ภาพ 1-16 จาก AsianWiki : The Front Line


Director: Jang Hun Writer: Park Sang-Yeon
Release Date: July 20, 2011 Runtime: 133 min.

ด้วยเหตุเป็นคนชอบหนังสงครามอยู่แล้วเป็นทุน และการที่ The Front Line ก็เป็นหนังสงครามที่พระเอกหล่อ แค่นี้ก็พอใจแล้ว ไม่ต้องการอะไรจากหนังอีกมากมาย เพราะต่อให้ความหล่อไม่ช่วยอะไรก็ยังเท่ถูกใจกับการที่พระเอกเป็นชายในเครื่องแบบทหารอยู่นั่นเอง



แต่ถึงจะไม่คาดหวังอะไร The Front Line ก็เป็นหนังเนื้อหาดี ดูสนุกกว่าที่คิด มีแอคชั่น มีดราม่าน้ำตาเล็ดแบบเกาหลีๆ ที่ก็ส่งให้หนังเรื่องนี้ได้ดีมีรางวัล ตามที่กวาดมา 10 รางวัล Best Film , Best Director , Best Screenplay ,Best production ฯลฯ จาก 3 สถาบันสัญชาติเกาหลี

48th Grand Bell Award ,
2011 Critics' Choice Awards ,
32nd Blue Dragon Film Awards



The Front Line แค่ชื่อก็บอกอยู่แล้วนะคะว่าเป็นเรื่องของ "แนวหน้า" ในฉากสงครามการสู้รบที่แนวหน้าฝั่งตะวันออกบริเวณแบ่งแยกดินแดนระหว่างเกาหลีเหนือ-เกาหลีใต้ช่วงปลายสงครามเกาหลีก่อนทั้งสองประเทศจะลงนามทำสนธิสัญญาสงบศึก



แนวชายแดนฝั่งตะวันออก มีสมรภูมิรบสำคัญอยู่ที่ภูเขาแอร๊ค (Aerok Hills) โดยกองทัพทั้งสองฝ่ายต่างต่อสู้ช่วงชิงดินแดนกันอย่างดุเดือด ผลัดกันรุก ผลัดกันรับ ผลัดการยึดพื้นพี่เรื่อยมา เพราะการรบดังกล่าวจะมีผลต่อการกำหนดเส้นเขตแดนของทั้งสองประเทศ



คัง อึนเพียว (ซิน ฮากยอน จาก Harvest Villa สาวหน้าใสกับนายแสนซื่อ) ได้รับมอบหมายจากผู้บังคับบัญชาให้ไปร่วมรบกับกองทัพแนวหน้า ที่ถูกเรียกว่า “หน่วยไอ้เคี่ยม” (หมายถึงจรเข้) เพื่อสืบหาหนอนบ่อนไส้ที่อาจเป็นไส้ศึกลอบส่งข้อมูลให้กับกองทัพเกาหลีเหนือ และอาจเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการตายอย่างมีเงื่อนงำของนายทหารผู้บัญชาการค่ายคนก่อน เพราะจากการตรวจสอบหลักฐานพบว่าเขาตายด้วยกระสุนของฝ่ายเกาหลีใต้เอง คังอึนเพียวจึงต้องออกเดินทางไปยังแนวหน้าฝั่งตะวันออกที่เรียกว่าค่ายเคย์แมน-(แคมป์ทหารแถบภูเขาแอร๊ค) พร้อมกับผู้บัญชาการค่ายคนใหม่



