การได้ตื่นมาในแต่ละเช้า
แล้วมีโอกาสได้นั่งริมหน้าต่าง มองออกไปไกล
ถึง... ที่เส้นขอบฟ้า
กับกาแฟแก้วโต ๆ ข้างแจกันดอกไม้ที่เด็ดมาจากหลังบ้าน
และหนังสือเล่มเล็ก ๆ สักเล่ม, ตรงหน้า
ฉันว่า มันคือเหล่าแหล่งรวมแรง
ให้ใจก้าวเดินต่อไปได้ในแต่ละวัน
อย่างไม่โดดเดี่ยว
ฉันติดกาแฟ หลงใหลดอกไม้ และชื่นชอบการอ่าน
หากเหนืออื่นใด ฉันรักจะเขียน
แต่ไม่ต้องการเรียกตัวเองว่า นักเขียน
ฉันเป็น [แค่] ผู้หญิงธรรมดาที่รักจะตื่นมาเขียนหนังสือ
ยามเช้า ๆ เท่านั้นเอง
...
บันทึกข้างต้น
เปิดเจอในสมุด ‘จดงาน’ เล่มหนึ่ง
ไม่รู้ว่า ทำไมถึงเขียนไว้ในนั้น
เป็นสมุดจดงานวิชาที่ไปลงเรียนคอร์สพิเศษ
เมื่อนานมาก ๆ มาแล้ว
วิชาที่คนตรวจบอกหน้าชั้นว่า
“วิเคราะห์งานได้แบบ ‘รับเต็ม ๆ’ ไปเลยครับ”
จำได้ว่า
ฉันได้แต่ยิ้มรับคำชมในการบ้านที่ทำส่งไป
ไม่อยากบอกว่า
ถึงการบ้านจะยาก สำหรับ ‘เด็ก’
แต่ฉัน, ที่ไม่ใช่ ‘เด็ก’ แล้ว มันก็แค่อาศัยประสบการณ์
ในการมอง ในการคิด
แล้วเขียนออกมา
เท่านั้นเอง..
.
.
.
เช้าวันนี้ ฉันตื่นมาอย่างเต็มอิ่ม
เป็นอีกเช้าที่ได้นอนหลับสนิทรวดเดียว
ตั้งแต่ไม่ดึกจนลืมตาตื่นในเช้าจัด ๆ
อาจจะเป็นเพราะได้คิด รู้คิด และคิดได้แล้วว่า
ไม่มีอะไรคงทน คงที่ และคงอยู่
แปลกดี ที่ฉันมองอะไรที่แปรเปลี่ยนไป
อย่างช้า ๆ ชัด ๆ
ได้ด้วยใจที่นิ่งเงียบ
ฉันแค่นั่งมองและรับรู้อย่างที่เห็นเอง
เห็นได้ด้วยสายตาธรรมดา
การไม่ ‘ได้’ มาอย่างที่หวังไว้ ของคนบางคน
ทำให้ ‘เขา’ แปรเปลี่ยนไป
การที่ฉันไม่เออ-ออ
กับ ‘การลงทุนบางอย่าง’ ที่ใครบางคนต้องการ
ทำให้ ‘เขา’ ถอยห่างไป
และนั่น ทำให้ฉันได้ข้อสรุปว่า
แท้จริงแล้วคนเกือบทุกคน ต่างหวังผลประโยชน์
ในการจะ ‘คบหา’ กัน
อยู่ที่จะเห็น ‘ลาย’ ชัดในเวลาช้า หรือเร็ว
แต่เชื่อเถอะว่า จะอย่างไร
สักวันก็จะต้องได้เห็นลาย
วันนี้ กับคนที่คบมานานหลายปี ก็ไม่เว้น
และฉันยิ้มรับกับความเปลี่ยนแปลงนั้นได้
เหตุผลไม่มีอะไรมากไปกว่า
เมื่อฉันไม่ยอมจะ ‘รับ’ ด้วย
ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
จากที่เคยโทรหาเช้า เที่ยง เย็น ทุกวัน ก็หายไป
และหายเงียบสนิท
เมื่อฉันตอบ ‘ปฏิเสธ’ อย่างชัดเจน
คำว่า ‘ไม่’ คำเดียว
ให้ผลลัพธ์ที่ชัดเสียจนไม่ต้องเสียเวลาใดอีก
และไม่ใช่เรื่องยาก
กับการจะมองเห็นแจ่มชัดราวกับมองทะลุกระจกใส
ที่หน้าต่างเช้านี้
เช้าที่- ฉันยังอยู่ที่เดิม
แต่นิ่งขึ้น
น่าแปลกที่วันนี้
แขนสองข้างของฉันไม่ยื่นไป
และไม่งอพับกับตัว
ฉันแค่ทิ้งแขนแนบนิ่งกับลำตัว
ใครจะเป็นอย่างไร เป็นไปเถอะ
จะอย่างไร ฉันก็ยังเป็นฉัน
ที่เริ่มต้นรู้แล้วว่า
ที่ทางของตัวและหัวใจ
ควรจะวางไว้ใน ‘มือ’ ใคร [ถ้าไม่ใช่ในมือตัวเอง]
และความรู้สึกเช่นที่ว่า
ทำให้ฉันไม่มีความรู้สึกอยากจะเข้าโซเชียลมีเดียใด
เพื่อตอบอารมณ์ของตัวเองอีก
อาจจะเพราะบางสิ่งบางอย่างได้สูญลับดับหายไปแล้ว
การเข้าเน็ตจึงเหลือจุดประสงค์เพียง
เข้ามารับส่งงาน
และเท่านั้น
วันเวลาช่วงที่ผ่านมา จึงเหมือนกลับสู่ชีวิต
ที่หายใจเอาอากาศเข้าและออก
เพื่อมีชีวิตอยู่ตามความเป็นจริง
และนิ่งเวลาพบเจอสิ่งล่อลวงใจ
.
.
.
หรือชีวิตได้ผ่านมาถึงจุดที่ความอดทนได้หนีหายไปสิ้นแล้ว
หรือความอดทนนั้นได้ถูกใช้สอยอย่างสิ้นเปลืองจนหมดแล้ว
วันนี้จึงไม่หลงเหลือความอดทนใด
ที่อยากจะทนุถนอมหัวใจใครอีก
ใจใคร, ก็ใจใครนี่นะ
Create Date :30 มกราคม 2566
Last Update :30 มกราคม 2566 13:03:47 น.
Counter : 453 Pageviews.
Comments :0
- Comment