ขุนช้าง ขุนแผน ตอนที่ 10/2 พลายแก้วได้นางลาวทอง จบตอน  ขุนช้าง ขุนแผน ตอนที่ 10/2 พลายแก้วได้นางลาวทอง จบตอน นางวัน นางเวียง ได้ฟังดังนั้น ต่างรีบปลอบรับขวัญ “แม่คิดจะเดียจฉันท์ไปไยมี พ่อ แม่ ให้มาเป็นข้าเขา จะคิดมากไปไยเล่า สิ่งที่ควรทำ คือต้องทำให้เขาเมตตาปราณี จะได้ดี ก็เพราะรู้วิธีเอาใจ ถ้าขืนไปขัดอารมณ์เขา ให้ไม่พอใจ หาดีไม่ พี่น้อง พ่อ แม่ อาจจะต้องโทษภัยพระคุณท่าน คุ้มครองป้องกันเรา จึงได้ยกลาวทองให้เป็นข้า หมายใจว่าจะได้เป็นหน้าเป็นตา พ่อแม่ได้พึ่งพาในภายหน้า หากเจ้าบ่ฟังข้า จะพาพ่อแม่เราฉิบหาย จงเอ็นดูปู่ย่าตายาย หมายพึ่งจึงให้มาเป็นเมีย อย่ากลัวไปเลย พี่จะไปเป็นเพื่อน แก้มแม่เปื้อนแล้วจงเช็ดน้ำตาเสีย อนิจจาเอ๋ย หน้าน้องหมองไปแล้ว เอาแป้งทาเถิดน้อง” จากนั้นลาวทอง มีพี่เลี้ยงเคียงข้างละคนพาไป แต่การไปก็ทุลักทุเลหนักหนา เดินไปจนถึงใกล้ม่านจึงคลานเข้าไป พี่เลี้ยงทั้งสองต่างพากันเข้าไป เจ้าลาวทองกลับถอยหลังแล้วทรุดนั่งนิ่ง พี่เลี้ยงต้องรีบฉุดมือดึงเข้ามา พอแหวกม่านออกไป แสงสาดส่องมาต้องหน้านวล ลาวทองซบหน้าไม่นั่งตรง เข้าบังม่านหมอบลงให้วุ่นวาย พี่เลี้ยงพยายามหลีกให้นางโดดเด่นแต่ผู้เดียว ลาวทองก็พยายามเข้าไปบัง แอบ พี่เลี้ยง ส่วนพลายแก้ว เห็นนางมาแล้วแต่ยังแอบหลังพี่เลี้ยง ก็รู้ว่านางประหม่า ขวยเขิน จึงมองเพ่งพินิจ ก็เห็นว่า นางงามนัก ก็เกิดความรักเสน่หาขึ้นมาทันใด ยิ้มแย้มสนทนาไปว่า “ร้อยชั่งนั่งขึ้นเป็นไรเจ้า อย่าเอาแต่บังเงาเลย เชิญมานั่งทางสว่างเถิด มาสนทนากันเล่นให้เย็นใจ ขอถามเจ้า วันทัพมาถึงบ้านจอมทอง น้องตระหนกตกใจหรือหาไม่ บ้านอื่นแตกตื่นกันกระจายไป ไยเจ้ากล้าอยู่บ้านผู้เดียว หรือเข้าใจใครบอกว่าพี่มา คงเมตตาไม่จับเจ้า คนดีเป็นอย่างไรเจียว จึงไม่ทิ้งบ้านแต่ประการใด” ครานั้น นางวัน กับนางเวียง ทั้งสองหมอบยกมือไหว้ สะกิดลาวทองให้ตอบ แต่นางมิยอมเอ่ยคำใดๆ พี่เลี้ยงทั้งสองจึงต้อง ยิ้มไปตอบไปแทน “ บ้านจอมทองขึ้นกับลำพุูน วันนั้นดูเงียบสงบไม่มีมูลเหตุศึกสงครามใดๆ วันเมื่อทัพไทยเข้าตี หนีไม่ทัน ด้วยว่าไม่รู้ตัว คิดว่าหนีไปเกรงว่าจะไม่รอด ได้แต่พยายามปกป้องทรัพย์และครอบครัวเอาไว้ โดยที่ทั้งหมดรวมกันหลบซ่อนอยู่บนเรือน อย่างเงียบ ๆ พ่อเฒ่าห้ามไว้ว่าอย่าส่งเสียงให้นิ่งเงียบเป็นอย่างที่สุด ถึงจะโดนจับไปทั้งหมู่บ้าน พวกเราก็จะไม่โดนจับ เดชะบุญท่านช่วยคุ้มภัย