ที่นั่น คังอึนเดียวได้พบกับ คิม ซูฮยอค (โกซู จาก Will it snow for Christmas อธิษฐานรัก ณ ปลายหนาว) เพื่อนสมัยเรียนและร่วมรบกันมาในปี 1950 ซึ่งขณะนั้น ซูฮยอคยังเป็นคนอ่อนแอและตื่นกลัวต่อสนามรบ กระทั่งต่อมาเขาถูกทหารเกาหลีเหนือจับตัวไป คังอึนเพียวคิดว่าซูฮยอคเสียชีวิตไปแล้ว เขาจึงทั้งดีใจและแปลกใจที่พบว่าซูฮยอคยังมีชีวิตอยู่และกลายเป็นนายทหารยศร้อยโท หรือ "ผู้กองคิม" ซึ่งเป็นระดับหัวหน้าหน่วยในการนำทหารออกสู้รบในสมรภูมิแอร๊ค



สถานการณ์การสู้รบที่แอร๊ค ทำให้คังอึนเพียวได้รู้จักกับสภาพความเป็นจริงของสงครามที่ต่างไปจากประสบการณ์เคยผ่านพบ เพราะการสู้รบในแนวหน้าของสงครามมันก็เหมือนกับตกอยู่ในนรกทั้งเป็นนั่นเอง

เขาได้พบเห็นทหารเกาหลีใต้ที่ยอมสวมใส่เครื่องแบบทหารเกาหลีเหนือทับซ้อนไว้ในตัว เพื่อช่วยป้องกันความหนาวจากสภาพอากาศที่เย็นจัด หัวหน้าหน่วยไอ้เคี่ยมผู้นำระดับรองลงมาจากผู้บัญชาการค่าย เป็นนายทหารหน้าอ่อนแต่หัวใจกระด้างด้วยการแบกรับหน้าที่ตามยศร้อยเอกทั้งที่ยังมีอายุเพียงแค่ 20 ปี รองลงมาคือทหารหนุ่มใหญ่ยศร้อยโท ซูฮยอค เพื่อนเก่าที่คังอึนเพียวได้พบว่า เขาเปลี่ยนไปแล้วจากคิมซูฮยอคคนเดิมที่คังอึนเพียวเคยรู้จัก



คังอึนเพียวถูกส่งตัวมาที่แนวหน้าด้วยภารกิจสืบหาไส้ศึก แต่ในระหว่างนั้นเขาก็ต้องร่วมรบกับหน่วยไอ้เคี่ยม ผ่านความเป็นความตาย และสถานการณ์อันน่าสะเทือนใจ ที่กระทบกระเทือนต่อมโนธรรมในจิต ความศรัทธาในวิถีของชายชาติทหารที่ต้องยึดมั่นปฏิบัติตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชา แต่สถานการณ์เข้าตาจนก็ทำให้แยกแยะได้ยากว่า สิ่งใดถูกสิ่งใดผิด สิ่งใดควรเลือกหรือไม่เลือกทำ เป็นทหารต้องปฏิบัติตามคำสั่งอย่างไม่รักตัวกลัวตาย แต่มันผิดด้วยหรือถ้าทหารจะไม่อยากตายอย่างไร้เหตุผลและพยายามจะมีชีวิตรอด



เสียชีวิตหนึ่ง ทำไมต้องมีความหมายให้อาลัยอาวรณ์นัก เสียเลือด เสียเนื้อ และหมดลมหายใจไป ก็ไม่ต่างอะไรมากกับคนที่ยังหายใจอยู่อย่างตายทั้งเป็น แล้ววันนี้พรุ่งนี้ ก็มีโอกาสจะได้ตายตามไปได้ทุกเมื่อ



ไม่สนความตายของใคร หรือแค่ไม่มีเวลาจะเสียใจ ก็แค่นั้น

ไม่ฆ่า ก็ถูกฆ่า ไม่พยายามเอาชีวิตรอด ก็จะเป็นคนตายที่เปล่าประโยชน์

จะเป็นฮีโร่ หรือฆาตกร จะรอดครึ่งหนึ่ง หรือจะตายด้วยกันทั้งหมด

ศาลทหารจะมีโอกาสตัดสินถูกผิดได้อย่างไร หากคนต้องขึ้นศาลไม่มีชีวิตรอดอยู่ไปจนถึงวันนั้น



