หลังจากตำรวจเข้าสอบปากคำในวันต่อมา ชมดาวจึงรู้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้เธอคือ ภัสสร อัศวาลัย ส่วนคนที่นอนหมดสติในห้องไอซียูนั่นก็คือ...

"คุณชมดาว พิตนภางค์ครับ ตอนนี้เรากำลังพยายามติดต่อญาติเธออยู่" นายตำรวจสอบสวนเอ่ย

หญิงสาวประสานมือไว้แน่นภายใต้ผ้าห่ม รู้สึกสับสนไปหมด ไม่คิดว่าจะต้องกลายมาเป็นทั้งโจกย์และจำเลยในคราวเดียวกันเช่นนี้ เรื่องแบบนี้นึกว่ามีแต่ในหนังเสียอีก หากบอกไป เธอมีหวังได้ย้ายจากที่นี่ไปอยู่ศรีธัญญาแทนแน่ๆ

หนำซ้ำเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคู่กรณีในวันนั้น แล้วเธอจะให้ปากคำอะไรได้ นอกเสียจาก...

"ดิฉันจำไม่ได้เลยค่ะ.. ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น" ชมดาวคิดว่าอย่างน้อยเธอก็ไม่ได้โกหก เพราะเธอไม่รู้จริงๆ ว่ารถคันนั้นพุ่งเข้ามาชนเธอได้ยังไง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนไม่รู้ว่าตนเจ็บตรงไหนบ้างหรือไม่  

หลังจากสอบปากคำอยู่นาน หญิงสาวก็ยังยืนยันคำเดิม และเริ่มมีอาการเครียดขึ้นเรื่อยๆ การสอบสวนจึงต้องยุติลง

"เอาล่ะครับ คงต้องรอผลพิสูจน์จากแพทย์ว่าคุณจำไม่ได้จริงๆ ไม่งั้นเราอาจต้องตั้งข้อหาเพิ่ม"  




"ผมบอกแล้วไง แกล้งบ้าก็ไม่ใช่จะช่วยได้ ใครก่อกรรมอะไรไว้ ก็ต้องรับผล" เมฆาว่าด้วยเสียงเย็นชาประชดประชันอีกเช่นเคย

"ฉันไม่ได้แกล้งนะ" ชมดาวไม่เข้าใจว่าเขาเป็นสามีประเภทไหนกันแน่ ไม่แปลกเลยที่ภัสสรอยากหย่ากับเขา

ชมดาวมองดูสภาพร่างกายที่เคยเป็นของตนด้วยความรู้สึกเวทนาจนน้ำตาเอ่อล้นออกจากดวงตาคู่สวย แม้เธอจะไม่ใช่เจ้าของมันอีกต่อไป แต่ความผูกพันที่อยู่ร่วมกันมายี่สิบปีก็ทำให้อดใจหายไม่ได้ ร่างเล็กบอบบางตรงหน้าไม่ไหวติง มีเครื่องช่วยหายใจ สายยาง ถุงน้ำเกลือ ถุงเลือด ระโยงระยางเต็มไปหมด พร้อมเฝือกที่ขาและบาดแผลอีกหลายแห่งทั่วร่างกาย

"ฉัน.. เออ เธอจะมีโอกาสหายไหมคะคุณหมอ" หญิงสาวหันไปถามนายแพทย์เจ้าของไข้

"ตอบยากครับ ถ้าฟื้นต้องถือว่าเป็นปาฏิหารย์ ถ้าไม่คงเป็นเจ้าหญิงนิทราไปตลอด โอกาสตอนนี้แค่ห้าสิบๆ นะครับ"

"คุณหมอต้องช่วยให้ถึงที่สุดนะคะ คุณเมฆ...สามีดิฉันคงไม่เกี่ยงเรื่องค่ารักษาพยาบาล"

"ทางเราต้องทำเต็มที่อยู่แล้วครับ"

"แล้วมีใคร มาเยี่ยมเธอบ้างหรือยังคะ"

