Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๙ (YURI)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

สิงหาคม 2559

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31

2 สิงหาคม 2559

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๙ (YURI)

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๙ (YURI)

๙

วันเสาร์ กันทิมาไปถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งแต่เจ็ดโมงกว่า เพื่อทำแผลให้ป๊อกกี้ โดยมีสาวใช้คนหนึ่งเป็นลูกมือจับตัวเจ้าหมาน้อยไม่ให้ดิ้นหนี ขณะทำแผลเธอพูดชมสลับปลอบโยนป๊อกกี้ไปด้วย ประหนึ่งว่ามันฟังภาษามนุษย์รู้เรื่อง

“เก่งมากป๊อกกี้ รับรองว่าพี่จะทำให้เบามือที่สุด อีกสองสามวันก็ไปวิ่งเล่นได้เหมือนเดิมแล้วล่ะ” หมอสาวพูดนุ่มนวลชวนฟัง

สาวใช้แอบอมยิ้มกับความน่ารักของกันทิมา

“นี่ถ้าคุณมาเป็นผู้ชายนะ รับรองว่า ก้อยต้องจีบคุณมาเป็นแฟนให้ได้” สาวรุ่นแก่นกะโหลกพูดโพล่งขึ้น

'หืม?'

สาวร่างสูงเงยหน้ามองคนพูดแบบงงๆ และอดที่จะถามเหตุผลไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าจะมาจีบตนทำไม?

“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะก้อย?”

“คุณมาใจดี อ่อนโยน เก่ง แถมเท่อีกต่างหาก ตัวงี้สูงปรี๊ด ผู้ชายอกสามศอกบางคนชิดซ้ายไปเลยค่ะ”

'เชื่อเขาเลย หุหุ'

กันทิมาหัวเราะอยู่ในลำคอ ส่ายหน้ากับความคิดแบบเด็กๆ ของก้อยที่อายุอานามไม่ถึงยี่สิบปี มาทำงานที่นี่ได้ปีเศษ เพื่อหาเงินส่งเสียให้พ่อแม่ที่ต่างจังหวัด แม้จะเป็นแค่สาวใช้ การศึกษาไม่สูง แต่มีจิตใจดี มีความกตัญญูกตเวทีสูง ซึ่งหายากในสังคมปัจจุบัน

“ขอบใจนะที่ชม ฉันเกือบจะลอยเลยนะเนี่ย” เธอตอบไปแบบนั้น ก่อนลงมือปิดผ้ากอซบนบาดแผลให้เจ้าตัวน้อยต่อ

“อยากรู้จังว่า ใครจะได้เป็นแฟนคุณมา?” เด็กสาวยังคงพูดจ๋อยๆ ตามประสานกแก้วนกขุนทอง

“อยากรู้ไปทำไม?” ร่างสูงถาม โดยไม่ละสายตาจากการทำแผลตรงหน้า

“ก้อยจะไปถามเขาว่า ทำบุญด้วยอะไร? ถึงได้แฟนเพียบพร้อมขนาดนี้ ก้อยจะได้ไปทำบ้างไงคะ...ขอดีแค่ครึ่งเดียวของคุณมา ก็พอใจแล้วค่ะ”

กันทิมาหลุดขำออกมากับคำยกยอปอปั้นเกินเหตุของสาวใช้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า มีคนมองเธอดีเลิศลอยขนาดนี้อยู่ด้วย

'ถ้ารู้จักตัวจริงของฉัน ยังจะชมฉันแบบนี้อีกหรือเปล่านะ?'

เธอคิดคลางแคลงใจ

“อะไรจะขนาดนั้น?”

“แหม! ก้อยขอเพ้อหน่อยนะคะ ดูๆ ไปพระเอกในหนังยังสู้คุณมาไม่ได้เลยค่ะ”

สาวใช้ยังคงพ่นไปเรื่อยอย่างเมามัน แต่ก็ต้องชะงักอ้าปากค้างเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนกระแอมเบาๆ จากด้านหลัง

“อะฮึ่ม!”