เป็นความด้านชาของหัวใจที่เลือดเย็น หรือว่าเป็นการตัดสินใจอันเด็ดเดี่ยว

จะมัวจมอยู่กับความเจ็บปวดที่ก็ต้องสูญเสียและเจ็บปวดอยู่แล้วทุกวัน

จะมัวยึดติดอยู่กับมโนธรรมที่ถูกหรือผิดไม่ช่วยทำให้อยู่รอด

หรือจะอยู่กับความเป็นจริงที่โหดร้าย ด้วยจิตใจที่ต้องเหี้ยมเกรียม

แต่...ยังไม่ตาย (เลือกเอา)



ก็เลยชอบหนังเรื่องนี้มากในแง่ของการ "ตัดสินใจ" ที่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะกล้าตัดสินใจแบบนั้นได้ ไม่มีใครบอกได้ว่ามันถูก แต่ก็ไม่มีใครจะกล้าตำหนิว่ามันผิด และแม้จะก้ำกึ่งบอกไม่ได้ความรู้สึกที่มีก็ยังเป็นการ "ยอมรับ" แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะ "ปฏิเสธ" มโนธรรมว่าไร้ค่า มันเป็นแต่ละสถานการณ์ที่ต้องตัดสินใจ ที่ในบางครั้งมโนธรรมก็ไม่อาจจะไปด้วยกันได้

( มโนธรรม th.w3dictionary.org แปลว่า การควบคุมภายในจิตใจของบุคคล เป็นระบบความคิดและความรู้สึก ซึ่งช่วยบุคคลในการตัดสินว่าการกระทำอะไรถูก อะไรผิด อะไรควรทำและไม่ควรทำ)



แล้วก็ชอบ "มิตรภาพฝังหลุมดิน" ระหว่างทหารเกาหลีเหนือกับเกาหลีใต้ ที่ผลัดกันรุกรับ แพ้ชนะในการรบและผลัดกันครอบครองภูเขาแอร๊ค รวมถึงหลุมมิตรภาพหลุมนั้นด้วย มันได้สื่อความหมายในเชิงปรัชญาสงครามที่ยากจะอธิบายเป็นคำพูดและทำให้หนังดูดีมีสาระแบบที่เกาหลีใต้ดูได้ เกาหลีเหนือดูดี และถึงไม่ใช่เกาหลีดูแล้วก็ยังถูกใจ



แล้วก็ชอบบทเพลงเกี่ยวกับ "ค่ำคืนที่ชายแดน" มันซึ้ง มันเศร้า มันเป็นอีกหนึ่งตัวแทนมิตรภาพฝังหลุมที่ทำให้รู้สึกว่า จะทหารเกาหลีเหนือ ทหารเกาหลีใต้ พวกเราก็เป็นทหารหัวอกเดียวกัน เราไม่ได้เกลียดชังกันแต่ต้องฆ่าฟันกันตามหน้าที่ ที่ก็ไม่รู้จะเรียกว่าปกป้อง หรือ แย่งชิงดินแดน เพราะแต่เดิมมันเคยเป็นเกาหลีเดียวกัน แล้วอยู่ๆ ต้องมาแบ่งแยก มันควรจะเป็นของฝ่ายเหนือหรือฝ่ายใต้ ใครจะไปรู้ ทหารก็แค่ต้องรบเพื่อเอามันมา ตามคำสั่ง

ส่วนมิตรภาพฝังหลุมดินเป็นอย่างไรนั้น อยากให้ลองไปดูหนังเอาเอง



มีสองฉากในหนังเรื่องนี้ที่ชอบมากเป็นพิเศษ

ฉากการซุ่มโจมตีท่ามกลางความมืดมิด พร้อมกับสายฝนที่เทกระหน่ำ ตอนที่กำลังจะรุกเข้าโจมตีแล้วว่าฟ้าแลบสว่างวาบ แว่บเห็นการเคลื่อนพลของทหารเกาหลีเหนือ