"เท่าที่ทราบ ยังไม่มีญาติมาติดต่อนะครับ"

แน่ล่ะสิ ก็เธอเป็นคนไม่มีที่มาที่ไปนี่นา ชีวิตเด็กกำพร้าจากบ้านสงเคราะห์ก็แย่พออยู่แล้ว ไม่เคยคิดว่าต้องมาอยู่ในสภาพนี้อีก ใจหนึ่งก็อยากจะแจ้งข่าวให้ 'ญาติๆ' นั่นก็คือเจ้าหน้าที่ศูนย์สงเคราะห์ซึ่งดูแลเธอมาตั้งแต่แบเบาะ จนกระทั่งเรียนจบ คิดจะยืนด้วยลำแข่งตัวเอง ก็ต้องมามีอันเป็นไปเช่นนี้ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้พวกเขามาอนาทรร้อนใจไปด้วย แค่งานที่ต้องรับผิดชอบเด็กๆ อีกหลายร้อยชีวิตก็มากพออยู่แล้ว

หญิงสาวกลับถึงห้องพักด้วยจิตใจหดหู่ ดูเหมือนว่าเธอจะโชคดีที่ไม่ต้องนอนผงาบอยู่ในร่างเดิม แถมได้มาอยู่ในร่างใหม่ที่งดงาม สูงสง่า ผิวพรรณผุดผาด ผ่านการดูแลมาอย่างดี และคงไม่เคยต้องตรากตร่ำทำงานหนักเหมือนที่เธอทำมาตลอด  ไหนจะพ่อแม่ใจดีที่เธอรอคอยมาแสนนาน ลูกสาวในวัยน่ารัก สามีปากร้าย... แต่รูปร่างหน้าตาเขานี่สิ ใครเห็นก็คงต้องตกหลุมรักได้ง่ายๆ ...รวมทั้ง... บ้าจริง เขาสาปส่งให้เธอไปติดคุกอยู่เรื่อย หน้าตาดีก็ใช่ว่านิสัยจะดีด้วย หึ!

"ไปดูอาการชมดาวค่ะ" หญิงสาวว่าแล้วนอนหันหลังให้ 

"คุณคงเสียดายนะ" ชายหนุ่มนั่งลงข้างเตียง

"เสียดายอะไร?" ชมดาวไม่หันมามองจนกระทั่ง

"เสียดายที่ไม่ชนให้ตายไปเลยไงล่ะ"

"นี่คุณคิดแบบนี้จริงๆ เหรอ?" หญิงสาวลุกนั่งจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยดวงตาโต 

"ผมไม่เห็นต้องคิดอะไร คุณต่างหากที่ต้องคิด คิดให้หนักด้วย เพราะคุณอาจต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลเขาไปตลอดชีวิต"

อะไรกัน! เธอเป็นฝ่ายถูกชนยังต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลตัวเองอีกเหรอ? งานก็ยังไม่ได้ทำ เธอจะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย

"ตะ..แต่..คุณเป็นสามีฉันนะ" ชมดาวพูดด้วยความรู้สึกมืดแปดด้าน

"แล้วไง? เรากำลังจะหย่ากันอยู่แล้ว" เมฆาถามด้วยน้ำเสียงเฉยชา

"งั้นถือว่าให้ยืมก็ได้ ฉันได้งานทำแล้ว..."

"คุณบ้าไปแล้วเหรอภัส?" เมฆามองด้วยความสนเท่ห์ เพราะสินสมรสที่เธอจะได้ครึ่งหนึ่งนั้น มากมายก่ายกองทีเดียว ยังไม่รวมสมบัติส่วนตัวในฐานะลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลที่ยังรอให้เธอผลาญใช้ไปอีกนาน

ชมดาวในร่างภัสสรถึงกับน้ำตาร่วง รู้สึกอยากเป็นคนที่นอนผงาบปางตายยังดีเสียกว่า จะต้องติดคุก และต้องหาเงินมหาศาลมาเป็นค่ารักษาพยาบาลตัวเอง