จอมทองจึงได้รอดมา ถึงกระนั้นก็ยังเสียใจที่ลาวทองต้องมาเป็นข้ารับใช้ ด้วยหมายใจจะได้เป็นหน้าตาพึ่งพาจนวันตาย” พลายแก้วยิ้มแล้วตอบคำ “ชะรอยเราทำบุญไว้มากหลาย จึงดลใจทั้งไพร่ และนายมิให้ทำอันตรายบ้านจอมทอง ที่จริงใจก็มิได้คิดว่า จะได้เมียงามมาร่วมห้อง เมื่อเพลาเย็นเห็นคนมาเยอะแยะ สองท่านพาเจ้าลาวทองมา ความพอใจมีมากกว่าได้เชียงทองเสียอีก” พลายแก้วหันไปจ้องหน้าลาวทองกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ระคนเอ็นดู “เหตุไรเจ้าจึงมิสนทนา หรือว่าไม่เต็มใจ พี่เลี้ยงทั้งสองช่วยถามให้หน่อยเถิด จะได้สิ้นสงสัย ไม่เต็มใจ ไม่รักก็แล้วไป อย่าได้ร้องแก้มเจ้าจะหมองมัว” ครานั้นนางวัน นางเวียง มีไหวพริบดีมิใช่น้อยรีบสะกิดลาวทอง “ทูนหัวไยจึงนิ่งไม่พูดไม่จา ถ้าน้องได้ดีพี่ทั้งสองจะได้มีที่พึ่งบุญ หากแม้นแข็งขืนมิฟังคำพี่ ตัวน้องคงต้องไปอยุธยา โดยมิได้เห็นหน้าพี่ทั้งสองเป็นแน่ เลี้ยงมาก็หมายว่าจะได้พึ่ง หากมิให้พึ่งแล้วไซร้ พี่ทั้งสองคงต้องไปหาที่พึ่งอื่น เสียแรงเว้าวอนสอนสั่งทุกวันคืน ยังไม่หยุดสะอื้นแสดงว่าไม่เอ็นดูพี่ทั้งสอง” ลาวทองได้ฟังพี่เลี้ยง นึกกลัวพี่เลี้ยงจะทิ้งไปจริงๆ คงจะไม่ได้เห็นหน้าพี่ทั้งสอง คิดจะเอ่ยปากเจรจา โต้ตอบคำชาย เป็นไปด้วยความยากลำบาก ด้วยรู้สึกอาย และไม่เคยสนทนาภาษาไทย จำเป็นจำใจจะเอ่ยปาก ยังกระดากกระเดื่องเขินอาย พี่เลี้ยงหยิกเน้นให้เจรจา นางจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นประหม่า “ตัวข้อยจะยอมเป็นข้า เมื้อถึงเมืองใต้ ถึงจะห่วงทางนี้นักก็จะหักใจไป แต่บ่ฮู้ คำสิเว้า”  พลายแก้วเห็นนางยังประหม่า พูดไม่เงยหน้า ครั้้นจะสนทนาต่อไป ก็จะเนิ่นนานไป จึงเอื้อมมือหยิบหมากในพาน อัดอั้นใจอ่านพระคาถาด้วยความมั่นใจ จากนั้นส่งให้พี่เลี้ยง “ช่วยยื่นหมากไปให้ลาวทองด้วย พี่ทั้งสองกินหมากในพานนั่นเถิด สนทนากันก็ดึกแล้ว กลับไปก่อนเถิด วันอื่นค่อยขึ้นมาใหม่” พี่เลี้ยงรับหมากมายื่นให้ ลาวทองรับไว้ไม่เงยหน้า ไม่กินกลัวจะไม่ให้ไป ครั้นกินหมากแล้วมนตรา ดลให้เสียวใจ ตั้งแต่ยามเย็นที่นางมา หาได้ดูหน้าตาพลายแก้วไม่ ครั้นต้องหมากมนต์เคี้ยวประเดี๋ยวใจ ก็เกิดความอาลัยลอบเหลือบชำเลืองตา ครั้นเห็นนายทัพยิ้มให้ รู้สึกอยากจะคลานเข้าไปหา พลายแก้วเห็นกิริยาอาการ ก็รู้ว่าต้องเทพรำจวนใจ จึงเบือนหน้ามา บอกกับสองนางว่า “ไปเถิดวันอื่นจึงมาใหม่เถิด