กันทิมากับก้อยหันมองต้นเสียงพร้อมๆ กัน และเห็นคุณหนูแห่งไดมอนด์กรุ๊ปในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสามส่วน

“พูดน้อยๆ บ้างก็ได้ก้อย ฉันว่าพี่มาคงได้ยินแบบนี้มาบ่อยแล้วล่ะ” อลิษาพูดเสียงดุ ตวัดนัยน์ตาสีเข้มคมกริบให้สาวใช้ ดูแล้วชวนหวาดผวาไม่น้อย

'ตาดุพอๆ กับคุณฟ้าเลย...น่ากลัวจัง!'

ก้อยครางในใจออกอาการหัวหด ไม่บ่อยนักที่จะเห็นหล่อนแสดงอาการแบบนี้ หัวใจเธอแทบหยุดเต้นเลยทีเดียว

“ขอโทษค่ะ” สาวใช้งึมงำตอบเสียงแผ่ว ก้มหน้าต่ำไม่กล้าสบตาด้วย ออกอาการหงอสุดๆ

'ทำไมต้องดุก้อยขนาดนั้นด้วย...เกินไปหรือเปล่า?'

กันทิมาคิดอย่างไม่เข้าใจนัก แต่ไม่ปริปากพูดอะไร ไม่แม้แต่จะทักทายลูกสาวเจ้าของบ้าน ตั้งใจพันแผลให้ป๊อกกี้จนกระทั่งเสร็จ แล้วเกาหูเจ้าหมาน้อยเบาๆ เหมือนปลอบโยน

“เสร็จซะที นอนตัวแข็งเชียวนะเรา” หมอสาวเอ่ยแซวเจ้าตัวซน ก่อนเงยหน้ามองก้อย ที่รูดซิปปากแน่นตั้งแต่มีบุคคลที่สามเข้ามา “ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว ก้อยไปทำงานต่อเถอะ ขอบใจนะที่มาช่วย”

“ค่ะคุณมา” สาวใช้รับคำ แล้วค่อยๆ ก้าวออกไปจากตรงนั้นแบบย่องๆ ผ่านอลิษาที่ยืนกอดอกอยู่ใกล้ประตู

'ทำไมพี่มาถึงทำเฉยๆ กับฉัน?'

สาวน้อยคิดในใจ หลังกันทิมาทำราวกับว่าหล่อนเป็นอากาศธาตุ ซึ่งอากัปกิริยาแบบนี้จะเกิดขึ้นเฉพาะยามที่อีกคนไม่สบอารมณ์ หมอสาวจะไม่ค่อยพูดไม่ค่อยอธิบายแต่เลือกที่จะเมินเฉยใส่ อุปมาเหมือนไม่ยินดียินร้าย อลิษารู้ดีว่า หากตนยิ่งแข็งขืนหรืออาละวาด ก็จะยิ่งถูกกดดันไล่ต้อนจนจนมุมในที่สุด บางทีอีกฝ่ายก็ไม่ยอมลดราวาศอกให้เลย

สมัยเป็นเด็ก หลายครั้งที่กันทิมารวมหัวกับแองเจิลและกริชมึนตึงใส่หล่อนเป็นอาทิตย์ก็ทำมาแล้ว หมอสาวคนนี้บทจะดีก็ดีใจหาย บทจะร้ายก็แสบสันต์เกินบรรยาย

อลิษาสืบเท้าเข้าไปหาหมอสาวที่หยอกล้อกับเจ้าป๊อกกี้อยู่ และหยุดนิ่งเมื่อระยะห่างเหลือไม่มาก...แค่มือเอื้อมถึง

“พี่มาคะ...” พึมพำเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแผ่ว

คนถูกเรียกปรายตาขึ้นมองด้วยสายตาที่อ่านยาก นัยน์ตาคู่สวยดูขุ่นเคืองชัดเจน

“ทำไมถึงไม่พูดกับอลิษาล่ะคะ?” หล่อนถามเสียงอ่อย

กันทิมาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วย้อนถามเสียงเย็น

“ไม่รู้จริงๆ เหรอคะ?”

