• My story
• A story
• อลวนรักหนุ่มขี้เก็ก
• สตอเบอรรี่ด็อก
• ไดอะลี่เลิฟ

วิถีชาวกรุง มุ่งสู่บ้านนอก   สตอเบอรรี่ด็อก กลับมาแล้วค่ะ ห่างหายจากวงการเขียนบล็อกไป 2 ปีกว่า ไม่ได้ไปไหนไกลค่ะ เปลี่ยนจากคนกรุง ไปอยู่บ้านนอกค่ะ  และก็มีนู๋น้อยกระเช้า 2 ขวบ เป็นของตัวเองซะที ฉันที่เคยเกิดและใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพ เป็นเวลานานมาก ได้ย้ายถิ่นฐานมาอยู่ต่างจังหวัด  และทำกิจการชาวไร่ ไม่ใช่เรื่องง่ายและก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย คำถามแรก "หนู  มาอยู่บ้านนอกได้ไง เป็นคนเมือง" คำตอบฉัน "อยู่ได้ค่ะ เพราะที่นี่ก็มีคนอยู่นะ หนูก็เป็นคนเกิดมาเป็นคนไทย คิดว่า ที่ไหนเราก็ต้องปรับตัวอยู่ได้ค่ะ" เดิมที่เราเคยตื่นมาแล้วมีอาหารสำเร็จรูป  มีร้านค้า 24 ชม.  มีห้างสรรพสินค้า  มีรถเมลล์วิ่งตลอดเวลา  อืม  เป็นเรื่องยากมากกว่าฉันจะปรับตัวได้  บางครั้งทำเหมือนคนอบยพ ต้องตุนเสบียงเยอะมาก  ไปซื้อของห้างที ซื้อมาเต็มคันรถ  กลัวไม่มีของกิน เมื่อเข้าบ้านไปแล้ว 19.00 น. ไปแล้ว  เราจะไม่สามารถเดินทางไปไหนได้ถ้าไม่มีรถยนต์ หรือ มอเตอร์ไซค์  หุหุ  ฉันมีรถยนต์  ไปได้แต่ก็ไม่สามารถไปได้บ่อยยยย เพราะ มันไกล เปลืองน้ำมัน เราต้องค่อยๆ ปรับตัว ดูจากเพื่อนบ้าน ญาติๆ ว่าเขาเป็นอยู่กันยังไง วันนี้ ฉันอยู่ได้แบบสบายขึ้นเยอะ  มีผักรอบบ้าน และมีข้าวปลูกไว้กินเอง  มีกิจการเล็กๆ และมีลูกเล็กๆ ที่ต้องเลี้ยงดู  ฉันจะมีเวลากลับมาเขียนบล็อกนี้อึกครั้งนึง วันนี้เล่าให้ฟังคร่าวๆ ก่อน แล้วจะค่อยๆ ทยอยเขียนเรื่องราวต่างๆ จากประสบการณ์ใหม่นี้ให้ได้อ่านกันค่ะ   Create Date : 02 ธันวาคม 2557     Last Update : 2 ธันวาคม 2557 11:51:27 น. Counter : 1803 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ความคิดถึงสุดใจ.....   ความรู้สึกคิดถึง เป็นความรู้สึกที่แสดงให้เราได้รู้ว่า มีคนที่เรามีความรู้สึกด้วยอยู่บนโลกนี้ เราสามารถมีความคิดถึงให้กับคนที่เรารู้จักได้ทุกคน แต่คนที่เราคิดถึงมากที่สุด  คือ  "คนที่มีความสำคัญกับเราในวันที่เราต้องการ" คิดถึงแม่ ในวัน เกิด คิดถึงที่รัก ในวันที่ห่าง คิดถึงหมอฟัน ในวันที่เขานัด (แบบว่าเจ็บตัวอีกแล้วฉัน^^) คิดถึงน้องหมาที่ตายจากกันไป   ความรู้สึกนี้จะชัดเจนก็ต่อเมื่อ  เราต้องห่างกับคนๆ นั้น   ในวันที่ไกลห่าง  เราจะรู้สึกเหมือนโลกนี้ไม่มีชีวิตชีวา  