลัวเขาแพ้ยาแล้วบอกเราไม่ได้ เป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ ระยะ 3c แล้ว อาการคนที่ผ่าตัดลำไส้ใหญ่ ระยะเวลานานแค่ไหน จะหายเจ็บแผลค่ะ boum_radar@hotmail.com

โดย: boum IP: 118.172.104.142 วันที่: 30 พฤษภาคม 2551 เวลา:15:31:12 น.

คุณ Boum คะ,

เห็นคุณโพสต์ถามไว้อีกบล็อกหนึ่งด้วย
ได้ประสานงานส่งอีเมล์คุณเข้าหลังไมค์ไปแล้วค่ะ

มินนี่ไม่เคย "ทาน" คีโมค่ะ เคยแต่รับแบบหยดเข้าทางสายน้ำเกลือ... ส่วนเรื่องผ่าตัดลำไส้ใหญ่..สอบถามคุณหมอเจ้าของไข้นะคะ...

ขอเป็นกำลังใจให้น้องสาว และตัวคุณ Boum เองด้วย...

โดย: Minie'

วันที่: 21 มิถุนายน 2551 เวลา:18:36:13 น.

สวัสดีค่ะ พี่กวาง
ไม่ได้โทรไปหาเลยพักนี้ เพราะมัวแต่ยุ่งกับการฝังเข็ม
พี่กวางสบายดีนะคะ คิดถึงมากๆ ค่ะ

โดย: นิศาชล (การไฟฟ้า) IP: 58.9.167.195 วันที่: 14 ตุลาคม 2551 เวลา:20:11:41 น.

คุณนิศาชล,

หายไปไหนนานมากๆ จนจำไม่ได้แล้ว
ชื่อเล่นชื่ออะไรนะคะ...แหะๆ จำไม่ได้จริงๆอ่า

แล้วยุ่งกับการฝังเข็ม ทำไร?

โดย: Minie'

วันที่: 4 พฤศจิกายน 2551 เวลา:11:03:58 น.

เป็นกำลังใจไห้นะคะ สู้ ๆ

โดย: ม่านเงา IP: 117.47.76.125 วันที่: 14 พฤศจิกายน 2551 เวลา:10:27:35 น.

คุณม่านเงา,

ขอบคุณค่ะ มันผ่านไปแล้วค่ะ เรื่องเกิดขึ้นเมื่อพฤศจิกายน 2547... ตอนนี้ ก็ดำเนินชีวิตไป พร้อมๆ กับผลข้างเคียงนิดหน่อย

แต่ก็มีผู้คนอีกจำนวนหนึ่ง ที่กำลังให้เคมีบำบัด และบางคนอาจจะโชคไม่ดี มีอาการไข้ขึ้นแบบนี้...ก็ขอแบ่งปันกำลังใจจากคุณม่านเงา ไปให้พวกเขาด้วยล่ะค่ะ :)

โดย: Minie'

วันที่: 14 พฤศจิกายน 2551 เวลา:11:40:16 น.

ฟ้งเรื่องของพี่แล้วรู้สึกว่าพีเป็นคนที่มีกำลังใจดีมากๆเลยค่ะจะมีสักกี่คนนะที่เจอแบบนี้แล้วจิตใจสู้ใด้ขนาดนี้
เป็นบล็อกที่ดีมากๆ ขอเป็นกำลังใจให้พี่อีกคนไม่รู้ว่าตอนนี้
อาการเป็นอย่างไรบ้างขอให้พี่หายไวๆค่ะ

โดย: ฟ้า IP: 58.10.125.169 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2551 เวลา:8:29:36 น.

ตอนนี้คุณแม่เป็นมะเรงปอด.ระยะสุดของสุดท้ายแล้ว คีโมไป2เข็มกลับทำให้แย่ลงเมื่อเดือนที่แล้วคุณแม่มีไข้เอาไปร.พ เข้าICU ตอนไปเดินเข้าขาออกต้องหามกลับบ้านมันเป็นอะไรที่แย่มาก เหมือนโดนทำให้แย่ลงค่ะ เรื่องยามค่ะ ตอนนี้เลยรักษาตามอาการและให้คุณแม่ทานมะรุมกับ ทิ้งถ่อนต้มไม่รู้ว่าจะมีอะไรช่วยได้อีกคะ คุณแม่อายุ74ปีสูง160แต่ นน.เหลือ35กก.

