คืนวันอาทิตย์ นั่งอ่านงานเพลินมาก
อย่างเพลิดเพลินก็ว่าได้
เวลาเลยล่วงไปถึงตี 2 ของเช้าวันจันทร์
ไม่ได้แล้ว ไม่ได้ ต้องนอน เพราะวันจันทร์มีนัด

เข้านอนตี 3 กระนั้นก็ยังตื่น 6 โมงเช้า
ตื่นมาต้มกาแฟ แล้วก็เหอะ
ค่ำวันนี้ค่อยนอนชด

พออุณหภูมิเริ่มขยับขึ้นมาที่เลข 6 องศา
ก็อาบน้ำ แต่งตัว
แล้วลงมาจดลิสต์ ว่าจะแวะซื้ออะไรบ้าง
ก่อนไปพบตามนัดหมาย

ออกจากบ้าน เลี้ยวซ้าย หักเข้าขวา
จอดรถที่ลาน CVS เดินไปหาครีมทามือ
เพราะปลายนิ้วมือแห้งจนแตก
คาดว่า โดนน้ำร้อนน้ำเย็น และอากาศก็ยะเยือก
ซื้อครีมทามือแบบครีมยาไปเลย
เพราะครีมทามือหอม ๆ ที่ใช้อยู่ เอาไม่อยู่แล้ว

จากนั้น เดินไปเลือกยาหยอดตา
เพราะรู้สึกตาแห้ง เนื่องจากใช้สายตามาก
คุณหมอสายตาเจ้าประจำเคยบอกว่า
ยาหยอดตา น้ำตาเทียม ก็เหมือนครีมนวดผม
สระผมแล้ว ควรจะใส่ครีมนวด
ดวงตาก็เหมือนกัน ใช้งานมาก ก็ต้องบำรุงบ้าง

แต่น้ำตาเทียมหลอดที่ใช้ประจำ
ใส่กุญแจอยู่ในตู้ เพราะแบรนด์นี้แพง
ขวดเท่าปลายนิ้วก้อย $23.99 แน่ะ
เลยถามแผนกขายยา เจ้าหน้าที่บอก
กดกริ่งตรงนั้นเลย พนักงานจะมาเปิดตู้ให้

เพราะเป็นสายวันจันทร์ คนงานเลยน้อย
กดกริ่งอยู่ 3 จึ๋ง รอไปรอมา พนักงานแผนกยา
น่าจะเป็นเภสัชที่ยืนกันอยู่ 4 หลังแผงกั้น
บอกว่า
อยากจะช่วยยูนะ แต่แผนกเราไม่มีกุญแจไขตู้
ยิ้มให้ และบอกว่า ไม่เป็นไร รอได้

กดกริ่งครั้งที่ 4 เสียงประกาศยังดังเช่นเดิม
แถวที่ 19 ลูกค้าต้องการความช่วยเหลือ
แต่ก็เงียบ เดาว่าพนักงานไม่พอ

ที่สุด ผู้จัดการเดินมาเอง
เป็นชาวอาร์มีเนี่ยน พูดจาดี ช่วยเหลือดี
และพาไปจ่ายเงินแบบสแกนเอง
พอกดเบอร์มือถือเก่า = เลขสมาชิก
ก็ได้ลดลงถึง $5 เดาว่าเป็นคูปองสะสมในบัญชี

ออกจาก CVS ไปร้าน Dollars King ในพลาซ่าเดียวกัน
เข้ามาเพิ่มว่า คนละร้านกับ dollar tree ชื่อดังนะคะ
dollar king เป็นร้าน local แถวนี้ของอาร์มีเนี่ยน
ขณะที่ 98 cents เป็นของคนจีนแถวนี้ค่ะ

ที่ร้านนี้เลือกซื้อเกลือหิมาลายัน กระดาษแผ่นหนา
ถุงมือล้างจาน และแผ่นรองโต๊ะกินข้าวที่สวย
จนอยากได้มาใส่กรอบ
จากนั้นก็ไปเข้าแถวรอช่อง 3

ชายหนุ่มหน้าตาเซอร์ดี ยืนก่อน
น่าจะเป็นครูเด็กเล็ก ๆ เพราะซื้อหนังสือเด็ก
แบบฝึกหัดเด็กน้อย เยอะมาก
ได้ยินเสียงค่าบิลว่า 100 กว่าเหรียญ
เท่ากับซื้อ 100 เล่มแหละ เพราะร้านนี้ทุกชิ้น ขาย $1

ซื้อของแล้ว มองนาฬิกาข้อมือ
เอ๊ะ ทำไมเพิ่ง 11.45 ... ตอนออกจากบ้านก็ 11.45 แล้ว
ปรากฏว่า พอเข้ารถ
อ้าว 12.45 แล้วนี่นา ... นัดบ่ายโมงตรง