แม้นจะมีคำตอบในใจว่าเป็นเรื่องอะไร แต่อยากฟังเฉลยจากอีกฝ่ายมากกว่า หล่อนจึงเลือกที่จะส่ายหน้า

“ไม่ทราบค่ะ”

หมอสาวผ่อนลมหายใจยาวๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจ

“ทำไมเจ้าหญิงต้องพูดดุก้อยแบบนั้นด้วยคะ พี่ไม่ชอบเลยจริงๆ ดูไม่น่ารักเลย” พูดเสียงเรียบกึ่งบ่นนิดๆ

'ว่าแล้วเชียว เรื่องนี้จริงๆ ด้วย'

หล่อนคาดไม่ผิดเลยสักนิดว่า หมอสาวไม่ชอบการแสดงออกของตนเมื่อสักครู่

“ก็ก้อยพูดลามปามพี่มาก่อน”

'หืม?'

คนอายุมากกว่าทำหน้าสับสนกับเหตุผลที่อีกคนอ้างออกมา

“ลามปามตรงไหนคะ?”

ร่างบางยืนกอดอกเบ้ปากด้วยท่าทีงอนๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด

“มีอย่างที่ไหนคิดจะจีบพี่มาเป็นแฟน พูดออกมาได้อย่างไร”

'อ๋อ! เรื่องนี้เอง'

หมอสาวอดที่จะนึกขำไม่ได้ กับนิสัยขี้วีนขี้งอนของสาวน้อย

“ก้อยก็แค่พูดเล่นไปตามประสาเด็ก อลิษาไม่ต้องจริงจังนักก็ได้ พี่ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”

“ก็อลิษาไม่ชอบ” หล่อนยืนกรานเสียงแข็ง ไม่ชอบเลยจริงๆ ที่ได้ยินคำพูดเชิงเกี้ยวพาราสีหมอสาวชัดเต็มสองหูจากปากเด็กลูกจ้าง

'สงสัยต้องบอกให้นมเอียดอบรมก้อยสักหน่อยน่าจะดี'

สาวน้อยเม้มริมฝีปากครุ่นคิดวิธีแก้ปัญหาขึ้นในสมอง

“พี่มาก็เหมือนกัน ชอบทำอะไรเป็นเล่นไปหมด ปล่อยให้ก้อยพูดเลอะเทอะอยู่ได้ ใครมาได้ยินเข้าจะคิดอย่างไร” หันมาเล่นงานหมอสาวด้วยความหมั่นไส้

ร่างสูงทำหน้าเหลอหลาที่ตนพลอยโดนลูกหลงถูกเอ็ดไปด้วย

'ตกลงนี่ฉันผิดด้วยเหรอเนี่ย?'

ถามตัวเองแบบมึนๆ หลังโดนอีกฝ่ายเล่นงานกลับทันควัน

“สรุปคือ พี่มีส่วนผิด”

“ใช่ค่ะ เพราะพี่มาคอยตามใจให้ท้ายอยู่บ่อยๆ”

หล่อนไม่พอใจนักยามเห็นกันทิมาพูดจาเล่นหัว ไม่ถือตัวกับสาวใช้ในบ้าน บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้รู้สึกขัดหูขัดตาเหลือเกิน

'เอาแต่ใจไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ...ให้ตายเถอะ!'

กันทิมาสบถในใจ กับนิสัยเสียบางอย่างของสาวน้อยที่ยากเกินจะเยียวยา จึงก้มหน้าลงมองเจ้าป๊อกกี้ ที่นอนหมอบเคลิ้มอยู่บนโต๊ะ หลังโดนเธอเกาหูไปเรื่อยๆ

“ป๊อกกี้ แม่เรานี่ดุจังเลยเนอะ ดุจนพี่ชักกลัวจะถูกกัดซะแล้วสิ” เปรยขึ้นลอยๆ

“พูดแบบนี้ก็สวยสิคะ” อลิษาตาเขียวตวาดแว้ดใส่

“พี่สวยอยู่แล้วค่ะ สวยและมีเสน่ห์มากเสียด้วย” กันทิมาแกล้งพูดหน้าตาย พร้อมลอยหน้าลอยตา

หล่อนค้อนนิดหนึ่ง ก่อนทำปากหมุบหมิบ

“เชอะ! หลงตัวเอง”

หมอสาวแสร้งทำหน้าครุ่นคิด

“ก็พี่ยังไม่มีคนให้หลงนี่คะ ก็เลยต้องหลงตัวเองไปพลางๆ ก่อน” แกล้งพูดเสียงอ่อนหวาน ด้วยเหตุผลข้างคูอย่างที่สุด

“หมั่นไส้!”