โดย: แหม่ม IP: 222.123.27.238 วันที่: 15 มีนาคม 2552 เวลา:10:36:15 น.

กำลังเครียดแทนเพื่อนเป็นมะเร็งเต้านมต้องผ่าตัดอาทิตย์หน้าค่ะ ความทุกข์กำลังมาเยื่อนขนาดไม่ได้เป็นเองยังกลุ้มเลยค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

โดย: jj IP: 192.168.1.218, 124.121.107.124 วันที่: 5 กรกฎาคม 2552 เวลา:20:21:08 น.

เพิ่งได้เข้ามาอ่านบล็อกนี้เพราะต้องศึกษาหาข้อมูลการทำคีโมค่ะ..เพราะตัวเองก็จะไปทำคีโมในอีก 3 วันที่จะถึงนี้แล้ว..เป็นคีโมเข็มแรกค่ะ..แอบกลัว..แต่ก็คิดว่าผ่านไปได้ไม่น่ามีปัญหาอะไร...อ่อ..ลืมบอกไป..หนูเป็นมะเร็งรังไข่ค่ะ..ระยะ 2c ..หมอตัดรังไข่ข้างขวาไปแล้ว..ตอนนี้ก็เตรียมตัว เตรียมร่างกาย กินๆๆๆๆ...

หนูอยากรู้ว่าหลังจากทำคีโมแล้ว พี่มีผลข้างเคียงอะไรบ้าง หนูกลัวจัง..มีคนไข้คนนึงที่ไปรพ.เดียวกันเค้าเป็นมะเร็งเต้านมหลังจากให้คีโมแล้วเค้าไม่มีประจำเดือนอีกเลย..

โดย: นะจ๊ะ IP: 125.26.47.18 วันที่: 19 สิงหาคม 2552 เวลา:10:35:59 น.

ขอให้ทุกคนที่ต่อสู้กับมะเร็งโชคดีและรักษาไปได้ด้วยดีทุกคนนะคะ บุญกุศลที่มีขอเอาเป็นกำลังให้ทุกคนหายจากโรคนะคะ

โดย: หน่อย IP: 117.47.174.202 วันที่: 25 สิงหาคม 2552 เวลา:19:19:37 น.

คุณแม่เพิ่งให้คีโมอาทิตย์ที่ผ่านมาก็มีอาการคลื่นไส้ ปวดหัว นอนไม่หลับ เพิ่งฉีดเข็มแรกเองยังไม่รู้ว่าเข็มต่อไปจะเป็ยยังไง

โดย: ลูกชิ้น IP: 125.24.23.141 วันที่: 13 กันยายน 2552 เวลา:21:34:04 น.

เป็นกำลังใจให้คุณลูกชิ้นค่ะ
ขอให้คุณแม่สบายการสบายใจ
ผ่านพ้นระยะการบำบัดไปด้วยดีนะคะ

โดย: Minie'

วันที่: 14 กันยายน 2552 เวลา:13:28:23 น.

เป็นมะเร็งเต้านมให้คีโม8ครั้งแล้วแพ้มากกกเมื่อวานไปให้ครั้งที่9 แต่ให้ไม่ได้เพราะเม็ดเลือดขาวต่ำแค่2020เองหมอให้เลื่อนนัดไปอีก2 อาทิตย์เกือบครบคอร์สแล้วเลยเครียด 1 คอร์สมี12ครั้งเฮ้อ รอวันที่จะสำเร็จอยู่

โดย: nunook IP: 182.53.100.218 วันที่: 21 มีนาคม 2556 เวลา:9:02:56 น.

คุณ Nunook ค่อยเป็นค่อยไปค่ะ เท่าที่ทำได้นะคะ ให้มีความสุขกับทุกวัน เดี๋ยวดีเองค่ะ

โดย: Minie'

วันที่: 4 เมษายน 2556 เวลา:22:10:36 น.