"ก็เงินตั้งมากมายขนาดนั้น ฉันจะหามาจากไหนล่ะ"

"ผมไม่คิดเลยว่า คนที่ใช้กระเป๋าถือใบละเป็นล้านอย่างคุณ จะมางกอะไรกับค่ารักษาพยาบาลแค่นี้"

"ฉันมีกระเป๋าแบบนั้นด้วยเหรอคะ" หญิงสาวหยุดร้องไห้ทันที

"อืม.. มีหลายใบด้วย" เมฆาว่าพลางซ่อนยิ้มขันท่าทีลนๆ แปลกตา

"คุณต้องช่วยฉันนะ" ชมดาวคว้ามือชายหนุ่มขึ้นมากุมไว้

"ช่วย?" เมฆาเลิกคิ้วสงสัยเพราะภรรยาเขาเก่งเสมอ ทำอะไรไม่เคยปรึกษา และทำเกินขอบเขตเสมอ

"เอากระเป๋าพวกนั้นไปขายให้หมดเลยนะคะ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่คนฟังกลับหรี่ตามองเธอด้วยความรู้สึกคาดเดา ครั้นเห็นเขาไม่ตอบ เธอจึงพูดต่อเร็วๆ

"เออ.. คุณจะคิดค่านายหน้าเท่าไหร่ก็ได้"

"แล้วถ้าผมจะแลกการนอนกับคุณหนึ่งครั้ง ต่อการขายกระเป๋าหนึ่งใบล่ะ คุณจะว่ายังไง" รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าพร้อมข้อต่อรองตลกร้าย กับภรรยาที่กำลังจะแยกทางกันมะรอมมะร่อ

ดวงตากลมโตมองค้างแล้วใบหน้าซีดๆ ก็เริ่มมีสีเรื่อขึ้น

"งั้น.. ฉันคงไม่รบกวนคุณแล้วล่ะ ฉันขายเองก็ได้" ชมดาวขยับตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมมิดศีรษะ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอายขนาดนี้ ทั้งที่ร่างกายนี้ก็เป็นของภรรยาเขา และคงเคย...เฮ้อ... นับครั้งไม่ถ้วน ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน 

เมฆามองปฏิกิริยาภรรยาสาวด้วยความขบขัน ราวทั้งสองกำลังเล่นเกมกันอยู่

"ถึงไม่ขายกระเป๋านั่น ผมก็จะนอนกับคุณอยู่ดี ตราบเท่าที่เรายังเป็นผัวเมียกันอยู่" เสียงกระซิบจากริมฝีปากแนบใบหูเพียงใยผ้ากั้นกลางนั้น ทำคนใต้ผ้าห่มขดตัวอัตโนมัติและต้องหลับตาปี๋ ส่วนคนที่อยู่ภายนอกนั้นกลับยิ้มพึงพอใจ

"พี่ปรางบอกว่า คุณพ่อกับคุณแม่จะเลิกกัน เล่นอะไรกันอยู่คะ ให้ชมพู่เล่นด้วยคน" เสียงใสๆ เอ่ยถามแจ้วๆ ขณะพ่อลูกนั่งรับประทานอาหารด้วยกัน 

"ปรางไม่ได้พูดอย่างนั้นนะคะ คุณเมฆ" พี่เลี้ยงสาวรีบออกตัว เมื่อเห็นสายตาดุจ้องมองมา

"พี่ปรางพูดจริงๆ นะคะ ชมพู่ถามว่าเล่นอะไร พี่ปรางก็บอกว่าไม่ได้เล่น"

"คุณชมพู่!" ปรางร้องปรามพลางมองหน้านายหนุ่มเลิ่กลั่ก

"แกมีอะไรก็ไปทำเถอะ แล้วคราวหน้าถ้าทำเกินหน้าที่อีกล่ะก็..." เมฆาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หากแต่แววตาเขาสื่อความหมายชัดเจน ทำให้พี่เลี้ยงสาวต้องรีบหลบฉากไปทันที

"ให้ชมพู่เล่นด้วยคนนะคะ" เด็กหญิงยังคงรบเร้า

"ชมพู่ต้องมีส่วนอยู่แล้วล่ะ" เมฆาลูบศีรษะเล็กด้วยความสงสาร หากเพียงเด็กน้อยจะรู้ว่าตนเป็นได้แค่เหยื่อในเกมชีวิตที่พ่อแม่กำลังจะคว่ำกระดาน ก่อนที่มันจะสิ้นสุดลงในเวลาอันควร

"คืนนี้ให้ชมพู่ไปเฝ้าคุณแม่ด้วยนะคะ ชมพู่อยากเล่นเกมแล้ว"

"จะดีเหรอลูก พรุ่งนี้แม่ก็จะกลับบ้านแล้ว เอาไว้..."

"พรุ่งนี้วันเสาร์ ไม่ต้องไปโรงเรียนค่ะ"

"งั้นต้องทานข้าวให้หมดจานก่อนนะ"

"เย้!"

"ว้าว! ตุ๊กตาสวยๆ ทั้งนั้นเลยชมพู่" ชมดาวอดตื่นเต้นไม่ได้ แม้จะอยู่ในวัยผู้ใหญ่แล้ว แต่ของเล่นเหล่านี้ เป็นสิ่งที่เธอฝังใจอยากเป็นเจ้าของมาตั้งแต่เด็ก

เด็กหญิงเห็นแม่สนใจสิ่งที่ตนนำมา จึงรู้สึกสนุกไปด้วย บอกเล่าเรื่องราวและชื่อที่เธอตั้งให้ พร้อมกับปีนขึ้นไปจัดวางเพื่อนๆ ทั้งหมดไว้รอบที่นอน 

เมฆานั่งอ่านนิตยสารอยู่ที่โซฟา แอบมองทั้งสองนั่งคุยกันสนุกสนาน เป็นครั้งแรกที่เห็นภัสสรแสดงความใส่ใจลูก เขารู้ว่าชมพู่โหยหาและต้องการความรักจากเธอมากเพียงใด แต่การปฏิบัติต่อลูกก่อนหน้านี้ เป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้จริงๆ

"คุณพ่อขา ถ่ายรูปให้คุณแม่กับชมพู่หน่อยค่ะ" เด็กหญิงนอนลงในอ้อมแขน พร้อมผองเพื่อนรายล้อมรอบศีรษะ

"ครับผม" เมฆาวางหนังสือลง แล้วคว้าโทรศัพท์เดินเข้ามาหาทั้งสอง

"1...2...3" กล้องบันทึกภาพไว้หลายรูป พร้อมคลิปวีดีโอ แม่ลูกหยอกล้อกัน

"ชมพู่จะถ่ายบ้างค่ะ" เด็กหญิงขยับลงจากเตียง คว้าโทรศัพท์ไปจากมือ แล้วดันหลังให้พ่อลงไปนอนบ้าง ชมดาวเห็นท่าไม่ดี รีบขยับจะลุกออกจากที่นอน

"คุณแม่ขา ถ่ายรูปก่อนค่ะ"

"นั่นสิ จะรีบไปไหน" ชายหนุ่มคว้าหมับเข้าที่เอว ดึงร่างบางเข้ามาจนริมฝีปากเขาชนเข้าที่แก้ม ส่วนนิ้วน้อยๆ ก็รัวชัตเตอร์ไปหลายรูปพร้อมเสียงหัวเราะร่วน ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งตรงกลางระหว่างพ่อแม่ แล้วภาพรอยยิ้มทั้งสามก็ถูกเก็บบันทึกไว้เรียบร้อย

Create Date : 28 มีนาคม 2555
Last Update : 31 พฤษภาคม 2555 21:28:10 น.		17 comments
Counter : 771 Pageviews.
Share Tweet