'แปลว่าโสดสินะ'

อลิษาเบือนหน้าหนีเฉมองไปทางอื่น แอบอมยิ้มกับคำกล่าวที่ว่า ‘ยังไม่มีคนให้หลง’ ซึ่งบอกเป็นนัยว่า ณ เวลานี้ หัวใจของอีกฝ่ายยังว่างอยู่ ไม่ว่าจะ ‘ว่าง’ ด้วยเหตุผลกลใด แต่นั่นคือสิ่งที่หล่อนอยากรู้ แต่ไม่กล้าถามออกมาตรงๆ แค่แอบเดาจากท่วงท่าที่กันทิมาแสดงออกในงานปีใหม่

...อาการคนโดนหักอกมา ๙๙.๙๙%

แม้หญิงสาวจะเป็นมือใหม่ในสนามรัก ชนิดใหม่แกะกล่อง ครองความโสดไว้ได้อย่างแน่นเหนียว แต่อาศัยการเรียนรู้จากประสบการณ์ของเพื่อนร่วมรุ่นหลากหลายเพศ จึงรอบรู้เรื่องพฤติกรรมการแสดงออกต่างๆ พอตัว

ร่างบางรู้ว่า ภาษากายน่าเชื่อถือมากกว่าภาษาพูดมาก และจะเผยความนึกคิดที่ซ่อนเร้นลึกในหัวใจออกมาบ่อยครั้งยามเผลอ โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว

'หมั่นไส้ แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย?'

กันทิมาสังเกตเห็นสาวน้อยหน้าขึ้นสีเรื่อ ทั้งที่อาการก็ไม่ร้อนจึงนึกเป็นห่วง จึงถามอย่างอ่อนโยนว่า

“อลิษาไม่สบายหรือเปล่าคะ?”

คนถูกถามนิ่งงัน ไม่รู้จะตอบอะไรดี ขืนตอบตามตรงคงได้อายแทรกแผ่นดินหนี จึงยกมืออังหน้าผากตัวเอง เพื่อเช็คอุณหภูมิ

“สงสัยเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย มัวแต่แก้แบบอยู่ค่ะ”

กันทิมาหรี่ตาเล็กน้อย ละมือจากเจ้าป๊อกกี้ เดินไปหยุดตรงหน้าสาวน้อย

“ขอพี่เช็คหน่อยนะคะ”

อลิษาทำหน้าไม่เข้าใจ แล้วต้องยืนนิ่งตัวแข็งไม่ต่างจากก้อนศิลา ยามสาวร่างสูงเอาหน้าผากบรรจงสัมผัสกับหน้าผากมนของตน เพื่อเช็คความร้อนในร่างกายแทนฝ่ามือที่ไม่ค่อยสะอาดนัก

...หล่อนแทบลืมหายใจไปเลยทีเดียว

'เช็คแบบนี่เนี่ยนะ!'

ร่างบางรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นชื้น ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่คนตรงหน้าใช้มานานอย่างคุ้นเคย ความรู้สึกแปลกๆ กลับมาหลอนหลอกทำให้ก้อนเนื้อในอกต้องทำงานหนักอีกครั้ง หล่อนปิดเปลือกตาลง เพื่อซึมซับอารมณ์ไม่คุ้นเคยนี้ เหมือนพยายามจะจดจำ

“ตัวอุ่นๆ เหมือนกันนะ พี่ว่าเจ้าหญิงพักผ่อนเยอะๆ หน่อยน่าจะดี” กล่าวเสียงแผ่วอ่อนโยนด้วยความเป็นห่วง

การขยับริมฝีปากเพื่อเจรจา ทำให้ปลายจมูกโด่งของทั้งคู่สัมผัสกันเบาๆ หากใครโผล่พรวดพราดเข้ามาเห็นภาพสองสาวในตอนนี้ คงหนีไม่พ้นที่จะเข้าใจผิดเป็นแน่