ฉันต้องอดทนอยู่กับความคิดถึงนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ เฝ้าแต่นับวันรอว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกัน  เหมือนความรู้สึกว่า เวลาทำไมมันเดินช้าลงมาก   "คิดถึงใจจะขาด  สุดสวาทขาดใจ"  เป็นประโยคโดนใจฉันมาก ได้คำนี้มาจากเพลง "คิดถึงใจจะขาด" ของพี่ไชโย ทำให้เราอินตามเพลงได้เลย  เพราะเวลาที่เราต้องห่างไกลแล้ว ไม่สามารถติดต่อคนที่เรารักได้นั้น มันทรมานมากเหมือนใจจะขาด   แต่อีกมุมที่ดีก็คือ  ทำให้เราได้พิสูจน์ และ ทดสอบความรู้สึกของตัวเองได้ ว่าเรารักเขามากขนาดไหน  คนสมัยนี้มักลืมตัว  ก็การสื่อสารมันสะดวกขึ้น ทำให้ติดต่อกันได้ตลอดเวลา  "เราจึงลืมไปว่ามีคนให้เราคิดถึง" เหมือนความ สะดวกมันทำให้ความคิดถึงและการแสดงออกน้อยลงไปบ้าง     เหมือนคนบางคน  ยิ่งเบื่อง่าย พอเจอกันบ่อย คุยกันได้ทั้งวันก็เบื่อกันและเลิกกัน ได้ง่ายๆ   ฉันว่าบางทีมันก็เกิดจากการที่เราลืมไปถึงความสำคัญของการรอคอย และความคิดถึงที่มีให้กันและกัน   วันที่ฉันต้องห่างกับคนรัก  ฉันได้เรียนรู้ว่าความคิดถึงสุดใจมันเป็นอย่างไร  รู้ว่า เขาอยู่ไหนแต่ก็ไกลเกินจะไปหา  โทรไปก็ไม่ได้ (ค่าโทรแพงมาก)  ออนไลน์ก็มี อุปสรรค  คนเคยอยู่ด้วยกันคุยกันทุกวัน   พอต้องมาห่างไกล ก็ทำให้สำนึกได้ว่า ฉันมีคนที่ฉันรักสุดใจอยู่แล้วนิหน่า  แค่ห่างกันยังคิดถึงกันมากขึ้นขนาดนี้  เหมือน ทำให้เรานึกได้ว่า  เรารักกัน แต่เพิ่งมารู้ว่ารักกันมากก็ตอนห่างกัน^^   "ฉันคิดถึงเธอสุดใจ  อยากรู้ว่าสบายดีมั๊ย  ทำงานหนักหรือป่าว  กินอิ่มมั๊ย นอนเป็นยังไงบ้าง  ป่วย เมื่อยเนื้อตัวบ้างมั๊ย"   ความคิดเหล่านี้ล่องลอยอยู่ ตลอดเวลา  นี่แหละเป็นสิ่งพิสูจน์อย่างชัดเจนในความรักของเรา   วันนี้ฉันคิดถึงเธอที่สุดเลย วันนี้ฉันรักเธอมากขึ้นกว่าเดิม วันนี้ฉันรู้ตัวแล้วในสิ่งที่ข้องใจ     Create Date : 20 พฤษภาคม 2555     Last Update : 20 พฤษภาคม 2555 12:20:51 น. Counter : 1569 Pageviews.   23 comment Share Tweet

กำัลังใจฟูฟู จากที่รัก กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญสำหรับคนป่วย ฉันเชื่ออย่างนั้น แต่พอได้เจอกับตัวเอง ยิ่งเข้าใจใหญ่ มันไม่ใช่เพียงแค่ทำให้เราสู้กับอาการเจ็บป่วยได้เท่านั้น ในบางครั้งมันทำให้เกิดปฏิหารกับคนที่เราคิดว่าอาจไม่อยู่แล้ว เวลาดึกดื่นเที่ยงคืนแล้ว  อาการป่วยเริ่มคืบคลานเข้ามา ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้เลยว่า  การเป็นไข้นี้มีหลายสาเหตุด้วยกัน เชื้อแบคทีเรีย ทำลายร่างกายให้ปวดร้าว  และร้อนจัดจนเกินทนไหว กำลังใจที่อยู่ข้างๆ คอยเป็นห่วงไม่ห่าง ให้ความอุ่นใจกับเราได้ การถูกทิ้งให้เป็นผู้ป่วยคนเดียวในห้องพัก  และรอคอยคนมาเยี่ยม ที่น่าจะไม่มี เพราะมันห่างไกลพวกเขาเกินไป ก็ต้องทำใจว่าต้องอยู่คนเดียว แต่คิดผิด เพราะยังมีที่รักคอยเฝ้าไม่ห่าง "เราต้องออกไปเอาของมาให้ เอาหนังสือ คอม เอาขนมที่เธอชอบ มาให้เธอ จะได้มีของเล่น  ไปไม่นาน อยู่ได้หรือป่าว" รอยยิ้มน้อยๆ เกิดขึ้นที่มุมปากของฉัน  "อยู่ได้สิ ที่รัก ไปเอาของมาให้นิ" ความคิดที่มีบอกฉันว่า  ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรกับการอยู่คนเดียว ในห้องสี่เหลี่ยมที่มีสายน้ำเกลือเป็นเพื่อน  แต่ดีใจเหลือเกินที่เธอคิดถึง ความรู้สึกกัน  ห่วงใยกัน  คนป่วย ยิ้มอย่างเอื่อยๆ และหลับตาลง ไม่นาน  เขาก็กุลีกุจอ รีบกลับมา พร้อมของรักของฉันมากมาย  มาทันเพราะ รู้ว่าถึงเวลากินข้าวของฉันแล้ว  ดีจัง มีคนปลอกผลไม้แหวงๆ ให้ฉันกินด้วย ผลไม้ไม่อร่อยมาก แต่ฉันกินด้วยความสุขใจและดีใจมากมาย ไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์จากคุณแม่ที่รัก   แม่ฉันอยู่ห่างและต้องทำงานมา เยี่ยมไม่ได้ แต่แม่โทรมาเยี่ยมฉัน เช้า กลางวัน เย็น และก่อนนอน  คนไข้ อย่างฉัน ก็กำลังใจดีขึ้นมากมายแล้ว  แต่ก็ยังคงสู้กับเชื้อโรคไม่ไหว  กลางดึก แล้ว ความทรมานยังคงไม่หายไป  ปกติคนป่วยต้องอยากนอน  ฉันก็อยากนอน แต่นอนไม่หลับ เพราะ พิษไข้ และอาการปวดทั้งตัว ที่รักคอยเฝ้า่สังเกตุอาการและช่วยเหลือกับตลอด  คนที่นอนหลับกรนข้างฉัน รีบลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้ เมื่อรู้สึกได้ถึงความทรมานของฉัน  เมื่อได้พักผ่อนไม่พอ คนที่เฝ้าก็เกือบเป็นคนป่วยแทน  "เราป่วยไม่ได้ เพราะต้องดูแลเธอนะ" คนป่วยอย่างเราเห็นแล้วก็  อดสงสารคนดูแลไม่ได้เลย  ไหนจะต้องคอยตื่นทุก ครั้งที่เราขยับตัว  คอยพาไปห้องน้ำ  คอยไปซื้อของกิน และบังคับคนป่วยกินข้าว คอยติดต่อหมอ  และขับรถมารับกลับบ้าน ขอบคุณค่ะที่รักที่ดูแลกันอย่างดี ขอบคุณค่ะ คุณแม่ที่ดูแลตัวไม่ได้ก็ส่งใจมาดูแลฉัน ขอบคุณค่ะ พี่ชายที่ไม่เคยลืม และพยายามโทรถามกันตลอด ขอบคุณทุกกำลังใจที่คอยให้กันเมื่อยามอ่อนแอ ขอบคุณเพื่อนๆ ที่คอยส่ง กำลังใจและถามไถ่ในโลกออนไลน์   Create Date : 30 มีนาคม 2555     Last Update : 30 มีนาคม 2555 23:30:16 น. Counter : 1373 Pageviews.   9 comment Share Tweet