เลยนึกได้ ว่าปรับเปลี่ยนเวลาให้เร็วขึ้น
หมดนาฬิกาทุกเรื่องในบ้าน รวมทั้งในรถ
แต่ลืมปรับเวลาที่นาฬิกาข้อมือ

ออกจากลานจอดรถ 12.45 ขับขึ้นฟรีเวย์
จอดรถด้านหลังตึกย่าน old town แล้วเดินข้ามถนน
มองเข้าไปเห็นคนนัดหมาย นั่งรออยู่แล้ว

ยกมือไหว้ และพบว่าตรงเวลา
มาถึง 12.55 พอดี
แต่คุณลุงมาถึงล่วงหน้าตั้งแต่ 12.15 แล้ว
คุณลุงเขาบอกว่า ตื่นเต้นครับ จะได้คุยงานกัน

เดินไปสั่งกาแฟของร้านนี้
coffee bean and tea leaf
จำได้ว่า มีเฮเซลนัทด้วย เลยสั่งแบบเมนูส่วนตัว
คิดเมนูเองได้เลย
คุณลุงบอกว่า สั่งเหมือนกันเลยครับ
ถามคุณลุงว่า จะกินได้เหรอคะ ....

แต่คุณลุงก็ยืนยัน เลยตามนั้น ตามนั้น

พนักงานร้านนี้ น่ารักสม่ำเสมอ
ดีกว่าร้านเงือกเขียวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกันเยอะ
เยอะแบบเยอะ
แต่พนักงานเงือกเขียว สาขาใกล้กันก็น่ารัก
แค่น่ารักแบบการค้า ขณะที่ร้านนี้ น่ารักด้วยตัวตนเอง

...

นั่งคุยกันจนถึงบ่าย 2
ให้ไอเดีย ออกไอเดีย ช่วยเกลาไอเดีย
เงินทุน 200 ล้าน เยอะมากสำหรับการเริ่มต้น
แต่ยังไม่กล้าให้คำตอบว่า จะไปเป็นที่ปรึกษาให้
เพราะแปลว่า ต้องกลับสู่วังวนทำงานลูปเดิม

เลยถามคุณลุงว่า ถ้าลดสเกลลงเหลือ 20 ล้าน
แล้วจ้าง outsource จะดีกว่าไหม
ไม่ต้องแบกอะไรหลายอย่าง และไม่ต้องมีหลายออฟฟิศ
เปิดออฟฟิศหลัก ที่เดิม พอ

คุณลุงว่า คุณรับงานแล้วใช่ไหม
ถ้ารับ ... ทำได้เลยครับ ตามนั้น

เหมือนตกกระไดพลอยโจน
แต่ก็ย้ำว่า ขอคิดก่อนนะคะ
จะให้คำตอบสิ้นเดือนค่ะ ว่าจะเข้าไปช่วยงานไหม

คุณลุงบอกว่าได้ครับ
ผมจะรอ

นั่งในร้านกาแฟจนบ่าย 2.30 ลุกไปร้านญี่ปุ่น
เพราะหิว
เนื่องจากบ่ายแล้ว ยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากกาแฟ

คุณลุงบอกว่า ทำไมไม่สั่งขนมปังมากิน
บอกว่า ไม่กินขนมปัง ไม่กิน pastry ทุกชนิดค่ะ
คุณลุง อ๋ออออออออออออ ...

ในร้านอูด้งของญี่ปุ่นเจ้าประจำ
ได้รู้ว่า ลูกสาว 2 ลูกชาย 1 ของคุณลุง
ทำงานดีมาก
เภสัชที่ซีนาย ผู้จัดการที่ yelp และอีกคนที่ estee
สุดยอดเลย
สะใภ้ก็ทำงานบริหารใน google
แต่ทำไม ไม่มาช่วยงานพ่อ

คุณลุงบอกว่า พวกเขาโตแล้ว
มีวิถีชีวิตที่เลือกเองแล้ว และงานยุ่งมาก
ส่วนภรรยาคุณลุงที่แสนจะน่ารักคนนั้น
ก็สนุกสนานกับการอยู่บ้าน

บอกคุณลุงว่า ฝากสวัสดีด้วยนะคะ
ไว้ว่าง ๆ จะไปเยี่ยมค่ะ

คุยกันจนถึง 16.30 ก็สรุปว่า
อืมมมม คนรวยระดับหมื่นล้าน
ก็มีความยุ่ง ๆ แบบคนรวยเนาะ
และคนรวยสูงอายุคนตรงหน้านี้ ก็ยังอยากหาอะไรทำ
เล่น ๆ
ด้วยเงินทุน 200 ล้าน

ช่างน่าอิจฉาวิถีคนรวย

...

ขากลับ ขับรถกลับบ้าน
แวะหย่อนเสื้อผ้า และของใช้ตกแต่งบ้าน
ที่ใส่ถุงรอไว้บริจาค ลงหย่อนที่ตู้รับบริจาค
goodwills

...

อย่างน้อยวันนี้ก็ได้ "ให้" แล้ว