ฉากการรบครั้งสุดท้ายที่เขาแอร๊ค เมื่อทหารเกาหลีเหนือใต้ประสานบทเพลง "ค่ำคืนที่ชายแดน" มันเหมือนเป็นการคร่ำครวญต่อความโหดร้ายของสงครามและไว้อาลัยแก่ชะตากรรมของทั้งสองฝ่ายที่ไม่รู้ใครจะตาย ใครจะรอด กี่ศพ และกี่คน

ทั้งสองฉากนี้มันทำให้รู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้



หนังยังมีความน่าสนใจตรงที่ได้แอบแฝง ความสัมพันธ์อยู่ห่างๆ อย่างโหดๆ ในระยะปลิดชีพ ที่คล้ายจะมี "ความรู้สึก" ระหว่างทหารหนุ่มเกาหลีใต้ กับทหารสาวเกาหลีเหนือ แม้ไม่เคยจะมีโอกาสได้พูดจากันสักคำ แต่ก็เหมือนจะสื่อสารถึงกันผ่านกระสุนปืน ตอนแรกคิดว่านั่นกำลังจะส่อเค้าดราม่ารักเกาหลีขึ้นมาในระหว่างรบ ซึ่งหากทำไปอย่างนั้นจะทำให้หนังเสียราคาของการเป็นนังสงครามได้เยอะเลยนะ ยิงกันอยู่เปรี้ยงปร้าง ระเบิดกันบึ้มๆ จะมารักมารันทดอะไรกันในตอนนี้

แต่หนังก็ดีกว่าที่คาดหวังอีกแล้ว เพราะมันไม่เป็นไปอย่างที่นึกกลัว ก็แค่ความเจือจางกรุ่นควันปืน ดึงดูดความสนใจไว้แต่ไม่ถึงขั้นจะติได้ว่ามันชักเว่อร์



เธอคือพลแม่นปืน หน่วยซุ่มยิงของทหารเกาหลีเหนือที่ถูกเรียกว่า "ตาเหยี่ยว" ทหารเกาหลีใต้ประณามว่าพวกตาเหยี่ยวเป็นพวกขี้ขลาดที่คอยลอบกัด ปัญหาคือแม่นเหลือเกิน ทหารจำนวนมากต้องตายอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ตายอย่างไร้ทางสู้ และถ้าไม่อยากจะให้ทหารต้องตายลงไปมากกว่านี้ คิมซูฮยอคและคังอึนเพียวจึงต้องพาลูกน้องออกมาลาดตระเวน ล่อกระสุน เพื่อจะล่าตาเหยี่ยว แล้วใครจะตายก่อนกันต้องคอยดู



นี่เป็นอีกฉากหนึ่งที่ชอบมาก

"....ไอ้เคี่ยมวางไข่ครั้งละห้าสิบใบ มากกว่าครึ่งถูกกินโดยสัตว์อื่นๆ
ส่วนพวกที่ฟักออกมาส่วนใหญ่ ก็เสี่ยงอันตรายจากสัตว์อื่นด้วยเหมือนกัน
มีเพียงแค่หนึ่งหรือสองตัวเท่านั้นที่มีชีวิตรอด แต่พวกคุณรู้อะไรมั้ย
ไอ้เคี่ยมหนึ่งหรือสองตัว ที่เอาชีวิตรอดจากไข่ห้าสิบใบ

เติบโตขึ้น

และปกครองหนองน้ำ

นั่นแหละไอ้เคี่ยม

เราคือ โคตรไอ้เคี่ยม

ที่ปกครองสนามรบ
.....

เอาชีวิตรอดให้ได้ 12 ชั่วโมง!

เอาชีวิตรอด!