...ภาพที่เหมือนกับทั้งคู่กำลังจะจุมพิตกัน

อลิษาลืมตาขึ้นสบตากับหมอสาว จ้องนัยน์ตาคู่สวยที่ชวนมองไม่รู้เบื่อด้วยความหลงใหล

ขณะที่กันทิมาเหมือนถูกสะกดให้ตะลึงพรึงเพริด ยามอยู่ชิดใกล้กับ ‘น้องสาวต่างสายเลือด’ สองแก้มของเธอถูกอุ้งมือนุ่มเนียนของหล่อนประคองลูบไล้ แม้จะเป็นสัมผัสเบาๆ แต่ทำให้หมอสาวร้อนรุ่มเหลือเกิน ลำคอแห้งผากกะทันหันราวหิวกระหายน้ำมานานแสนนาน

“พี่มาคะ...” สุ้มเสียงของหล่อนยามนี้แหบพร่าสั่นไหวกว่าปกติ

“มืออุ่นจังเลยนะคะ” กันทิมาพึมพำเบาๆ

หมอสาวเผลอไผลใช้ปลายจมูกคลอเคลีย กับจมูกแหลมของอีกคนอย่างลืมตัว สองมือเรียวยกขึ้นวางแปะช่วงเอวคอดของอลิษาเอาไว้แบบหลวมๆ

...ดูเหมือนการวัดไข้ครานี้ จะนำไปสู่บางสิ่งที่ต่างออกไป แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะก้าวล้ำเส้น

“อะฮึ่ม!” เสียงกระแอมดังขึ้นจากแถวประตู

ทั้งคู่หันขวับไปมองบุคคลที่สามพร้อมกัน โดยไม่ต้องนัดหมาย แล้วหัวใจสองดวงแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

'ซวยแล้วฉัน!'

สาวร่างสูงครางในใจ อยากยกมือขึ้นทุบหัวตัวเองที่เผลอทำอะไรประเจิดประเจ้ออย่างที่สุดออกมา แล้วดันโดนจับได้คาหนังคาเขา ชนิดแก้ตัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว

ส่วนผู้สมรู้ร่วมคิด หน้าแดงก่ำด้วยความขวยเขิน ก้มหน้าต่ำไม่คิดจะปริปากพูดอะไร หล่อนไม่ถนัดการแก้ตัวนัก

'น่าอายจริงๆ อลิษา'

แองเจิลหรี่ตามองสองคนในห้องสลับไปมา ด้วยความรู้สึกเดือดดาลเป็นที่สุด โดยเฉพาะคนที่อายุมากกว่า อันที่จริงกันทิมาเป็นคนนิสัยดีมากน่าคบหา ยกเว้นแค่เรื่องเดียวที่เป็นข้อเสียร้ายแรง คือมีพฤติกรรมเจ้าชู้สุดๆ เข้าข่ายเพลย์เกิร์ลเลยทีเดียว

“ทำอะไรกัน!” นายหญิงถามเสียงเข้ม

“เอ่อ...พี่วัดไข้อลิษาน่ะ” กันทิมาพูดอธิบายรัวเร็ว หายใจไม่ค่อยทั่วท้องนัก หัวใจเต้นแรง เพราะรู้ดีว่า คนตรงหน้าไม่มีทางเชื่อคำพูดของตนเด็ดขาด

...แองเจิลไม่ได้มีสติปัญญาใกล้เคียงคำว่า ‘โง่’ เลยสักนิด

'อ้าปากได้ก็โกหก...แล้วจะให้เชื่อใจได้อย่างไร?'

สาวลูกครึ่งยัวะมากขึ้น ที่ให้โอกาสชี้แจงแล้วยังไม่ยอมสารภาพตรงๆ จ้องหน้าสัตวแพทย์สาวเขม็ง ด้วยอากัปกิริยาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก

“จะให้เชื่อจริงๆ เหรอ...หมอมา?” พูดเน้นช้าชัด

“คือพี่...” หมอสาวอ้ำอึ้งพูดไม่ออก

“พี่มาไม่ได้ทำอะไรผิด พี่มาวัดไข้อลิษาจริงๆ นะคะพี่ฟ้า” หล่อนพูดแทรกขึ้นหลังเห็นว่า บรรยากาศรอบตัวคุกรุ่นขึ้นจนไม่น่าไว้ใจ ยามเห็นสายตาสีฟ้าคมกริบของพี่สาว ที่เหมือนพร้อมจะตะบันหน้าคนที่พูดผิดหูได้ทุกเมื่อ

นายหญิงเบนสายตามองหน้าสวยของน้องสาว ก่อนหันกลับไปมองกันทิมาอีกครา แล้วยิ้มเยาะมุมปากอย่างดูแคลน

'ขี้ขลาดตาขาว!'