วันแห่งความสุข^^ อาจจะช้าไปซักหน่อย สำหรับการเขียนขอบคุณ เพื่อนๆ ที่ใจดีเข้ามามอบความสุขให้ในวันเกิดที่ผ่านมา ขออภัยจิงๆ ฮับ ไม่ว่างเลย^^ วันเกิดปีนี้ฉันมีความสุขมากเช่นเคย ความรักและความสุขไม่เคยหายไปเลยจากใจฉัน ความสุขฉันมักเริ่มต้นจากตอนเที่ยงคืน หรือเรียกได้ว่า วินาทีแรกที่เข้าสู่วันเกิด พี่ชายที่น่ารักเดิม ที่ส่ง sms มาเป็นคนแรก ยังคง มาเป็นคนแรกเหมือนเดิม แม้ คำอวยพร จะมีสาระขึ้นมาก อิอิ จากนั้นไม่นานก็มีมาเรื่อยๆ จากหลายทาง อืม ขอบคุณจากใจจิงๆ เพราะมันช่วยเติมพลังชีวิตให้ฉันได้มากมาย ฉันคงนึง ซึ่งเดินทางชีวิตด้วยหัวใจตลอดมา ได้เพิ่มพลังชีวิตเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขจากคนรอบตัว ปีที่ผ่านมามันหนักจริงๆ สำหรับช่วงชีวิต แต่ฉันยิ้มได้ เพราะไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียว ปีนี้ก็เช่นกันที่ฉันได้กอดแม่และอยู่กันพร้อมหน้ากับครอบครัว จริงๆ แล้วฉันมี กันอยู่ 4 คน แต่ฉันมักเจอ 5 คนเสมอในวันเกิด บางครั้งฉันก็แอบนึกในใจว่า พี่ชายอีกคน คงเป็นคนในครอบครัว ของฉันมานานแล้ว แม้จะไม่ใช่ทางสายเลือด อิอิ วันนี้เราไปทำบุญครั้งใหญ่กันค่ะ คือ เตรียมทำอาหารไปแจก ผู้ประสบภัย อืม ครั้งนี้มันใหญ่จริงๆ ฉันได้มีโอกาสไปก่อนหน้าน้ำจะท่วมประมาณ 3 ที่ได้ วันเดียว หลังจากที่ฉันกลับมา มันก็ท่วมมิด เฮ้อ เป็นเพราะฉันหรือป่าวนะ อิอิ ฉัน แม่ พี่ชาย และ พี่สะใภ้ ช่วยกันตั้งแต่ ตี 3 ทำของเพื่อให้เสร็จใน ช่วยเช้าไปบริจาคกัน แม่ฉันลงแรงเยอะมาก ปีนี้แม่บอกว่า "ของขวัญคือแม่ช่วยทำของ บริจาคนะ" อิอิ แค่แม่มาอยู่กับฉันให้ฉันกอด ก็เป็นของขวัญที่ดีแล้ว เมื่อเสร็จเราก็ตะเวนไปตามจุดรับบริจาค อืมเหนื่อยแฮะ แต่ยิ้มได้ ตอนช่วงเย็นฉันไปส่งแม่ ว้ายยยยยย บ้านแม่ฉันก็น้ำท่วม แม่ฉันกลายเป็นผู้ประสบภัย เพียงข้ามคืน เพราะน้ำเกือบถึงเอว แม่ผู้มุ่งมั่นของฉันบอกว่า "แม่จะกลับบ้าน เพื่อนแม่ไม่ได้ซื้อของกิน เตรียมไว้ ที่นอนอีก แม่เป็นห่วง" เฮ้อ แม่ฮับ ลูกก็เป็นห่วงแม่เหมือนกันนะ คนแก่นิเอาแต่ใจจริง ในที่สุดฉันและพี่ชายก็ต้อง ลุยน้ำเข้าไปส่งแม่พร้อมสเบียง อีกมากมาย แต่ดูเหมือนแม่ฉันดีใจที่ได้เป็นผู้ประสบภัย แม่บอกว่า "น้ำจะมาก็มา เราสุขใจ อะไรก็ผ่านไปได้ด้วยดี" อืมจริง แต่ตอนฉันออกมานิสิ ลำบากมากกกกกกก