แล้วพวกเราจะได้กลับบ้าน"

ในความหมายของคำว่าไอ้เคี่ยมมันเท่ดีแต่ก็ไม่เท่าไหร่หรอกถ้าเทียบกับคำว่า "กลับบ้าน" เพราะคำๆ นี้ในหนังสงครามมันแทงใจได้ตลอด



ซิน ฮากยอน รับบท คังอึนเพียว นายทหารผู้เปี่ยมโนธรรมในจิตใจ คิดว่าบางมุมเขาก็ดูคล้าย อีริค มุน อยู่เหมือนกันนะคะ (หรืออาจจะเห็นไปเองคนเดียว) จากร่องรอยบนใบหน้าทำให้ดูมีอายุมากกว่า โกซู ผู้รับบทคิมซูฮยอคอยู่นิดหน่อย โดดเด่นทั้งคู่ แต่ส่วนตัวชอบบทของคิมซูฮยอคมากกว่า ตอนแรกๆ ที่ดูแล้วก็บอกไม่ได้ว่าร้ายหรือดี แล้วตอนหลังก็ยังตัดสินใจไม่ได้สักทีว่าตกลงผู้กองคิมเขาดีหรือร้าย เพราะจะว่าดีก็ไม่ใช่ แต่ครั้นจะว่าเลวร้ายก็ไม่เชิง อย่างที่บอกว่าการตัดสินใจบางเรื่อง ไม่ใช่ทุกคนจะกล้าทำ (อย่างไม่ลังเลอีกต่างหาก) ดังนั้นถ้าให้เลือกจะเรียกใครเป็นพระเอก ก็ต้องเลือกคิมซูฮยอคอยู่แล้ว



อีกคนที่ต้องเอ่ยถึงคือ ลีจีฮุน (Lee Je Hoon) รับบท ผู้กองชินอิลยอง นายทหารยศร้อยเอกอายุ 20 ปี ที่จะมอมแมมยังไงก็ยังหน้าตาเป็นสามเณรด้วยหัวเกรียนๆ กับผิวหน้าอันเกลี้ยงเกลา ตอนเห็นในตัวอย่างหนังคิดว่าหน้าใสๆ อย่างจีฮุนจะรับบทเป็นตัวแทนทหารหนุ่มน้อยที่ถูกเกณฑ์มารบแต่เยาว์วัยซะอีก ไม่คิดว่าจะเป็นบทหัวหน้าหน่วยไอ้เคี่ยมสุดอึดที่ทั้งดุดัน เด็กหนุ่มที่ต้องเป็นผู้นำทั้งที่ยังมีอายุแค่ 20 ปี จึงไม่ยอมแสดงความอ่อนแอใดๆ ไม่ว่าจะทางกายที่พกมอร์ฟีนไว้ใช้ปิดกั้นความเจ็บปวด หรือกระทั่งทางจิตใจที่ใช้ความดุดันแข็งกร้าวเป็นเปลือกห่อหุ้ม ความกล้าได้กล้าเสียที่ไม่รู้จะเรียกกล้าหาญหรือว่าแค่เป็นความบ้าบิ่น อะไรก็ช่าง เพราะมันสำคัญอยู่ที่เขาเป็นผู้นำที่ได้รับการยอมรับเหมือนดั่งเป็นสัญลักษณ์ของความอุ่นใจ ถ้ายังมีอิลยองเป็นหัวหน้าพวกเขาจะมีโอกาสรอด เพราะอิลยองจะไม่ยอมปล่อยให้ลูกน้องต้องไปตายง่ายๆ

แม้จะเกลียดลีจีฮุนเข้าไส้ กับผลงานนักธุรกิจหน้าใสไฮโซแต่นิสัยเลวร้าย (พอๆ กับพระเอกของเรื่อง) ในซีรีย์ Fashion King เพราะแสดงดีเกินเหตุ ความเกลียดจึงยังคงตราติดอยู่ที่หน้า แต่ถึงจะเกลียดก็ยอมรับนะว่า หนังเรื่องนี้จีฮุนก็เล่นได้ดี และคิดว่าเป็นเพราะหนังเรื่องนี้ที่จีฮุนได้รับรางวัล Best new actor บวกกับความโดดเด่นในซีรีย์ Fashion King ส่งผลให้ตอนนี้จีฮุนกำลังขายดีด้วยหนัง 4 เรื่องติดกันไปจนถึงปีหน้า



