................unKnown................................................... ควางเงียบมักโผงผางโผล่ข้างกายไม่รู้ตัว ยิ่งกลางแสงสกาวดาวม่านราตรี การอยู่ลำพัง กับความเงียบ แม้จะแย้มใบหน้าด้วยรอยยิ้มซักเพียงใด แต่กลับยากหลบซ่อนความเหงาเศร้า ลึกๆ กลางหัวใจ การอยู่ลำพัง บางครั้งเป็นการดื่มด่ำ และดิ่งลึกสู่ความรู้สึกต่างที่ไหวหวั่นของตัวเอง บางครั้งเป็นการเผยความรู้สึกลึกให้กว้างออก ไม่แปลกที่เมื่อความเหงากระหน่ำความรู้สึกนั้น เรามักจะรู้สึกอยากหาใครซักคนมาคุย ไม่แปลกที่ยามเราต้องความเศร้าทรวงลึก เรามักอยากจะโอบกอดใครซักคนให้หายเดียวดาย ไม่แปลกที่เวลาเราขาดหายความรัก มักจะอยากรักใครซักคน แม้จะยังหา เธอคนนั้นไม่เจอก็ตาม แต่แปลกเหลือเกิน เมื่อความรักมาร่ำร้องข้างหัวใจ เรากลับลังเล และ คลอนความรู้สึก ไม่กล้ารับมันไว้ จนสุดท้ายมันหลุดลอย ไกลจังหวะหัวใจเต้น จึงได้รู้ว่า เราพลาดอะไรไปแล้ว............จริงๆ ........................................................................
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
นอกเสียจาก
พลาดที่จะเ้ข้าถึงตัวเอง
มนุษย์มักจะเข้าจว่า ความเหงา ความเงียบ คือสิ่งแปลกปลอมในชีวิต
แต่...เราลืมคิดไปว่า
ตัวเรานั้นเกิดขึ้นมาพร้อมกับความว่างตา่างหากหละ