น้ำเริ่มขึ้นแล้ว อ้ายทำยังไงดี สู้วๆๆๆๆๆๆ เป็นวันเกิดที่ทุลักทุเลเอาการแต่ฉันก็ผ่านมันมาได้ แม้จะเพลียกาย จนหลับเป็นตาย วันนี้ฉันมีความสุขค่ะ ขอบคุณทุกคน ที่มีส่วนร่วมในความสุขนี้ "สุขใด ไม่เท่า ใจเราสุข" "ทุกข์ใด ทำเกิด เริ่มจากใจทุกข์" "สุขทุกข์ ผ่านมา ย่อมผ่านไป" "สิ่งใดๆ ในโลกล้วนอนิจจา"   Create Date : 05 พฤศจิกายน 2554     Last Update : 5 พฤศจิกายน 2554 8:53:29 น. Counter : 950 Pageviews.   63 comment Share Tweet

น้ำจะมา อะไรจะมา ฉันก็สุข^^ น้ำมาแล้ว คำนี้เป็นเสียงที่ทุกคนไม่อยากได้ยินมันเลย ฉันว่า เราก็เดินไปตามเวลาที่ไหลไปนะ การที่น้ำท่วมครั้งนี้ อาจเหมือนช่วงหลายร้อยปีก่อนที่โลกเปลี่ยนแปลงก็ได้ อิอิ สุขใจจิงที่ได้อยู่ในช่วงเปลี่ยนแปลง ฉันคิด ความสุข ความทุกข์มันก็อยู่ที่ใจเราคิดนะคะ หากคุณมั่วแต่ทุกข์ เราก็เดินต่อไม่ได้ แล้วชีวิตอาจเลวร้ายลงก็ได้ เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันซะ น้ำจะมาก็เตรียมตัว แล้วหาทางจัดการเมื่อมันจบ อ่าฟังดูอาจง่ายนะ แต่เข้าใจว่าทุกคนต้องแอบเถียงในใจว่า “ยาก” เอาเป็นว่ามาลองคิดบวก บวกกันดูนะคะ น้ำมา อ่ะ ดีจิง ฉันได้หยุดยาวด้วย ทำงานมานานไม่เคยได้พัก ฉันได้เจอพ่อแม่ที่ไม่เคยไปเยี่ยมด้วย ฉันได้โอกาสทาสีบ้านใหม่แล้ว ฉันได้เห็นความทุกข์คนอื่น อืมเราไม่ได้ทุกข์คนเดียวนะ ฉันได้มีโอกาสทำบุญเยอะขึ้นด้วย เราสามารถคิดถึงเรื่องดีๆ ได้ตั้งเยอะ แล้วเราจะมามัวเอาเวลาแสนสุขของเรา มาทุกข์ทำไมล่ะคะ เอาเวลาไปทำสิ่งดีๆ ให้ชีวิตเราดีกว่า จิงมั๊ย อยากให้ทุกคนลองคิดบวกนะคะ ใจคือพลังชีวิต เราต้องเติมพลังให้ตัวเองก่อน เพราะเราไม่ได้อยู่คนเดียว เราอยู่ได้ ครอบครัวเราก็อยู่ได้ คนที่เรารักก็อยู่ได้ สู้ ๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนผ่านไปด้วยดี^^   Create Date : 01 พฤศจิกายน 2554     Last Update : 1 พฤศจิกายน 2554 0:46:37 น. Counter : 1027 Pageviews.   11 comment Share Tweet

• storberry
• PrettyNatty
• You're My SunshinE
• โยเกิตมะนาว
• Yingang
• Nor@ZetH
• ชายเอ ทุ่งรังสิต
• ยังไงก็น้อง
• SeaSonCake
• senseibob
• Puyfai Makeup
• CEO นิ้วก้อย
• สดายุ...
• thattron
• ป้าโบราณ
• แอ๊ปเปิ้ลโบราณ
• bluecandleshop
• Boss
• กรุ๊ปบีราศีสิงห์
• ฟิลิเซียน่า
• bite25
• ลูกน้ำกว๊าน
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com