เป็นมะเร็งเต้านม ผ่าตัด ตามด้วยคีโม6เข็ม ต้องฉีดยากระตุ้นการทำงานไขกระดูกหลังคีโม24ช.ม.เป็นเวลา5วันทุกครั้งที่คีโม เพราะเม็ดเลือดขาวต่ำมากนิวโทรฟิลก็ต่ำมาก ช่วงเข็มที่2 ติดเชื้อมีไข้41องศา เม็ดเลือดขาวมีเพียง1000 นิวโทรฟิลเหลือ5% ต้องAdm รักษาติดเชื้อ อาการแย่สุดๆปากบวมพอง ทานอะไรไม่ได้เลย ทุกอย่างต้องปั่นหมด เวลากลืนแสบคอมาก กลืนยากคล้ายกับลำคอตีบตันไปหมด. ตอนนี้รับยาครบแล้วค่ะ ต้องFU ไปเรื่อยๆ ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์และให้กำลังใจผู้ที่กำลังจะเข้ารับการบำบัด ช่วงคีโมเราจะเหลือของไม่กี่อย่างที่ทานได้ ให้ทานอย่างเต็มที่พักผ่อนให้มากที่สุด ไม่ต้องไปในที่แออัด แล้วเราจะผ่านวิกฤตินั้นด้วยดี ขอให้กำลังใจทุกท่านค่ะ

โดย: Jutharat IP: 58.11.29.249 วันที่: 10 มิถุนายน 2556 เวลา:9:19:23 น.

ขอบคุณคุณ Minie' ที่มาเขียนกระทู้ให้ความรู้
มาหาข้อมูล เพราะแม่เพิ่งตรวจพบ มะเร็งลำไส้ ระยะ 1-2
ให้คีโมแบบทาน และ ฉายแสงไปแล้ว 6-7 ครั้งแต่วันนี้ตรวจว่าเม็ดเลือดขาวต่ำ เลยจะหาอาหารบำรุงคะ
ตอนนี้เป็นไงบ้างคะคุณ Minie หายป่วย สบายแล้วใช่ไหมคะ

โดย: Ally IP: 171.98.68.49 วันที่: 20 สิงหาคม 2556 เวลา:21:45:46 น.

ตอนนี้กำลังรับการรักษาด้วย เคมีบำบัด มะเร็งต่อมน้ำเหลืองค่ะ ครั้งที่สามแล้ว เรื่องเม็ดเลือดขาวต่ำเนี่ย เราต้องแก้ด้วยการทานอาหารเข้าไปให้ได้ พร้อมๆกับปริมาณโปรตีนที่เพียงพอที่ร่างกายเราจะนำมาสร้างเม็ดเลือดได้ค่ะ ^^ ช่วงแรกๆอาจะทานไม่ได้ ก้อฝืนทานหน่อย พอเริ่มทานได้ดี ก้อทานอาหารที่มีประโยชน์นะคะ ไข่ขาว ปริมาณที่เค้าแนะนำเนี่ย ฟังแล้วเยอะ แต่ทานให้ได้ คุ้มค่า เพราะมันมีผลโดยตรงกับไขกระดูกและการส้รางเม็ดเลือด แล้วก้อเฝ้าระวังเรื่องการติดเชื้อ เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ เราสู้กับมันได้ ผู้ป่วยและญาติต้องมีความเข้าใจเรื่องการดูแลตัวเองมากๆค่ะ อาการข้างเคียงมีอยู่แล้ว อย่าเปนทุกข์ รับมือให้ได้ เดวมันก็ผ่านไปค่า ^^

โดย: ฝน IP: 171.96.176.129 วันที่: 23 มกราคม 2559 เวลา:20:21:02 น.

สวัสดีค่ะ คุณเจ้าของกระทู้ ตอนนี้คุณหายดีรึยังคะ อยากได้คำแนะนำเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างค่ะ แฟนเปนโรคนี้อยุ่ ให้คีโมครั้งที่ 3 หนาวสั่นมาก สั่นแนงจนน่าสงสาร รบกวนขอคำแนะนำด้วยนะคะ Line :Lapat.rada

โดย: ปีใหม่ IP: 182.232.119.191 วันที่: 2 พฤษภาคม 2559 เวลา:7:58:50 น.

กำลังจะให้เคมีครั่งที่ 3 ค่ะ กลัวจังเลย ให้ครั้งที่1 ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ ตรวจเลือดเม็ดเลือดขาว เหลือ1,019 ต่องฉีดยากระตุ้น 1เข็ม ให้ครั่งที่2 ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ ตรวจเลือดเม๋ดเลือดขาว 1,490 ไม่ต้องฉีดยากระตุ้น แต่ำปทำงานไม่ได้ หนึางอาทิตย์เลย 18กย.นี้ครั่งที่3 กลัวจังค่ะ

โดย: อุเมพร เกิดมี IP: 49.48.247.254 วันที่: 8 กันยายน 2560 เวลา:20:19:35 น.