“กล้าทำ ก็กล้ารับหน่อยสิคะ หมอมา” แองเจิลเอ่ยท้าทายออกมา

กันทิมากัดกรามแน่น จิกเล็บใส่อุ้งมือที่แนบข้างลำตัว แต่ไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย เธอไม่ชมชอบอย่างที่สุดเวลาถูกปรามาส โดยเฉพาะจากปากนายหญิงคนนี้...ผู้หญิงที่เธอนับเป็นคู่แข่งตลอดกาล และเป็นผู้ที่มีอิทธิพลกับหัวใจของเธอไม่น้อย

เพียงแต่วันนี้เธอต้องใจเย็น เพราะหากหลุดปากพูดอะไรออกไป อาจทำให้คุณหนูเดือดร้อนเสื่อมเสีย

…แม้ว่าเมื่อตะกี้ เธอเกือบจะจูบหล่อนจริงๆ ก็ตาม

'บ้าเอ๊ย!'

“พี่ฟ้าอย่าพูดแบบนี้สิคะ” คนเป็นน้องพยายามห้ามปราม ขยับมายืนขวางกลางระหว่างหญิงสองคนเอาไว้

“พี่ไม่ได้พูดกับเธอ อลิษา” นายหญิงกล่าวเสียงเย็นระดับขั้วโลกกับน้องสาวต่างมารดา ก่อนประชดออกมา “รู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่ได้ตาบอด”

ไม่ว่าจะถูกหรือจะผิด คุณหนูต้องการที่จะปกป้องกันทิมา

“พี่มาไม่ได้เริ่ม อลิษาต่างหากที่-” พูดไม่ทันจบประโยค หัวไหล่บอบบางถูกหมอสาวบีบเบาๆ และส่ายหน้าเป็นเชิงบอกให้หยุดพูด

สาวน้อยมองตามสาวร่างสูง ที่ก้าวออกมายืนประจันหน้ากับนายหญิงซึ่งมีรูปร่างไม่ต่างกันนัก

“พี่มาคะ...”

กันทิมาสูดหายใจลึกๆ สบตากับนายหญิงตรงๆ

“เมื่อกี้พี่แค่วัดไข้อลิษา”

แองเจิลจ้องหน้าคนอายุมากกว่าเหมือนจะจับผิด ก่อนยิ่งคำถามตัดขั้วหัวใจออกไป

'ปากแข็งจริงๆ'

“แล้วคิดจะจูบอลิษาใช่หรือเปล่า?”

ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อยกับคำถามนั้น คำถามที่ตัวเธอเองยังคงสับสนอยู่เหมือนกัน

'ตกลงเมื่อกี้ ฉันจะจูบน้องจริงๆ เหรอ?'

อลิษาหน้าซีดแทบไร้สีเลือด ตื่นเต้นลุ้นระทึกกับการสอบปากคำครั้งนี้มากมาย...ทั้งอยากรู้และกังวลใจไปพร้อมๆ กัน

หากหมอสาวปฏิเสธ หล่อนคงเสียใจและเสียหน้าไม่น้อย เพราะตนเป็นฝ่ายเสนอตัวให้อีกคนก่อน

แต่หากกันทิมาตอบว่าใช่ ก็อดดีใจไม่ได้ เพราะเหมือนอีกคนก็มีใจตรงกัน ขณะเดียวกันสาวน้อยก็ไม่แน่ใจนักว่า นายหญิงคิดจะทำอะไรกับหมอสาวต่อ?

