how dependent i could be? เศร้าสร้อย.. หงอยเหงา.. ไม่ใช่เพราะใครหรอก ทั้งหมดก็เพราะตัวเรา เราคิดอะไรมากไป อยากเป็นคนไร้ความคิด ไม่ขอให้เป็นคนคิดแต่อะไรดีๆ เพราะมันขอมากไป ขอแค่เป็นคนไร้สมอง ไม่ค่อยคิดอะไรมาก อันนี้ขอกำลังดี เมื่อวาน.. ไปงานลดราคาอะไรไม่รู้ที่ศูนย์ประชุมสิริกิติ์ เนื่องจากกำลังจะขับรถผ่านแล้วเฟรนด์บอกว่าจะไป เลยไปรอมันที่นั่น.. ไปๆ มาๆ มันเสือกไม่มา เราก็เลยนั่งชิวต่อคนเดียว ฟังเพลง นั่งอินกับเพลงที่กัดกร่อนจิตใจก็สนุกดีเหมือนกัน อ่ะ ข้อความที่กำเนิดจากการนั่งทอดความคิดอันหมกมุ่นเมื่อวาน The loneliest day of the year I yet prefer isolated with no one near The sprinkling fountain's giving me unclear Pink trousers never look good on me I know everything but I won't say anything This paranoid feeling's filling me killing You would know nothing cuz you feel nothing The tear I'm crying never stop falling How I miss you when I wanna quit you You're haunting me everywhere but you never ever even care เมื่อวานเหงามาก เหงาแบบตั้งใจที่จะเหงา.. สถานที่และบรรยากาศก็ช่างเหงา ลานกว้างๆ พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน.. การเดินช้าๆ ก็ยิ่งช่วยบิ๊วอารมณ์ โอ้ว.. เป็นโรคจิตหรืออย่างไร? ทุกอย่างเราก็ทำเองทั้งนั้นแหละ คิดเองเออเอง ทำตัวเองเหงาเอง คงจะเป็นแบบที่ไอเฟรนด์บอกจริงๆ ว่าเราเหมือนพี่ช่า ฮ่าๆ มีความสุขที่มีความทุกข์ แล้วเราก็ชินแล้วด้วย ไม่ได้รู้สึกทุกข์อยากตาย แต่ก็รู้สึกทุกข์ดี มีลิมิต แต่ก็ยังเสียดายตัวเองสมัยก่อนอยู่นิดๆ คิดถึงคนที่ไม่พึ่งพาใคร ไม่ยอมรับในความเหงาของตัวเอง อยู่คนเดียวได้สบายบรื๋อส์ ทุกอย่างในโลกมีแต่ bright side ..แต่ก็คงได้แค่คิดถึง คนเราก็ต้องเติบโตขึ้นมาเป็นอีกคนที่เราตอนเด็กๆ แทบจะไม่รู้จักเลย |
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เพลงชั้นสูง ฟังทำไม คั่ก คั่ก