แต่บทหนุ่มน้อยทหารเกณฑ์ที่ว่า ก็มีอยู่ด้วยเหมือนกันคือ นัมซองชิค รับบทโดย Lee Da-Wit ทหารหนุ่มอ่อนที่ถูกเกณฑ์มาจากกรุงโซล ทั้งต้องต่อสู้กับความกลัวในสนามรบ ทั้งต้องปรับตัวเข้ากับทหารเก๋ากร้านสงคราม และนัมซองชิคก็จำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะฆ่า

ดูหนังสงครามสัญชาติเกาหลีเรื่องนี้แล้ว ก็ทำให้รู้สึกว่าหนังเกาหลีที่ปกติไม่ค่อยได้เลือกดูนัก ก็เป็นหนังคุณภาพที่ทำได้สนุกดีเหมือนกัน และคงจะหันมาสนใจหนังเกาหลีมากขึ้น อย่างเช่นที่มี วอนบิน อยู่ในสต๊อกตอนนี้ แต่คงจะเรียกไม่ได้เต็มปากว่าเป็นเพราะหนังเกาหลีดี ต้องเรียกว่าเป็นเพราะพระเอกเกาหลีหน้าตาดีมากกว่า (555)



The Front Line เรื่องนี้ โกซู แม้จะมอมแมมก็ยังอุตส่าห์หล่อได้อีก จะมีหนังสงครามสักกี่เรื่องกันที่พระเอกทหารหน้าตาหล่อ เท่าที่นึกได้ก็มี Black Hawk Down ที่ก็จำไม่ได้ว่าดูไปกี่รอบ Jarhead ที่เนื้อเรื่องไม่ดีเท่าไหร่กแต่ก็มี เจค จิลเลนฮาล มินิซีรีย์ Band of Brother ไม่แน่ใจว่าดูกี่รอบพราะชอบเนื้อหาและชอบ Medic Eugene แพทย์ทหารที่มีแต่คนเรียกหาท่ามกลางห่ากระสุนปืน ไหนจะปืน ไหนจะกระเป๋าเครื่องมือแพทย์ ไหนจะหอบหิ้วคนป่วย หัวซุกหัวซุนและพะรุงพะรัง แม้ไม่ใช่พระเอกแต่ก็ชอบหมอยูจีนมากถึงมากที่สุด ว่าแล้วก็นึกถึงมินิซีรีย์อีกเรื่องของ HBO เรื่อง The Pacific ที่ทำต่อจาก Band of Brother มีแผ่นนานแล้วแต่ยังดองอยู่ในกรุมาถึงป่านนี้ อีกเรื่องที่จะลืมไม่ได้ก็ต้องสงครามเกาหลีอีกเช่นกัน Taegukgi เรื่องของทหารสองพี่น้องในสงครามที่ได้สองหล่อจางดองกันและวอนบินมาเป็นจุดขาย ว่าแล้วก็อยากจะหามาดูอีกสักรอบ

นานๆ จะดูหนังเกาหลีสักที พอเห็นเรื่องนี้ทำให้เพิ่งรู้ว่างานโปรดักชั่นของหนังเกาหลีนั้นดูจะพัฒนาคุณภาพไปได้ไกลโขแล้วเหมือนกัน

ยังมีอีกไหม หนังสงครามชาติไหนก็ได้ ที่สนุก เนื้อหาดี และมีพระเอกหล่อ
(ไม่ค่อยจะโลภเลยนะ) ถ้าใครรู้จักหนังแบบนั้น โปรดช่วยชี้แนะ จะขอบคุณมาก











































































ชอบโปสเตอร์หนังมาก