น้องลาวทองหาวนอนแล้ว” จากนั้นดับไฟทำท่าจะนอน พี่เลี้ยงทั้งสองเดินออกมา ปิดประตูเดินออกไปอย่างรีบเร่ง ส่วนลาวทอง ภาพพลายแก้วยังติดตา เวลานี้ไม่คิดจะไปที่ใดแล้ว หมายใจอยู่เป็นคู่ครองอย่างแม่นมั่น เพลานี้จวนรุ่งสางแล้ว พลายแก้วลุกลงมาจากเตียง เดินมาเหมือนจะปิดประตูห้อง มือคลำไปถูกเจ้าลาวทองนางนิ่งเงียบมิได้ร้องแต่ประการใด พลายแก้วหยุดนั่งใกล้ๆ ส่งเสียงไปว่า “ใครนี่หือ” ลาวทองยังคงเงียบหาส่งเสียง กระไรไม่ มีแต่ปัดมือพลายแก้วจากอกของนาง “คิดว่าใคร ลาวทองนี่เอง ไยมานั่งตรงนี้เล่า” พลายแก้วทำเสียงเหมือนตกใจ แต่ยังคงลูบประโลม กอดจูบ จากนั้นประคองกอดอุ้มขึ้นเตียงนอน บรรจงวางลงบนที่นอน “เจ้าอย่ากังวลไปเลย มาพี่จะรับขวัญเจ้า” ยิ้มพลางเคล้าคลึงพัลวัน ระรื่นกลิ่นกระแจะจันทร์ ในที่สุดทั้งสองก็สุขเกษมเปรมใจ ตีเหล็กจุดประทีป ลาวทองระทวยบนที่นอน ยังคงซบหน้าไม่เงยขึ้น พลายแก้วยังคงอิงแอบไม่ห่าง บรรจงจูบ เชยคางให้นางลุกขึ้นกินหมาก “ไม่เปรี้ยวปากฤาช่างทนกระไรได้” แล้วตระกองกอดยกสะโพกขึ้นบนตัก ลมหายใจระทวยละมุนดูงามนัก พลายแก้วจูบผมแอบแนบหน้า “อย่าหลับตาลุกขึ้นเถิดจะขอถาม เป็นสัตย์จริงจะเจ้า จะพุูดให้ฟัง พี่แสนรัก จักตามใจเจ้าทุกอย่าง ถ้าไม่ติดราชการงานทัพ พี่นี้จะไม่กลับไปเมืองล่าง พี่สงสารเจ้าที่เศร้าโศกมิเหือดหาย เพราะจำต้องจากบ้านเรือนไป ตัวพี่ถึงได้เคล้าคลึงเจ้า แต่ใจเจ้ายังคงระลึกถึงพ่อแม่ ยังให้ก่อเกิดความเศร้าโศกสงสารท่านทั้งสอง เพราะต้องห่างไกลกัน ครั้นจะทิ้งเจ้าไว้ในจอมทอง พี่คิดถึงน้องไม่เหือดหาย ได้เมีย จากเมียไปก็เสียดาย คิดไปให้รู้สึกรำคาญใจ จงเอาความรักมาหักความเสียใจเถิด เราจะไปเมืองล่างด้วยกัน อย่าร้องไห้ไปเลย หรือว่าเจ้าจะอยู่เมืองบนก็ตามใจ ผัวจะไม่ว่าเจ้าให้ระคายเคืองเลย” ลาวทอง ใจยังติดในรสสวาทไม่เหือดหาย กอดแนบอิงแอบกับอกของพลายแก้ว แต่ยังคงเมินหน้า กล่าวว่า “น้องมิได้คิดกลับกลายเป็นอื่นแต่ประการใด พ่อแก่แม่เฒ่าอันเป็นที่รัก ฟูมฟักเฝ้าเลี้ยงจนเติบใหญ่เป็นสาว บ่ได้ตอบแทนบุญคุณสองท่านปานใด อาลัยเหลือที่จะรำพัน จากอกพ่อแม่มาอยู่กับผัว คงต้องระวังตัวให้มากไว้ เมื่อใหม่ก็พร่ำบอกว่ารัก เมื่อถึงเวียงใต้ข้อยคิดกลัว จะไม่เป็นดังคำที่พูดไว้ ถ้าอ้ายแบ่งแยกเป็นสองรัก ก็ยากที่จะที่ทำอันใดได้ ด้วยเขาเป็นเจ้าของเดิม ถ้าพี่รักเลี้ยงดูก็พอรอดตัว ข้อยรักพี่ถึงได้ ไม่คิดจะอยู่บ้านยอมตามไป เพราะความรักทำให้ต้องทำในสิ่งที่มิควร คงจะทำไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ” พลายแก้วยิ้ัมรักขวัญแล้วจึงตอบว่า “พี่รักเจ้าลาวทองเอย ยิ่งกว่าร้อยรักผู้ใดๆ ถึงเมียพี่มีอยู่อย่าหวั่นใจไปเลยเจ้า เจ้าอย่าสงสัยในความรักพี่ไปเลย พี่จะถนอมนวลให้ถ้วนทั่วทุกคน ตามน้อย ตามใหญ่ให้เสมอกัน เจ้าแก้วตากำพร้าไม่มีญาติ อย่ากลัวไปเลย” ปลอบพลางคลึงเคล้าพัลวัน สัพหยอกชวนพูด กระซิบ ประคองจูบสองแก้ม จนเวลาฟ้าสางใกล้เข้ามา เสียงดุเหว่าแว่วเสนาะหวาน ก็รูดม่านออกมาข้างนอก พวกเหล่าชาวเชลยก็หมอบคลาน ประคองพานน้ำผ้าเช็ดหน้าให้ พานหมากวางตั้งไว้ทางด้านใน พลายแก้วออกไปนั่งกับขุนนาง ลาวทองอยูในห้องตริตรอง ที่แทบทุกลมหายใจเกี่ยวกับการที่จะต้องจากบ้านไป ควรจะทำอะไรบางอย่างเป็นการฝากฝีมือไว้ จึงได้เรียกพี่เลี้ยง “พี่เวียง พี่วันเข้ามานี่” จากนั้นแจ้งความประสงค์ว่า “น้องนี้คิดไว้เห็นได้การ ตัวเราจะลงไปเมืองใต้ ไม่รู้ว่าเมื่อใดจะได้กลับคืนบ้าน ฝีมือการปักเราก็พอมีอยู่บ้าง คิดจะปักม่านไว้ให้ประจักษ์ตา ถวายไว้ในวัดเมืองลำพูน ให้ได้เป็นเค้ามูลในภายหน้า พี่ทั้งสองไปหาผ้าเนื้อดี และจัดสิ่งของอื่นๆ มาด้วย” จากนั้นช่วยกันต้มผสมสีย้อมผ้า เนื้อไหมสีม่วงดูสดชื่นปรากฏแก่สายตาในเวลาไม่นาน เข้าสะดึงทำมุมให้เสมอกัน ลาวทองตั้้งใจทำด้วยจิตเบิกบาน พร้อมด้วยสองพี่เลี้ยงผู้เป็นผู้ช่วย ร้อยไหมให้ทั้งซ้าย ขวา ปักเป็นเรื่องพญามาร ยกกองทัพเข้ามาผจญที่ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ แสดงอาการกริ้วโกรธ กระทืบช้างที่นั่งให้ขับไล่ พวกพลเสนามาร ได้แปลงร่างไปต่างๆ นาๆ ดูน่ากลัวยิ่งนัก บ้างสวมเสื้อเกราะ บ้างแบกตะบอง พญามารขี่ช้างตัวสูงสุด ถือลูกศร เกาทัณฑ์ จักรแก้ว คทา ตรีศูล กางกั้นโล่ห์ ช้างกล้างางอน ม้าศึกล้วนประดับเครื่องม้าอย่างงดงาม บ้างขี่โคตัวใหญ่ ธงนำทัพดูคลาคล่ำ เมฆบดบังแสงอาทิตย์ เทพทุกราศีหนีลับ งามระยับด้วยทองถมทุกแห่ง ที่สีม่วงก็ม่วงเป็นมัน ที่สีแดงก็แดงสีสดใส ต้นไม้ดูพริ้วไหวทั้งกิ่ง ทั้งใบ มีชีวิตชีวา ปักนกบินไล่ตามกัน มองดูเหมือนใล่จิกกันแล้วบินไป ทุกสิ่งสมจริง อยู่ในที่ควรจะเป็น ปักเขาสุทัศน์สัตภัณฑ์ ถัดมาห้าแถวเป็นแนวสมุทร น้ำใสคลื่นเป็นระลอก ฝูงกินนร วิทยาธร มาอาบกิน ปักเป็นบัวบานตระการตา ผึ้งบินร่อนโผผิน ปักเป็นสัตว์สี่เท้าดาดาษ หากินอยู่เรียงราย ลาวทองนั่งทำตั้งแต่เช้าจนพระอาทิตย์ตกดิน พลายแก้วเดินเข้ามาถึงห้องเห็นม่านสวยงาม ยืนยิ้มมองลาวทองปัก คิดคำนึง ลาวทองฝีมือน่ารักนัก นั่งพับเพียบเรียบร้อย ละม้ายเจ้าพิมพิลาไลย ยิ่งให้คิดถึงพิมแสนรักแทบจะขาดใจ ฝีมือการปักของลาวทองพอกันกับพิม พลายแก้วยิ่งมองยิ่งคิดใจหวั่นไหว หันกายไปเข้าห้องเอนกายนอนบนที่นอนของลาวทอง นอนคิดจนหลับไป ลาวทองกับสองพี่เลี้ยง แม้ค่ำแล้วยังตามตะเกียงปักผ้าม่าน หานอนไม่ จนกระทั่งฟ้าสางจึงได้แล้วเสร็จตามความตั้งใจ ตัดผ้าม่านที่ปักออกจากสะดึง จากนั้นอาบน้ำผัดหน้า ด้วยเครื่องหอมกระแจะจันทร์ แล้วเข้าไปหาพลายแก้ว ทั้งสามหมอบอยู่ใกล้ๆ พลายแก้วเห็นนางนั่งลงใกล้ๆ ใจยังคิดถึงพิมพิลาไลยปากก็กล่าวว่า “เจ้าปักฝีมือดี ช่างรู้เรื่องนิทานมารผจญ ฉลาดล้นกว่าหญิงใดในกรุงศรี ไม่มีเหมือน พิม โอ๊ย ลาวทอง” ลาวทองได้ฟังพลายแก้วพลั้งเรียกชื่อพิม จึงยื่นมือมาสะกิดพี่ทั้งสอง คิดแล้วตอบไปว่า “ม่านของข้อยนี้ตั้งใจจะไว้ในวัดเจดีย์หลวง ด้วยข้อยนี้จะไปเวียงใต้ พ่อแก่ แม่เฒ่าเป็นทุกข์ถึง จึงคิดจะปั้นรูปเหมือน ท่านจะคลายความคิดถึงด้วยรูปปั้นนี้ เชิญไปด้วยหน่อยเถิด บ้านกับวัดไม่ไกลนัก จะจารึกรูปปั้นว่าชื่อพิม” พลายแก้วรู้ว่าพลาดไป รีบตั้งสติเตือนตนเอง “เออตูนี่อะไรทำใจหวาดหวั่น ต่อรอยยิ้ัมกับฝีปากบางๆ นี่มินึกว่าเมียข้าชื่อพิมไปแล้วรึ” พลายแก้ว ยิ้มส่ายหัวกับตนเองแล้ว ก็รีบลุกขึ้นเดินไป ลาวทอง และพี่เลี้ยงก็ตามมารวมทั้งบ่าวข้าทั้งหลายดูงามตา พวกผู้ชายตามหลังมากมาย  เข้าไปในวัดเมืองลำพูน กราบนมัสการพระแล้วออกมา ได้นายสาเป็นช่างปั้น ข้าไททั้งหลายช่วยกันโขลกปูน ผสมน้ำเชื้อ รวมทั้งหนังวัว จนเหนียวดีแล้วขยี้ขยำปั้น พลายแก้วและลาวทองนั่งดูอยู่ด้วยกัน การปั้นนั้นทำได้เหมือน สวยงาม ทุกสิ่ง จารึกชื่อว่า ลาวทอง จากนั้นเรียกสองพี่เลี้่ยงเข้ามาหา กราบกราน คลี่ม่านด้วยใจยินดี ร้อยสายสอดเข้ามาผูก เสร็จแล้วนั่งลงอธิษฐาน “ขอเดชะม่านที่ข้าได้สร้างไว้ ใช้เวลาปักวันกับคืน กางกั้นถวายพระปฏิมากร จงเป็นปัจจัยให้ถึงพระนิพพาน สมบัติพัสถานอย่าย่อหย่อน ครั้นสิ้นชีพตายลง ขอให้ได้ไปสู่สวรรค์ อนึ่งนั้นรูปปั้น กับม่านนี้ ร้อยปีอย่าให้สาปสูญได้ ถ้าว่าเมืองลำพูนสูญสิ้นเมื่อใด ขอให้สาปสูญไปตามกัน” ครั้นอธิษฐานแล้วก็กราบลา ชวนพลายแก้วออกมาถึงกองทัพเข้าไปในค่ายในเวลาไม่นานนัก