นานแล้ว......ที่ไม่ค่อยมีใครตามใจผมขนาดนี้
....ทำไม....... บางครั้งในชีวิตของเรา
อยากให้คนมาเอาใจ และตามใจเราเหมือนกับเด็กๆ
ที่อยากได้อะไร ก็งอแง..จนกระทั่งเราเติบโตขึ้นตามวันเวลา
วันนี้..เธอตามใจผมหมดทุกอย่าง
ไม่เหมือนหลายๆครั้งกับคนอื่นที่ผ่านมา
ผมค่อยๆ สัมผัสไปที่ดวงตาคู่นั้น ต่อที่จมูก ปาก คิ้ว แก้ม
ไปจนตลอดทั้งใบหน้าของเธอ ด้วยสัมผัสที่แผ่วเบา
บริเวณไหนที่ผมไม่ชอบมาตั้งแต่ต้น เธอก็ยอมให้ตัดทอนออก
ผมจึงได้ปัดออกเบาๆ ด้วยปลายนิ้วที่นุ่มนวลประดุจขนนก
ในเวลาขณะนี้ ผมไม่อยากให้ใครมาแตะต้องสัมผัสเธอ
เธอคงเจ็บปวดไม่น้อย..แต่นั่น
คงไม่ได้หมายถึงว่าจะมากมายไปกว่าผม
ดวงตาของเธอเริ่มจับจ้องมาที่ผมตลอดเวลา
ริมฝีปากที่เผยอนิดๆ
คล้ายๆกับจะบอกถึงถ้อยคำอันแผ่วเบา และสุดเกินจะคาดเดา
...ผมเขิน
ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ......
ผมจะทำไงดี...
จะปล่อยเธอไว้แค่นี้ หรืออยู่กับเธอต่อ
เพื่อสื่อภาษาใจด้วยกันเพียงเราสอง
เพราะหากผมจ้อง หรือสัมผัสเธอมากไป
ก็เกรงว่าเธอ..จะแข็งเป็นปูนปั้นที่ต้องคำสาบ
ด้วยสายตาแห่ง เมดูซ่า
ผมพยายามเน้น ในส่วนที่ต้องการเน้น
ด้วยการค่อยๆเพิ่มน้ำหนักไปบริเวณซอกของใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอนั้น
เธอตามใจผมมาก
มากกกกกกกกกกกกก
ซะจนต้องหยุดวาดซะที เพราะดินสอที่เริ่มจะกุดสั้นลงเรื่อยๆ
ผมลุกยืนขึ้นเพื่อถอยกลับมาดูเธออีกรอบ
เอ๊ะ...ผมอยู่กับเธอเพียงสองคนมาเกือบชั่วโมงแล้วหรือเนี่ยะ
เหมือนๆกับชั่วเวลาที่ใช้อยู่กับเธอนั้น มานานแสนนาน
ผมรีบปิดหนังสือ โดยเก็บเธอไว้ในนั้น
วันนี้ผมวาดเส้นมีความสุขทีเดียว ไม่มีรอยร่างซ้ำเลยซักเอ๊ะ
เธอตามใจผมได้ดีทีเดียว
ไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่..เพราะผมวาดเสร็จแล้ว
ว่าแต่ว่า...เธอเป็นใครอ่ะ
ว้า...ผมลืมดูชื่ออีกแล้ว จะเปิดดูอีกรอบก็เกินความพยายามเสียแล้ว
ไม่รู้อยู่หน้าไหน เอาไว้คราวหน้าเราค่อยทำความรู้จักกันใหม่นะ
ผมจะเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้.....เพื่อใช้วาดภาพอื่นๆอีก....ต่อไป
เพิ่มสรุปขั้นตอนแบบง่ายๆนะครับ
Basic Sketch
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [
ART ARTICLE : 