...บางทีหล่อนก็เดาใจพี่สาวตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน

กันทิมาไม่ทำให้สองพี่น้องลุ้นกันนานเกินไป เมื่อเอ่ยปากตอบออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ใช่...พี่คิดจะจูบอลิษา”

ทันทีที่พูดจบ สาวร่างสูงก็ถูกหมัดอัดกระแทกเข้าที่ช่วงท้อง จนตัวงอ ก่อนถูกอีกหมัดเสยเข้าที่บริเวณครึ่งปากครึ่งจมูก จนเซไปหงายหลังผึ่งกลางห้อง

โครม!

“พี่มา!”

อลิษากรีดร้องเรียกชื่อหมอสาวสุดเสียง ผวาเข้าไปดูอาการข้างกายคนเจ็บทันที ขณะที่ป๊อกกี้เห่าเสียงแหลมลั่นไม่ยอมหยุด

แองเจิลถลาจะตามไปแจกหมัดต่อให้หมอสาว ก็ถูกหล่อนเอาตัวขวางทางเอาไว้

“หลีกไปอลิษา พี่จะอัดมัน! คนแบบนี้ไว้ใจได้ที่ไหน!”

“อย่านะพี่ฟ้า!”

คนเป็นน้องพยายามห้าม แล้วดันตัวอีกฝ่ายไว้

“หลีกไป!”

“อย่าค่ะ อย่าทำพี่มา...”

ขณะที่สองพี่น้องกำลังยื้อยุดกันอยู่นั้น ณิชากร ละเอียด และสาวใช้อีกสองคนก็ปรากฏตัวขึ้น ทุกคนล้วนตกใจกับภาพที่เห็น

“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ?” นมเอียดโวยวายหลังเห็นลูกสาวคนโตนอนเลือดกลบปากกลบจมูก

ณิชากรกับสาวใช้ช่วยกันรั้งแขนของแองเจิล ให้ออกห่างจากคนเจ็บ เพราะเกรงจะเข้าไปทำร้ายกันทิมาซ้ำอีกรอบ

“พี่ฟ้าหยุดค่ะ!”

นักข่าวสาวตะคอกใส่คนรัก ที่ยังจะพุ่งเข้าไปหาหมอสาวที่ยังคงนอนกองกับพื้น

นายหญิงหยุดดิ้น หันขวับมองณิชากรด้วยสายตาขุ่นเคือง ก่อนสะบัดแขนที่ถูกเกาะกุมออก แล้วก้าวยาวๆ ออกไปจากตรงนั้นทันที

“พี่ฟ้า...”

นักข่าวสาวได้แต่มองแผ่นหลังบอบบางของคนรัก ด้วยความไม่เข้าใจ น้อยครั้งที่จะเห็นอีกคนใจร้อนวู่วามขนาดนี้ แม้จะขัดคอกับสาวร่างสูงเป็นปกติ แต่ไม่เคยลงไม้ลงมือถึงขั้นเสียเลือดแบบนี้

“พี่มาเป็นยังไงบ้างคะ?” อลิษาลูบหน้าคนเจ็บเบาๆ

“โอย...” กันทิมาหลุดครางออกมา ยกมือปาดเลือดที่ไหลทะลักจมูกมาดู

'หน้าบางไปหรือเปล่าเนี่ย...'

“มาเป็นไงบ้างลูก?” ละเอียดนั่งขนาบลูกสาว และสอบถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ นิดหน่อย”

“เลือดไหลขนาดนี้ ยังจะไม่เป็นอะไรอีกเหรอ” คนเป็นแม่ดุเสียงเข้ม คว้าทิชชู่มาอุดรูจมูก

“เลือดไหลไม่หยุดเลยนะคะ” อลิษาพูดเสียงสั่นๆ ตกใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก

“สงสัยเลือดพี่จะดีเกินไปค่ะ” ร่างสูงยังคงมีอารมณ์ขัน ไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่อะไร

ณิชากรที่ตั้งสติได้ดีกว่า หันไปสั่งก้อย

“โทรตามรถพยาบาลมาเร็วก้อย”

“ค่ะคุณณิ”

นักข่าวสาวเหลียวมองกันทิมาที่หน้าแตกยับด้วยสายตากังวล

'เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพี่ฟ้าถึงทำแบบนี้?'

OoXoO

พี่ฟ้านี่ขี้หวงน้องเนอะ แถมหมัดหนักอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าหมอมาจะเป็นยังไงบ้าง?