ในเวลาค่ำ พลายแก้วกับลาวทองนอนในห้องจิตใจผ่องใส ลาวทองหลับไปจนถึงเวลาดึก เดือนสองแสงสุกใส พลายแก้วรู้สึกคิดถึงบ้านยิ่งนัก “ป่านนี้พิมนิ่มน้องของพี่ยา จะคอยท่าทุกคืนวันอยู่หรือเปล่าหนอ ถ้ามีรับสั่งมา ให้หาทัพ คงจะได้กลับไปชมปลอบขวัญนิ่มน้องพิม การศึกเพลานี้ก็สำเร็จแล้ว นี่อีกสักกี่วันจะได้กลับไป” ได้แต่อึดอัด ฮึดฮัด ให้รู้สึกทุกข์ทรมานใจจากความคิดถึงห่วงหายิ่งนัก หาได้นอนหลับได้สนิทไม่ ยิ่งนานยิ่งคิด ยิ่งทุกข์ทรมานใจ แต่ก็ต้องจำกล้ำกลืนไว้ในใจ จบตอนที่ 10
สวัสดีน๊าาา ทักทายจ้าาาา อิอิ
 สปาชา sparsha A Moment of Bride เจ้าสาว เสริมจมูก ศัลยกรรมเสริมจมูก ศัลยกรรมจมูก Freeze Shaping สลายไขมันด้วยความเย็น ลดเซลลูไลท์ Leg Squeezing ผิวเปลือกส้ม FIS หน้าท้องใหญ่ ตัวเล็กแต่มีพุง Body Contouring ลดสัดส่วนทั้งตัว ลดปีกด้านหลัง เนื้อปลิ้นรักแร้ เนื้อปลิ้น Build Muscle สร้างกล้ามเนื้อ กล้ามเนื้อหน้าท้อง TM Former สลายไขมันหนา สลายไขมัน ลดไขมัน Lock Shape รักษารูปร่าง Renew Perfect Body สลายไขมัน ลดสัดส่วน Oxy Peel ทำความสะอาดหน้า ทำความสะอาดหน้าแบบล้ำลึก ยกกระชับ Ulthera ปรับรูปหน้า ปัญหาผิวหย่อนคล้อย Beauty Shape สลายไขมันแบบเร่งด่วน ลดไขมัน ลดเซลลูไลท์ ผิวเปลือกส้ม Anti Cellulite & Slim Program Hip Shape สลายไขมันสะโพก กระชับผิว Sexy Mama แม่หลังคลอด รอยแตกลาย ปรับรูปร่าง ด็อกเตอร์ไลฟ์ doctorlife ศัลยกรรมเสริมจมูก ศัลยกรรมจมูก เสริมจมูก Cellulysis สลายไขมัน ulthera ยกกระชับ Acne Clear รักแร้ขาวเนียน เลเซอร์กำจัดขนถาวร กำจัดขน ร้อยไหม Freeze V Lift กำจัดไขมันด้วยความเย็น PRP ผิวหน้า PRP ผมบาง ผมร่วง เลเซอร์กระชับช่องคลอด กระชับช่องคลอด Love Fit Freeze Shaping สลายไขมันด้วยความเย็น Cell Repair ผิวขาวใส ลดสัดส่วน ปรับรูปร่าง TM Former Perfect Shape สลายไขมันแบบเร่งด่วน ฟิลเลอร์ Filler รักษาหลุมสิว Subcision Dual Yellow เลเซอร์หน้าใส Love Fit ปัญหาปัสสาวะเล็ด ปัสสาวะเล็ด Oxy Bright ทำความสะอาดรูขุมขน Bye Bye Fat ลดไขมัน Luminous แสงสีฟ้า รักษาสิว ฆ่าเชื้อสิว ABO Active 3D Toxin IV Drip เพื่อสุขภาพและความงาม Viva Lift ยกกระชับผิว ให้ใจ สุขภาพโดย: สมาชิกหมายเลข 6102669
 วันที่: 14 กันยายน 2563 เวลา:16:26:48 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [